Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Joanna Dalba

Protokolant: aplikant radcowski Jarosław Grzybek

po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki S. M. kwotę 11.035,05 zł (jedenaście tysięcy trzydzieści pięć złotych i pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 08 maja 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki S. M. kwotę 2.969,- zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,- zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 2066/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 maja 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 19) powódka S. M. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 11.035,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także o zobowiązanie pozwanego do złożenia akt szkody o nr PL (...) (pozew k. 1 i nast.).

W dniu 28 maja 2013 r. referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie wydał nakaz zapłaty (sygn. akt I Nc 3500/13), w którym zasądził całą żądaną przez powódkę kwotę (nakaz k. 21).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 25 czerwca 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym - k. 32) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu (sprzeciw k. 24 i nast.).

W odpowiedzi powódki na sprzeciw (k. 36) powódka podtrzymała powództwo w całości.

Na rozprawie w dniu 18 grudnia 2013 r. (protokół k. 44) powódka podtrzyma la dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 kwietnia 2012 r. doszło do kolizji drogowej z udziałem samochodu osobowego V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielką jest powódka S. M.. Sprawca wypadku posiadał ważne ubezpieczenie OC u pozwanego. Na skutek kolizji powódka doznała uszczerbku w wysokości 20.819,08 zł – na taką kwotę został wyceniony koszt naprawy jej pojazdu (kalkulacja szkody nr 033/12/KOM z dnia 1 sierpnia 2012 r. k. 7 - 12).

Pozwany w dniu 23 kwietnia 2012 r. wydał decyzję o wypłacie jednorazowej odszkodowania w kwocie 9.784,03 zł, wpłacając ją na konto powódki (decyzja z dnia 23 kwietnia 2012 r. – k. 13, potwierdzenie przelewu k. 14).

W dniu 1 października 2012 r. powódka przesłała do pozwanego pismo, w którym wezwała pozwanego do zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania zgodnie z kalkulacją naprawy w systemie (...) w kwocie 11.035,05 zł w terminie do dnia 15 października 2012 r. (pismo z dnia 1 października 2012 r. k. 15)

Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie ustosunkował się do wezwania ani nie dokonał wpłaty żądanej przez powódkę kwoty.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w szczególności kalkulacji szkody nr 033/12/KOM z dnia 1 sierpnia 2012 r. Dowody te nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności, żadna ze stron również nie kwestionowała ich wartości dowodowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przy czym w myśl § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą przedmiotowej szkody. Kwestionował natomiast zakres napraw i konieczności oraz celowość ich dokonania, a w konsekwencji wysokość odszkodowania przysługującego powodowi.

Ze stanowiskiem pozwanego nie można się zgodzić, gdyż nie zdołał on dowieść w sposób jednoznaczny, że koszty naprawy uszkodzonego pojazdu rzeczywiści nie przekraczają wysokości odszkodowania przyznanego na mocy decyzji z dnia 23 kwietnia 2012 r. Należy zauważyć, że zgodnie z wnioskiem zawartym w pozwie pozwany został zobowiązany na mocy zarządzenia Sądu wydanego na rozprawie w dniu 4 stycznia 2014 r. do złożenia w ciągu 21 dni akt szkody w przedmiotowym pojeździe należącym do powódki. W ten sposób mógłby bowiem skutecznie bronić się przed roszczeniem powódki, gdyby treść tych akt przemawiała przeciwko roszczeniu opartemu na kalkulacji w systemie (...), którą powódka przedłożyła. Co więcej, w sprawie możliwe byłoby także powołanie biegłego rzeczoznawcy, który na podstawie akt sprawy – w zestawieniu z aktami szkody – mógłby dokonać oceny, czy koszty naprawy w kwocie dochodzonej przez powódkę rzeczywiście są uzasadnione. Pozwany jednak z nieznanych powodów zaniedbał tego obowiązku, nie wyjaśniając przyczyn tego zaniechania. W związku z tym faktem Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że skoro pozwany kwestionował zasadność roszczenia powódki w całości, to powinien – zgodnie z ogólną regułą ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – udowodnić swoje racje za pomocą odpowiednich środków dowodowych, skoro wywodzi ze swoich twierdzeń skutki prawne. Niezastosowanie się do zobowiązania Sądu należy oceniać pod kątem art. 233 § 2 k.p.c., który pozostawia sądowi swobodę w ocenie odmowy przedstawienia dowodu lub stawiania przeszkód w przeprowadzeniu dowodu wbrew postanowieniu sądu. Zachowanie pozwanego należy traktować jako nieuzasadnioną odmowę przedstawienia dowodu w rozumieniu powołanego przepisu, a zatem może ona być przez sąd oceniona bardzo negatywnie dla strony odmawiającej przy analizowaniu w sprawie ostatecznego wyniku postępowania dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 1996 r., II CRN 197/95, LEX nr 24748). Dlatego też Sąd orzekający pominął twierdzenia pozwanego jako nieudowodnione.

Sąd Rejonowy przypomina przy tym, iż w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Poszkodowany może zatem domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Powódka przedstawiła kalkulację naprawy pojazdu sporządzoną w systemie (...), z której wynika wysokość dochodzonego roszczenia. Wprawdzie nie przedstawiła ona faktury za naprawę tego pojazdu, jednakże nie można na podstawie tego faktu kwestionować zasadności roszczenia powódki. Przeciwnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego wysokość poniesionych kosztów naprawy wydaje się nie odbiegać od cen stosowanych na rynku (...) przez warsztaty naprawy samochodów, biorąc również pod uwagę znaczną ilość naprawionych elementów pojazdu opisanych w tej kalkulacji, a także klasę i wiek pojazdu. Należy przy tym zgodzić się ze stanowiskiem powódki, że nie istnieje obowiązek poszukiwania najtańszych możliwych cen za naprawę samochodu na danym rynku.

Pozwany nie przedstawił przy tym jakichkolwiek dowodów na to, że przyjęte przez powódkę stawki są zawyżone wobec średnich cen obowiązujących na rynku (...), zakres przeprowadzonych napraw wykraczał poza konieczną potrzebę i nie istniał normalny związek przyczynowy miedzy kosztami a szkodą. Ograniczył się jedynie do niepopartych niczym stwierdzeń o braku podstaw do wypłaty kwoty przekraczającej wysokość przyznanego odszkodowania. Pozwany nie wykazał też, że powódka nie dopełniła obowiązku współdziałania z ubezpieczycielem w celu niedopuszczenia do zwiększenia szkody, ponieważ nie wskazał konkretnie, jakich zaniechań powódka dopuściła się w tym zakresie.

Ze względu na powyższe okoliczności Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż roszczenie powódki nie zostało skutecznie zanegowane przez pozwanego i w związku z tym orzekł jak w punkcie 1 wyroku. Zasądzona kwota stanowi różnicę pomiędzy kosztami naprawy wskazanymi w kalkulacji w systemie (...) a wysokością odszkodowania faktycznie wypłaconego przez pozwanego i w całości czyni zadość żądaniu pozwu.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Data początkowa, od której naliczono odsetki, wynika z treści art. 817 § 2 k.c., według którego gdyby wyjaśnienie w terminie 30 dni od zawiadomienia o wypadku okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W niniejszej sprawie pozwany ubezpieczyciel spełnił częściowo swoje świadczenie w dniu 24 kwietnia 2012 r., zatem czternastodniowy termin przewidziany w przytoczonym przepisie rozpoczął wówczas swój bieg i zakończył sie on w dniu 8 maja 2012 r. Od tego dnia mogą być zatem naliczane odsetki za opóźnienie.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na koszty procesu składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 552,- zł., koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,- zł. (por. § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Zarządzenie:

Odpisy wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

Dnia 22.04.2014 r.