Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Joanna Dalba

Protokolant: Anna Pętkowska

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko (...)S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz powódki T. D.kwotę 30.000,- zł. (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 września 2010 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz powódki T. D.kwotę 1.560,- zł. (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  zasądza od powódki T. D.na rzecz pozwanego (...)S.A. w W.kwotę 840,- zł. (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie kwotę 1.495,- zł. (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem części opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić oraz kwotę 1.760,- zł. (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt złotych) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 610/11

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 kwietnia 2011 roku powódka T. D., zastępowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego R. W. ( pełnomocnictwo – k. 10), wniosła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o:

- zasądzenie kwoty 16.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20 września 2010 roku do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę fizyczną i psychiczną;

Powódka wniosła również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł. ( pozew z załącznikami – k. 1 – 33 )

W odpowiedzi na pozew złożonej w dniu 16 sierpnia 2011 roku ( data stempla pocztowego) pozwany, zastępowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego P. S. ( pełnomocnictwo – k. 83), wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. ( odpowiedź na pozew – k. 82 – 87 )

Pismem złożonym w dniu 9 grudnia 2013 r. (data stempla pocztowego) powódka rozszerzyła żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 46.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę fizyczną i psychiczną oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. ( pismo – k. 407 – 410 )

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa (...) S.A. w W. podtrzymał wniosek o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych. ( pismo – k. 430 – 432 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lipca 2010 roku T. D. jechała jako pasażerka w samochodzie marki O. o numerze rejestracyjnym (...). Kierująca pojazdem córka powódki zasnęła za kierownicą w wyniku czego zjechała na prawe pobocze, a następnie do rowu i uderzyła w skarpę. ( bezsporne – potwierdzone dokumentacją zawartą w aktach szkody )

Z miejsca zdarzenia poszkodowana została zawieziona do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala w S., gdzie skierowana została na Oddział Ortopedyczny. Powódka przebywała na Oddziale w okresie od 18 lipca 2010 r. do 26 lipca 2010 r. W wyniku przeprowadzonych badań tj. USG jamy brzusznej (19 lipca) i tomografii komputerowej kręgosłupa (19 lipca), stwierdzono, że w wyniku zdarzenia T. D. doznała obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu L1, skręcenia kręgosłupa szyjnego i stłuczeniu barku prawego. Zanotowano zwężenie przestrzeni międzytrzonowych kręgów L3-L4-L5-S1 głównie w odcinkach tylnych oraz O. tej części kręgosłupa, a także złamanie przedniej i tylnej górnej krawędzi trzonu L1, niewielkie obniżenie wysokości tego trzony, śladowe zwężenie przedniej części kanału kręgowego w poziomie górnej krawędzi L1. Ponadto badania ujawniły drobne zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze powierzchni stawowych segmentów ruchowych L3-S1, pogłębienie ruchu ślizgowego do tyłu w obrębie segmentu ruchowego L3-S1. U T. D. zastosowana leczenie zachowawcze, a po wypisaniu zalecono noszenie gorsetu ortopedycznego, oszczędny tryb życia, kontrolę w poradni ortopedycznej za 4 tygodnie oraz wystawiono skierowanie na leczenie w uzdrowisku. ( bezsporne, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 16 – 17, opis badań – k. 176 )

Po opuszczeniu szpitala powódka leczyła się w (...) w P., a także w Samodzielnym Publicznym Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w S.. W obu placówkach zalecono jej stosowanie gorsetu ortopedycznego oraz wskazywano na konieczność dalszego leczenia. T. D. w okresie leczenia uskarżała się na ból kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym. Powódka poddawana była licznym zabiegom leczniczym. ( historia choroby – k. 23 – 26, zaświadczenie – k. 27, zaświadczenie – k. 28, karty zabiegów – k. 29 – 32, 128 – 129 )

W okresie od 30 stycznia 2011 r. do 27 lutego 2011 r. T. D. przebywała w uzdrowisku w B.. ( karta informacyjna – k. 18 )

W chwili obecnej T. D. w dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa. Gorset ortopedyczny nosi gdy ból nasili się w czasie zmiany pogody lub gdy przy pojawieniu się bólu wywołanego czynnościami dnia codziennego. Na co dzień używa pasa z uwagi na konieczność usztywnienia kręgosłupa. Przyjmuje leki przeciwbólowe, zrezygnowała z zajęć rekreacyjnych tj. tańca i aerobiku z uwagi na stan zdrowia. Wypadek wywołał u powódki reakcję depresyjną, co zaowocowało koniecznością konsultacji psychiatrycznych oraz przyjmowania leków uspokajających. Do chwili obecnej przyjmuje E.. Mimo częściowej poprawy ogólnego samopoczucia występują u niej w dalszym ciągu wahania nastroju z tendencję do depresyjnych spadków nastroju, tendencja do reagowania płaczem, zaburzenia snu, okresowy brak odczuwania radości. Powódka odczuwa także obawy i lęk przy poruszaniu się w ruchu ulicznym, w związku z czym prawie całkowicie zrezygnowała z prowadzenia samochodu. Z psychiatrycznego punktu widzenia powódka doznała 5% uszczerbku na zdrowi. ( opinia biegłego psychiatry – k. 377 – 382, zeznania H. D. – k. 104 – 105 )

U powódki występuje stały 5% uszczerbek na zdrowiu z uwagi na urazowe zespoły korzonkowo bólowe szyi, stały 15% uszczerbek z uwagi na uszkodzenie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym z ograniczeniem ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm oraz stały 5% uszczerbek wywołany zmianami stawu barkowego. Przy czym najpoważniejszy uszczerbek wywołany jest zniekształceniem trzonu kręgu L1 i obniżeniem jego wysokości o ponad 50% pierwotnej wysokości trzonu. Powoduje to destabilizację kręgosłupa i pociąga za sobą powstanie i nasilenie już istniejących zmian zwyrodnieniowo-zniekształcających kręgosłupa. Skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenie lewego barku nie wpłynęło na ograniczenie ruchomości kręgosłupa na tym odcinku i potencjalnie nie wywoła żadnych następstw w przyszłości, może jednak być powodem okresowych dolegliwości bólowych lub nasilenia się zmian zwyrodnieniowych tych odcinków narządów ruchu. U powódki powstał także 5% stały uszczerbek na zdrowiu wywołane przez zespołu korzeniowo bólowe krzyżowo – lędźwiowe. ( opinia biegłego traumatologa – k. 175 – 181, uzupełniająca opinia – k. 287 – 289, k.340 – 341, opinia biegłego neurologa – k. 231 – 234, ustana opinia uzupełniająca biegłego neurologa – k. 278 )

Łączny uszczerbek na zdrowiu T. D. z punktu widzenia trzech ww. specjalności wynosi 35 %. Wg opinii biegłego psychiatry jest to uszczerbek długotrwały 5%, wg opinii biegłego neurologa jest uszczerbek trwały 5%, a pozostałe 5% z powodów neurologicznych zostało już uwzględnione w opinii ortopedy, stopień 25% uszczerbku na zdrowiu wynika z opinii biegłego ortopedy i stopień uszczerbku w tym zakresie z uwagi na treść tej opinii Sąd przyjął również jako trwały. ( opinie biegłych )

Powódka przed wypadkiem leczyła się okresowo w związku z bólami kręgosłupa, wystąpiły u niej też zmiany zwyrodnieniowe. Niemożliwe jest jednak rozdzielenie deficytu funkcyjnego powódki spowodowanego wcześniejszymi dolegliwościami a skutkami wypadku, w zakresie uszkodzeń barku i odcinka szyjnego kręgosłupa. ( bezsporne, omówione w uzupełniającej opinii biegłego traumatologa – k. 340 – 341 )

W chwili zdarzenia, córka powódki objęta była ochroną w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W.. Powódka zgłosiła szkodę (...) S.A. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel uznał, że zachodzą podstawy do przejęcia odpowiedzialności i przyznał T. D. kwotę 20.300 zł, z czego kwota 20.000 zł stanowiła zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, zaś 300 zł pokrywało koszty związane z leczeniem. ( bezsporne – potwierdzone dokumentacją z akt szkody)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy, a powołane wyżej, dokumenty, a także w oparciu o dołączone akta szkody. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana w przeważającej części przez żadną ze stron oraz nie ujawniły się wobec nich wątpliwości co do ich prawdziwości lub autentyczności.

Sąd oparł się także na opiniach biegłych oraz zgromadzonych oraz zeznaniach świadka zeznania H. D. oraz powódki.

Sąd uznał zeznania świadka H. D. za wiarygodne. Oceniając te zeznania miał na uwadze, iż składane one były w dużym odstępie czasowym od zdarzenia, co usprawiedliwia ogólną ich treść w zakresie bezpośrednich następstw wypadku, które ujawniły się u powódki. Niemniej w ocenie Sądu uznać je należy za wiarygodne, albowiem znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, nie był

W ocenie Sądu przytoczone przez świadka okoliczności znajdują odbicie w znajdującym się w aktach sprawy materiale dowodowym. Nadto zdaniem Sądu zeznania te są szczere, spójne i logiczne, a brak było podstaw do tego, ażeby odmówienia im waloru wiarygodności. Sąd nie zaobserwował także, aby świadek próbował w swoich zeznaniach przedstawiać opisywane wydarzenia w sposób nadmiernie subiektywny i stawiający sytuację życiową powódki w lepszym świetle.

Odnośnie zaś zeznań powódki, Sąd dał im, co do zasady wiarę. Poczynić jednak należy zastrzeżenie, że w zakresie informacji odnoszących się do stanu zdrowia powódki, zeznania te wiarygodne są jedynie w takim zakresie, w jaki znajdują odbicie w przedłożonej dokumentacji medycznej i opinii biegłych. W pozostałym zakresie, w ocenie Sądu zeznania te traktować należy, za wiarygodne w całości, albowiem są logiczne, spójne oraz korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd dokonał oceny opinii biegłych sądowych z uwzględnieniem poziomu wiedzy biegłych, podstawy teoretycznej opinii, sposobu motywowania sformułowanego stanowiska, wyrażonych w nich ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, uzasadnienia przedstawionych w nich poglądów. Zdaniem Sądu opinie trzech biegłych zostały sporządzone rzetelnie. Twierdzenia biegłych zamieszczone w opiniach poparte są rzeczową, logiczną i spójną argumentacją. Biegli wskazali przesłanki swego rozumowania, które prowadziły ich do ostatecznych konkluzji. Opinie biegłych zawierają wnioski, które są sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały. Opinie zawierały ponadto wymagane uzasadnienia. W ocenie Sądu opinie biegłych sądowych pozwoliły w sposób jednoznaczny ustalić okoliczności wymagające wiedzy specjalnej. Sąd nie doszukał się żadnych przesłanek, które podważałyby prawidłowość ustaleń biegłych. Co prawda cześć ustaleń biegłych była poddana krytyce ze strony pozwanego jednakże zdaniem Sądu wątpliwości w zakresie w jakim wyrażał je (...) S.A. zostały rozwiązane przez złożenie dodatkowych uzupełniających opinii, które w sposób udzielały w sposób wyczerpujący odpowiedzi na wszystkie zaistniałe i postawione przez stronę pytania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nie kwestionował również okoliczności faktycznych przedstawionych przez powódkę w pozwie. Spór więc stron odnosił się przede wszystkim do zakresu wysokości zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę krzywdę oraz wpływu schorzeń powódki na jej stan zdrowia po wypadku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

Stanowisko pozwanego odnośnie wysokości zadośćuczynienia uznać należy jedynie częściowo za zasadne. Jednakże zdaniem Sądu przyznana przez pozwanego kwota nie rekompensuje w całości doznanych przez powódkę cierpień fizycznych i psychicznych.

Zgodnie z dyspozycją art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W niniejszej sprawie bezsporne jest, że powódka doznała uszkodzenia ciała (skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym i złamanie kompresyjne trzonu kręgu L1, stłuczenie barku prawego) skutkującego trwałym uszczerbkiem na zdrowiu.

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy wyrządzonej jako cierpienia fizyczne oraz cierpienia psychiczne związane z uszkodzeniami ciała lub rozstrojem zdrowia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Bezsprzeczne jest, iż doznane przez T. D. uszkodzenie ciała, jak i następstwa tegoż wywołały u niej zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Doznane przez powódkę, w wyniku wypadku, uszkodzenia ciała spowodowały konieczność długotrwałego leczenia fizjoterapeutycznego, farmakologicznego (zarówno bólu fizycznego jak i łagodzenie objawów psychiatrycznych). Ponadto powódka odbywa także długotrwałą rehabilitacji.

Pomimo leczenia i rehabilitacji powódka nie odzyskała pełnej sprawności ruchowej. Stwierdzono u niej uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 35%. Wynika on przede wszystkim z urazu kręgu L1 (15%), ale także ze zwiększenia się uszkodzeń barku i odcinka szyjnego kręgosłupa (łącznie 10%), które ujawniły się u powódki już przed wypadkiem. Powódka w dalszym ciągu odczuwa problemy związane z kręgosłupem, zmuszona jest nosić pas stabilizujący, a przy zmianach pogody lub zbyt dużej aktywności ruchowej także gorset ortopedyczny. W dalszym ciągu też występują u niej skutki wypadku na gruncie psychiatrycznym. Efekty więc wypadku ograniczają powódkę w jej codziennej aktywności. W tym stanie rzeczy żądanie przyznania powódce zadośćuczynienia należy uznać za zasadne.

Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, iż zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne ( confer Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, niepublikowany).

W judykaturze ugruntowany jest pogląd, iż przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym, jak też rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury ( confer wyrok Sadu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, LEX nr 369691, wyrok Sadu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNP 2000, nr 16, poz. 626, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77, niepublikowany, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975 r., I CR 862/75, niepublikowany).

I wreszcie na koniec należy wskazać, iż zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny i jego wysokość musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, nie może mieć charakteru symbolicznego ( confer wyrok Sadu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1978 r., IV CR 99/78, niepublikowany, wyrok Sadu Najwyższego z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, niepublikowany). Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne ( confer wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, LEX nr 461725).

Mając na uwadze powyżej wskazane kryteria i opisane wcześniej doznane przez powódkę cierpienia fizyczne i psychiczne należy uznać, iż kwota w łącznej wysokości wynosząca 50.000,00 złotych jest adekwatna do doznanej przez T. D. krzywdy. Sąd miał bowiem na uwadze, że wypadek, w którym pozwana uczestniczyła doprowadził do ograniczenia jej aktywności życiowej pozbawiając ją możliwości chociażby uczestniczenia w zajęciach tanecznych. Powódka ma także ograniczoną możliwość interakcji fizycznej z wnukami. Stan ten wywołuje wyraźne wywołuje u powódki smutek i poczucie braku spełnienia w roli babci, co Sąd zaobserwował podczas zeznań składanych przez T. D.. Wskazać także należy, że co prawda u powódki już wcześniej występowały objawy choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa i barku, jednakże uszkodzenie tych obszarów podczas wypadku z pewnością przyśpieszy i pogłębi zwyrodnienia. Ponadto nie można tracić z pola widzenia, także skutków wypadku jakie wywarł on na psychice powódki. Bezsprzecznie odczuwa ona do chwili obecnej jego następstwa, co ujawnia się w skłonnościach depresyjnych i konieczności zażywania leków uspokajających. Wprawdzie stan T. D. uległ poprawie jednak nie można stwierdzić by negatywne konsekwencji zdarzenia z 18 lipca 2010 r. zostały wyeliminowane. Stąd też w chwili obecnej cierpienia psychiczne są w dalszym ciągu wpisane w życie codzienne powódki.

Dlatego Sąd doszedł do przekonania, że zadośćuczynienie w wysokości kwotę 50.000,00 złotych będzie spełniało swój ustawowy cel rekompensując powódce konieczność wycofania się z wielu aktywności życiowych oraz konieczność znoszenia bólu. Wobec faktu, że pozwany wypłacił już na rzecz powódki kwotę 20.000,00 złotych ww. kwotę należało skompensować o tę właśnie wysokość.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. należało orzec jak w punkcie 1 wyroku. Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek ustawowych oparto na art. 481 § 1 i 2 k.c. Strona powodowa wnosiła o zasądzenie odsetek od żądanej kwoty od dnia 20 września 2010 r. do dnia zapłaty. Stosownie do przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie nie kwestionował daty naliczenia odsetek, ani daty zawiadomienia o szkodzie. W związku z tym odsetki od kwoty żądanej tytułem zadośćuczynienia należne są zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 20 września 2010 r.

Biorąc pod uwagę, że powódka ostatecznie żądała zasądzenia na jej rzecz kwoty 46.000 zł, Sąd w zakresie w jakim roszczenie przekraczało kwotę zasądzoną wyrokiem oddalił powództwo orzekając jak w punkcie 2.

Należy zaznaczyć, iż podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 100 zd. pierwsze k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Stąd też z uwagi na fakt, że Sąd zasądził na rzecz powódki jedynie część roszczenia, koszty procesu należało stosownie między stronami rozliczyć.

Mając na uwadze strunek kwoty dochodzonej do zasądzonego roszczenia, uznać należy, że powód wygrał sprawę w 65%.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że obie strony reprezentowany były przez pełnomocników profesjonalnych, a więc winny one zwrócić sobie wzajemnie równowartość honorariów pełnomocników w wysokości uzależnionej od stopnia wygranej. Wynagrodzenie pełnomocnika powódki wynosi 2.400 złotych (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). W tym stanie rzeczy uznać należy, że pozwany winien zwrócić powódce kwotę 1.560 złotych – tj. 2.400 zł x 0,65. (punkt 3 wyroku)

Przyjmując powyższe zasady, pozwany wygrał sprawę w 35% a zatem, w zakresie wynagrodzenia pełnomocnika powoda, należy mu się zwrot w kwocie 840 zł – tj. 2.400 zł x 0,35. (punkt 4 wyroku)

W sprawie niniejszej powód pierwotnie dochodziła kwoty 16.000 złotych. Opłata stosunkowa od tak określonego roszczenia wynosi 800 zł (5% x 16.000 zł). W toku postępowania jednak doszło do rozszerzenia powództwa do kwoty 46.000 zł, a od tak zakreślonej wartości sporu opłata sądowa wynosi 2.300 zł (0,05 x 46.000 zł). Zatem przyjmując wysokość wygranych wskazać należy, że pozwany winien jest zwrócić Skarbowi Państwa kwotę 1.495 zł. - stanowiącą 65% ww. opłaty sądowej od pozwu, której powódka z uwagi na wygraną nie jest już obowiązana uiszczać. (punkt 5 wyroku)

Powódka zaś obowiązana była w granicach swojej wygranej uiścić kwotę 805 zł opłaty sądowej od pozwu. Przy czym biorąc pod uwagę, że wpłaciła 800 zł, dłużna jest Skarbowi Państwa 5 zł. Jednakże poczynić należy zastrzeżenie, że kwota ta będzie skompensowana z inną należnością, co Sąd przedstawi w dalszej części rozważań odnoszących się do tymczasowych wydatków.

W sprawie niniejszej powoływani byli biegli sądowi, co ze swej natury doprowadziło do powstania wydatków związanych z wynagrodzeniem tychże za wykonane opinie. Łączna kwota wydatków wyniosła 2.707,39 złotych. Zatem przyjmując stosunkowe rozliczenie tych wydatków na zasadach określonych we wcześniejszej części rozważań, wskazać należy, że powódka winna była zwrócić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 947,59 zł (2.707,39 zł x 0,35), zaś pozwany kwotę 1.759,80 zł (2.707,39 zł x 0,65).

Mieć jednak na uwadze trzeba, że powódka uiściła zaliczkę w wysokości 1.000 zł na poczet wynagrodzenia biegłego. Zatem biorąc pod uwagę, że łączna jej należność na rzecz Skarbu Państwa wynosi 952,59 zł (947,59 zł + 5 zł), to kwotę tę należy odjąć od uiszczonej zaliczki. A zatem po stronie powódki wystąpiła nadpłata w wysokości 47,41 zł, która to kwota została zwrócona powódce na mocy wydanego przez Sąd postanowienia z dnia 24 lutego 2013 r. (k. 442).

Mając więc powyższe na uwadze Sąd orzekł jedynie o obowiązku pozwanego, do zwrotu kwoty 1.760 zł odpowiadającej proporcji w jakim sprawę wygrał, tj. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, wynikającą z art. 100 k.p.c. (punkt 5 wyroku)

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie:

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.