Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 22 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa H. N.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie

z dnia 2 października 2013r. sygn. akt I C 21/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda H. N. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) Grup z siedzibą w W. kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

II Ca 110/14

UZASADNIENIE

Powód H. N. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. Oddział w P. na swoja rzecz kwoty 7.876 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2010 r. i zasądzenia zwrotu kosztów.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Kępnie wyrokiem z dnia 2 października 2013 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.136 zł z ustawowymi odsetkami od 6 sierpnia 2010 r., oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach:

W dniu 20 kwietnia 2010 r. W. K. kierując motocyklem marki H., jadąc droga nr (...) od strony miejscowości O. w Kierunku K. w miejscowości P. wpadł w dziurę w jezdni o głębokości 15 cm co doprowadziło do wywrócenia motocykla. W wyniku tego uszkodzeniu uległ motocykl powoda. Wartość uszkodzeń wyniosła łącznie kwotę 7.714,35 zł. Kierujący motocyklem W. K. przyczynił się do powstania szkody nie zachowując bezpiecznej prędkości i szczególnej ostrożności, która była wymagana ze względu na zły stan nawierzchni drogi. Sąd przyjął, że powód przyczynił się w 50% do powstania szkody i w tym zakresie oparł się na opinii biegłego K. S., którą uznał za wiarygodną i przydatną.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo i w części orzekającej o kosztach postępowania. Zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania cywilnego mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. przez wybiórczą i dowolna ocenę dowodów, bowiem zaskarżone orzeczenie zostało oparte wyłącznie na opinii biegłego bezkrytycznie przyjętej przez Sąd Orzekający oraz zeznaniach świadka W. K., w części odpowiadających przyjętej a priori koncepcji Sądu merita, dotyczącej przyczynienia się powoda do powstania szkody z pominięciem pozostałych dowodów w sprawie, a nadto obszernej argumentacji strony powodowej w przedmiocie tzw. prędkości bezpiecznej, co w konsekwencji doprowadziło do wydania orzeczenia o treści zaskarżonej niniejsza apelacją, podczas gdy prawidłowa ocena winna być swobodna i wnikliwa oraz dotyczyć całokształtu zebranego materiału dowodowego a nadto mieć oparcie w zasadach prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a których to przymiotów, w opinii apelanta nie posiada przedmiotowy judytka,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 362 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż powód ponosi odpowiedzialność za powstanie zdarzenia , a tym samym szkody w połowie,

3.  obrazę przepisu art. 98 k.p.c. poprzez nie orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego powoda.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie objętym apelacją.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Dokonując ich wyraźnie wskazał dowody na których się oparł i przyczyny dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Dokonując tej oceny Sąd Rejonowy nie przekroczył zastrzeżonej dla sądów granic swobodnej oceny dowodów. W pełni uzasadniony i logiczny jest wniosek biegłego, że kierujący motocyklem W. K. przyczynił się do powstania szkody nie zachowując bezpiecznej prędkości i szczególnej ostrożności, która była wymagana ze względu na zły stan nawierzchni drogi. Tym bardziej stanowisko to jest uzasadnione, że kierujący pojazdem znał tę drogę i jej stan. Trudno zgodzić się z apelującym, że dokonując tych ustaleń Sąd przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów i zasady logicznego rozumowania. Rozumowanie biegłego jest bowiem w pełni logiczne i przekonywujące. Jest rzeczą oczywistą, że mimo braku ograniczenia prędkości kierowca obowiązany jest dostosować prędkość jazdy do stanu nawierzchni jezdni, tym bardziej jeżeli ten stan jest mu znany. Ta powinność kierowcy nie zwalnia podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie właściwego stanu drogi od obowiązku dbania o właściwy stan nawierzchni. Niedopełnienie tego obowiązku rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Nie można jednak zasadnie twierdzić, że kierujący pojazdem – zdający sobie sprawę ze złego stanu nawierzchni drogi – może poruszać się po tej drodze z prędkością dozwoloną administracyjnie nie uwzględniając konieczności zmniejszenia tej prędkości z uwagi na stan tej drogi. Ustalenia Sądu są wiec prawidłowe i tym samym Sąd I instancji zasadnie przyjął, że powód przyczynił się do powstania szkody w 50%. Sąd nie naruszył w tym zakresie art. 362 k.c. Swoje rozstrzygnięcie w zakresie kosztów Sąd skorygował samodzielnie. Nie było więc podstaw do zmiany orzeczenia w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji.