Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 r. w Legnicy

sprawy z powództwa powódki M. W.

przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1 234,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1268/13

UZASADNIENIE

Powódka M. W. w pozwie skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. domagała się zasądzenia kwoty 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 150 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty. Wniosła także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przypisanych, w tym z tytułu kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu podała, że doznała obrażeń ciała w skutek wypadku komunikacyjnego, jakiemu uległa w dniu 19 czerwca 2013 r. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej, która stanęła na stanowisku, że brak jest podstaw do przyznania odszkodowania tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. V. (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu stanowiska podała, że nie uznaje swojej odpowiedzialności względem powódki co do zasady. Zakwestionowała, aby powódka podczas opisywanego zdarzenia drogowego doznała poważnych obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia. Nie wskazują na to charakter kolizji, w tym prędkość pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej oraz uszkodzenia samochodu powódki (zarysowania tylnego zderzaka i błotnika).

W toku procesu obie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2013 r., w L. przy ul. (...) nr posesji (...), doszło do zdarzenia drogowego z udziałem poszkodowanej powódki M. W. - właścicielki pojazdu marki P. nr rej (...) i sprawcy A. W. kierującej pojazdem marki F. nr rej. (...). Przyczyną zdarzenia było nieprawidłowe omijanie wskutek którego doszło do najechania na unieruchomiony pojazd powódki.

dowód: - zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji w L. z dnia 26.06.2013 r., k. 22.

Pojazd sprawcy posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

(bezsporne)

W dniu 22 czerwca 2013 r. powódka zgłosiła się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala (...) w L., gdzie rozpoznano uraz korzeni nerwowych nerwów odcinak szyjnego rdzenia kręgowego. Nie stwierdzono zmian urazowych, zalecono noszenie miękkiego kołnierza S. przez okres 7-14 dni, stosowanie leków i kontrolę w POZ. W dniu 24 czerwca 2013 r. powódka zgłosiła się do lekarza pierwszego kontaktu i otrzymała skierowania do poradni neurologicznej i rehabilitacyjnej. W poradni neurologicznej była w dniu 03.07.2013 r. Za wizytę zapłaciła 150 zł. W dniu 18.07.2013 r. odbyła konsultację ortopedyczną. W okresie od 1 sierpnia 2013 r. do 14 sierpnia 2013 r. przechodziła 10-dniową rehabilitację w Gminnym Ośrodku (...) w S.. W dniach od 6 sierpnia do 19 sierpnia 2013 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim.

dowód: - karta informacyjna Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 22.06.2013 r., k. 10,

- dokumentacja medyczna powódki, k. 11-17,

- druk (...), k. 18,

- rachunek nr (...) z dnia 03.07.2013 r., k. 25.

W dniu 22 lipca 2013 r. powódka, przez pełnomocnika, zgłosił u strony pozwanej swoje roszczenia finansowe związane z wypadkiem.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2013 r. strona pozwana stwierdziła brak podstaw do przyznania odszkodowania tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

dowód: - pismo pełnomocnika powódki z dnia 18.07.2013 r., k. 20 wraz z dowodem wpłynięcia pisma do strony pozwanej, k. 19,

- pismo strony pozwanej z dnia 20.08.2013 r., k. 21

- akta szkody na płycie CD, k. 37.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione co do zasady.

Powódka domagała się zadośćuczynienia oraz odszkodowania za krzywdę i szkodę, które poniosła w związku ze zdarzeniem drogowym, którego sprawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC u strony pozwanej.

Okoliczności zdarzenia drogowego wynikające z zaświadczenia K. w L. wskazują, iż przyczyną zdarzenia było najechanie przez pojazd sprawcy zdarzenia na unieruchomiony pojazd powódki. Takie ustalenie faktyczne determinuje przyjęcie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. i art. 445 k.c.

Legitymacja bierna strony pozwanej nie była kwestionowana, a jest uzasadniona treścią art. 822 k.c. w zw. z art. 9 i 9a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 03.124.1152 z póź.zm.). Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Zgodnie z ogólną regułą procesu cywilnego (art. 6 k.c. w zw z art. 232 k.p.c.) obowiązkiem powódki było wykazanie wszystkich przesłanek odpowiedzialności z art. 436 k.c., w tym nie tylko istnienia szkody i krzywdy oraz ich rozmiaru, ale m.in., że szkoda i krzywda jakich doznała powódka pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem pojazdu kierowanego przez sprawcę zdarzenia. Powyższe wynikało z tego, że w swej obronie strona pozwany, powołując się na okoliczności zdarzenia, tj. niewielką prędkość pojazdów i charakter uszkodzeń, a także podjęcie przez powódkę leczenia dopiero trzeciego dnia po wypadku, kwestionowała istnienie związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami i podjętym przez powódkę leczeniem a samym zdarzeniem drogowym z dnia 19 czerwca 2013r.

Zdaniem Sądu, powódka nie dostarczyła bezpośrednich i przekonujących dowodów na istnienie związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami i podjętym leczeniem a wypadkiem z dnia 19 czerwca 2013 r. Zgłoszony na tę okoliczność dowód z opinii biegłego został ostatecznie oddalony z uwagi na niezapłacenie zaliczki, co było uprawnione w świetle art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. Do tego Sąd pominął dowód z przesłuchania powódki, albowiem bez usprawiedliwienia powódka nie stawiła się na termin rozprawy przeznaczony na przeprowadzenie tego dowodu. Również dokumentacja medyczna przedstawiona przez powódkę nie jest wystarczająca dla przyjęcia, że pozostaje ona w związku ze zdarzeniem z dnia 19 czerwca 2013 r. Do szpitala powódka zgłosiła się dopiero w trzecim dniu od zdarzenia, a ze zwolnienia lekarskiego korzystała blisko miesiąc po zdarzeniu. W lipcu i sierpniu 2013 r. odbyła kilka wizyt lekarskich oraz rehabilitację. W ocenie Sądu powódka zdołała w ten sposób co najwyżej uprawdopodobnić istnienie związku między wypadkiem a obrażeniami i leczeniem, co jednak w świetle obrony pozwanego, uznać należało za niewystarczające do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności za to zdarzenie.

W tym miejscu należy zauważyć, że obowiązująca w procesie cywilnym, zasada szybkości postępowania (art. 6 k.p.c.) z jednej strony nakłada na sąd obowiązek przeciwdziałania przewlekłości postępowania, a z drugiej obliguje strony do przytaczania wszystkich okoliczności i dowodów bez zwłoki, aby postepowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.

Wychodząc z takiego założenia, w dniu 11 marca 2014 r., Sąd na podstawie art. 242 k.p.c., oznaczył termin kolejnej rozprawy jako ten, po upływie którego dowód z przesłuchania powódki będzie mógł być przeprowadzony jeśli nie spowoduje zwłoki w postępowaniu. Niestawiennictwo powódki na termin rozprawy w dniu 20 maja 2014 r., przy jednoczesnym braku usprawiedliwienia tego faktu czy to przez powódkę czy choćby jej pełnomocnika, skutkowało ostatecznie pominięciem tego dowodu i zamknięciem rozprawy.

Fakt, że pełnomocnik ma trudności w kontakcie z klientką nie może uzasadniać kolejnych odroczeń rozprawy. Podobnie jak okoliczność, że powódka przebywa zagranicą. Okoliczność, że pełnomocnik ustalił miejsce pobytu powódki, o czym poinformował Sąd pismem z dnia 18 marca 2014 r., świadczy o tym, że jakiś kontakt z powódką udało mu się nawiązać. Wychodząc z tego założenia Sąd zdecydował o wezwaniu powódki do stawiennictwa w dniu 20 maja 2014 r. poprzez doręczenie dla niej wezwania na adres pełnomocnika profesjonalnego, co pozostaje w zgodzie z treścią art. 133 § 3 k.p.c. i równocześnie pozwala uniknąć wdrożenia dłużej trwającej procedury doręczeń zagranicznych, która zresztą umożliwia jedynie zawiadomienie strony o terminie, a nie pozwala na jej wezwania na termin.

Dodatkowo należy też zauważyć, że to w interesie powódki reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika jest jak najszybsze zakończenie sprawy poprzez doprowadzenie do wydania korzystnego rozstrzygnięcia. Dlatego niezrozumiałe jest postępowanie strony powodowej, która nie potrafi lub nie chce właściwie zorganizować się w celu sprawnego poprowadzenia procesu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 445 k.c. i 436 k.c., orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygniecie dotyczące kosztów procesu ma uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c.