Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko M. M. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt I C 22/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2 700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt : I ACa 1494/14

UZASADNIENIE

K. G. w pozwie skierowanym przeciwko M. M. (1) domagał się zasądzenia łącznej kwoty 77 400 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz obciążenia przeciwniczki procesowej kosztami sporu.

W uzasadnieniu zadania wskazywał , że na dochodzone roszczenie składa się suma 44 800 złotych z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwaną z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w K. w okresie 28 miesięcy , pomiędzy 1 sierpnia 2008r i 30 listopada 2010r , w wymiarze po 1600 złotych miesięcznie , a nadto suma 32 800 złotych, stanowiąca równowartość kosztów przywrócenia lokalu do właściwego stanu wobec zdewastowania jego substancji przez pozwaną , w czasie jego zajmowania bez tytułu prawnego,

Podnosił , iż jest uprawniony do dochodzenia obu tych wierzytelności albowiem nabył jej na podstawie umów przelewu zawartych 27 i 30 czerwca 2013r.

Pozwana , odpowiadając na pozew, domagała się jego oddalenia podnosząc brak legitymacji czynnej po stronie powoda dla dochodzenia roszczeń zgłoszonych pozwie albowiem z dokumentów umów przelewu wynika , że nie on a spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w K., w której K. G. jest prezesem zarządu, nabyła obydwie wierzytelności. Ponadto podniosła zarzut przedawnienia zgłoszonych roszczeń.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014r Sąd Okręgowy w Krakowie :

- powództwo oddalił [pkt I ],

- zasądził od powoda na rzecz powódki kwotę 3 600 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu [ pkt II ],

- obciążył Skarb Państwa kosztami sądowymi , których , jako pod nich zwolniony , powód nie miał obowiązku ponosić[ pkt III sentencji wyroku ]

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Z. i U. - małżonkowie G. -byli współwłaścicielami udziału 504/10 000, w prawie własności nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) , objętej księgą wieczystą nr KR 1 (...) , zabudowanej budynkiem wielolokalowym . Realizując swoje uprawnienia właścicielskie korzystali na zasadzie wyłączności ze znajdującego się w budynku lokalu nr (...) , o powierzchni 39, 50 m. kw , znajdującego się na parterze, składającego z dwóch pokoi , kuchni i przynależności.

Lokal ten objęła w posiadanie , za zgodą małżonków , pozwana M. M. (1) w dniu 1 lipca 2003r , realizując wzajemne porozumienie wynikające z treści postanowień zawartej w dniu 30 czerwca 2003r , pomiędzy właścicielami a lokatorką, umowy przedwstępnej nabycia przez nią udziału we współwłasności , którym dysponowali G.. Zgodnie z tym porozumieniem pozwana miała prawo korzystać z lokalu bez obowiązku zapłaty czynszu albowiem zapłaciła całe świadczenie tytułem ceny nabycia udziału w ramach umowy przedwstępnej. M. M. (1) została w tym mieszkaniu zameldowana , partycypowała także w opłatach na rzecz wspólnoty mieszkaniowej.

Termin zawarcia umowy przyrzeczonej został ustalony na 30 lipca 2003r , by następnie zostać na podstawie umowy stron wydłużony do 28 października 2004r. Ostatecznie jednak do jej zawarcia nie doszło.

Małżonkowie G. zawarli natomiast umowę sprzedaży udziału we współwłasności z I. i Z. M. , która została podpisana w dniu 5 października 2005r.

Jak ustala ponadto Sąd I instancji w okresie objętym żądaniem zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu M. M. (1) rzeczywiście korzystała z niego, by z dniem 30 listopada 2010r , opuścić go.

Przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie , w sprawie o sygnaturze I C 739/08/ P było z inicjatywy małżonków M. przeciwko M. M. (1) było p[prowadzone postępowanie, mające za przedmiot żądanie przyznania świadczenia za bezumowne korzystanie z lokalu za okres 1 lipca 2003r do 28 sierpnia 2008r. Ostatecznie roszczenie to, w ramach orzeczenia reformatoryjnego, wydanego przez Sąd II instancji , zostało częściowo uwzględnione , w oparciu m. in o ustalenia zgodnie z którymi o statusie pozwanej jako korzystającej bezumownie z mieszkania można mówić dopiero od dnia 1 sierpnia 2006r , kiedy otrzymała , skutecznie do niej skierowane przez Z. G. wypowiedzenie umowy użyczenia lokalu w oparciu o którą wcześniej go zajmowała.

Przed Sądem Okręgowym w Krakowie w sprawie o sygnaturze I C 2350/11, zainicjowanej przez małżonków G. przeciwko M. M. (1) przedmiotem rozstrzygnięcia była ważność umowy przedwstępnej nabycia przez pozwaną udziału w prawie własności nieruchomości oraz umowy wydłużającej termin w jakim miało dojść do podpisana umowy przenoszącej własność. Orzeczeniem reformatoryjnym Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2013 zostało ono oddalone , wobec uznania , że powodowie nie wykazali dochodzonego roszczenia.

Punktem wyjścia dla rozważań prawnych zaprezentowanych przez Sąd Okręgowy było stwierdzenie , iż pozwana legitymowała się tytułem prawnym , wywodzonym z umowy użyczenia , do zajmowania lokalu , jako jego lokator , do dnia 1 sierpnia 2006r z tą datą go tracąc.

Wobec tego , w sytuacji dalszego zajmowania lokalu , w tym również w okresie za który roszczenia z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu dochodził powód , była zobowiązana co do zasady , do jego zapłaty na warunkach wskazanych w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r O ochronie praw lokatorów , mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego [ jedn. tekst DzU z 2014 poz. 150 ]

Tym nie mniej , zdaniem Sądu I instancji powództwo w tej części nie może zostać uwzględnione, gdyż pozwana skutecznie podniosła wobec niego zarzut przedawnienia.

Roszczenie to ma bowiem charakter roszczenia o charakterze okresowym, a skoro tak , termin jego przedawnienia wynosi trzy lata , które upłynęły przed wytoczeniem przez K. G. powództwa o jego zapłatę.

W kontekście tej oceny prawnej Sąd I instancji odniósł się do argumentów powoda , który oceniał w toku sporu ten zarzut jako stanowiący przejaw nadużycia prawa podmiotowego. Sad stanął na stanowisku , iż taka ocena może mieć miejsce jedynie w zupełnie wyjątkowych sytuacjach , które okolicznościach rozstrzyganej sprawy nie zostały przez K. G. wykazane.

Nie podzielił Sąd przy tym stanowiska powoda zgodnie z którym opóźnienie w dochodzeniu roszczenia było usprawiedliwione przedłużającym się postępowaniem w sprawie I C 739/08/P , w którym zagadnieniem podlegającym ocenie było m. in. to , czy , a o ile tak, jaki tytuł prawny do zajmowanego lokalu przysługiwał pozwanej i jakie znaczenie dla jej pozycji ma ważność umów zawartych pomiędzy nią a małżonkami G..

Uznał przy tym , że ustalenia te były pozbawionymi znaczenia dla możliwości dochodzenia roszczeń wobec pozwanej , tak przez poszczególnych właścicieli lokalu oraz przez powoda i w ramach rozstrzygania o nich można było poczynić ustalenia oraz dokonać ocen prawnych , które powód czyni podstawą usprawiedliwienia dla późnego z punktu widzenia stawianego zarzutu, wytoczenia powództwa odszkodowawczego. Nie ma przy tym znaczenia obawa powoda , że nie oczekiwanie na wynik prowadzonego procesu narażałoby go na poniesienie zbędnych kosztów procesu.

Zdaniem Sądu I instancji zarzut pozwanej jest uzasadniony także w odniesieniu do roszczenia odszkodowawczego z tytułu dewastacji substancji lokalu.

Nie podzielając zapatrywania powoda zgodnie z którym roszczenie to jest wymagalne dopiero po przeprowadzeniu prac rewitalizacyjnych , doprowadzających mieszkanie do stanu sprzed dokonania uszkodzeń, skoro rozmiar szkody z tego tytułu był możliwy do ustalenia jeszcze przed upływem terminu przedawnienia , Sąd ocenił , iż także w tym wypadku , że przed wytoczeniem powództwa restytucyjnego upłynął termin roczny, liczony od daty opuszczenia lokalu przez pozwaną , wskazany w art. 229 §1 kc. Zatem i w tym zakresie roszczenie jest przedawnione.

Uznanie zarzutu sformułowanego przez M. M. (1) za uzasadniony , spowodowało , że Sąd zaniechał prowadzenia postępowania dowodowego , w szczególności prowadzącego do ustalenia wysokości dochodzonych pozwem roszczeń.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis art. 98 §1 i 3 kpc i wynikająca z niego zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

Apelację od tego orzeczenia złożył powód i zaskarżając go w zakresie punktów I i II jego sentencji , domagał się w pierwszej kolejności uchylenia go w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Jako wniosek ewentualny sformułował żądanie zmiany orzeczenia i uwzględnienia żądania pozwu w całości oraz obciążenia przeciwniczki procesowej kosztami procesu.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie ewentualnie niezastosowanie następujących norm :

a/ art. 18 ust. 1 i 2 ustawy O ochronie p9raw lokatorów […] z dnia 21 czerwca 2001r w zw z art. 118 , 224 §2 i 229 §1 kc poprzez uznanie , że roszczenie właściciela lokalu o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z niego jest roszczeniem o charakterze okresowym i wobec tego przedawnia się z upływem lat trzech , w sytuacji gdy wykładania funkcjonalna i systemowa nakazuje traktować je jako przedawniające się na zasadach ogólnych , w terminie dziesięcioletnim.

b/ art.229 §1 kc i 719 kc wobec ich zastosowania w miejsce 18 ust. 2 ustawy z 21 czerwca 2001r i wadliwe uznanie , że roszczenie zgłoszone w pozwie zmierzające do wyrównania szkody wynikającej z pogorszenia lokalu za które odpowiada pozwana przedawnia się z upływem roku od daty opuszczenia przez nią mieszkania. Wada ta miała zdaniem powoda polega także na tym , że swoje rozstrzygniecie Sąd oparł na obydwu wskazanych wyżej normach kodeksu cywilnego , co miałoby świadczyć, w ocenie apelującego, o niekonsekwencji Sądu , wobec braku możliwości oparcia rozstrzygnięcia równocześnie na obu wskazanych w motywach wyroku przepisach.

c/ art. 123 §1pkt 1 kc jako następstwa jego nie zastosowania i wadliwego podzielenia zarzutu przedawnienia mimo , że w postępowaniu oznaczonym sygnaturą I C 739/08/P , a następnie II Ca 1298/ 12 wierzyciel podejmował czynności zmierzające do ustalenia roszczenia - obecnie dochodzonego pozwem , wywołując skutek przerwania biegu przedawnienia,

d/ art. 5 kc wobec jego niezastosowania i wyrażenia nietrafnej oceny , iż zarzut sformułowany przez pozwaną nie stanowi przejawu nadużycia prawa podmiotowego.

- naruszenia przepisów postępowania w sposób mający wpływ na wynik sprawy, a to: a/ art. 227 kpc i 217 kpc wobec oddalenia zgłoszonych przez powoda wniosków dowodowych o charakterze osobowym oraz z opinii biegłego ,

b/ art. 217 i 236 kpc jako konsekwencji naruszenia zasady kontradyktoryjności procesu wobec przeprowadzenia dowodu z akt innych postępowań sądowych , po pierwsze już po zamknięciu rozprawy , a po wtóre w sposób generalny bez wskazania wykorzystanych przez Sąd ich zindywidualizowanych części , przy uniemożliwieniu stronom odniesienia się do nich i mimo to uczynienia tego materiału podstawą ustaleń faktycznych, decydujących o treści rozstrzygnięcia.

W odpowiedzi na apelację pozwana , odnosząc się polemicznie do każdego z postawionych zarzutów , domagała się jej oddalenia jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw , oraz obciążenia K. G. kosztami postępowania przed Sądem II instancji.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył:

Środek odwoławczy powoda nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

W szczególności nie można podzielić żądnego z zarzutów na których została oparta jego konstrukcja.

W ramach zarzutów natury procesowej nie znalazły się takie , za pośrednictwem których K. G. negowałby poprawność , kompletność i zgodność z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności , które Sąd Okręgowy uczynił podstawą faktyczną kontrolowanego instancyjnie orzeczenia . Zaniechanie to ma to następstwo , iż ustalenia te , jako poprawne, Sąd II instancji przyjmuje za własne.

Nie ma racji powód , gdy wskazuje , że Sąd I instancji naruszył zarówno art. 227 kpc jak i 217 kpc , wobec oddalenia zgłoszonych przez powoda , osobowych wniosków dowodowych oraz dowodu z opinii biegłego.

W pierwsze należy zwrócić uwagę , że norma art. 227 kpc zgodnie z którą przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie , traktowana samodzielnie nie może zostać przez Sąd naruszona. Nie jest ona bowiem źródłem ani obowiązku ani też jego kompetencji o charakterze jurysdykcyjnym , które mogłyby zostać przez Sąd nietrafnie nie niedopełnione lub [ przeciwnie ] przekroczone , mając wpływ na wynik sprawy.

Po wtóre oceniając zarzut naruszenia przepisu art. 217 kpc , zważywszy na argumenty jakimi posługuje się K. G. by go uzasadnić , można zasadnie twierdzić , iż uważa on , iż naruszony został art. 217 §2 kpc skoro [ jak wywodzi ] niezasadnie oddalone zostały przez Sąd Okręgowy zgłoszone przezeń wnioski dowodowe.

Tak motywowany zarzut należy odeprzeć , gdy weźmie się pod rozwagę powody podjęcia tej decyzji procesowej.

W sytuacji gdy [ w sposób uzasadniony , o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia ] Sąd podzielił zarzut M. M. (1) wskazującej na przedawnienie zgłoszonych roszczeń , prowadzenie postępowania rozpoznawczego, w tym dowodów zgłoszonych prze apelanta okazało się zbędne dla podjęcia rozstrzygnięcia, w świetle przyczyn którego, ustalenie okoliczności faktycznych w oparciu o zeznania świadków i opinię biegłego było dlań irrelewantne.

Podnosząc drugi z zarzutów procesowych, sprowadzający się do twierdzonego przez powoda naruszenia zasady kontradyktoryjności procesu wskazać trzeba , że apelujący nie dowiódł związku pomiędzy sposobem przeprowadzenia , poza rozprawą dowodu z akt , a wynikiem postepowania , który został odzwierciedlony w zapadłym wyroku, tymczasem tylko taki związek może potencjalnie decydować o zasadności zarzutu.

Nie sposób przy tym nie zauważy , że jak wynika z treści protokołu rozprawy z dnia 5 czerwca 2014r / k. 96 akt / poza rozprawą przeprowadzono jedynie z akt I C 739/08 / P do których odwoływał się sam powód w motywach pozwu. Zatem musiały być mu one znane , i przez pryzmat ich znajomości oceniał on wówczas ,że ich treść będzie doniosła dla rozstrzygnięcia. Zatem nie sposób , w takich okolicznościach, zasadnie twierdzić jaki czyni to apelant na potrzeby uzasadnienia omawianego, iż nie miał możliwości procesowego odniesienia się do treści zgromadzonych w tych aktach dowodów. Podobnie rzecz się ma z aktami postępowania oznaczonego sygnaturą I C 2350/ 11 Sądu Okręgowego w Krakowie. Wystarczy wskazać , iż na orzeczenie wydane w nim powód wprost powołuje się w piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2014r , stanowiącym załącznik do protokołu rozprawy / k. 84-88 akt /

Najobszerniejszą czyś motywów apelacji powód poświęcił powołaniu argumentów , które , w jego ocenie, przemawiały za wadliwością ukształtowanego już w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądu , zgodnie z którym roszczenie odszkodowawcze o jakim mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r O ochronie praw lokatorów […] jest roszczeniem o charakterze okresowym.

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika , że w okresie za który powód dochodzi od M. M. (1) odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul. (...) w K. czyli pomiędzy 1 sierpnia 2008 i 30 listopada 2010r powódka rzeczywiście z niego korzystała zgodnie z przeznaczeniem nie mając do tego tytułu prawnego . Wcześniej takim tytułem był stosunek prawny użyczenia nawiązany pomiędzy nią, a małżonkami G. i rozwiązany ze skutkiem na 1 sierpnia 2008r . Okoliczności te uprawniają ocenę , że w okresie za który odszkodowanie jest przez powoda dochodzone, M. M. (1) może być traktowana jako były lokator w rozumieniu przepisów ustawy.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z 10 czerwca 2001r ten kto zajmuje lokal mieszkalny bez tytułu prawnego jest obowiązany, do czasu jego opróżnienia, uiszczać [właścicielowi] , co miesiąc czynsz. Ustawodawca w ustępie drugim tego artykułu limituje wysokość świadczenia z tego tytułu do kwoty odpowiadającej sumie jaką właściciel mógłby otrzymywać z tytułu czynszu najmu. Przewidziane zostało także uprawnienie dla właściciela by mógł dochodzić odszkodowania uzupełniającego, wyrównującego stratę z tego tytułu o ile ta byłaby wyższa.

Jak już powiedziano wyżej utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego na tle wykładni tych przepisów a w szczególności art. 18 ust. 1 ustawy , które wbrew zarzutowi K. G. , Sąd Apelacyjny podziela , jest takie , że roszczenie właściciela ma charakter okresowy , co za tym idzie przedawnia się z upływem trzech lat.

/ por . w tej materii judykaty Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2012 , sygn. IV CSK 490/11 , publ. zbiór Lex nr 1243072, z dnia 7 marca 2014r , sygn. IV CNP 33/13 , publ. Lex nr 1438649 a także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007r , sygn. III CZP 121/07 , publ. OSNC z 2008 z 12 poz. 137 /

Wobec faktu , że zarzut apelacyjny naruszenia tego przepisu wyczerpuje się w polemicznym wobec stanowiska Sądu Najwyższego poglądzie apelującego , bardziej szczegółowe odnoszenie się do tej argumentacji nie jest celowe.

Co do drugiego z roszczeń zgłoszonych w pozwie [ odszkodowania z tytułu pogorszenia lokalu , który pozwana , przed jego opuszczeniem z dniem 30 listopada 2010r miała zdewastować ] , wbrew temu , co podnosi autor apelacji , także w tym przypadku zarzut przedawnienia jest usprawiedliwiony.

Okolicznością faktyczną nie będącą przedmiotem sporu stron jest to , kiedy M. M. (1) opróżniła lokal. Porównanie tej daty oraz daty w której pozew został wniesiony [ 31 grudnia 2013r – k.22 akt / wskazuje na trafność zarzutu pozwanej. Oto bowiem roszczenie odszkodowawcze powoda jest przedawnione gdy zważyć , że termin ten wynosi rok od daty zwrotu rzeczy. Wynika to wprost z art. 229 §1 kc jak również 719 kc.

W tym kontekście stwierdzić trzeba , iż nie ma racji apelujący, gdy zarzuca Sądowi I instancji , w ramach drugiego z zarzutów materialnoprawnych niekonsekwencję w stosowaniu wskazanych wyżej norm.

Zarzut ten jest chybiony gdy zważyć , że powołując czy to przepis art. 229 §1 kc czy 719 kc Sąd I instancji rozważał zagadnienie przedawnienia roszczenia odszkodowawczego z tytułu pogorszenia rzeczy [ lokalu ] w zależności od tego jaki status wobec zajmowanego lokalu miała pozwana. Status ten zmieniał się skoro - jak wynika z ustaleń - do 1 sierpnia 2006r była ona podmiotem biorącym mieszkanie w użyczanie , by po tej dacie stać się podmiotem [ byłym lokatorem ] , który utracił tytuł prawny do jego zajmowania , a mimo to korzystającym z niego do 30 listopada 2010r

Ponieważ w podstawie faktycznej powództwa nie zostało w sposób ścisły wskazane z jakim okresem zajmowania lokalu [ mówi się w niej jedynie o czasie kiedy właścicielami udziału we współwłasności byli Z. i I. M. , którzy nabyli go umową z dnia 5 października 2005r ] , wiąże się szkoda w postaci zniszczenia substancji lokalu, rozważania Sądu I instancji, w odniesieniu określenia terminu przedawnienia na podstawie obu tych norm były usprawiedliwione , szczególnie gdy zważyć , czego powód w apelacji nie kwestionuje , że zgodnie z poczynionymi ustaleniami do 1 sierpnia 2006r M. M. (1) przysługiwał tytuł prawny do zajmowania lokalu , w postaci umowy użyczenia zakończonego właśnie w tej dacie.

Nie można zatem mówić , że w tym wypadku stanowisko Sądu jest niekonsekwentne , realizując twierdzony przez powoda zarzut materialnoprawny.

Wbrew stanowisku K. G. nie można skutecznie podważać wniosku prawnego Sądu I instancji zgodnie z którym odwołanie się przez pozwaną do zarzutu przedawnienia skierowanego wobec obu roszczeniom dochodzonym pozwem , miałoby stanowić z jej strony przejaw nadużycia prawa podmiotowego.

Podzielając zapatrywanie Sądu Okręgowego , że tego rodzaju ocena może mieć miejsce zupełnie wyjątkowo , należy wskazać , że powód nie zdołał dowieść takich okoliczności po stronie pozwanej , które mogłyby taką sytuację konstruować.

Poprawne jest także stanowisko Sądu zgodnie z którym spóźniona decyzja powoda co do dochodzenia roszczeń w niniejszym sporze z uwagi na tok postępowania w sprawie o sygnaturze I C 739/08/ P Sądu Rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie , a następnie przed Sądem Okręgowym jako odwoławczym, nie może stanowić dostatecznego usprawiedliwienia dla stanowiska , że tym samym podniesienie przez przeciwniczkę procesową zarzutu przedawnienia jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Nie ma tez racji K. G. , gdy zarzuca Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisu art. 123 §1 pkt 1 kc , którego realizacji upatruje w tym , że Sąd nie uwzględnił skutku jaki dla biegu terminu przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem przyniósł fakt prowadzenia postępowania w sprawie I C 739/08 /P w ramach , którego doszło do ustalenia roszczenia powoda ze skutkiem w postaci przerwania biegu tego terminu.

Pogląd ten jest chybiony, skoro wynik tego postępowania pozostawał bez wpływu na możliwość dochodzenia roszczeń w niniejszym sporze. Jego prowadzenie przez małżonków M. przeciwko M. M. (1) nie wywołało skutku , który wynika z powołanego przepisu.

Wszystkie okoliczności z którymi powód wiąże stan niepewności w zakresie sformułowanych przez siebie roszczeń [ dysponowanie przez M. M. tytułem do zajmowania mieszkania wobec zmieniających się właścicieli ] mogły być ustalone samodzielnie przez Sąd Okręgowy w sprawie wszczętej[ przed upływem terminu przedawnienia ] z inicjatywy K. G..

Z podanych wyżej przyczyn w uznaniu ablacji za niezasadną, Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § i 391 §1 kpc i wynikającej z niej , dla rozliczenia ich pomiędzy stronami , zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna z tego tytułu pozwanej od przeciwnika procesowego, biorąc pod rozwagę wartość przedmiotu zaskarżenia , została określona na podstawie §6 pk6 w zw z §13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie [ …] z dnia 28 września 2002r [ jedn. tekst DzU z 2013 poz. 461 ].