Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant Katarzyna Grecka

z udziałem prokuratora Wiesławy Sawośko-Grębowskiej, po rozpoznaniu w dniu 08.04.2015 r. sprawy P. Z. oskarżonego o czyn z art. 244 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2014 r. (sygn. akt XV K 1131/14):

I. Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że uchyla orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności (pkt. II części dyspozytywnej).

II. W pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

P. Z.został oskarżony o to, że w dniu 03.09.2014 r. około g. 13:40 w B.na ul. (...)poruszał się po drodze publicznej samochodem marki (...) o nr rej. (...)pomimo obowiązującego go zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wydanego przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w dniu 05.09.2013 r. i obowiązującego do dnia 05.09.2014 r. – sygn. akt VII K 471/13 tj. o czyn z art. 244 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem zaocznym z dnia 8 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt XV K 1131/14 oskarżonego P. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 4 (czterech) lat.

Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Powyższy wyrok, na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k., art. 444 k.p.k., art. 447§2 k.p.k. w części dotyczącej orzeczenia o karze w stosunku do P. Z., na jego niekorzyść, zaskarżył prokurator.

Na zasadzie art. 427§1 i 2 k.p.k., art. 437§1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt.4 k.p.k. zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary wymierzonej wobec oskarżonego P. Z. w postaci kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, w sytuacji gdy właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednia wielokrotna karalność m.in. za naruszenie zakazu sądowego prowadzenia pojazdów świadczą o braku pozytywnej prognozy co do zapobieżenia powrotowi do przestępstwa przez oskarżonego i przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary bez zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej P. Z. poprzez wymierzenie mu kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, „bijąca w oczy” różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną ( m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113).

Należy zgodzić się z apelującą, iż orzeczona przez Sąd I instancji wobec oskarżonego kara jest rażąco niewspółmierna z powodu wadliwej prognozy kryminologicznej, która nie znajduje racjonalnego uzasadnienia w realiach niniejszej sprawy.

Zgodnie z treścią art. 69§1 i 2 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary (w tym kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat), jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Oskarżony P. Z. był wielokrotnie karany sądownie, w tym w ostatnim okresie dwukrotnie za przestępstwa z art. 244 k.k., w tym raz na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Przedmiotowego czynu dopuścił się po upływie niespełna dwóch 2 i pół miesiąca od uprawomocnienia się wyroku skazującego za czyn z art. 244 k.k. (w sprawie o sygn. akt VIII K 309/14) i następnego dnia po uprawomocnieniu się wyroku skazującego za czyn z art. 244 k.k. (w sprawie o sygn., akt XV K 618/14). Nadto w okresie próby orzeczonej w sprawie o sygn. akt VIII K 309/14. Zachowaniem swoim wykazał nie tylko wyjątkowo rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego, ale nadto całkowite niezrozumienie naganności swego dotychczasowego postępowania (dowodzi tego też jego postawa podczas postępowania karnego, a zwłaszcza brak żalu bądź skruchy z powodu popełnienia przestępstwa). W tych okolicznościach stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym oskarżony wyciągnie właściwe wnioski ze swego zachowania i wobec tego nie istnieje potrzeba stosowania kary o charakterze izolacyjnym nie może zyskać akceptacji. W realiach niniejszej sprawy jedyną karą, która może skłonić go do refleksji nad swoim dotychczasowym postępowaniem, ewentualnie zapobiec ponownemu wejściu da drogę przestępstw jest kara o charakterze izolacyjnym.

Powyższego poglądu nie są w stanie zmienić argumenty Sądu I instancji wskazujące na młody wiek oskarżonego oraz posiadanie na utrzymaniu dziecka. Zauważyć bowiem należy, że P. Z.w chwili czynu miał ukończone (...) lata i (m.in. z racji uprzedniej wielokrotnej karalności) był w pełni świadomy konsekwencji swego zachowania, a nadto nigdzie nie pracuje.

Dlatego należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

Dodać należy, że nie budzi zastrzeżeń wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności (zgodnie z treścią art. 447§2 k.p.k. apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wymierzając karę 6 miesięcy pozbawienia wolności wziął pod uwagę wszystkie istotne okoliczności, o których mowa w art. 53§1 i 2 k.k., w tym m.in. stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu oraz uprzednią, wielokrotną karalność sądową. Kara ta, orzeczona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, mieści się w granicach sądowego uznania i całą pewnością nie jest niewspółmierna, a zwłaszcza w stopniu rażącym.

Nie stwierdzając innych uchybień w zaskarżonym zakresie, należało orzec, jak w pkt. II sentencji niniejszego wyroku.

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem uiszczenie ich byłoby dla niej zbyt uciążliwe (nie pracuje, nie posiada majątku, ciąży na nim obowiązek alimentacyjny).