Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2015 r. w O.

sprawy z odwołania M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 14.11.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14.11.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

M. M. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, żądając jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z uwagi na to, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 31.10.2014r. ustaliła, że odwołująca się nie jest niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 29.06.1993r. ZUS odmówił przyznania M. M. prawa do renty inwalidzkiej.

Kolejne wnioski o rentę z tytułu niezdolności do pracy M. M. składała w 2013 i w 2014r. ZUS odmawiał M. M. przyznania prawa do renty. M. M. nie odwoływała się od tych decyzji.

Ostatni wniosek o rentę M. M. złożyła dnia 03.09.2014r. Wobec powyższego została skierowana na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 01.10.2014r. ustalił, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Na skutek sprzeciwu wniesionego przez M. M. jej stan zdrowia był badany przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 31.10.2014r. zajęła analogiczne stanowisko.

Wobec powyższego zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił przyznania M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art.57 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art. 12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania M. M. zależna była od wykazania przez nią niezdolności do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, neurologii oraz laryngologii. Biegli po analizie dokumentacji medycznej i badaniu odwołującej się rozpoznali u niej: osłabienie słuchu typu odbiorczego w zakresie ucha prawego, przewlekły zespół bólowy dolnego odcinka kręgosłupa, stan po urazie kolana prawego, stan po przebytej boreliozie, uchyłkowatość okrężnicy i stan po usunięciu macicy z powodu mięśniaków.

Biegli ocenili, że występujące u odwołującej się schorzenia oraz stopień ich zaawansowania nie powodują ani częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegli stwierdzili, że odwołująca zgłasza bóle kręgosłupa bez charakterystycznego promieniowania korzeniowego oraz bole stawów obwodowych. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono jednak cech uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Obraz (...) mózgu z 2014r. nie ujawnił nieprawidłowości. Obrysy zewnętrzne stawów obwodowych niezmienione. Zakres ruchomości w stawach pełny, w tym również w zakresie stawu kolanowego prawego po przebytym urazie skrętnym. Stwierdzili także, że odwołująca została przeleczona farmakologicznie z powodu boreliozy. W badaniu neurologicznym biegli stwierdzili ograniczenie ruchomości w zakresie kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego przy wygładzonych krzywiznach kręgosłupa i zmianach zwyrodnieniowych, ale bez objawów korzeniowych zespołu bólowego i bez cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Osłabienie słuchu odbiorczego w zakresie ucha prawego jest o niewielkim stopniu nasilenia i słuch zdaniem biegłych jest społecznie wydolny. Reasumując biegli stwierdzili, że odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy (k.16-17).

Żadna ze stron postępowania, a w szczególności odwołująca nie złożyła zastrzeżeń do tak brzmiącej opinii. Nie złożyła także wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej bądź dowodu z opinii innych biegłych.

Zdaniem Sądu należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych. Wnioski biegłych zostały sformułowane po przeprowadzeniu wywiadu, badaniu odwołującej się i analizie dokumentacji medycznej złożonej przez odwołującą. Wydana przez biegłych opinia poparta została logiczną argumentacją. Biegli wzięli pod uwagę schorzenia odwołującej oraz stopień ich zaawansowania. Biorąc pod uwagę treść tej opinii, Sąd doszedł do wniosku, że subiektywne przekonanie odwołującej o przysługującym jej prawie do renty nie znajduje oparcia w materiale dowodowym. Odwołująca ma 55 lat. Jest z zawodu tkaczem maszynowo-ręcznym. Pracowała także jako pracownik fizyczny w fabryce platerów, a ostatnio jako kasjer-sprzedawca. W ocenie Sądu stan aktualnego zaawansowania jej schorzeń nie daje podstaw do uznania jej za osobę niezdolną do pracy.

Przy rozstrzyganiu tej sprawy Sąd miał także na uwadze, że w wyroku z dnia 03.02.2010r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów (II PK 192/09, LEX nr 584735). Natomiast w wyroku z dnia 03.11.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy (I UK 138/09, LEX nr 570122). Nadto w wyroku z dnia 03.09.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych (II UK 30/09, LEX nr 537018).

W niniejszej sprawie z opinii, która nie została zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania, jednoznacznie wynika, że odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy. Sąd miał oczywiście na uwadze fakt, że gdy M. M. ubiegała się w 2013r. o rentę, to została uznana przez lekarza orzecznika ZUS za osobę całkowicie niezdolną do pracy na okres 6 miesięcy. Było to jednak spowodowane bardzo wczesnym okresem pooperacyjnym związanym z usunięciem macicy. Operacja miała bowiem miejsce dnia 27.08.2013r. Odwołująca nie uzyskała wówczas prawa do renty, bo nie zgromadziła 5 lat składkowych i nieskładkowych w ostatnim dziesięcioleciu liczonym od dnia powstania niezdolności do pracy. Aktualnie od tej operacji upłynęło półtora roku. Składając wniosek o rentę dnia 03.09.2014r., odwołująca nie złożyła żadnej dokumentacji medycznej świadczącej o tym, aby nadal skutki operacji powodowały u niej niezdolność do pracy zarobkowej. W tym miejscu podkreślić należy, że rolą Sądu ubezpieczeń społecznych jest analiza, czy zaskarżona decyzja jest prawidłowa. Przy wydawaniu tej decyzji ZUS nie brał pod uwagę, czy nadal z powodu skutków pooperacyjnych odwołująca jest osobą niezdolną do pracy, gdyż odwołująca nie złożyła do ZUS na tę okoliczność żadnej dokumentacji lekarskiej. Wobec powyższego także Sąd nie analizował, czy z powodu operacji odwołująca jest niezdolna do pracy. Sąd nie znalazł też podstaw do zastosowania art.477 ⁹§2 ¹ kpc, gdyż w odwołaniu od decyzji odwołująca nie wskazała żadnych nowych okoliczności dotyczących niezdolności do pracy, które powstały po dniu wydania orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych względów Sąd Okręgowy działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie M. M..