Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Jerzy Stępień

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 września 2012 roku nr (...)

w sprawie J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 1171/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 października 2013 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 27 września 2012 r. odmówił J. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 14.09.2012 r. stwierdziła, że odwołujący jest zdolny do pracy.

J. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż nie zgadza się z rozstrzygnięciem bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, schorzenia na które choruje przesądzają, iż nie jest w stanie skutecznie podjąć zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami. Odwołujący domagał się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

J. P. urodzony w dniu (...) ma wykształcenie zawodowe malarz, pracował jako malarz budowlany, prowadził działalność gospodarczą w zakresie malarstwo, bednarstwo. Odwołujący w okresie od 31.01.1997 r. do 31.01.2004 r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a następnie od 01.02.2004 r. do 31.07.2012 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 18.07.2012 r. odwołujący złożył do organu rentowego wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek z dnia 18.07.2012 r. –k. 267 ar czII).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u J. P. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, reumatologii, diabetologii, okulistyki i psychiatrii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli reumatolog i neurolog rozpoznali u odwołującego:

- dyskopatię L3-L4, L4-L5, L5-S1, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z nawracającym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji,

- cukrzycę typu II.

Odwołujący z uwagi na stan zdrowia nie jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, rozpoznane schorzenia w ich obecnym stanie zaawansowania nie powodują naruszenia sprawności organizmu w takim stopniu aby uznać odwołującego za niezdolnego do pracy nawet częściowo. Leczenie i rehabilitacja przyniosły spodziewane efekty. Odwołujący skarży się na bóle kończyny dolnej lewej zwłaszcza w nocy, bóle wielostawowe, bóle barku prawego. W badaniu fizykalnym stwierdzono niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa bez ubytkowych objawów neurologicznych. Zakres ruchów w stawach zachowany. Istniejące zmiany w obrębie narządu ruchu pod postacią zmian zwyrodnieniowych w odcinku lędźwiowym z dyskopatią L3-L4, L4-L5, L5-S1, nie upośledzają funkcji badanych narządów w stopniu uzasadniających uznanie go za niezdolnego do pracy. Nastąpiła poprawa stanu zdrowia w wyniku prowadzonego leczenia.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 6-9 as/.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:

- zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane.

Odwołujący z uwagi na stan psychiczny jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami od 01.08.2012 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, obecnie u odwołującego rozpoznaje się zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane. Nie stwierdzono choroby psychicznej w rozumieniu psychozy. Poza skargami subiektywnymi oraz nieznacznym obniżeniem nastroju i napędu nie stwierdza się innych, istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. W obecnym stopniu nasilenia stwierdzone zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane nie powodują niezdolności do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami od 01.08.2012 r.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 14-16 as/.

Na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły diabetolog stwierdził, że odwołujący choruje na:

- cukrzycę typu 2 leczona lekami doustnymi niewyrównana metabolicznie, bez objawów klinicznych bez powikłań późnych cukrzycy,

- polineuropatię cukrzycową symetryczną czuciowo-ruchową kończyn górnych i dolnych bez istotnego upośledzenia funkcji kończyn,

- zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatiami oraz stawów barkowych i dużych stawów kończyn dolnych,

- przewlekłe zapalenie oskrzeli bez istotnego upośledzenia funkcji układu oddechowego,

- obrzęk Quinckego o nieznanej przyczynie,

- jaskrę w trakcie diagnostyki.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującego schorzenia metaboliczne oraz stopień ich nasilenia J. P. jest zdolny do pracy.

Odwołujący leczy się z powodu cukrzycy lekami doustnymi z grupy pochodnych sulfonylomocznika i biguanidu. Ten typ terapii umożliwia uzyskanie zadowalającej kontroli metabolicznej. Stwierdzone podwyższone wartości glikemii w samokontroli oraz epizody hipoglikemii , a także podwyższona wartość HbA1C% świadczą o konieczności zintensyfikowania samokontroli oraz leczenia. Nigdy nie był hospitalizowany z powodu dekompensacji cukrzycy. Nie stwierdza się u niego zaawansowanych powikłań późnych typowych dla cukrzycy poza polineuropatią obwodową nie powodującą istotnego upośledzenia funkcji kończyn.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 20-22 as/.

Na podstawie wyników badań, w tym po wykonaniu osobistego badania specjalistycznego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły okulista stwierdził, że J. P. choruje na:

- niewielką nadwzroczność, starczowzroczność.

Odwołujący z przyczyn okulistycznych jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący od 2000 r. leczony farmakologicznie z powodu cukrzycy. Wymaga kontroli okulistycznych z tego powodu i stałego monitorowania zmian występujących w przebiegu cukrzycy w narządzie wzroku. Zmiany w przebiegu cukrzycy mogą dotyczyć odcinka przedniego i dna oka. W przypadku odwołującego nie występują zmiany typowe dla cukrzycy , stwierdza się zmiany miażdżycowo-nadciśnieniowe. Pozostaje od 2-3 lat w obserwacji jaskry, ale nie stwierdza się żadnych zmian jaskrowych i uniemożliwiających pracę zarobkową. Fakt posiadania zmian nadciśnieniowych przy pełnej ostrości wzroku w odpowiedniej korekcji okularowej do dali i do bliży nie jest powodem do uznania go za niezdolnego do pracy zarobkowej z powodów okulistycznych. Stan narządu wzroku jest stabilny , nie nastąpiło pogorszenie uniemożliwiające podjęcie pracy zarobkowej.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 27 as/

Wydane w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Odwołujący kwestionował opinie nie podniósł jednak żadnych konkretnych zarzutów merytorycznych poza tym „że nie nadaje się do żadnej pracy”. Sąd nie podzielił jego zastrzeżeń do opinii biegłych uznając, iż wszystkie opinie w pełni zasługują na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującego nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującej muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności. Przedłożona przez odwołującego opinia psychologiczna z dnia 01.10.2013 r. nie dowodzi, że odwołujący jest niezdolny do pracy w jej konkluzji zawarte jest jedynie zalecenie stałej konsultacji lekarskiej i opieki psychologicznej.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. P. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27 września 2012 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia był niezdolny do pracy, czy też był zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłych, którzy wydali opinię na podstawie osobistego badania odwołującego, dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych i w aktach sprawy. Sąd w oparciu o opinie biegłych neurologa, reumatologa, diabetologa, okulisty i psychiatry stwierdził u odwołującego brak niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty.

Stwierdzone schorzenia tj. dyskopatia L3-L4, L4-L5, L5-S1, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowego z nawracającym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji, choroba zwyrodnieniowa stawów barkowych i dużych stawów kończyn dolnych, cukrzyca typu 2 leczona lekami doustnymi niewyrównana metabolicznie, bez objawów klinicznych bez powikłań późnych cukrzycy, polineuropatia cukrzycowa symetryczna czuciowo-ruchową kończyn górnych i dolnych bez istotnego upośledzenia funkcji kończyn, zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane, przewlekłe zapalenie oskrzeli bez istotnego upośledzenia funkcji układu oddechowego, obrzęk Quinckego o nieznanej przyczynie, niewielka nadwzroczność, starczowzroczność, zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane nie uzasadniają uznania J. P. za nawet częściowo niezdolnego do pracy. Odwołujący od dnia 01.08.2012 r. jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami jako pracownik fizyczny, malarz, bednarz. W badaniu fizykalnym stwierdzono niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa bez ubytkowych objawów neurologicznych. Zakres ruchów w stawach zachowany. Na poprawę stanu zdrowia miało wpływ leczenie specjalistyczne właściwe dla rodzaju rozpoznanych schorzeń. Stan psychiczny również nie powoduje u niego niezdolności do pracy.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 12 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §1 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.