Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 4 września 2013 roku nr (...)

w sprawie J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się J. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2013 roku na okres osiemnastu miesięcy.

Sygn. akt IV U 1652/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 16 kwietnia 2014 r.

Decyzją z dnia 4 września 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił J. W. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia
28 sierpnia 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. W., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ stan zdrowia wywołany poważnymi schorzeniami narządu ruchu, w tym kręgosłupa, uniemożliwia mu wykonywanie pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, tj. pracy murarza- tynkarza.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący J. W., urodzony
(...) r., z zawodu jest murarzem- tynkarzem i w zawodzie tym pracował.

Od 18 marca 2007 r. do 31 marca 2008 r. i od 1 września 2008 r. do 30 czerwca
2013 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zaś od
1 kwietnia 2008 r. do 30 sierpnia 2008 r. przysługiwała mu renta szkoleniowa.

W dniu 12 czerwca 2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o ponowne przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 4 września 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska
w orzeczeniu z dnia 28 sierpnia 2013 r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 24 lipca 2013 r. rozpoznał u wnioskodawcy:

-

chorobę zwyrodnieniowo- dyskopatyczną kręgosłupa L-S (dystektomię L4-L5
w 2001 r.),

-

stan po artroskopii kolana prawego w 2007 r.,

-

nadciśnienie tętnicze, wyrównane II stopnia,

-

zaburzenia gospodarki lipidowej.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 28 sierpnia 2013 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając u badanego:

-

chorobę zwyrodnieniowo- dyskopatyczną kręgosłupa L-S (stan po dystektomii
L4-L5 w 2001 r.),

-

stan po artroskopii kolana prawego bez następstw w 2007 r.,

-

nadciśnienie tętnicze z wstępnym przerostem mięśnia sercowego.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 24.07.2013 r.- k. 22v cz. III akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 28.08.2013 r.- k. 24 cz. III akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S.- specjalisty chirurga ortopedy- traumatologa, lek. med. J. S. (1) specjalisty neurologa, lek. med.
P. M.- specjalisty kardiologa i lek. med. E. Z. specjalisty chorób wewnętrznych.

W pisemnej opinii z dnia 25 lutego 2014 r. biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog, kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych zdiagnozowali u odwołującego:

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa L-S na podłożu zmian zwyrodnieniowych
i dyskopatycznych,

-

nawracającą rwę kulszową,

-

stan po laminectomii L4-L5,

-

stan po uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej kolana prawego,

-

nadciśnienie tętnicze.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 lipca 2013 r. na okres osiemnastu miesięcy.

W uzasadnieniu opinii podali, że u badanego występuje przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa L-S. Pacjent w 2001 r. poddany został zabiegowi operacyjnemu przepukliny jądra miażdżystego na poziomie L4-L5. Stwierdza się u niego nawroty prawostronnej rwy kulszowej, a w badaniu przedmiotowym ograniczenie ruchomości odcinka L kręgosłupa z bolesnością, dodatnimi objawami rozciągowymi i zniesieniem odruchu skokowego po stronie prawej, dyskopatię L4-L5-S1 znacznego stopnia oraz wielopoziomowe przepukliny tarcz międzykręgowych ze zwężeniem otworu międzykręgowego prawego na poziomie L4-L5 i przyleganiem do korzenia nerwowego L4. Opiniowany był wielokrotnie rehabilitowany w ramach prewencji rentowej ZUS- bez poprawy. Obecnie, zgłasza zaburzenia czucia w obrębie prawej kończyny dolnej. Schorzenia te naruszają sprawność jego organizmu w stopniu powodującym częściową okresową niezdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przebyty zabieg usunięcia łąkotki przyśrodkowej prawego kolana (brak dysfunkcji stawu kolanowego) oraz nadciśnienie tętnicze pierwotne bez powikłań nie upośledzają istotnie sprawności organizmu opiniowanego.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 25.02.2014 r.- k. 8-9,

Sąd w całości podzielił opinię biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych uznając, że zawiera ona kompleksową
i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie częściowej okresowej niezdolności wnioskodawcy do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłych sądowych
o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u odwołującego. Ponadto, podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonego.

Organ rentowy zakwestionował wydaną w sprawie opinię, podnosząc, że przeprowadzone przez biegłego badanie wskazuje na okresowe i rzadkie nasilenie dolegliwości w przebiegu choroby zwyrodnieniowo- dyskopatycznej kręgosłupa, za czym przemawia symetryczne umięśnienie kończyn dolnych i brak zaników mięśniowych. Zdaniem ZUS, przeprowadzone badanie nie potwierdza także istnienia zaburzeń czucia w obrębie prawej kończyny dolnej, a badanie MRI wykluczyło istnienie konfliktu krążkowo- rdzeniowego. Mając to na uwadze, organ rentowy wniósł o dopuszczenie w sprawie dowodu
z opinii uzupełniającej biegłych sądowych celem ustosunkowania się do podniesionych zarzutów.

Zarzuty te w ocenie Sadu nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wydana w sprawie opinia jest pełna i wyczerpująca. W sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonego. Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia o powołaniu biegłych sądowych. Biegli ci na podstawie osobistego badania wnioskodawcy, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, dokonali prawidłowego rozpoznania
i sformułowali ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. Biegli sądowi dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonego z punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją
art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS- wyraźnie wskazując, że występujące u niego schorzenia narządu ruchu w ich obecnym stopniu nasilenia powodują częściową okresową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
W opinii tej biegli zaznaczyli, że u badanego występuje przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa L-S, stwierdza się nawroty prawostronnej rwy kulszowej, a w badaniu przedmiotowym ograniczenie ruchomości odcinka L kręgosłupa z bolesnością, dodatnimi objawami rozciągowymi i zniesieniem odruchu skokowego po stronie prawej, dyskopatię
L4-L5-S1 znacznego stopnia oraz wielopoziomowe przepukliny tarcz międzykręgowych ze zwężeniem otworu międzykręgowego prawego na poziomie L4-L5 i przyleganiem do korzenia nerwowego L4. Ponadto, wnioskodawca zgłasza zaburzenia czucia w obrębie prawej kończyny dolnej. Jednocześnie zauważyli, że opiniowany był wielokrotnie rehabilitowany
w ramach prewencji rentowej ZUS, jednak rehabilitacje te nie przyniosły poprawy jego stanu zdrowia. W ocenie Sądu, brak jest podstaw, aby kwestionować dokonaną przez biegłych sądowych ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy, którzy formułując wnioski końcowe opinii opierali się na swoim długoletnim doświadczeniu zawodowym i wiedzy specjalistycznej. Poza tym, trzeba mieć na uwadze, że odwołujący od 18 marca 2007 r. do 31 marca 2008 r.
i od 1 września 2008 r. do 30 czerwca 2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu schorzeń narządu ruchu, zaś od 1 kwietnia 2008 r. do 30 sierpnia 2008 r. przysługiwała mu renta szkoleniowa. Z wydanej zaś w sprawie opinii w sposób jednoznaczny wynika, że stan zdrowia opiniowanego nie uległ poprawie, a rozpoznane schorzenia w postaci przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa L-S na podłożu zmian zwyrodnieniowych
i dyskopatycznych, nawracającej rwy kulszowej oraz stanu po laminectomii L4-L5 naruszają sprawność jego organizmu w stopniu powodującym częściową okresową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Trzeba mieć w końcu na uwadze, iż organ rentowy poza odmienną oceną następstw występujących u badanego schorzeń i stopnia ich nasilenia, która nie znajduje pokrycia w obiektywnych wynikach badań i zgromadzonej
w aktach dokumentacji medycznej, nie wskazał na żadne medyczne argumenty, które uzasadniałyby tezę, że wnioskodawca jest osobą zdolną do pracy.

Mając na uwadze, że okoliczności sporne zostały w sprawie dostatecznie wyjaśnione, Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych, uznając, że nie wniosłoby to niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewłoki postępowania. Wydana w sprawie opinia wyjaśnia wszystkie kwestie sporne w sposób pełny, powołując się na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. W tym miejscu należy jedynie zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (por. wyrok SN
z dnia 6 maja 2009 r., II CSK 642/08, Legalis nr 260253; postanowienie SN z dnia 6 czerwca 2012 r., I UK 113/12, Legalis nr 537187). W postępowaniu o prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy sąd nie ma więc obowiązku uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni tezę korzystną dla siebie (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2002 r., II UKN 701/00, Legalis nr 66741).

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący J. W. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych, odwołujący z uwagi na rozpoznane u niego schorzenia w postaci przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa
L-S na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych, nawracającej rwy kulszowej oraz stanu po laminectomii L4-L5, jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 lipca 2013 r. na okres osiemnastu miesięcy.

Skoro więc zaskarżona przez J. W. decyzja ZUS Oddział w T.
z dnia 4 września 2013 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 107, art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2013 r. na okres osiemnastu miesięcy.

SSO Natalia Lipińska