Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania I. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 14 maja 2014 roku nr (...)

w sprawie I. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej I. P. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 stycznia 2014 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IVU 776/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 lutego 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 14.05.2014 r. odmówił I. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 12.05.2014 r. nie została uznana za niezdolną do pracy.

I. P. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zaskarżona decyzja nie odzwierciedla jej stanu zdrowia, ponieważ z powodu schorzeń psychiatrycznych i stosowanego leczenia nie jest w stanie podjąć pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. P. urodzona w dniu (...), z wykształceniem średnim ogólnym, pracowała jako sprzedawca przez 5 lat. Od 11.02.1995 r. do 28.02.1999 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a następnie od 01.03.1999 r. do 31.12.2013 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 09.01.2014 r. wystąpiła z wnioskiem o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 09.01.2014 r. –k.378 ar)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u I. P. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie osobistego badania i analizy zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującej:

- organiczne zaburzenia nastroju i zachowania,

- stan po stłuczeniu mózgu /1994 r./.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegły uznał odwołującą za częściowo niezdolną do pracy okresowo na okres 2 lat od 01.01.2014 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca w czasie wypadku komunikacyjnego w sierpniu 1994 r. doznała urazu głowy ze stłuczeniem mózgu. Była leczona zachowawczo w oddziale intensywnej terapii w okresie 15.08.1994 r. do 17.09.1994 r., a następnie w okresie od 07.09.1994 r. do 05.11.1994 r. oraz w okresie od 28.11.1994 r. do 08.12.1994 r. w oddziale rehabilitacji. Od 16.01.1995 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym z powodu organicznych zaburzeń osobowości i zachowania / drażliwość, chwiejność emocjonalna, nietrzymanie afektu, działania autodestrukcyjne, zaburzone relacje interpersonalne/. W czasie badań psychologicznych /1995, 2000, 2006, 2009, 2011, 2013/ stwierdzono zmiany organiczne OUN oraz obniżenie poziomu funkcjonowania intelektualnego do poziomu upośledzenia umysłowego lekkiego /II=68, I=65, II=64/. Na podstawie całości dokumentacji medycznej oraz obecnego badania psychiatrycznego u odwołującej rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju i zachowania po stłuczeniu mózgu /1994 r./ Te zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym. Z dokumentacji medycznej oraz obecnego badania psychiatrycznego nie wynika aby u odwołującej nastąpiła poprawa stanu zdrowia.

Aktualny stan psychiczny czyni odwołującą częściowo niezdolną do pracy okresowo i nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.13-15 as/

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego się, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia ta jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjalista wydał opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego się, a zatem posiadał kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Opinia jest spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie I. P. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 14.05.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2 powołanego przepisu). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczona ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolna do pracy, jak to wynika z decyzji ZUS wydanej w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej.

Sąd w oparciu o opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej stwierdził u ubezpieczonej istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż I. P. z uwagi na organiczne zaburzenia nastroju i zachowania, stan po stłuczeniu mózgu /1994 r. spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy okresowo od dnia 01.01.2014 r. na okres 2 lat. Odwołująca od 16.01.1995 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym z powodu organicznych zaburzeń osobowości i zachowania / drażliwość, chwiejność emocjonalna, nietrzymanie afektu, działania autodestrukcyjne, zaburzone relacje interpersonalne/. W czasie badań psychologicznych /1995, 2000, 2006, 2009, 2011, 2013/ stwierdzono zmiany organiczne OUN oraz obniżenie poziomu funkcjonowania intelektualnego do poziomu upośledzenia umysłowego lekkiego /II=68, I=65, II=64/. Na podstawie całości dokumentacji medycznej oraz obecnego badania psychiatrycznego u odwołującej rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju i zachowania po stłuczeniu mózgu /1994 r./ Te zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym. Brak podstaw do stwierdzenia, aby stan psychiczny odwołującej uległ poprawie. Aktualny stan psychiczny czyni odwołującą częściowo niezdolną do pracy na okres 2 lat od 01.01.2014 r. i nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 14.05.2014 r. przyznając I. P. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.01.2014 r. na okres 2 lat.