Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę 7 282,71 zł

I.zasądza od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 7 282,71 zł (siedem tysięcy dwieście osiemdziesiąt dwa złote i 71/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 roku;

II.zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 057,63 zł (trzy tysiące pięćdziesiąt siedem złotych i 63/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 619/14

UZASADNIENIE

Powód J. C. wniósł o zasądzenie od (...) SA w W. kwoty 7 282,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 roku i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, to jest 2400 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 20 grudnia 2013 roku miała miejsce kolizja, w której został uszkodzony pojazd marki V. (...) numer rejestracyjny (...), a sprawca szkody był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie. Powód wskazał także, że pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 8 273,63 zł. Powód podniósł, że zlecił wykonanie opinii technicznej niezależnemu rzeczoznawcy, by dochodzić swoich roszczeń oraz wykazać ich zasadności, a także sprecyzować wysokość poniesionej szkody. Powód wskazał, że wezwał stronę pozwaną do zapłaty należności, a pozwany w piśmie z 18 lutego 2014 roku zmienił swoją decyzję, uznając za zasadny koszt naprawy pojazdu w wysokości 15 356,34, uzależniając jednak dopłatę odszkodowania od obowiązku przedstawienia przez powoda faktur za naprawę.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Strona pozwana przyznała, że wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 8 273,63 zł. Strona pozwana wskazała, że dokonała oględzin pojazdu i ustaliła, że pojazd jest po naprawach blacharskich i lakierniczych wykonanych w sposób niefachowy i z naruszeniem rygorów technologicznych. Strona pozwana podniosła, że okoliczność ta ma niebagatelne znaczenie, bo oznacza, że pojazd był wcześniej uszkodzony i poddany naprawom blacharsko – lakierniczym, co wpłynęło na jego wartość. Ponadto strona pozwana wskazała że ustalenie kosztów naprawy winno uwzględnić koszty naprawy wg części nieoryginalnych oraz z zastosowaniem stawek za naprawę przez warsztaty nieautoryzowane, a niezbędne koszty naprawy to koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody, przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Strona pozwana sprzeciwiła się dopuszczeniu dowodu z kalkulacji naprawy, zaprzeczając jego prawdziwości i poczynionym tam ustaleniom oraz żądaniu powoda dotyczącego zwrotu kosztów prywatnej opinii, ponieważ powód nie wykazał, aby konieczność wykonania opinii była niezbędna istniała konieczność zasadność ponoszenia wydatku związanego z opinią rzeczoznawcy jak również sprzeciwiła się żądaniu powoda zasądzenia kosztów zastępstwa ad hoc greckiego podwójnej wysokości stawki minimalnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2013 roku miała miejsce kolizja, której uszkodzony został pojazd V. (...) stanowiący własność powoda J. C. o numerze rejestracyjnym (...), a sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W.. Strona pozwana po zgłoszeniu szkody przez powoda wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 8 273,63 zł.

okoliczności bezsporne

Wypłata odszkodowania nastąpiła w kwocie 7 887,34 zł decyzją z dnia 31 grudnia 2013 r. i w kwocie 386,29 zł decyzja z dnia 22 stycznia 2014 r.

Dowód:

- decyzje z dnia 31.12.2013 r. i z dnia 22.01.2014 r. - k. 7 i 8

W dniu zdarzenia samochód powoda był sprawny, miał jedynie lekkie zarysowanie nad tylnym lewym lub prawym nadkolem, nie było żadnych wgnieceń nadwozia. W wyniku kolizji uszkodzeniu uległy drzwi przednie od strony kierowcy i od strony pasażera cały bok. Samochód powoda nie był wcześniej naprawiany blacharsko ani lakierniczo.

Dowód:

- zeznania świadka A. C. – k. 72

Powód nie zgodził się z wysokością wypłaconego przez stronę pozwaną odszkodowania i w tym celu zwrócił się do rzeczoznawcy samochodowego M. K. o dokonanie wyceny szkody w jego pojeździe. Koszt sporządzenia tej wyceny wyniósł 200 zł.

Dowód:

- kalkulacja naprawy – k. 10 - 13

- faktura VAT nr (...) – k. 9

Pismem z dnia 2 lutego 2014 roku powód działający przez pełnomocnika wezwał stronę pozwaną do zapłaty w terminie siedmiu dni od daty otrzymania pisma kwoty 9 792,01 zł tytułem odszkodowania za szkodę częściową pojazdu V. (...) stanowiącą różnicę pomiędzy kosztem naprawy w wysokości 18 065,64 zł, a wypłaconym odszkodowaniem w kwocie 8 273,63 zł, powiększoną o odsetki ustawowe z tytułu nieterminowej likwidacji szkody od dnia 11 lutego 2014 roku, kwoty 200 zł tytułem kosztów sporządzenia prawidłowego kosztorysu naprawy i kwoty 2 400 zł tytułem podwójnych kosztów zastępstwa adwokackiego.

Dowód:

- pismo powoda z dnia 2 lutego 2014 roku z potwierdzeniem odbioru - karta 14 – 16

Strona pozwana przedstawiła swoje stanowisko i wskazała, że przedstawiony kosztorys niezależnego rzeczoznawcy nie zyskał akceptacji w zakresie naprawy lakierniczej zderzaka tylnego z uwagi na jego wcześniejsze uszkodzenie powłoki lakierniczej i dołączyła zweryfikowany przez siebie kosztorys naprawy.

Dowód:

- pismo strony pozwanej z dnia 18 lutego 2014 roku wraz z poprawionym kosztorysem naprawy – k. 17 – 20

Wartość samochodu powoda w dniu kolizji wynosiła 28 400 zł brutto. Koszt naprawy tego pojazdu warunkach warsztatu autoryzowanego wynosi 18 746,07 zł, a w warunkach warsztatu rzemieślniczego w obrębie zamieszkania powoda 17 550,51 zł brutto. Koszt naprawy samochodu z wykorzystaniem części alternatywnych, które nie są polecane przez producenta wynosi zgodnie z kalkulacją 16 506,29 zł. Zdaniem biegłego uzasadniony koszt naprawy to 17 550, 51 zł. Ze względu na brak możliwości dokonania oględzin pojazdu oraz brak karty pomiaru grubości lakieru, nie istnieje możliwość stwierdzenia, czy samochód był poddawany we wcześniejszym okresie eksploatacji naprawom blacharsko – lakierniczym. Brak jest również możliwości ustalenia, czy pojazd miał zamontowane części oryginalne, czy alternatywne, ponieważ samochód został sprzedany w stanie jak po zdarzeniu dnia 20 grudnia 2013 r. Z wykonanego raportu optymalizacji do przedmiotowego samochodu wynika, że nie ma możliwości zakupu części w jakości „O” i „Q”. Jakość „Q” i „O” oznacza, że części te wyprodukowane wg założonej przez producenta technologii oraz materiałów są produkowane na tych samych liniach produkcyjnych, których produkowane są części na tzw. pierwszy montaż. Na podstawie raportu optymalizacji części można stwierdzić, że części jakości „O” i „Q” nie są dostępne. Średnie stawki roboczogodziny za prace blacharsko- lakiernicze stosowane przez warsztaty rzemieślnicze w rejonie zamieszkania właściciela samochodu V. (...)kształtują się na poziomie 100 zł. Taką też stawkę biegły zastosował w kalkulacji z dnia 29 października 2014 roku do określenia kosztu naprawy samochodu. Są to średnie stawki stosowane przez warsztaty rzemieślnicze posiadające odpowiednie wyposażenie techniczne umożliwiające naprawę samochodu zgodnie z założeniami technologicznymi producenta pojazdów.

Dowód:

- opinia sądowa biegłego z zakresu techniki pojazdów samochodowych, kalkulacji warsztatowej, analizy rachunków i kosztorysów oraz wyceny T. G. – k.78 – 122

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporna była odpowiedzialność strony pozwanej za zdarzenie w dniu 20 grudnia 2013 r. oraz wysokość dotąd wypłaconego odszkodowania. Spór dotyczył wysokości odszkodowania należnego powodowi w związku ze szkodą z dnia 20 grudnia 2013 r.

W myśl przepisu art.361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego w oparciu o dowody zaoferowane przez strony procesu. Wskazać należy, że powód przedstawił opinię prywatną rzeczoznawcy M. K., która została zakwestionowana przez stronę pozwaną. W myśl art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożenie złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Powód zawnioskował dowód z opinii biegłego sądowego, która w sposób obiektywny określiła wysokość szkody w pojeździe powoda. Opinię prywatną M. K. jako jeden z dowodów ocenić należy w kontekście opinii biegłego sądowego. Zdaniem Sądu, wnioski wypływające z opinii prywatnej są zbliżone do opinii biegłego.

Strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 8 273,63 zł, natomiast z opinii prywatnej w wynika, iż koszty naprawy pojazdu powoda to kwota to 18 065,64 zł. Biegły sądowy w opinii zastosował zestawienie kosztów naprawy pojazdu z uwzględnieniem cen części oryginalnych V.oraz stawek stosowanych w warsztatach autoryzowanych, jak i z uwzględnieniem cen części oryginalnych wg V.oraz części alternatywnych i stawek stosowanych w warsztatach, jak również z uwzględnieniem cen części oryginalnych wg V.oraz części alternatywnych jakości „O” i „Q” i stawek stosowanych w warsztatach oraz wskazał w tych wariantach wyceny, że koszty naprawy wynoszą odpowiednio 18 746,07 zł, 17 550,51 zł i 16 506,29 zł. Według biegłego uzasadnione koszty naprawy to kwota 17 550,51 zł. Zatem wycena z opinii prywatnej (18 065,64 zł) znacząco nie odbiega od tych wartości.

Opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób jasny, pełny i profesjonalny. Wynikają z niej jednoznaczne wnioski. Ponadto żadna ze stron jej nie zakwestionowała.

Zwrócić należy uwagę, że strona pozwana nie zdołała wykazać podnoszonych w odpowiedzi zarzutów dotyczących wcześniejszych uszkodzeń pojazdu i napraw lakierniczych. Rzeczą pozwanego ubezpieczyciela było zgodnie z przepisem art.6 k.c. przedstawienie takich dowodów, choćby wynikających z postępowania likwidacyjnego w tym zakresie, do których biegły mógł się odnieść w opinii. Powód nie miał obowiązku zatrzymywać samochodu do czasu niniejszego procesu i oględzin przez biegłego.

Biorąc pod uwagę wypłacone powodowi przez stronę pozwaną odszkodowanie 8 273,63 zł, niewątpliwie kwota dochodzona pozwem tytułem odszkodowania w wysokości 7 082,71 zł nie jest zawyżona, bowiem nie przekracza 17 550,51 zł pomniejszonej o wypłacone odszkodowanie. Z tego względu Sąd zasądził ją w całości mając na względzie przepis art.415 k.c., 361 § 1 k.c. i 822 § 1 i 2 k.c.

Ponadto za celowe uznać należy dochodzone przez powoda koszty sporządzenia prywatnej opinii w wysokości 200 zł. Wysokość tej należności wynika jednoznacznie z faktury dołączonej przez powoda z dnia 20 grudnia 2013 roku i stanowi dowód potwierdzający poniesienie tych kosztów przez powoda na zapłatę za sporządzenie prywatnej wyceny.

Niewątpliwie koszty wyceny pozostają w związku przyczynowym ze szkodą. Gdyby powód nie sporządził prywatnej opinii nie byłby w stanie ustalić, czy istotnie strona pozwana zaniżyła koszty naprawy czy też nie i bez znaczenia pozostaje okoliczność sporządzenia tej opinii przed datą wypłaty pierwszej części odszkodowania, ponieważ jednoznacznie z przeprowadzonych dowodów wynika, że strona pozwana w sposób nieuprawniony zaniżyła należne powodowi odszkodowanie. Z tych względów Sąd zasądził również kwotę 200 zł.

Łącznie należne odszkodowanie na rzecz powoda to kwota 7 282,71 zł.

W odniesieniu do żądania odsetek, to stwierdzić należy, że strona pozwana nie zwraca uwagi, ze winna spełnić świadczenie w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, o czym stanowi art. 817 k.c., jak i art.14 ust. 1 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 392). Skoro strona pozwana wypłaciła odszkodowanie 31 grudnia 2013 r., to żądanie odsetek od dnia 21 lutego 2014 r. nie jest przedwczesne w odniesieniu do terminu 30 – dniowego do wypłaty odszkodowania. Strona pozwana jako profesjonalista winna była przeprowadzić postępowanie rzetelnie, by nie narażać się na nieterminową wypłatę odszkodowania w należnej powodowi wysokości.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda o przesłuchanie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, ponieważ wniosek ten nie miał żadnego znaczenia w kontekście wniosku dowodowego z opinii biegłego sądowego, która była przez powoda niekwestionowany.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając je w całości od strony pozwanej na rzecz powoda jako przegrywającej proces. Na koszty te składają się opłata sądowa 365 zł, koszty zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości stawki minimalnej 2 400 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W ocenie Sądu żądanie podwójnej wysokości stawki minimalnej nie jest niezasadne. Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie nakład pracy pełnomocnika powoda był duży, a podjęte przez niego czynności przyczyniły się do wyjaśnienia sprawy tym bardziej, że po stronie pozwanej brak było rzetelnego postępowania. Negowanie przez stronę pozwaną wysokości żądanych kosztów procesu jest chybione, a w odniesieniu do jej sposobu działania, każda podejmowana przez pełnomocników poszkodowanych czynność jest typowa i nieskomplikowana. Z tego względu nie sposób zgodzić się z takim stanowiskiem, bowiem prowadziłby on do wniosku, że w istocie nie zajdą nigdy okoliczności skutkujące podwyższeniem wynagrodzenia pełnomocnika do dwukrotności stawki minimalnej (a ustawodawca dopuszcza podwyższenie wynagrodzenia do 6 – krotności).