Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r.

sprawy D. D.

oskarżonego z art. 271 §3 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 11 grudnia 2014 r. sygn. akt II K 208/11

w zaskarżonej części wyrok uchyla i sprawę D. D. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Węgrowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 107/15

U7ZASADNIENIE

D. D. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 3 grudnia 2010 roku do 10 grudnia 2010 roku, daty bliżej nieustalonej w W., w woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz udaremnienia wykonania ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Siedlcach w dniu 8 lipca 2010 roku w sprawie o sygn. akt V GC 236/10 udaremnił zaspokojenie Z. P. – wierzyciela (...) Sp. z o.o. – w ten sposób, że działając jako prokurent tejże Spółki oraz osoba uprawniona do wystawienia dokumentu polecił jej pracownikowi wystawienie faktury (...) z datą 1 grudnia 2010 roku poświadczającej nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, z której wynikało,
że (...) Sp. z o.o. w dniu 1 grudnia 2010 roku zbyła na rzecz przedsiębiorstwa (...) sprzęt elektroniczny i komputerowy w postaci laptopów (...), (...)
(...) oraz A. (...), monitorów B. (...),(...), N. (...),(...) oraz (...), urządzeń wielofunkcyjnych (...) oraz H. (...), zestawu z okularami N. V. oraz nawigacji M. F. A. (...) zajęty w dniu 3 grudnia 2010 roku w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym
w Węgrowie w sprawie o sygn. akt Km 1004/10, podczas gdy nie odpowiadało to prawdzie,

to jest o czyn z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k.

II.  w okresie od 3 stycznia 2011 roku do 6 kwietnia 2011 roku w W.,
w województwie (...) przywłaszczył powierzony mu przez (...) S.A. samochód marki R. (...) o numerze rejestracyjnym
(...) o wartości 35 737,70 złotych na szkodę tegoż Banku,

to jest o czyn z art. 284 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 r., sygn. akt II K 208/11, Sąd Rejonowy
w Węgrowie:

I.  oskarżonego D. D. uniewinnił od popełnienia obu zarzucanych mu czynów;

II.  kosztami procesu obciążył Skarb Państwa;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego D. D. kwotę 1.680 złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia za obronę wykonywaną
w niniejszej sprawie przez adw. A. S..

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wywiódł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, zaskarżając go w zakresie czynu popełnionego w okresie od 3 grudnia 2010 roku do dnia 10 grudnia 2010 roku, kwalifikowanego z art. 271
§ 3 k.k. w zb. z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.- w całości (co do tego czynu)
i zarzucając mu:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

⚫

oskarżony nie działał w celu udaremnienia egzekucji na rzecz oskarżyciela posiłkowego w sytuacji, kiedy:

- zamiar utrudnienia egzekucji odnoszący się do wielu wierzycieli obejmuje utrudnienie lub uniemożliwienie egzekucji wobec każdego z egzekwujących wierzycieli,

- oskarżony miał pełną świadomość tego, że jest dłużnikiem oskarżyciela posiłkowego zaś dług jest potwierdzony tytułem egzekucyjnym w postaci ugody zawartej przed sądem powszechnym,

- z uwagi na koincydencję czasową pomiędzy dokonanym zajęciem
a momentem ujawnienia faktury, a zdaniem skarżącego także jej powstania, nie można mieć wątpliwości, że oskarżony dążył do uniemożliwienia egzekucji prowadzonej na wniosek oskarżyciela posiłkowego, w ramach którego nastąpiła czynność zajęcia komorniczego sprzętu w dniu 3 grudnia 2010 r.;

⚫

dokument faktury nr (...) został wystawiony w dniu 1 grudnia 2010 r. w sytuacji, kiedy z uwagi na:

- pełną zbieżność (tożsamość co do wszystkich 10 pozycji) rzeczy zajętych przez komornika w dniu 3 grudnia 2010 r. a sprzętem ujętym na sporządzonej przez oskarżonego fakturze, obrazującej rzekomą sprzedaż, nie można mieć wątpliwości, że faktura została antydatowana – brak jest realnej możliwości zaistnienia takiej zbieżności;

- brak zapłaty za rzekomo sprzedany towar (ujęty na fakturze i na protokole zajęcia komorniczego)

- oczywiste powiązanie personalne pomiędzy oskarżonym a spółką (...) sp. z o.o.,

- wystawienia faktury przez samego oskarżonego (a jedynie z konta w systemie księgowym przypisanego jego pracownikowi),

- brak racjonalnego motywu do przepływu towarów pomiędzy działalnością osobistą oskarżonego a kontrolowaną przez niego spółką (...) sp. z o.o.

nie można mieć wątpliwości, że faktura została antydatowana;

b.  naruszenie art. 300 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu,
że zamiar kierunkowy towarzyszący sprawcy tego czynu musi odnosić się do konkretnego z wielu wierzycieli sprawcy, zaś sytuacja w której sprawca ma wielu wierzycieli wyklucza przypisanie mu zamiaru utrudnienia lub uniemożliwienia egzekucji co do któregokolwiek z wierzycieli;

c.  naruszenie art. 7, art. 4 i art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie dowodów wskazujących na:

- pełną zbieżność (tożsamość co do wszystkich pozycji) rzeczy zajętych przez komornika w dniu 3 grudnia 2010 r. a sprzętem ujętym na sporządzonej przez oskarżonego fakturze datowanej na 1 grudnia 2010 r.,

- oczywiste powiązanie personalne pomiędzy oskarżonym a (...)
z o.o.,

- brak płatności pomiędzy (...) sp. z o.o. a D.co do zapłaty ceny rzekomej sprzedaży udokumentowanej przez oskarżonego fakturą
z dnia 1 grudnia 2010 r.,

- pominięcie braku świadomości po stronie sprzedawcy S. co do faktu, że sprzęt na 3 grudnia 2010 r. miał być rzekomo sprzedany przez Spółkę (...) do prywatnej działalności oskarżonego,

- nadto zaniechanie podjęcia próby wyjaśnienia jakiemu celowi służyć miała rzekoma transakcja sprzedaży pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...)

d.  naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego
co do tego, że w dniu 1 grudnia 2010 r. polecił pracownikowi Ł. W. sprzedaż towaru przez spółkę (...) do indywidualnej działalności gospodarczej oskarżonego w sytuacji, kiedy wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z uznanymi za równie wiarygodne zeznaniami świadka Ł. W., który wskazał, że oskarżony z jego konta w systemie komputerowym sam wydrukował fakturę, a następnie jedynie nakazał świadkowi jej podpisanie.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchy­lenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W toku rozprawy odwoławczej pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Prokurator przyłączył się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Obrońca oskarżonego wniósł o nieuwzględnienie apelacji
i utrzymanie wyroku w mocy, wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się zasadna,
co musiało skutkować uwzględnieniem zawartego w niej wniosku o uchylenie wyroku w zaskarżonej części, a więc w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu z punktu I. aktu oskarżenia.

Należy z całą mocą podkreślić, że orzeczenie takiej treści nie przesądza
w żadnej mierze o sposobie rozstrzygnięcia tej sprawy po jej ponownym rozpoznaniu i nie może zostać odebrane inaczej niż jedynie jako zalecenie ponownego jej rozpo­znania bez opisanych niżej uchybień. W chwili obecnej stwierdzić jedynie należy,
że wydanie wyroku w tej sprawie było przedwczesne.

Na wstępie zasadniczej części rozważań wskazać trzeba, że Sąd Odwoławczy, mimo zakwestionowania przez skarżącego prawidłowości pierwszoinstancyjnych ustaleń faktycznych, uznał za konieczne odniesienie się również do szeregu zagadnień o charakterze materialnoprawnym. Bez poczynienia pewnych uwag w zakresie wykładni przepisu art. 300 § 2 k.k. niemożliwym było bowiem uporządkowane odniesienie się do całokształtu zagadnień podniesionych przez apelującego.

Wobec okoliczności, iż elementy przedmiotowe występku z art. 300 § 2 k.k. muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą, zaś środek odwoławczy kwestionuje pierwszoinstancyjne zapatrywania w odniesieniu do każdej
z tych kwestii, Sąd II instancji w pierwszej kolejności ustosunkował się do tych tez apelującego, w których zanegował on prawidłowość założenia, iż D. D. nie dokonał usunięcia przedmiotów zajętych, lecz zbył przedmioty zagrożone zajęciem. Zważyć w tym miejscu trzeba, iż zajęcie konkretnego stanowiska w tej materii nie tyle może doprowadzić do zdekompletowania znamion strony przedmiotowej występku
z art. 300 § 2 k.k., ile może wywrzeć wpływ na możność przypisania oskarżonemu równoczesnego popełnienia przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. Jednym z warunków stwierdzenia, iż D. D. wyczerpał dyspozycję rzeczonego przepisu jest bowiem możność ustalenia, że wystawiając fakturę VAT nr (...) poświadczył on w ten sposób zdarzenie gospodarcze, do którego w rzeczywistości nigdy nie doszło.

Apelujący, dostrzegając mankamenty toku rozumowania Sądu Rejonowego we wskazanej wyżej materii, słusznie podkreślił, iż w toku przeprowadzonego postępowania nie tylko zaniechano zbadania racjonalności przesunięć majątkowych, do których miało dojść pomiędzy (...) Sp. z o.o. i (...), lecz również odstąpiono od wszechstronnej analizy tych środków dowodowych,
które pozwalały na odtworzenie okoliczności powstania faktury VAT nr (...).

Odnosząc się do pierwszego z podniesionych zagadnień zaakcentować trzeba, że Sąd I instancji, uznając racjonalny charakter umowy z dnia 1 grudnia 2010 r.,
w sposób nieuprawniony pominął znaczenie faktu, iż oskarżony, jako prokurent (...) Sp. z o.o., bez konkretnej przyczyny miał dokonać czynności prawnej
z samym sobą, jako z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...). Znaczącymi pozostają przy tym fakty, że D. D. był uprzednio jednym z dwóch wspólników (...) Sp. z o.o., zaś na chwilę popełnienia czynu objętego zarzutem aktu oskarżenia jedynym wspólnikiem była małżonka oskarżonego- M. D. ( odpis pełny z Rejestru Przedsiębiorców-
k. 15). Nie sposób pomijać w tym zakresie także okoliczności, iż mimo rzekomego zbycia szeregu przedmiotów i braku wiedzy Ł. W. o istnieniu podmiotu (...) ( zeznania Ł. W.- k. 36v, 60, 192v, 360v) oskarżony zdecydował się na pozostawienie ich na sklepowych półkach,
a zatem nie­jako w ofercie (...) Sp. z o.o. W dalszej kolejności zaznaczyć trzeba,
że przedmioty, które miały zostać przezeń nabyte w dniu 1 grudnia 2010 r. od wspomnia­nej Spółki zostały zwrócone już w dniu 14 grudnia 2010 r. ( faktura (...) k. 274), co tym bardziej przeczy sensowności transakcji. Istotnym jest przy tym fakt, że w grudniu 2010 r. postępowania egzekucyjne były prowadzone również w stosunku do oskarżonego jako do osoby fizycznej ( zeznania G. J. - k. 39v), co wskazuje na występowanie
po jego stronie problemów finansowych i braku możności dążenia do poprawy sytuacji podmiotów uczestniczących w rzekomej transakcji. Kończąc rozważania
w tym przedmiocie zaakcentować trzeba, iż w całokształcie sam fakt występowania innych transakcji pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) nie może samoistnie przesądzać o zaistnieniu w dniu 1 grudnia 2010 r. rzeczywistego zdarzenia gospodarczego z udziałem tychże podmiotów.

Z apelującym należało się zgodzić również o tyle, o ile w istocie zaznaczył on, że Sąd Rejonowy nie zbadał w sposób należyty okoliczności wystawienia faktury VAT nr (...), a tym samym nie był uprawniony do uznania wniosków w tej materii za argument świadczący o rzetelności wskazanego dokumentu. Treść uzasadnienia zanegowanego orzeczenia (k. 492) prowadzi do wniosku, iż ustalenia
w przedmiocie datowania tejże faktury opierają się wyłącznie na powierz­chownej lekturze opinii biegłego z zakresu informatyki, połączonej z zupeł­nym zignorowaniem wskazań doświadczenia życiowego oraz relacji przesłuchanych w sprawie świadków. W tym stanie rzeczy przypomnieć trzeba, że każda opinia biegłych podlega ocenie sądu, jak każdy inny dowód w sprawie. Sąd jest powołany do skontrolowania logicznego biegu przesłanek opinii i do sprawdzenia jej wyników w oparciu o materiał dowodowy sprawy, przy zachowaniu rygorów art. 7 i art. 410 k.p.k. ( podobnie: wyrok Sądu Najwyższego z 12 października 2006 r., IV KK 236/06, LEX nr 295215). Całokształt opinii biegłego z zakresu informatyki prowadzi do wniosku, iż ustalenie rzeczywistej daty wystawienia faktury VAT nr (...) w oparciu o samo tylko oprogramowanie C. (...) w wersji 2012.1.1. (...) może nie być możliwe. Biegły, relacjonując przebieg przeprowadzonych badań, wskazał bowiem,
że system C. (...) do wydruków faktur dodaje datę, która pokrywa się z datą wydruku w środowisku laboratoryjnym (k. 265), zaś formułując swe wnioski stwier­dził, iż do wystawienia rzeczonej faktury doszło w dniu 1 grudnia 2010 r. (k. 266).
W kontekście powyższego zakładać należy, że wspomniana data może odpowiadać jedynie dacie ze środowiska systemu tego komputera, przy pomocy którego doszło
do wygenerowania przedmiotowego dokumentu. Z tego też względu ekspertyza
nie udziela jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy w razie zmiany czasu systemowego komputera możliwym jest odtworzenie rzeczywistej daty wystawienia faktury. Szczególnie istotnym jest przy tym fakt, że relacje świadków wskazują
na realną możliwość wskazania innej niż rzeczywista daty wystawienia wspomnianego dokumentu. Zważyć w tym zakresie trzeba, że Ł. W., po okazaniu mu faktury objętej zarzutem z punktu I. aktu oskarżenia, stwierdził, że nie wie kiedy została ona wystawiona, mimo, iż zawierała w swej treści datę (k. 36v). Świadek ten podał również, że po wystawieniu tejże faktury D. D. zabrał do domu notebook wymieniony w jej punkcie 9., a zatem notebook (...)(k. 36v, 60, 192v, 360v), który jest wskazywany jako przedmiot zajęty w toku egzekucji sądowej. W dalszej kolejności podkreślić należy, że skarżący słusznie wskazał na niezrozumiałe zignorowanie przez Sąd Rejonowy nietypowych okoliczności powsta­nia faktury VAT nr (...). Wobec faktu, iż z relacji Ł. W. wynika, iż przedmiotowy dokument został przygotowany przez oskarżonego w jego gabinecie, przy użyciu komputera z którego świadek nie korzystał i przy wykorzystaniu jego konta w programie C. (...) , zaś sam podpis świadka został złożony na wyraźne polecenie D. D. ( tamże), koniecznym było podjęcie próby wyjaśnienia takiego stanu rzeczy. Na szczególną wagę powyższego wskazuje fakt, iż przytoczone twierdzenia świadka pozostają w niejakiej sprzeczności z wyjaśnieniami podsądnego, wskazującego jedynie na wydanie polecenie sprzedaży towaru (k. 72). Działania procesowe zmierzające do ustalenia rzeczywistej daty wystawienia faktury VAT nr (...), a w ten sposób również do zajęcia stanowiska w przedmiocie faktycznego zaistnienia udokumen­towanego nią zdarzenia gospodarczego, nie mogą również całkowicie abstrahować od nadzwy­czajnej, pełnej, zbieżności przedmiotów nią objętych i przedmiotów zajętych w dniu 3 grudnia 2010 r. Na marginesie dotychczasowych rozważań wskazać natomiast trzeba, że apelujący błędnie przypisuje istotne znaczenie zasobowi wiedzy posiadanej przez J. S.świadek ten, w przeciwieństwie
to twierdzeń środka odwoławczego, nie był zatrudniony na stanowisku sprzedawcy ( zeznania J. S. - k. 38v, 192v, 438).

Apelujący ma rację także w zakresie, w którym podnosi, że Sąd Rejonowy dokonał błędnej wykładni znamion strony podmiotowej występku z art. 300 § 2 k.k. Nie sposób zgodzić się bowiem z założeniem, że zamiar sprawcy, niezbędny dla bytu tegoż przestępstwa, zawsze musi odnosić się do konkretnego z wielu wierzycieli, zaś sytuacja, w której sprawca- dłużnik ma wielu wierzycieli z góry wyklucza przypisanie mu zamiaru utrudnienia lub uniemożliwienia egzekucji co do konkretnego z nich
(k. 493). W ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że zawarte w przepisie
§ 2 art. 300 k.k. określenie „w celu” nie zawęża całej działalności sprawcy przeciwko wierzycielom do zachowania kierunkowego. Należy podkreślić, iż przedmiotem ochrony jest interes wierzycieli. Dłużnik, celowo działając przeciwko egzekucji, a nie przeciwko konkretnemu wierzycielowi, tylko ewen­tualnie może godzić się na pokrzyw­dzenie wierzycieli ( podobnie: R. Zawłocki, J. Skorupka, Przestępstwa przeciwko wierzycielom [w:] R. Zawłocki [red.], System Prawa Karnego. Tom 9. Przestępstwa przeciwko mieniu i gospodarcze, Warszawa 2011, s. 659). W tym stanie rzeczy nawet podnoszony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak możności powiązania działań zarzucanych oskarżonemu tylko i wyłącznie z egzekucją prowadzoną na rzecz Z. P., nie może wykluczać możności przypisania D. D. występku z art. 300 § 2 k.k. Niemożność ustalenia takiego powiązania, w sytuacji zbiegu szeregu postępowań egzekucyjnych, może rzutować jedynie na określenie kręgu pokrzywdzonych.

W dalszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd I instancji, wychodząc
z zaprezentowanego wyżej, błędnego, założenia nie rozważył szeregu okoliczności mogących świadczyć o powiązaniu aktywności podjętej przez D. D.
z postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na rzecz Z. P.. Istotnego znaczenia w tej materii nabiera fakt, iż w myśl ugody zawartej przez oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego przed Sądem Rejonowym w Siedlcach
w sprawie V GC 236/10 (k. 7- 8), D. D. był obowiązany uiścić jedną z rat składających się na należność główną w terminie do dnia 30 listopada 2010 r., zaś do rzekomej sprzedaży miało dojść już w dniu 1 grudnia 2010 r. Nie można przy tym jednocześnie tracić z pola widzenia faktów, iż o wszczęciu egzekucji związanej
ze wspomnianą ugodą podsądny dowiedział się w dniu 6 października 2010 r. (k. 13v akt Km 1004/10), zaś w dniu 8 października 2010 r. wymieniony zadeklarował spłatę zadłużenia przy wykorzystaniu miesięcznych dochodów netto (...) Sp. z o.o. ( notatka- k. 17 akt Km 1004/10). Charakterystyczną jest nadto okoliczność, iż zajęcie przedmiotów w dniu 3 grudnia 2010 r. miało charakter niezapowiedziany i dotyczyło jedynie wybranych przedmiotów przedstawiających realną wartość ( zeznania G. J. - k. 193, 439). Raz jeszcze podkreślić tutaj trzeba niemożność pominięcia wspomnianej wyżej zbieżności przedmiotów, które miały zostać zbyte
i przedmiotów zajętych przez komornika sądowego. Nie sposób nie wspomnieć również, że o związkach działań oskarżonego z egzekucją prowadzoną na rzecz pokrzyw­dzonego mogą świadczyć fakty wystąpienia przez D. D.
z wnioskiem o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji i późniejszego wystąpienia przezeń z powództwem przeciwegzekucyjnym.

Nawiązując do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy w sposób nieuprawniony wysunął tezę, iż o braku możności przyjęcia, że D. D. działał w celu udaremnienia wykonania ugody sądowej, a tym samym o niemożności przypisania mu zamiaru niezbędnego
dla bytu występku z art. 300 § 2 k.k., świadczą okoliczności, iż w dniu 3 grudnia
2010 r. komornik nie zajął wszystkich dostępnych przedmiotów, albowiem pominął płyty, tusze, gry czy też opakowania, a także zaniechał zbadania magazynu i zaplecza
(k. 493- 493v). W pierwszym rzędzie podkreślić tutaj trzeba, iż nawet w razie przyjęcia, że (...) Sp. z o.o. cały czas dysponowała majątkiem pozwalającym na zaspokojenie wierzyciela chociażby w części, nie wolno tracić z pola widzenia faktu, iż dla realizacji znamion przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. wystarczającym jest już skutek w postaci uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. Zauważyć nadto należy,
iż skutek w postaci „udaremnienia lub uszczuplenia swego wierzyciela” ma inną treść, niż cel sprawcy, w postaci „udaremnienie wykonania orzeczenia (...)”. Oznacza to,
iż karalny skutek może być zrealizowany wtedy, gdy nie jest zrealizowany cel sprawcy, i odwrotnie ( podobnie: R. Zawłocki, J. Skorupka, Przestępstwa…, s. 653).

Zamykając rozważania poświęcone apelacji wywiedzionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego stwierdzić trzeba, że ewentualne ustalenie, iż D. D. wyczerpał znamiona występku z art. 300 § 2 k.k., przy czym faktura VAT
(...) nie dokumentowała rzeczywistego zdarzenia gospodarczego, będzie jednoznaczne z przyjęciem, iż działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Mając na uwadze całokształt przedstawionej wyżej argumentacji stwierdzić wypadało, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym doszło do uchybień podniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Suma tych uchybień jest tego rodzaju, iż z całą pewnością można stwierdzić, że mogły mieć one wpływ
na treść orzeczenia. Czynności niezbędne do wykonania dotyczą istoty sprawy,
a Sądowi Odwoławczemu postępowania w tym zakresie prowadzić nie wolno (art. 452 § 1 k.p.k.), nadto wymagają one przepro­wadzenia przewodu sądowego w istotnej części. W związku z tym zaskarżone orzeczenie należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Usunięcie przedstawionych wyżej uchybień pozwoli Sądowi Rejonowemu
nie tylko na rzetelną ocenę wyjaśnień D. D., lecz również
na poczynienie należycie uzasadnionych ustaleń faktycznych, niezbędnych
dla prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu.

Rozpoznając sprawę po raz kolejny, Sąd Rejonowy wywoła uzupełniającą opinię biegłego z zakresu informatyki celem ustalenia, czy zmiana czasu systemowego danego komputera może doprowadzić do wygenerowania, za pomocą programu C. (...) , faktury z datą nieodpowiadającą dacie czasu rzeczywistego. Sąd
I instancji ponownie przesłucha D. D. podejmując w ten sposób próbę wyjaśnienia przyczyn ewentualnych przesunięć majątkowych pomiędzy D.
Sp. z o.o. i (...) oraz nietypowych okoliczności wystawienia faktury VAT nr (...). W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy rozważy skorzystanie z możliwości kreowanych przez unormowanie art. 442 § 2 k.p.k. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uwzględni zaprezentowaną wyżej argumentację, mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 k.p.k. w zw. z art. 456 k.p.k., orzekł, jak w wyroku.