Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniach 24 lutego 2015r. i 10 kwietnia 2015 r.

sprawy M. M.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 §1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 1 grudnia 2014 r. sygn. akt II W 452/14

w zaskarżonej części w odniesieniu do M. M. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, iż uniewinnia M. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu; wydatki postępowania w sprawie dotyczącej M. M. przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 28/15

UZASADNIENIE

M. M. został obwiniony o to, że:

w dniu 22 lipca 2013r. o godz. 14.30 w S. na skrzyżowaniu ulic (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej, wjeżdżając na skrzyżowanie na nadawanym czerwonym świetle sygnalizatora dla jego kierunku ruchu, doprowadzając do zderzenia z pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw,

S. C. został obwiniony o to, że:

w dniu 22 lipca 2013r. o godz. 14.30 w S. na skrzyżowaniu ulic (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki N. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej, wjeżdżając na skrzyżowanie na nadawanym czerwonym świetle sygnalizatora dla jego kierunku ruchu, doprowadzając do zderzenia z pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 01 grudnia 2014r.:

I.  obwinionego M. M. i S. C. uznał za winnych dokonania zarzucanych im czynów wyczerpujących dyspozycję art. 86 § 1 kw i za czyny te na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył obwinionym kary grzywny w wysokości po 500 złotych;

II.  zasądził od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa po 50 złotych tytułem opłaty oraz po 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego M. M., który zaskarżył wyrok w całości. Skarżący orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow przez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a to przyjęcie, że obaj obwinieni wjechali na skrzyżowanie w czasie gdy było zapalone czerwone światło podczas gdy tylko kierujący N. (...) wjechał na skrzyżowanie w czasie gdy na jego sygnalizatorze było zapalone światło czerwone, a wydana w sprawie opinia biegłego nie potwierdziła jednoznacznie, że również M. M. wjechał na skrzyżowanie podczas gdy na sygnalizatorze rzekomo zapalone było światło czerwone;

2.  błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że obwiniony wjechał na skrzyżowanie przy nadawanym czerwonym świetle, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postepowaniu: opinia biegłego, wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków, nie pozwalają na przyjęcie, iż obwiniony M. M. wjechał na skrzyżowanie w momencie gdy na sygnalizatorze było zapalone światło czerwone, co w połączeniu z faktem, który Sąd I instancji pominął, a to jest brakiem aktualnego badania technicznego przez kierującego pojazdem N. (...) prowadzi do wniosku, iż to właśnie ten kierujący doprowadził do przedmiotowego zdarzenia.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie obwinionego M. M. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części określonej punktem I wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jest częściowo zasadna i zasługuje na uwzględnienie w zakresie dotyczącym M. M., co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie tego obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu.

Na wstępie należy podnieść, iż w ocenie Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji rozpoznający sprawę z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiadała zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten doprowadził do przyjęcia, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, szczególnie w odniesieniu do osoby obwinionego M. M..

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w przedmiocie zarzutu, co do błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że zarzut ten czyni zasadnym „nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ” (wyrok SN z 22.01.1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Ze szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy oceniając tenże materiał dowodowy, wynika, iż Sąd Rejonowy w Siedlcach popełnił błąd, jaki zarzuca skarżący w pisemnej apelacji. W ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach, twierdzenia podnoszone przez obrońcę obwinionego w jego apelacji znajdują potwierdzenia w aktach sprawy, w tym w dowodzie z pisma Prezydenta Miasta S. (k. 164), a przez to nie mogą być oceniane jedynie jako polemika z oceną dowodów poczynioną przez Sąd Rejonowy. W sprawie niniejszej argumenty zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji są mniej przekonywujące od tych zawartych w apelacji.

W związku z tym stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokując w niniejszej sprawie, nie sprostał warunkom dotyczącym wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w tym w szczególności w odniesieniu do obwinionego M. M., dochodząc w efekcie do wniosku, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przypisanie obu obwinionym popełnienia czynów z art. 86 § 1 kw.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, iż w dniu 22 lipca 2013r. w S. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do zderzenia dwóch pojazdów, a mianowicie m-ki F. (...) nr rej. (...) kierowanego przez M. M. z samochodem osobowym m-ki N. (...) nr rej. (...), którym kierował S. C.. Sąd Rejonowy uznając winę obu obwinionych oparł swoje rozważania na wnioskach opinii biegłych z Komendy Wojewódzkiej Policji w R. z zakresu badań wypadków drogowych (k. 56-62 i k. 65-76). W obu opiniach biegły stwierdził, iż przyczyną przedmiotowego wypadku, a de facto tylko kolizji, upatrywać należy w nieprawidłowym zachowaniu obu kierujących pojazdami, a zachowanie to polegać miało na niezastosowaniu się obu kierowców do sygnałów świetlnych wyświetlanych dla ich kierunków ruchu i wjechanie na skrzyżowanie przy wyświetlanym dla ich kierunków ruchu czerwonym świetle. Zaniechanie jazdy na czerwonym świetle przez którąś ze stron wyeliminowałoby zaistnienie zdarzenia obu tych pojazdów. Poddany analizie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy budzi jednak poważne wątpliwości co do zasadności tez na których oparł się Sąd Rejonowy. Biegłemu nie udało się bowiem odtworzyć sekwencji świateł na przedmiotowym skrzyżowaniu. Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy obwinionego M. M. Sąd Okręgowy zwrócił się do Prezydenta Miasta S. w celu ustalenia kilku istotnych kwestii, co do których przeprowadzona analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego budzi poważne wątpliwości, a których wyjaśnienia Sąd Rejonowy zaniechał. Z pisma z dnia 09 marca 2015r. wynika, iż zmiana świateł dla sygnalizacji świetlnej przedmiotowego skrzyżowania następuje w stałej kolejności. Przedstawione zostały poszczególne cykle sekwencji świateł na tym skrzyżowaniu, jednakże w żadnym punkcie cyklu nie ma takiej sytuacji, że na obu kierunkach jest światło czerwone. W świetle powyższego wysokiego prawdopodobieństwa nabierają wyjaśnienia M. M. i zeznania świadka A. K., którzy zgodnie potwierdzili, iż byli pewni, iż wyjeżdżając spod wiaduktu cały czas świeciło się dla ich kierunku ruchu światło zielone. Zarówno obwiniony jaki i towarzyszący mu świadek, wskazywali, iż nawet kilkukrotnie sprawdzali, jakie światło wskazuje sygnalizacja świetlna. Obaj potwierdzili, że nie znają miasta, a w S. przebywali na delegacji, co dodatkowo przemawia za tym, iż czując się niepewnie na terenie obcego im miasta zachowywali szczególną ostrożność.

Nie bez znaczenia jest tu też dowód z zapisu z monitoringu, który to dowód sąd odwoławczy odtworzył. Wynika z niego jednoznacznie, iż bezpośrednio przed zdarzeniem świeciło się światło zielone dla kierujących pojazdami ulicami (...) i trwało przez pewien okres czasu. Dopiero po upływie kilku sekund, od zapalenia się zielonego światła dla tego kierunku ruchu doszło do kolizji. Potwierdza to tezę, że w sprawie na wiarę zasługują w całości wyjaśnienia obwinionego M. jak i świadka K., a nie wnioski z opinii. Kierując się więc nowymi dowodami uzyskanymi na rozprawie odwoławczej, Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonał odmiennej oceny dowodów niż to uczynił Sąd I instancji. Sąd odwoławczy odmówił wiarygodności wnioskom opinii biegłego, co do tego, iż obaj uczestnicy postępowania wjechali na czerwonym świetle, obdarzając wiarygodnością zeznania świadka A. K. i wyjaśnienia obwinionego M. M., iż na w/w skrzyżowanie wjechali na zielonym świetle, dla ich kierunku ruchu. Reasumując stwierdzić należy, iż w świetle powyższych rozważań wina M. M. budzi poważne wątpliwości, a co za tym idzie przypisanie mu sprawstwa w zakresie czynu z dnia 22 lipca 2013r. nie jest możliwe, co skutkować musi jego uniewinnieniem.

O kosztach sądowych rozstrzygnięcie oparto na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk.

Mając powyższe na uwadze, oraz treść art. 437 § 1 i 2 kpk Sąd Okręgowy
w Siedlcach orzekł jak w wyroku.