Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wypłatę emerytury

na skutek apelacji E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu

z dnia 26 stycznia 2012 r. sygn. akt V U 2527/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r. oddalił odwołanie wnioskodawczyni od decyzji strony pozwanej z dnia 12 października 2011 r., którą zawieszono wypłatę jej emerytury.

Wnioskodawczyni w odwołaniu powołała się na prawa nabyte oraz naruszenie Konstytucji, podniosła także, że miała prawo do wcześniejszej emerytury nauczycielskiej już w 2000 r., lecz nie wystąpiła o jej przyznanie i podjęła nadal pracę. Wniosła, aby Sąd oceniając sprawę wziął pod uwagę fakt, że jej pierwszy stosunek pracy ustał w 2000 r.

Powyższe orzeczenie oparte zostało o następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, co jest bezsporne, przeszła na emeryturę 3 marca 2009 r. W tym czasie pracowała w Zespole Gimnazjalno Szkolno-Przedszkolnym w L. i nadal pozostaje w stosunku pracy. Nie rozwiązała stosunku pracy do 31 września 2011 r. Wnioskodawczyni została pouczona, że zgodnie z wprowadzonym do ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ustawą z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych ustaw, artykułem 103a w celu kontynuowania pobierania emerytury, miała obowiązek rozwiązania stosunku pracy do 31 września.

Strona pozwana w odpowiedzi na odwołanie podniosła, że zgodnie z obecnie obowiązującym art. 103a wprowadzonym do ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ustawą z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych ustaw, wnioskodawczyni miała obowiązek rozwiązania stosunku pracy do 31 września. Zgodnie z powołanym przepisem osoby, które przeszły na emeryturę bez rozwiązania umowy o pracę z dotychczasowym pracodawcą mają obowiązek rozwiązania stosunku pracy w terminie do 31 września 2011 r., aby mogły kontynuować pobieranie emerytury. Bezsporne jest, że wnioskodawczyni do 2000 r. pracowała w Szkole Podstawowej w K., stosunek pracy wnioskodawczyni ustał w wyniku likwidacji szkoły 31 sierpnia 2000 r.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd powołał się na art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z którego wynika, że wnioskodawczyni w celu kontynuowania emerytury miała obowiązek zwolnienia się z pracy o ile pracowała u tego samego pracodawcy.

Sąd podniósł, że zarzut wnioskodawczyni o utracie praw nabytych nie jest zasadny.

Wnioskodawczyni nie utraciła prawa do emerytury, a to jest jej prawo nabyte, zaś wprowadzone zmiany polegają na tym, że dodano dodatkowe warunki do realizacji tego prawa.

Nadto Sąd powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, w których wypowiadają się o zawieszeniu emerytury w przypadku kontynuowania zatrudnienia.

Trybunał wypowiedział się, że zawieszenie emerytury w takim przypadku jest funkcjonalnie uzasadnione, albowiem zasadą jest, że pracownikowi, który nabył prawo do emerytury przysługuje jedno świadczenie.

Od powyższego wyroku apelację wniosła wnioskodawczyni.

Apelująca zaskarżyła wyrok w całości i domagała się zmiany decyzji oraz wyroku Sądu Okręgowego.

Wnioskodawczyni podniosła, że wprowadzone zmiany naruszają jej prawa nabyte oraz Konstytucję RP. Zdaniem wnioskodawczyni, przepisy, na które powołuje się organ rentowy i Sąd I instancji nie dotyczą jej sytuacji, albowiem w 2000 r. ustał jej stosunek pracy z powodu likwidacji szkoły, w której pracowała. Nie przeszła wówczas na emeryturę pomimo posiadania 32 lat pracy nauczycielskiej. W jej przekonaniu umowa o pracę została rozwiązana w czasie, gdy spełniała warunki do uzyskania emerytury nauczycielskiej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie jest zasadna.

Wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy. Ustawą z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych ustaw, wprowadzono do ustawy o emeryturach i rentach z FUS art. 103a.

Treść tego przepisu nie budzi wątpliwości i jednoznacznie z niego wynika, że osoby, które przeszły na emeryturę przed 1 stycznia 2011 r. bez rozwiązania umowy o pracę z dotychczasowym pracodawcą, aby mogły kontynuować pobieranie emerytury, mają obowiązek rozwiązania tego stosunku pracy w terminie do 31 września 2011 r.

Wnioskodawczyni, co jest bezsporne, przeszła na emeryturę 3 marca 2009 r. W tym czasie pracowała w Zespole Gimnazjalno Szkolno-Przedszkolnym w L. i nadal pozostaje w stosunku pracy. Zatem pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 103a, z którym wnioskodawczyni winna była rozwiązać stosunek pracy jest Zespół Szkół w L., a nie Szkoła Podstawowa w K., w której stosunek pracy wnioskodawczyni ustał w wyniku likwidacji szkoły 31 sierpnia 2000 r.

Nie ma również racji wnioskodawczyni podnosząc, że wprowadzone zmiany do ustawy pozbawiły ją praw nabytych. Wnioskodawczyni nie została pozbawiona prawa do emerytury, została zawieszona jej wypłata, a to nie jest równoznaczne z pozbawieniem prawa do emerytury. Jak słusznie podniósł Sąd Okręgowy, Trybunał Konstytucyjny wypowiadał się w kwestii zawieszania emerytury przy równoczesnym kontynuowania zatrudnienia i uznał, że takie rozwiązanie nie narusza zasad Konstytucji RP.

Należy podnieść, że tylko przez krótki okres ustawodawca nie wymagał od osób przechodzących na emeryturę rozwiązania umowy o pracę. Taki warunek obowiązywał do stycznia 2009 r. i został wprowadzony ponownie cytowanymi wyżej przepisami. Wyłączenie z tego obowiązku osób, które otrzymały emerytury przed 1 stycznia 2011 r. dałyby im przywilej, którego nie posiadali emeryci, którzy przechodzili na emeryturę przed styczniem 2009 r. i po 1 stycznia 2011 r.

Mając na względzie wszystkie wskazane wyżej motywy, Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, iż zaskarżony w niniejszej sprawie wyrok jest prawidłowy i apelację wnioskodawczyni na zasadzie art. 385 kpc oddalił.