Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. P. kwoty 5.609,62 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.300,43 zł od 14 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.309,19 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany w dniu 20 października 2009 r. zawarł z (...) Bankiem S.A. we W. umowę kredytu. Wierzytelność z tego tytułu została nabyta przez powoda na mocy umowy o przelew wierzytelności z dnia 14 grudnia 2012 r. Wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanego pozostało bez odpowiedzi.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że skorzystał z oferty firmy PHU (...), która zamontowała mu drzwi. W jego ocenie usługa ta nie została dokończona, a pomimo tego zaczął otrzymywać wezwania do zapłaty od pierwotnego wierzyciela. Po czasie zdecydował się spłacać zadłużenie, jednakże z uwagi na pobyt w szpitalu zaprzestał regulowania należności.

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Szubinie V Zamiejscowy Wydział Cywilny zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.609,62 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 3.300,43 od 14 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.309,19 zł od 4 lipca 2013 r. do dnia zapłaty (punkt 1), a także kwotę 1.288 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej:

W dniu 20 października 2009 r. pozwany A. P. zawarł z (...) Bankiem S.A. we W. umowę o kredyt na zakup towarów lub usług celem sfinansowania zakupu drzwi w PHU (...) w G., których koszt wynosił 2.980 zł. Bank udzielił pozwanemu kredytu w łącznej kwocie 3.870,13 zł, którą pozwany zobowiązał się spłacać w 35 równych ratach począwszy od 20 listopada 2009 r. W umowie ustalono także odsetki od przeterminowanego kredytu jako czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego w NBP. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, co skutkowało jej wypowiedzeniem przez Bank, który następnie wystawił bankowy tytuł egzekucyjny. Po nadaniu na ten tytuł klauzuli wykonalności pierwotny wierzyciel wszczął egzekucję, która okazała się bezskuteczna.

Umową z dnia 14 grudnia 2012 r. (...) Bank S.A. sprzedał powodowi wierzytelność wynikającą z umowy o kredyt z dnia 20 października 2009 r. Pozwany do chwili obecnej nie uregulował należności wobec powoda.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że nie dał wiary pozwanemu w zakresie, w którym twierdził, że nie był świadomy zawarcia umowy o kredyt, albowiem były one sprzeczne z dowodami przedstawionymi w sprawie przez powoda. Pozwany zresztą potwierdził, że osobiście podpisał umowę, w której udzielono mu kredytu na zakup drzwi, jednakże zeznał, że nawet jej nie przeczytał, tylko „coś” podpisał wykonawcy. Jego zachowanie po zamontowaniu drzwi także było nielogiczne. Pozwany bowiem nie zapłacił za drzwi firmie, która je montowała, a jednocześnie stwierdził, że był zaskoczony wezwaniem do dokonywania spłaty rat za zakup drzwi. Zresztą w ogóle nie wyjaśnił jak miałby inaczej umówić się na zapłatę za montaż drzwi.

Mając powyższe na Sąd uznał zarzuty pozwanego wskazane w sprzeciwie za nieuzasadnione. Kwestie bowiem dotyczące ewentualnej reklamacji co do jakości z drzwi, skoro pozwany był niezadowolony z wykonania usługi, powinien zgłosić firmie, od której dokonał ich zakupu. Nie może mieć to wpływu na spłatę kredytu udzielonego mu w tym celu przez poprzednika prawnego powoda. Powód zaś wykazał, że nabył wierzytelność od (...) Banku S.A. wynikającą z umowy kredytu zawartej z pozwanym, udowodnił także, że jego poprzednik prawny wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, zaś wszczęta na jego podstawie egzekucja okazała się bezskuteczna. Skoro zatem pozwany do chwili obecnej nie spłacił zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, to Sąd uwzględnił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 k.p.c.

Odnośnie wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, Sąd podał, że sytuacja finansowa pozwanego nie jest wyjątkowo trudna, nadto podkreślił, że pozwany miał dokonać spłaty należności już w październiku 2012 r., a cały kredyt był już rozłożony na raty po 143,87 zł miesięcznie, z czego pozwany nie skorzystał. Oprócz tego Sąd zaznaczył, że zastosowaniu w sprawie art. 320 k.p.c. sprzeciwia się słuszny interes powoda, a raty zaproponowane przez pozwanego są zbyt niskie. Wobec tego powyższy wniosek nie został uwzględniony przez Sąd Rejonowy.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany kwestionując w całości wydane rozstrzygnięcie. Jednocześnie domagał się rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia w wysokości po 50 zł miesięcznie.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest całkowicie bezzasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd odwoławczy w całości akceptuje i przyjmuje za podstawę także własnego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna roszczenia powoda dokonana przez Sąd pierwszej instancji.

Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że powód w oparciu o umowę przelewu wierzytelności z dnia 14 grudnia 2012 r. wykazał, że nabył przedmiotową wierzytelność od (...) Banku S.A., który udzielił pozwanemu kredytu na sfinansowanie zakupu i usługi montażu drzwi. Pozwany natomiast nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że zaciągnięty przez niego kredyt został spłacony. Zresztą w swoich zeznaniach wprost wskazał, że nie uregulował rat kredytowych pierwotnemu wierzycielowi z uwagi na fakt, iż nie był zadowolony z wykonanej usługi. Prawidłowo zatem Sąd pierwszej instancji podkreślił, że podawane przez pozwanego zastrzeżenia co do sposobu montażu i jakości zakupionych drzwi nie mają znaczenia w niniejszej sprawie, bowiem dotyczą innej umowy, którą pozwany zawarł z wykonawcą tej usługi (umowa sprzedaży i montażu drzwi). Zatem jeżeli twierdzi, że firma, od której nabył drzwi, nieprawidłowo wykonała swoje zobowiązanie, to wyłącznie do tego podmiotu powinien kierować powyższe zarzuty, nie zaś do następcy prawnego kredytodawcy. Jakość usługi nie ma bowiem wpływu na obowiązek terminowego regulowania rat wynikających z innego stosunku prawnego, który łączył pozwanego z (...) Bankiem S.A. na podstawie przedmiotowej umowy kredytu. Tym samym słusznie uznał Sąd Rejonowy, że powództwo w całości zasługuje na uwzględnienie.

Jednocześnie brak podstaw do zastosowania w sprawie art. 320 k.p.c. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest możliwe tylko „w szczególnie uzasadnionych wypadkach”. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego niezwłocznie i jednorazowo byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25.01.2013 r., I ACa 1080/12, LEX nr 1313300). Tymczasem jak wynika z zeznań pozwanego, otrzymuje on rentę w wysokości 2.000 zł i nie ma innych osób na utrzymaniu. Z uzyskiwanego dochodu ponosi wydatek na opiekunkę w kwocie 600 zł. Zatem jego sytuacja majątkowa nie jawi się jako wyjątkowo trudna. Sąd pierwszej instancji słusznie zatem przyjął, że w sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 320 k.p.c. Wbrew temu co twierdzi pozwany, kierując się zasadami doświadczenia życiowego uprawnione jest przyjęcie, że wiedział on, iż składając podpis pod przedmiotową umową, zawiera umowę o kredyt z poprzednikiem prawnym powoda, którą będzie musiał spłacić. Okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, że pozwany nie miał absolutnie żadnych podstaw, aby zasadnie zakładać, że zostanie zwolniony z obowiązku uregulowania należności z tej umowy, ze względu na podnoszone zastrzeżenia dotyczące wyglądu zakupionych drzwi i jakości dokonanego montażu, których adresatem nie może być powód.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako całkowicie niezasadną (punkt 1).

Biorąc pod uwagę sytuację życiową powoda, nieskomplikowany charakter sprawy, a także fakt iż reprezentujący powoda pełnomocnik świadczy na jego rzecz stałą obsługę, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że w sprawie istnieją podstawy do odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik postępowania apelacyjnego (art. 98 § 1 k.p.c.) na rzecz zasady słuszności wyrażonej w art. 102 k.p.c. Zatem na podstawie tego przepisu Sąd Okręgowy nie obciążył pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez powoda (punkt 2).

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem