Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2015r

Sąd Okręgowy w Siedlcach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Andrzej Kirsch

Protokolant st. sek. sąd. Joanna Makać

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2015r w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa W. N. i M. N. (1)

przeciwko L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powódki W. N. kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 stycznia 2015r do dnia 30 marca 2015r w wysokości 8% w stosunku rocznym i od dnia 31 marca 2015r do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami,

II.  zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powoda M. N. (1) kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 stycznia 2015r do dnia 30 marca 2015r w wysokości 8% w stosunku rocznym i od dnia 31 marca 2015r do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami,

III.  w pozostałej części powództwo W. N. i M. N. (1) oddala,

IV.  zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powodów W. N. i M. N. (1) kwoty po 1.979 (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt dziewięć) złotych na rzecz każdego z nich tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu,

V.  nakazuje pobrać od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach kwotę 3.520 (trzy tysiące pięćset dwadzieścia) złotych tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powodowie byli zwolnieni.

Sygn. akt I C 604/14

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2014r wpłynął do Sądu Okręgowego w Siedlcach pozew W. N. i M. N. (1), w którym wnieśli o zasądzenie od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce kwoty po 50.000 zł na rzecz każdego z nich tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku śmierci syna i synowej, tj. T. i M. N. (2), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2012r do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że w dniu 20 sierpnia 2011r na trasie G.-Ż. doszło do wypadku drogowego, w którym zginęli T. i M. N. (2), tj. syn i synowa powodów. Sprawcą zdarzenia był P. S., który został uznany winnym spowodowania wypadku wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 16 kwietnia 2012r, wydanym w sprawie VII K 739/11. Pełnomocnik powodów stwierdził, że za pośrednictwem poprzednika prawnego w 2011r zgłosili oni pozwanemu żądanie wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Decyzją z dnia 16 stycznia 2012r pozwany ubezpieczyciel odmówił jakichkolwiek wypłat. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że bezpośrednio przed wypadkiem powodowie zamieszkiwali wspólnie z synem i synową, prowadzili wraz z nimi wspólne gospodarstwo domowe. Pomagali sobie wzajemnie, dzielili się wszystkimi smutkami i radościami. Tradycją w tej rodzinie było wspólne spędzanie niedziel, świąt i innych ważniejszych uroczystości rodzinnych. Mimo problemów alkoholowych, z jakimi borykali się zmarli, stosunki w rodzinie były bardzo dobre. Powodowie podnieśli, że śmierć syna i synowej była dla nich ogromnym wstrząsem psychicznym i zmieniła ich życie. Nie byli oni w stanie normalnie funkcjonować, a stres związany z przedmiotowym zdarzeniem wpłynął na ich zdrowie i psychikę. Powodowie czują żal, smutek i rozpacz. Pomimo upływu 3 lat od zdarzenia powodowie mają problemy ze snem, nie mają apetytu, stracili energię do jakichkolwiek działań. Wspomnienie syna i synowej wciąż wywołuje u nich wzruszenie i emocje. Powodowie podkreślili, że mają jeszcze dwie córki, ale mieszkają one osobno i nie są tak blisko związane z nimi emocjonalnie.

W dniu 3 września 2014r wpłynęła do akt sprawy odpowiedź na pozew, w której pozwany nie uznał powództwa, wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew przyznano, że sprawca wypadku był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie. Stwierdzono, że punktem wyjścia do ustalenia rozmiaru szkody niemajątkowej powinno być dogłębne zbadanie stopnia zażyłości pomiędzy pośrednio poszkodowanym a zmarłym, rodzaju i intensywności łączących ich więzi i żywionych wobec siebie uczuć. Pełnomocnik pozwanego podniósł, że pomimo zamieszkiwania pod tym samym adresem co zmarli i deklarowanej więzi ze zmarłymi, nie podjęli się oni pełnienia obowiązków rodziny zastępczej dla swoich wnucząt, kiedy władza ta była rodzicom T. i M. N. (2) ograniczona. Stwierdzono również, że powodowie nie pielęgnują kontaktów z wnukami, co pozwala sądzić, że więź uczuciowa powodów ze zmarłymi istniała przede wszystkim w sferze deklaracji. Z ostrożności procesowej pozwany wniósł również o oddalenie roszczenia odsetkowego powodów. Pełnomocnik pozwanego wyraził pogląd, że wykluczone jest zasądzenie odsetek za czas przed wyrokowaniem, ponieważ świadczenie ustalone przez Sąd w pełni rekompensuje poniesioną szkodę ustaloną według stanu z chwili wydania wyroku (k. 46-53).

Na rozprawie w dniu 23 marca 2015r pełnomocnik powodów podtrzymał i popierał żądanie w takim kształcie, jak zostało to sformułowane w wyroku. Z kolei pełnomocnik pozwanego nie uznawał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości ( stanowiska pełnomocników stron zarejestrowane na rozprawie w dniu 23 marca 2015r – 00:49:34-00:53:10).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 20 sierpnia 2011r na trasie G.-Ż. miał miejsce wypadek drogowy. Sprawca wypadku P. S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...) niedostatecznie obserwował drogę przed pojazdem i zjechał na prawe pobocze drogi, gdzie potrącił idących poboczem i skrajem drogi pieszych – M. i T. N., którzy doznali rozległych obrażeń ciała skutkujących ich zgonem.

P. S. został uznany winnym spowodowania wypadku i skazany za ten czyn wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach wydanym w dniu 16 kwietnia 2012r w sprawie VII K 739/11. Powyższy wyrok został zamieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach wydanym w dniu 24 lipca 2012r w sprawie II Ka 346/12, w ten sposób, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z 4 lat została podwyższona do 6 lat.

W dacie zdarzenia pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie oc w L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce. Zawarcie umowy zostało potwierdzone wydaniem polisy o numerze (...).

T. N. był synem powodów W. i M. małż. N., a M. N. (2) była ich synową. Przed śmiercią T. i M. N. (2) wszyscy zamieszkiwali w jednym domu w miejscowości N., ale obie rodziny korzystały z wydzielonych części domu. T. i M. N. (2) wychowywali trójkę małoletnich dzieci. Kilkanaście lat temu powodowie przekazali swojemu synowi T. N. gospodarstwo rolne.

W chwili śmierci syna i synowej powodowie W. i M. N. (3) nie pracowali zawodowo. Utrzymywali się ze świadczeń emerytalno-rentowych. Oprócz syna T. N. powodowie mają jeszcze dwie córki, ale od wielu lat, odkąd wyszły za mąż i założyły własne rodziny, zamieszkiwały one w innych miejscowościach. Powodowie mieli zażyłe relacje z synem, stosunki pomiędzy nimi układały się poprawnie. Nie było pomiędzy nimi żadnych konfliktów. Powodowie często korzystali z pomocy syna, który woził ich do kościoła i do lekarza. Cała rodzina wspólnie spędzała święta Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy. Powodowie mieli poczucie bezpieczeństwa, wiedzieli, że zawsze mogą liczyć na pomoc syna.

Po kilku latach małżeństwa synowa powodów M. N. (2) zaczęła nadużywać alkoholu. Z czasem problem ten dotknął również syna powodów T. N.. Mimo to relacje powodów z synem były dobre, ale z synową M. N. (2) znacząco się pogorszyły. Powodowie obwiniali synową o pogorszenie funkcjonowania ich syna. W rodzinie T. i M. N. (2) dochodziło do kłótni, awantur, zaniedbywali oni swoje dzieci. W domu rodziny N. dochodziło do interwencji policji. Zachowania syna i synowej przysparzały powodom stresów. W stanie nietrzeźwości M. N. (2) była wulgarna wobec powodów (swoich teściów), zachowywała się wobec nich agresywnie. Z powodu nadużywania alkoholu przez T. i M. N. (2) – ich dzieci zostały okresowo umieszczone w domu dziecka. Powodowie mieli o to żal do syna i synowej. Odwiedzali swoje wnuki w domu dziecka. Powodowie próbowali wpłynąć na syna, aby zmienił swoje postępowanie. Kiedy synowa M. N. (2) przebywała na leczeniu odwykowym, powodowie pomagali swojemu synowi w opiece nad dziećmi.

Wiadomość o śmierci syna i synowej była dla powodów niespodziewana. W charakterystyczny sposób dla nagłej straty osoby bliskiej powodowie początkowo nie dowierzali faktom, nie godzili się na nie, odczuwali silne i przykre emocje. Zostało naruszone ich poczucie bezpieczeństwa. Funkcjonowanie powodów bezpośrednio po dowiedzeniu się o śmierci syna i synowej było typowe dla żałoby. Żałoba ta nie miała jednak charakteru patologicznego ani przedłużonego, nie trwała dłużej niż zwyczajowy rok. Strata syna i synowej nie wpływa obecnie na stan psychiczny żadnego z powodów. Towarzyszy im serdeczna pamięć o zmarłych, a także wzruszenie przy okazji wspominania ich, co jest oznaką prawidłowej konstrukcji obojga powodów. Obecnie powodowie wykazują się dobrymi możliwościami adaptacyjnymi, w okresie żałoby radzili sobie bez pomocy specjalistów.

Powodowie są starszymi ludźmi. Po śmierci syna i synowej nie czuli się na siłach, aby zająć się opieką nad swoimi wnukami. Obecnie zamieszkują sami. Regularnie odwiedzają ich dorosłe córki. Powodowie często bywają na cmentarzu, gdzie palą znicze na grobie syna i synowej, wspominają ich. W. powodów (córka T. i M. N. (2)) jest obecnie pełnoletnia. Przyjeżdża do miejscowości N. i odwiedza swoich dziadków. W odwiedziny zabiera ze sobą pozostałe rodzeństwo. Od czasu do czasu powódka W. N. odwiedza młodsze wnuki w szkole.

Powodowie w zasadzie nie utrzymują kontaktów z rodzicami swojej synowej – H. i J. K..

Powodowie zgłosili roszczenia o przyznanie i wypłatę zadośćuczynienia, ale w decyzji z dnia 16 stycznia 2012r pozwany ubezpieczyciel odmówił wypłaty przedmiotowych świadczeń. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że T. i M. N. (2) nadużywali alkoholu, w ich domu dochodziło do interwencji policji. Zdaniem ubezpieczyciela, na etapie postępowania likwidacyjnego powodowie nie wykazali istnienia więzi emocjonalnej, przejawiającej się chociażby tym, że T. i M. N. (2) brali udział w życiu powodów, aby psychicznie ich wspierali, opiekowali się nimi, brali udział w rozwiązywaniu ich problemów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów: odpisu skróconego aktu zgonu T. N. (k. 13), identyfikacji polisy oc w portalu publicznym (k. 14), decyzji o odmowie przyznania świadczeń i korespondencji pozwanego towarzystwa (k. 18-21), odpisu wyroku SR w Siedlcach wydanego w sprawie VII K 739/11 w dniu 16 kwietnia 2012r (k. 22-23), odpisu wyroku SO w Siedlcach wydanego w sprawie II Ka 346/12 w dniu 24 lipca 2012r (k. 26-27), zeznań świadków E. S., W. N. i Z. N. zarejestrowanych na rozprawie w dniu 17 października 2014r, opinii sądowo-psychologicznej biegłych M. M. (2) i J. B. (k. 90-93v), zeznań powódki W. N. i powoda M. N. (1) zarejestrowanych na rozprawie w dniu 23 marca 2015r, dokumentacji zgromadzonej w postępowaniu likwidacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013. 392 j.t.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Art. 35 w/w ustawy stanowi natomiast, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Nie ulega zatem wątpliwości, że co do zasady ciąży na pozwanym L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. obowiązek odszkodowawczy, ponieważ pojazd, którym kierował sprawca wypadku, ubezpieczony był w zakresie oc w pozwanym towarzystwie i okres odpowiedzialności obejmował datę wypadku, tj. dzień 20 sierpnia 2011r ( okoliczność bezsporna i przyznana przez pozwanego).

Zgodnie z art. 446 par. 1 kc „ jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł”. Ustawą z dnia 30 maja 2008r o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, dodany został do art. 446 kc paragraf 4 o treści: „ sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Zatem zobowiązanym do naprawienia szkody na podstawie art. 446 par. 4 kc jest podmiot, który ponosi odpowiedzialność deliktową za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, a w konsekwencji śmierć bezpośrednio poszkodowanego.

Przewidziane w art. 446 par. 4 kc zadośćuczynienie ma kompensować uszczerbek niemajątkowy doznany przez najbliższych członków rodziny zmarłego. Kompensacji podlega krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Zadośćuczynienie pieniężne przyznane na podstawie art. 446 par. 4 kc ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych członków rodziny będących wynikiem śmierci najbliższej osoby, a także ma pomóc im przystosować się do nowej rzeczywistości. Kwestia zadośćuczynienia pieniężnego stwarza wiele problemów w praktyce, gdyż szkoda niemajątkowa jest bardzo trudna do ustalenia i wymierzenia. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, w dużej mierze wypracowała je judykatura, szczególnie orzecznictwo Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu, odnośnie wysokości zadośćuczynienia jedynie pomocniczo można się odwołać do orzecznictwa dotyczącego art. 445 kc. Wynika to z faktu, że art. 446 par. 4 kc nie wiąże wystąpienia krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych. I tak, w wyroku z dnia 26 lutego 1962 ( (...), OSNCP 1963 nr 5, poz.107) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „ zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość”. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r. (II CKN 756/97 nie publ.) „ treść art. 445 pozostawia – z woli ustawodawcy - swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej”. Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 kwietnia 2010r (I ACa 178/10) – mierzenie skali cierpienia osoby, która nie doznała uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozostaje poza możliwościami dowodowymi Sądu i zakładu ubezpieczeń. Tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Nie oznacza to jednak, że nie należy brać pod uwagę takich okoliczności jak: poczucie osamotnienia, cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, stopień w jakim pozostali członkowie rodziny będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy. Należy za Sądem Apelacyjnym w Łodzi powtórzyć, że z uwagi na ciężar gatunkowy dobra osobistego w postaci prawa do życia w rodzinie, powinno ono w hierarchii wartości zasługiwać na wzmożoną w porównaniu z innymi dobrami ochronę. Naruszenie tego dobra stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego, niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

Nie ulega wątpliwości, iż powodowie W. i M. N. (3) należą do kręgu najbliższych członków rodziny, spełniając warunki podmiotowe przewidziane w art. 446 par. 4 kc. Dla ustalenia skutków, jakie dla powodów spowodowała śmierć syna T. N. i synowej M. N. (2), ich negatywnych przeżyć związanych z nagłą utratą osób bliskich oraz wpływu doznanej krzywdy na ich życie i codzienne funkcjonowanie, niewątpliwy wpływ miała opinia biegłych: psychologa M. M. (2) i lekarza psychiatry J. B.. W przekonaniu Sądu, biegłe dokonały analizy dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz przeprowadziły wywiady z powodami zgodnie z doświadczeniem zawodowym oraz wskazaniami wiedzy z zakresu psychologii i psychiatrii, a następnie wyciągnęły adekwatne i logiczne wnioski. Przedmiotowa opinia jest jasna i wyczerpująca, dlatego należy ją podzielić i uznać za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przeczy twierdzeniom pozwanego, jakoby więź powodów z synem i synową pozostawała jedynie w sferze deklaracji, a powodowie kierowali się wyłącznie interesem finansowym. Nie potwierdziły się również zarzuty pozwanego, że powodowie nie pielęgnują kontaktów z wnukami, co zdaniem pozwanego, miałoby świadczyć o dość luźnych więziach powodów z synem, synową oraz ich dziećmi. Biegłe – lekarz psychiatra i psycholog stwierdziły, że relacja powodów z synem była dobra, natomiast z synową co najwyżej ambiwalentna, ponieważ powodowie obwiniali synową o pogorszenie funkcjonowania ich syna i umieszczenie dzieci (ich wnuków) w domu dziecka. Wiadomość o śmierci syna oraz synowej była dla powodów niespodziewana, powodowie początkowo nie dowierzali faktom, nie godzili się na nie, odczuwali silne i przykre emocje. Powód M. N. (1) stwierdził, że po uzyskaniu wiadomości o tragicznym wypadku i śmierci syna i synowej – czuł się „jak pijany”. Funkcjonowanie powodów w okresie bezpośrednio po tragicznym wypadku, po uzyskaniu wiadomości o śmierci syna i synowej, było typowe dla żałoby. Zdaniem biegłych, żałoba nie miała charakteru patologicznego ani przedłużonego. W ocenie Sądu, nie oznacza to jednak braku więzi i zażyłości powodów z synem i synową. Zdiagnozowane przez biegłych silne i przykre emocje towarzyszące wiadomości o śmierci bliskich, serdeczna pamięć o nich, a nawet wzruszenie przy okazji wspominania ich, świadczą niezbicie o pozytywnych i bliskich relacjach łączących powodów z synem i synową. Powodowie zeznali, że syn był dla nich dobry, nigdy nie był wobec nich wulgarny. Korzystali oni z jego wsparcia, pomocy i mogli mieć uzasadnione oczekiwania, że syn będzie dla nich wsparciem w przyszłości. Z uwagi na to, że obie pełnoletnie córki mieszkały w odległości kilkunastu kilometrów od nich, oczekiwania te były zasadne. Wniosek taki uzasadnia stwierdzenie biegłych, że „ wraz ze śmiercią syna naruszone zostało poczucie bezpieczeństwa powodów ” (k. 93). W ocenie Sądu, niewątpliwie rozmiar i poczucie krzywdy powodów potęgują okoliczności zdarzenia. T. i M. N. (2) zmarli na miejscu wypadku wskutek odniesionych bardzo poważnych obrażeń ciała.

Powyższe okoliczności, w szczególności zażyła i poprawna więź łącząca powodów głównie z synem T. N., znalazły potwierdzenie również w zeznaniach świadków E. S., W. N. i Z. N.. Zgodnie zeznali oni, że powodowie mieli dobre relacje z synem, nie było pomiędzy nimi sporów i konfliktów, T. N. pomagał powodom, zajmował się nimi, woził ich do lekarza. Po wypadku i śmierci syna oraz synowej, powodowie stali się apatyczni, smutni, zamknięci w sobie, w zasadzie nie opuszczają miejsca zamieszkania, jeżdżą na cmentarz, gdzie palą znicze na grobie syna i synowej. Sąd dał wiarę zeznaniom powyższych świadków, ponieważ są dość wyczerpujące, logiczne, rzeczowe, korespondują ze sobą, a ponadto są zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami samych powodów i opinią biegłych lekarza psychiatry i psychologa.

Niewiele do sprawy wniosły zeznania rodziców synowej powodów – H. K. i J. K., którzy zeznali, że utrzymywali bardzo sporadyczne relacje z powodami i nie mieli wiedzy odnośnie funkcjonowania powodów przez wypadkiem, jak i obecnie. Sąd nie czynił zatem w oparciu o zeznania powyższych świadków ustaleń faktycznych w sprawie.

Niewątpliwie racje ma pozwany twierdząc, że z uwagi na problem alkoholowy T. i M. N. (2), ich relacje z powodami w pewnym okresie uległy pogorszeniu. Powodowie nie obwiniali jednak o to swojego syna. Namawiali go do zmiany postępowania, do tego, aby wpłynął „jakoś” na swoją żonę. Tego rodzaju okoliczności znalazły potwierdzenie szczególnie w zeznaniach samego powoda M. N. (1), a nadto w opinii biegłych lekarza psychiatry i psychologa. Ustalenia te nie mogą jednak uzasadniać twierdzeń o braku silnych i zażyłych więzi powodów głównie z synem, bądź pozostawania tej więzi wyłącznie w sferze deklaracji.

Mając jednak na uwadze to, że nieprawidłowe funkcjonowanie w szczególności M. N. (2) po części wpływało na jakość więzi z powodami, jak również fakt, że strata syna i synowej nie wpływa obecnie na stan psychiczny żadnego z powodów, którzy wykazali się dość dobrymi możliwościami adaptacyjnymi, Sąd jedynie częściowo uwzględnił żądania powodów i zasądził na rzecz każdego z nich kwotę 40.000 zł, zaś w pozostałej części jako nieudowodnione powództwo oddalił. Sąd nie uwzględnił również stanowiska powodów, że ich roszczenie stało się wymagalne już z dniem 17 stycznia 2012r. W ocenie Sądu, na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany mógł w taki, a nie inny sposób ocenić relacje powodów z T. i M. N. (2), czemu dał wyraz w decyzji z dnia 16 stycznia 2012r. Niniejszy proces dał jednak podstawy do poczynienia odmiennych ustaleń. W myśl art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby jednakże wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, to zgodnie z § 2 tegoż artykułu, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W ocenie Sądu, wszelkie wątpliwości w niniejszej sprawie rozwiane zostały wraz z opinią biegłych psychologa i psychiatry, którą doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 22 grudnia 2014r., a zatem od tej daty liczyć należało 14 - dniowy termin na spełnienie świadczenia przez pozwanego. Nie istniały wówczas już żadne wątpliwości, co do okoliczności zdarzenia, rozmiaru krzywdy powodów i podstaw odpowiedzialności pozwanego. Pozwany pozostawał zatem w zwłoce ze spełnieniem świadczenia od dnia 6 stycznia 2015r, dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów odsetki ustawowe od kwot po 40.000 zł od tej daty do dnia ogłoszenia orzeczenia, tj. do dnia 30 marca 2015r, a następnie od dnia następnego po dacie wyrokowania, tj. od dnia 31 marca 2015r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 100 kpc. Powodowie dochodzili w sprawie łącznej kwoty 100.000 zł, a zasądzona została na ich rzecz kwota 80.000 zł, co oznacza, że wygrali sprawę w 80%, przegrali zaś w 20%. Poniesione przez każdego z powodów koszty to kwota 2.995,50 zł (2.400 zł – minimalne wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 300 zł – częściowa opłata od pozwu, 278,50 zł – zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych). Koszty pozwanego stanowi kwota 4.174 zł, na którą składa się minimalne wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłych (557 zł). 80% z kwoty 2.995,50 zł daje kwotę 2.396,40 zł dla każdego z powodów. Z kolei 20% (wygrana pozwanego) z kwoty 4.174 zł daje kwotę 834,80 zł (podzielona na dwa daje kwotę po 417,40 zł na każdego z powodów). Po odjęciu od kosztów należnych powodom (2.995,50 zł) kwoty kosztów należnych pozwanemu (417,40 zł od każdego z powodów) otrzymujemy kwoty po 1.979 zł, które zostały zasądzone od pozwanego na rzecz powodów tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu.

Opłata sądowa od pozwu wynosiła 5.000 zł. Pozwany przegrał sprawę w 80% i dlatego co do zasady winna obciążać go ta opłata do kwoty 4.000 zł. Ponieważ powodowie uiścili tytułem części opłaty od pozwu łączną kwotę 600 zł, a w ramach przyznanych od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu zasądzone zostało 80% tej kwoty (80% z kwoty 600 zł = 480 zł), dlatego też Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.520 zł (4.000 zł – 480 zł).

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 446 par. 4 kc orzekł jak w sentencji wyroku.