Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Kuźniar

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2015 roku we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej we W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 9 października 2014 r.

sygn. akt VIII C 606/14

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1806/14

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż niniejsze postępowanie toczyło się w trybie uproszczonym, a w postępowaniu apelacyjnym nie prowadzono postępowania dowodowego, zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczy zakres pisemnych motywów rozstrzygnięcia do wskazania i wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz przytoczenia stosownych przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli sąd drugiej instancji podziela ocenę dowodów sądu pierwszej instancji, to nie ma obowiązku ponownego przytaczania w uzasadnieniu przyczyn, dla których określonym dowodom odmówiono wiarogodności i mocy dowodowej. Wystarczy wówczas stwierdzenie, że podziela argumentację zamieszczoną w uzasadnieniu orzeczenia sądu pierwszej instancji, w którym poszczególne dowody zostały wyczerpująco omówione, a także, iż traktuje ustalenia tego sądu, jako własne. Może również odwołać się do oceny prawnej sądu pierwszej instancji, jeżeli w pełni ją akceptuje i uznaje za wystarczającą (vide: wyrok SN z dnia 09 października 2014 r. sygn.akt I CSK 320/14).

Sąd Odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy podziela również ocenę prawną roszczenia, przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszenia art. 451 § 1 kc. Już z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że w przypadku, gdy dłużnik wskaże który dług chce zaspokoić, uprawnienie wierzyciela do zaliczenia świadczenia na należności uboczne dotyczy jedynie należności związanych z długiem wskazanym przez dłużnika. Tym samym wierzyciel nie miał możliwości zarachowania świadczenia dłużnika spełnionego tytułem faktury (...) na należności uboczne wynikające z faktury (...). Nie można też zgodzić się ze stroną powodową, że zobowiązania wynikające z poszczególnych faktur stanowiły w istocie jeden dług z tytułu zrealizowania umowy. Z treści łączącej strony umowy wynika bowiem, że poszczególne faktury obejmują wynagrodzenie za usługi określone każdorazowo w odrębnym pisemnym zamówieniu, zaś faktury wystawiane są po zrealizowaniu usługi. To powoduje, że należności wynikające z poszczególnych faktur są odrębnymi długami.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia art. 98 kpc, art. 100 kpc i art. 109 kpc przywołać należy częściowo ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Rejonowy. Strona pozwana posiadała dwa zadłużenia z tytułu jednego stosunku prawnego łączącego go ze stroną powodową. Jedno zadłużenie stwierdzone fakturą VAT nr (...) z dnia 31 lipca 2012 r. na kwotę 9.209,89 zł, drugie - stwierdzone fakturą nr (...) z dnia 31 lipca 2012 r. na kwotę 11.011,89 zł, następnie skorygowane fakturą (...) z dnia 22 stycznia 2013 r. do kwoty 10.273,89 zł. Strona pozwana kwotę 9.209,89 zł uiściła w dwóch ratach w dniu 11 lutego 2013 r. oraz w dniu 21 marca 2013 r. - przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie. Pozew bowiem został wniesiony w dniu 25 lipca 2013 r. a strona pozwana domagała się zapłaty zarówno kwoty 9.209,89 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 sierpnia 2012 r. oraz kwoty 10.273,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 sierpnia 2012 r. W dniu 11 listopada 2013 r. strona powodowa cofnęła pozew co do roszczenia zapłaty kwoty 9.209,89 zł oraz w zakresie odsetek. Z kolei zapłata kwoty 11.011,89 zł nastąpiła już po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie.

Powyższe oznacza, że wytoczenie powództwa w zakresie kwoty 9.209,89 zł było nieuzasadnione, skoro na chwilę wystąpienia na drogę sądową roszczenie powoda było w tym zakresie zaspokojone.

Strona pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty, wskazując, że płatność z tytułu faktury (...) została uiszczona przed wniesieniem pozwu, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Skoro zatem powództwo w zakresie kwoty 9.209,89 zł było nieuzasadnione już w chwili jego wniesienia, albowiem kwotę tę pozwany już zapłacił, to pomimo ograniczenia przez powoda powództwa jeszcze przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu, uznać należało, że w zakresie kwoty 9.209,89 zł powód sprawę przegrał. Wobec zaś wskazania przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty na bezzasadność powództwa w zakresie kwoty 9.209,89 zł – wobec wcześniejszego spełnienia zobowiązania w tej kwocie, jak też wobec zgłoszenia w sprzeciwie żądania zasądzenia kosztów procesu, o kosztach orzec należało w sposób, w który uczynił to Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Odwoławczy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.