Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: stażysta Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania W. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 7 maja 2013 roku nr (...)

w sprawie W. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 906/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 stycznia 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 7 maja 2013 r. odmówił W. H. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 29.04.2013 r. stwierdziła, że odwołująca jest zdolna do pracy.

W. H. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż nie zgadza się z rozstrzygnięciem bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, schorzenia na które choruje przesądzają, iż nie jest w stanie podjąć zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami. Odwołująca domagała się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W. H. urodzona w dniu (...) ma wykształcenie zawodowe o specjalności modniarstwo, krawiectwo, pracowała jako chałupnik – szwaczka w Spółdzielni Pracy (...) w D., prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu w latach 1993-2012. Odwołująca w okresie od 08.02.2011 r. do 28.02.2013 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 06.02.2013 r. złożył do organu rentowego wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek z dnia 06.02.2013 r. –k. 267 ar czII).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u W. H. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, kardiologii, interny i chirurgii-ortopedii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli rozpoznali:

- przewlekły zespół bólowy dolnego odcinka kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych bez ubytkowych objawów neurologicznych,

- zmiany zwyrodnieniowe stawów rąk,

- stan po urazie skrętnym prawego stawu kolanowego i uszkodzeniu częściowym ACL i MM stan po artroskopii prawego kolana 2009 r.,

- nadciśnienie tętnicze z wydolnym układem krążenia,

- stabilną chorobę wieńcową,

- stan po leczeniu operacyjnym żylaków prawej kończyny dolnej,

- stan po cholecystektomii,

- stan po plastyce krocza z powodu nietrzymania moczu.

Odwołująca z uwagi na stan zdrowia nie jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami od 01.03.2013 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, nadciśnienie tętnicze, na które ,odwołująca leczy się od 15 lat przebiega z wydolnym układem krążenia i wymaga jedynie intensyfikacji leczenia farmakologicznego. Nad polami płucnymi i sercem nie stwierdza się obecności patologicznych zmian osłuchowych. W badaniu echokardiograficznym serca z dnia 30.05.2013 r. stwierdzono łagodny koncentryczny przerost ścian nieposzerzonej lewej komory, prawidłową kurczliwość lewej komory – ok. 70%. Z powodu urazu skrętnego prawego stawu kolanowego była hospitalizowana w grudniu 2012 r., gdzie wykonano artroskopię. Nie stwierdza się cech niestabilności stawów kolanowych ani bolesności przy ruchach czynnych i biernych. Stwierdza się natomiast poszerzone obrysy stawów międzypaliczkowych rąk, obustronne haluksy. Niewielkie ograniczenie ruchomości dolnego odcinka kręgosłupa nie upośledza w sposób istotny jego funkcji. Nie stwierdza się cech uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz deficytów siły mięśniowej. Odwołująca jest po leczeniu operacyjnym żylaków prawego podudzia obecnie bez cech zastoju na obwodzie. Przebyta cholecystectomia i plastyka krocza z powodu nietrzymania moczu również nie czynią jej niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 7-10 as/.

Wydaną w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Odwołująca kwestionowała opinie, ale nie podniosła żadnych konkretnych zarzutów merytorycznych poza tym „z czego ona ma żyć i jak ma podjąć pracę skoro się do pracy nie nadaje”. Sąd nie podzielił jej zastrzeżeń do opinii biegłych uznając, iż w pełni zasługuje na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującej nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującą nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowej opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującej muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. H. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 7 maja 2013 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona, ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłych, którzy wydali opinię na podstawie osobistego badania odwołującej, dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych i w aktach sprawy. Sąd w oparciu o opinie biegłych neurologa, kardiologa, chirurga-ortopedy i internisty stwierdził u odwołującej brak niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty.

Stwierdzone schorzenia tj. przewlekły zespół bólowy dolnego odcinka kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych bez ubytkowych objawów neurologicznych, zmiany zwyrodnieniowe stawów rąk, stan po urazie skrętnym prawego stawu kolanowego i uszkodzeniu częściowym ACL i MM stan po artroskopii prawego kolana 2009 r., nadciśnienie tętnicze z wydolnym układem krążenia, stabilna choroba wieńcowa, stan po leczeniu operacyjnym żylaków prawej kończyny dolnej, stan po cholecystektomii i stan po plastyce krocza z powodu nietrzymania moczu nie uzasadniają uznania W. H. za nawet częściowo niezdolną do pracy. Odwołująca od dnia 01.03.2013 r. jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami jako pracownik fizyczny. Nadciśnienie tętnicze przebiega z wydolnym układem krążenia i wymaga jedynie intensyfikacji leczenia farmakologicznego. Nad polami płucnymi i sercem nie stwierdza się obecności patologicznych zmian osłuchowych. W badaniu echokardiograficznym serca z dnia 30.05.2013 r. stwierdzono łagodny koncentryczny przerost ścian nieposzerzonej lewej komory, prawidłową kurczliwość lewej komory – ok. 70%. Z powodu urazu skrętnego prawego stawu kolanowego była hospitalizowana w grudniu 2012 r., gdzie wykonano artroskopię. Nie stwierdza się cech niestabilności stawów kolanowych ani bolesności przy ruchach czynnych i biernych. Stwierdza się natomiast poszerzone obrysy stawów międzypaliczkowych rąk, obustronne haluksy. Niewielkie ograniczenie ruchomości dolnego odcinka kręgosłupa nie upośledza w sposób istotny jego funkcji. Nie stwierdza się cech uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz deficytów siły mięśniowej. Odwołująca jest po leczeniu operacyjnym żylaków prawego podudzia obecnie bez cech zastoju na obwodzie. Przebyta cholecystectomia i plastyka krocza z powodu nietrzymania moczu również nie czynią jej niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. Na poprawę stanu zdrowia miało wpływ leczenie specjalistyczne właściwe dla rodzaju rozpoznanych schorzeń.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 12 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §1 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)