Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACz 571/15

POSTANOWIENIE

Dnia 13 kwietnia 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Józef Wąsik (spr.)

Sędziowie: SA Grzegorz Krężołek

SA Sławomir Jamróg

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2015 roku w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko Skarbowi Państwa

o zapłatę zadośćuczynienia

na skutek zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 21 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I C 2426/14

w przedmiocie zawieszenia postępowania

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt I ACz 571/15

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Kielcach odrzucił zażalenie powoda na postanowienie z dnia 2 stycznia 2015 r., którym oddalono wniosek powoda o zawieszenie postępowania. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji podał, że w dniu 15 stycznia 2015 r. powód wniósł zażalenie na postanowienie z dnia 2 stycznia 2015 r. Zażalenie okazało się jednak niedopuszczalne i podlegało odrzuceniu. Przepis art. 394 k.p.c. wskazuje bowiem przypadki dopuszczalności zażalenia, a wśród tych przypadków ustawa nie przewiduje dopuszczalności zażalenia na postanowienie oddalające wniosek o zawieszenie postępowania, jako iż w pkt. 6 art. 394 k.p.c. dopuszczona została wyłącznie możliwość zaskarżenia postanowienia o zawieszeniu postępowania lub o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania. Nie jest to również decyzja kończąca postępowanie w sprawie. Skoro więc postanowienie z dnia 2 stycznia 2015 r. nie jest zaskarżalne, to zażalenie powoda należało odrzucić stosownie do przepisu art. 370 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

Powód wywiódł zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie, żądając zawieszenia postępowania i uchylenia postanowienia Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 2 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 394 § 1 pkt 6 k.p.c, którą to wykładnię Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje. Uregulowanie zawarte w powołanym powyżej przepisie nie uprawnia do stwierdzenia, iż zaskarżalnym jest postanowienie Sądu Okręgowego oddalające wniosek o zawieszenie postępowania. Treść powołanego przepisu, zgodnie z którym zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienia sądu pierwszej, których przedmiotem jest zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania, wskazuje bowiem w sposób niewątpliwy, że zaskarżalne zażaleniem są postanowienia sądu pierwszej instancji, którymi sąd zdecydował o zawieszeniu postępowania i o odmowie podjęcia postępowania zawieszonego. Jednocześnie ustawodawca nie przewidział możliwości zaskarżania postanowień o odmowie zawieszenia postępowania w sprawie, w tym też postanowień oddalających wnioski stron o zawieszenie postępowania, jak również postanowień, którymi sąd zdecydował o podjęciu zawieszonego postępowania. Takie jest również ugruntowane stanowisko doktryny, które Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela.

Dla porównania jedynie wspomnieć należy, że możliwość zaskarżenia postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania przewidziana została w art. 828 k.p.c. zgodnie, z którym na postanowienie sądu co do zawieszenia lub umorzenia postępowania przysługuje zażalenie. Użyte przez ustawodawcę w cytowanym przepisie określenie „co do” oznacza bowiem, że zaskarżeniu podlega każde postanowienie wydane w przedmiocie zawieszenia postępowania - zarówno pozytywne, jak i negatywne. Przepis powyższy jednak, z uwagi na to, że dotyczy postępowania egzekucyjnego, w rozpoznawanej sprawie zastosowania mieć nie może.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny zgodził się z Sądem pierwszej instancji, iż brzmienie art. 394 k.p.c. nie dopuszcza możliwości zaskarżania postanowienia oddalającego wniosek strony o zawieszenie postępowania, w związku z czym zaskarżone postanowienie odrzucające zażalenie powoda należało uznać za prawidłowe.

Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.