Sygn. akt II Cz 749/14
K., dnia 12 stycznia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Henryk Haak
Sędziowie: SSO Paweł Szwedowski – spr.
SSO Wojciech Vogt
po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2015 r. w Kaliszu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...)im. (...) z siedzibą w G.
przeciwko pozwanemu B. K.
o zapłatę
w przedmiocie zażalenia pozwanego
na punkt 2 wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 września 2014 r.,
sygn. akt I C 2896/13,
p o s t a n a w i a :
1. oddalić zażalenie.
2. zasądzić od pozwanego B. K.na rzecz powoda (...)im. (...). S.z siedzibą w G.kwotę 300,00 (trzysta złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Wyrokiem z dnia 29 września 2014 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu oddalił powództwo (...) S.z siedzibą w G.przeciwko pozwanemu B. K.o zapłatę (pkt 1) oraz nie obciążył stron kosztami postępowania (pkt 2).
Od postanowienia w przedmiocie kosztów procesu pozwany wniósł zażalenie zaskarżając je w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w kwocie 5.106 zł.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Jak zasadnie wskazał Sąd Rejonowy w motywach zaskarżonego postanowienia, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu nie jest zasadne, pomimo wygrania przez pozwanego sporu, z uwagi na fakt, że – jak wynika z niekwestionowanego stanu faktycznego - pozwany nie spłacał zawartej przez strony umowy pożyczki, w konsekwencji czego wytoczenie przez powoda powództwa w dniu 21 grudnia 2012 r. było uzasadnione. Oddalenie powództwa nastąpiło jedynie z uwagi na okoliczność zawarcia przez strony w dniu 8 października 2012 r., a więc w toku procesu, ugody pozasądowej, mocą której strony ustaliły nowy harmonogram spłaty zadłużenia wynikającego z zawartej umowy pożyczki, a także z uwagi na to, iż w niniejszej sprawie kwestia kosztów procesu została uregulowana postanowieniami zawartej przez strony ugody, które są skuteczne i brak jest podstaw do ingerencji w jej postanowienia.
Mając na uwadze powyższe, należało - na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. - orzec jak w sentencji.