Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

17 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.

Sędziowie : SO Robert Rafał Kwieciński

SO Anna Walczak-Sarnowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 17.04.2015 r.

sprawy P. L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z 20.01.2015 r. sygn. akt II K 244/14

1.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 180 zł.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. G. kwotę 516,60 zł z tytułu nie opłaconej obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym

Anna Walczak-Sarnowska Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński

II Ka 78/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Turku wyrokiem z 20 stycznia 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 244/14 uznał oskarżonego P. L. winnym tego, że w dniu 18 stycznia 2014 r. w T. w woj. (...) dokonał uszkodzenia ciała N. K. w ten sposób, iż uderzał go pięściami oraz kopnął w twarz powodując obrażenia w postaci złamania przegrody nosa z utrzymującą się mimo leczenia niedrożnością prawego przewodu nosowego, które spowodowały naruszenie czynności narządu oddechowego na czas powyżej 7 dni tj. przestępstwa art. 157 § 1 kk i za to na podstawie art. 57 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk skazał go na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego na rzecz N. K. kwotę 3 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dokonał w dniu 18 stycznia 2014 roku uszkodzenia ciała N. K., w ten sposób że uderzał go pięściami oraz kopnął o w twarz powodując obrażenia w postaci złamania przegrody nosa z utrzymującą się niedrożnością prawego przewodu nosowego, podczas gdy materiał dowodowy poddany prawidłowej ocenie nie dawał podstaw do takich ustaleń, a w konsekwencji do przypisania oskarżonemu uszkodzenia ciała pokrzywdzonego i skazania go za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a w szczególności :

-

art. 5 § 2 k.p.k. w wyniku naruszenia zasady „in dubio pro reo” poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego., tj. odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, że nie uderzył ani nie kopnął pokrzywdzonego,

-

art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w wyniku naruszenia przez Sąd zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez bezkrytyczne uznanie na wiarygodne zeznań pokrzywdzonego N. K., mimo licznych rozbieżności w tych zeznaniach oraz sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego P. L., zeznaniami pozostałych świadków i zapisami monitoringu z dnia zdarzenia.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniósł nadto o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając, że nie zostały one uiszczone w żadnej części.

Apelacja nie jest zasadna.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna ( art. 457 § 2 k.p.k.), jeżeli w sposób oczywisty brak jest wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k.

Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Niezasadność złożonej apelacji nie budzi bowiem jakichkolwiek wątpliwości, a zawarta w niej argumentacja jest całkowicie dowolna i nie zasługuje na akceptację, stanowiąc jedynie typową polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 k.p.k. kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny prawidłowy wniosek, iż oskarżony 18 stycznia 2014 r. dokonał uszkodzenia ciała N. K.. Sąd I instancji w spełniającym wskazane w art. 424 k.p.k. wymogi, szczegółowym uzasadnieniu, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia.

Dokonana przez Sąd ocena zeznań pokrzywdzonego w świetle ww. kryteriów oceny dowodów nie budzi wątpliwości żadnych. Pokrzywdzony, który nie miał przecież żadnego interesu aby fałszywie pomówić oskarżonego, konsekwentnie wskazywał na niego. Nie wskazywał natomiast na pracownika ochrony, który wyprowadził go z lokalu, tj. T. B.. Przy ocenie zeznań pokrzywdzonego nie można jednak abstrahować od stwierdzonego u niego stanu nietrzeźwości w połączeniu z pierwszym ciosem w twarz, po którym – jak zeznał- zamroczyło go. Dlatego oczywistym jest, iż jego kolejne zeznania nie mogły być precyzyjne, co do każdego szczegółu, w tym czy uderzał go tylko oskarżony, czy również drugi napastnik. Po powrocie do domu pokrzywdzony powiedział matce, że uderzał go jeden ochroniarz. Z wyjaśnień oskarżonego wynika zresztą, iż wychodził z pokrzywdzonym i T. B. na zewnątrz lokalu. Wynika to wprost z zapisu monitoringu. W świetle doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania jest też oczywiste, iż w trakcie kilkunastu sekund, kiedy oskarżony i pokrzywdzony przebywali na zewnątrz lokalu, oskarżony mógł kilkakrotnie uderzyć pokrzywdzonego. W oparciu natomiast o te kryteria wątpliwe jest z kolei aby przypadkowi bywalcy lokalu po upływie wielu miesięcy pamiętali, iż przed lokalem właściwie nic się nie działo. Dlatego zeznania wskazanych przez oskarżonego świadków J. O. i B. K., zwłaszcza w kontekście zeznań towarzyszącej im K. B., w żaden sposób nie przekreśliły wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Wbrew zarzutowi obrony pokrzywdzony miał prawo przypuszczać, że oskarżony jest pracownikiem ochrony, gdyż ubrany był na czarno i przebywał razem z ochroniarzami klubu, a na skutek zaistniałej sytuacji wyszedł z klubu za pokrzywdzonym. Wcześniej zresztą pracował tam jako pracownik ochrony. Wyjaśnienia oskarżonego zatem nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, co zostało szczegółowo omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Możliwość natomiast przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Dokonane przez Sąd ustalenia faktyczne nie pozostawiły zatem żadnych wątpliwości, które należałoby rozstrzygać w oparciu o treść art. 5 § 2 k.k.

Kara i środek kary wymierzone oskarżonemu stanową adekwatną reakcje karną za przypisane przestępstwo i znajdują odzwierciedlenie w treści art. 53 kk i art. 33§3kk.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ust. 2 o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

O kosztach nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z udzielonej z urzędu.

Anna Walczak-Sarnowska Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński