Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Barbara Świętochowska

Protokolant: Anna Słokotowicz

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko M. J.

o zaspokojenie potrzeb rodziny

I.  Zasądza od pozwanego M. J., tytułem zaspokajania potrzeb rodziny, na rzecz D. J. kwotę po 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 marca 2015 roku, płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 8% w stosunku rocznym w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat alimentacyjnych;

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  Odstępuje od obciążania powódki kosztami postępowania w zakresie oddalonego powództwa;

IV.  Odstępuje od obciążania pozwanego kosztami postępowania w sprawie;

V.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 52/15

UZASADNIENIE

Powódka D. J. wnosiła o zobowiązanie pozwanego M. J. do przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, przez zobowiązanie go do płacenia kwoty po 550 zł miesięcznie do rąk powódki, wraz ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności.

Pozwany M. J. wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

D. J. i M. J. pozostają w związku małżeńskim (k. 5). Nie toczy się między nimi sprawa o rozwód, ani o separację. Z tego związku mają dwoje dzieci w wieku 29 i 34 lat.. Miedzy stronami nie toczyły się wcześniej sprawy o zaspokojenie potrzeb rodziny. Strony nie mieszkają razem od roku 2001 roku. Powódka mieszka w H., w mieszkaniu stanowiącym wspólność ustawową małżeńską. Pozwanym mieszka w N., na posesji stanowiącej jego odrębna własność. Pozwany przyjeżdża raz w tygodniu do mieszkania w H.. Przebywa też w tym mieszkaniu przez kilka dni. W tym czasie korzysta z całego mieszkania.

Zgodnie z art. 27 kro oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Przepisy nie przewidują istnienia obowiązku alimentacyjnego (poza wyżej wskazanym obowiązkiem quasi alimentacyjnym) pomiędzy małżonkami pozostającymi w związku małżeńskim. Dopiero rozwód bądź separacja prawna rodzi obowiązki alimentacyjne pomiędzy małżonkami.

Powódka D. J. ma 58 lat, wykształcenie zawodowe – sprzedawca.

Swoje roszczenie o zobowiązanie pozwanego do zaspokojenia potrzeb rodziny uzasadnia tym, że pozwany nie pomaga jej finansowo w utrzymaniu mieszkania. Otrzymywane przez powódkę środki finansowe nie pozwalają jej na zaspokojenie nawet minimalnych potrzeb. Pozwany korzysta z mieszkania w którym mieszka powódka, jednakże w żadnym zakresie nie łoży na jego utrzymanie. Powódka wskazuje na okoliczność, iż pozwany ma znacznie większe od niej możliwości finansowe, powinien zatem przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny.

Powódka podała, że mieszka sama od 14 lat w mieszkaniu o pow. 58,80 m2. Ponosi koszty utrzymania mieszkania takie jak: czynsz – 460 zł, prąd - 64 zł, kablówka -19 zł. Pozwany nie ponosi żadnych kosztów utrzymania mieszkania. W utrzymaniu mieszkania pomaga powódce syn T. J.. M. J. wyprowadził się 14 lat temu i mieszka we wsi N.. Pozwany przyjeżdża do mieszkania, w którym mieszka powódka, raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie. Nocuje i następnego dnia idzie do lekarza albo przyjeżdża „tak sobie”. Zdarza się, że przebywa w tym mieszkaniu od tygodnia do miesiąca. W tym czasie również nie pokrywa żadnych wydatków związanych z utrzymaniem mieszkania, chociaż korzysta z mediów. Relacje z mężem określa jako separację. Podała, że przeciwko mężowi toczy się postępowanie karne o znęcanie się. Mąż ma zakaz zbliżania.

Z wyjaśnień powódki D. J. wynika ponadto, że od 3 lat przebywa na świadczeniu przedemerytalnym. Otrzymuje świadczenie w kwocie po 847,16 złotych miesięcznie. Od roku 2008 choruje na zwyrodnienie stawów. Leczy się w H. w poradni ortopedycznej i chirurgicznej. Choruje również na nadciśnienie. Miesięcznie wydaje na leki 170 zł. W celu poprawy stanu zdrowia korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych. Za 10 zabiegów zapłaciła 120 zł. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Z uwagi na stan zdrowia nie jest w stanie podjąć żadnego dodatkowego zatrudniania.

Pozwany M. J. ma 68 lat, wykształcenie wyższe, nauczyciel, emeryt. Otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 2100 zł miesięcznie. Jest po udarze mózgu. Leczy się w B. w poradni kardiologii inwazyjnej. Miesięcznie na leki wydaje 250-300 zł.

Z wyjaśnień pozwanego wynika, że od 2001 roku pozostaje w faktycznej separacji z powódką. Według pozwanego, mieszkanie w którym mieszka powódka, jest jego własnością. Jeżeli przebywa w tym mieszkaniu, to ponosi koszty utrzymania tego mieszkania. W roku 2015 przebywał w mieszkaniu przez 11 dni. W trakcie pobytu naprawił spłuczkę, która uległa awarii. Poniósł koszty tej naprawy w kwocie 83 złote. W ubiegłym roku przebywał w mieszkaniu w H. raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie. Kąpał się, a potem jechał do N.. Nocował w mieszkaniu wówczas, kiedy następnego dnia szedł z wizytą do lekarza.

Pozwany podał, że żona nie miała pretensji, że nocuje. Pretensje żony zaczęły się w lutym 2015 roku. Powódka nie pozwalała mu korzystać z telewizora, krzyczała, żądała pieniędzy. Pozwany dał żonie 100 zł,

Aktualnie pozwany od 40 dni nie był w domu. W N. za energię elektryczną płaci 42 zł miesięcznie, za wywóz śmieci 7 zł miesięcznie, podatek około 400 zł rocznie. Na zakup drewna do ogrzewania domu wydaje około 1300 zł plus 200 zł za porąbanie.

Z wyjaśnień pozwanego wynika, że w 2001 roku wyprowadził się od żony, ponieważ dochodziło pomiędzy nimi do konfliktów na tle wyznaniowym. Żona wyzywał pozwanego, nie pozwalała przychodzić kapłanowi do wspólnego mieszkania, nie honorowała świąt prawosławnych, nie sprzątała grobów rodziców pozwanego. Od kiedy pozwany zamieszkał w N., żona nie prała jego bielizny. Pozwany wyprowadził się, ponieważ nie chciał kłótni. Według pozwanego, nie ma on problemu z alkoholem.

Pozwany zarzucił żonie, że kiedy doznał udaru nie zaopiekowała się nim. Przyznał, że żona dwukrotnie odwiedziła go w szpitalu, a potem zabrała do domu.

Na wniosek strony powodowej Sąd dopuścił dowód z zeznań świadka T. J. – syna stron (k. 56 odw). Z zeznań świadka wynika, że pozwany nie łoży na utrzymanie wspólnego mieszkania, w którym mieszka powódka. Świadek pomaga matce finansowo w utrzymaniu mieszkania. Świadek zeznał, że przyczyną wyprowadzenia sie ojca ze wspólnego mieszkania w H., było nadużywane przez niego alkoholu. Z zeznań świadka wynika, że bez jego pomocy finansowej, matka nie byłaby w stanie ponieść kosztów utrzymania mieszkania. Potwierdził wyjaśnienia powódki, że ze względu na stan zdrowia nie jest ona w stanie podjąć podatkowego zatrudnienia.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 17 listopada 1999 r. w sprawie III CKN 446/98 ( LEX nr 1126908) stwierdził, że zakres przyczyniania się do zaspakajania potrzeb rodziny wyznaczają możliwości zarobkowe każdego z małżonków, a nie faktycznie uzyskiwane dochody. W konsekwencji nie powstaje obowiązek jednego z małżonków zaspakajania potrzeb rodziny w miejsce drugiego z nich, który w sposób nieuzasadniony nie wykorzystuje własnych możliwości zarobkowych. Także zupełne zerwanie pożycia małżeńskiego i założenie przez jednego z małżonków faktycznej nowej rodziny - jakkolwiek nie uchyla obowiązku przewidzianego w art. 27 k.r.o. - może wpłynąć na ukształtowanie tego obowiązku i jego zakres.

W ocenie Sądu, istnieją podstawy by zasądzić od pozwanego na rzecz powódki środki pieniężne tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny. Strony pozostają w faktycznej separacji od 2001 roku, jednakże ich rodzina istnieje w sensie materialnym. Strony mają wspólny majątek w postaci mieszkania, w którym mieszka powódka oraz dwóch garaży. Pozwany dysponuje pieniędzmi za wynajem garaży. Korzysta również z mieszkania w którym mieszka powódka. Sąd nie dał wiary pozwanemu, że przyczyną jego wyprowadzenia się od rodziny były nieporozumienia z żoną na tle wyznaniowym. Sąd dał w tym zakresie wiarę zeznaniom świadka T. J., że główną przyczyną wyprowadzenia się pozwanego, było nadużywanie przez niego alkoholu. Okoliczność te potwierdza toczące się wobec pozwanego postępowanie karne w sprawie Ds. 167/15. Z akt tej sprawy wynika, że w czasie pobytu pozwanego we wspólnym mieszkaniu nadużywał on alkoholu (k. 21-22).

Zdaniem Sądu, powódka, z uwagi na jej stan zdrowia nie ma możliwości podjęcia pracy zarobkowej. Jedynym źródłem jej utrzymania jest świadczenie przedemerytalne. Mając na uwadze koszty utrzymania mieszkania oraz wysokość otrzymywanego przez powódkę świadczenia, potrzeby powódki nie są zaspokojone. Pozwany otrzymuje świadczenie emerytalne oraz czynsz za wynajem garaży, co daje mu miesięczny dochód w kwocie około 2200 złotych. Kwota ta ponad dwukrotnie przewyższa świadczenia otrzymywane przez powódkę.

Zgodnie z literą prawa, potrzeby powódki, winny być zaspokajane przez drugiego małżonka, w miarę jego możliwości zarobkowych i majątkowych. Usankcjonowanie formalne separacji faktycznej małżonków lub zniesienie wspólności ustawowej pomiędzy małżonkami, pozwoliłoby uregulować sprawy majątkowe pomiędzy nimi. Do tego czasu, zdaniem Sądu, to pozwany winien przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny.

Sąd uznał, że kwota 460 złotych miesięcznie – kwota czynszu za mieszkanie, pozwoli na zaspokojenie bieżących potrzeb powódki D. J.. Sąd uznał, że inne koszty związane z utrzymaniem mieszkania uzależnione są od codziennego korzystania z mediów przez powódkę i w tym zakresie powództwo oddalił.

W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 27 kro orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 kpc.