Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 28 lutego 2013 roku nr (...)

w sprawie M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się M. D. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku.

Sygn. akt IV U 438/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 maja 2014 roku

Decyzją z dnia 28 kutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił M. D. przedłużenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 25.02.2013 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. D. domagając się jej zmiany i ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona wskazała, iż decyzja ZUS jest dla niej krzywdząca, gdyż jej stan zdrowia nie uległ poprawie i jest niezdolna do podjęcia pracy.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż wobec stwierdzenia przez lekarza orzecznika ZUS, jak i komisję lekarską ZUS braku niezdolności do pracy po stronie ubezpieczonej, zasadnie odmówiono jej dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. urodziła się w dniu (...) r., posiada wykształcenie średnie ekonomiczne. Pracowała jako referent, księgowa.

Ubezpieczona od dnia 14.04.1990 r. pobierała w ZUS rentę według III grupy inwalidzkiej, potem z tytułu częściowej niezdolności do pracy wypłacaną do dnia 30.09.2003 r. Następnie w okresie od 19.02.2004 r. do 28.02.2006 r. oraz od 31.01.2007 roku do 31.12.2012 roku pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Dowód: akta ZUS

W dniu 11.12.2012 roku ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zarówno orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 29.01.2013 r., jak i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 25.02.2013 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Wobec powyższego przedmiotową decyzją z dnia 28.02.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonej prawa do renty, od której złożyła ona odwołanie.

Dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującej się stwierdzono zaburzenia psychiczne o obrazie przewlekłego zespołu nerwicowego depresyjno-lękowego, na podłożu zmian organicznych w OUN, z objawami somatycznymi. Badana ponad 20 lat jest leczona psychiatrycznie, przewlekle przyjmuje leki, z nasilonym dyskomfortem psychicznym, cechy osobowości oraz sytuacja domowa podtrzymuje objawy. Zaburzenia o charakterze przewlekłym, uporczywym w znacznym stopniu zaburzają codzienne funkcjonowanie badanej i mechanizmy adaptacyjne powodując w dalszym stopniu częściową okresową niezdolność do pracy od 1 stycznia 2013 roku do końca grudnia 2015 roku.

Pomimo leczenia objawy przewlekle utrzymują się, występują cechy osobowości charakteropatycznej i duży dyskomfort psychiczny. Odwołująca jest zupełnie bezradna w sytuacjach trudnych, stresowych, występuje mała odporność na stres. Nie stwierdza się poprawy stanu zdrowia, dolegliwości są utrwalone i wymagają dalszego leczenia.

Dowód: - opinia sądowo – lekarska z dnia 2.11.2013 r. – k. 7-8,

- opinia uzupełniająca z dnia 15.03.2014 r. – k. 24-25,

- dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy, podzielił w całości wnioski płynące z opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu psychiatrii, który po osobistym przebadaniu ubezpieczonej oraz wnikliwej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych przy wykorzystaniu fachowej wiedzy medycznej, dokonał prawidłowej diagnozy jej schorzeń. Opinie sporządzone zostały przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednie kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, są przy tym rzetelne, kompletne i wewnętrznie spójne.

Nie podważyły wartości dowodowej zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy pismem z dnia 2.12.2013 r. (k. 16-17). W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do przedstawionych zarzutów i w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnił słuszność swojego stanowiska w oparciu o aktualny stan wiedzy medycznej (k. 24-25).

W zastrzeżeniach do opinii brak było argumentów, wskazujących na jakieś istotne uchybienia, czy błędy po stronie biegłego, które mogłyby podważać jej wartość dowodową. Stanowiły one jedynie niezasadną polemikę z ustaleniami dokonanymi przez biegłego. Zwrócić także należy uwagę na fakt, iż biegły w swojej opinii uznał odwołującą za okresowo, częściowo niezdolną do pracy. Niewykluczone zatem – choć mało prawdopodobne, iż po zastosowanym leczeniu stan zdrowia badanej ulegnie poprawie. Na chwilę obecną jednak, ze względu na konieczne dalsze leczenie odwołująca pozostaje okresowo niezdolna do pracy.

Opinie spełniły nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc. i art.285 kpc., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłego.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane prze strony postępowania.

Jako, że opinia psychiatryczna była pełna, prawidłowa i pozwalała na merytoryczne orzekanie pominął Sąd dowód z opinii biegłego reumatologa. Oddalił Sąd też wniosek dowodowy organu rentowego co do opinii biegłego psychologa uznając argumentację biegłego psychiatry w tym względzie za zasadną. W sprawie nie było konieczności przeprowadzania takiego dowodu.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku poz.1440 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy potwierdza, iż odwołująca się spełnia ustawowe przesłanki do przyznania jej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1.01.2013 r. do 31.12.2015 r.

W niniejszej sprawie w istocie bezsporne były przesłanki warunkujące zdolność rentową odwołującej się, przewidziane w pkt 2 i 3 art. 57 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem przesłanki te były już wykazane w toku wcześniejszych postępowań o ustalenie prawa do renty, którą ubezpieczona pobierała do dnia 31.12.2012 r. Sporną stała się natomiast przesłanka z art. 57 ust.1 pkt 1 ustawy, dotycząca niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonej mamy do czynienia z niezdolnością do pracy, koniecznym stało się zasięgnięcie opinii biegłego specjalisty z zakresu dziedziny medycyny związanej z jej dolegliwościami.

Z opinii biegłego z zakresu psychiatrii wynika, iż ubezpieczona cierpi na zaburzenia psychiczne o obrazie przewlekłego zespołu nerwicowego depresyjno-lękowego, na podłożu zmian organicznych w OUN, z objawami somatycznymi. Badana ponad 20 lat jest leczona psychiatrycznie, przewlekle przyjmuje leki, z nasilonym dyskomfortem psychicznym, cechy osobowości oraz sytuacja domowa podtrzymuje objawy. Zaburzenia o charakterze przewlekłym, uporczywym w znacznym stopniu zaburzają codzienne funkcjonowanie badanej i mechanizmy adaptacyjne powodując w dalszym stopniu częściową okresową niezdolność do pracy od 1 stycznia 2013 roku do końca grudnia 2015 roku.

Pomimo leczenia objawy przewlekle utrzymują się, występują cechy osobowości charakteropatycznej i duży dyskomfort psychiczny. Odwołująca jest zupełnie bezradna w sytuacjach trudnych, stresowych, występuje mała odporność na stres. Nie stwierdza się poprawy stanu zdrowia, dolegliwości są utrwalone i wymagają dalszego leczenia.

Z uwagi na powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję poprzez przyznanie odwołującej się renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.01.2013r., tj. od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ubezpieczona utraciła uprzednio przyznane prawo do renty, do dnia 31.12.2015 biorąc za podstawę powołane wyżej przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴§2 k.p.c.