Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 listopada 2014 roku nr (...)

w sprawie M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość świadczenia

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 65/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 18 marca 2015 roku

Decyzją z dnia 24 listopada 2014 roku ZUS Oddział w T. przyznał M. S. emeryturę od dnia 1.11.2014 r. z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z poprzedniej decyzji w wysokości 109,17%. Podstawę wymiaru obliczono przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową 2275,37 zł obowiązującą w dacie nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. Natomiast do obliczenia części socjalnej przyjęto kwotę bazową w wysokości 3191,93 zł obowiązującą w dniu ustalenia prawa do emerytury z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego.

Od powyższej decyzji M. S. złożył odwołanie zarzucając ZUS wadliwe ustalenie wysokości należnej emerytury i domagając się obliczenia wysokości emerytury poprzez pomnożenie wskaźnika 109,17 % przez średnią płacę w kraju za III kwartał 2014 r. w kwocie 3.781,14 zł, dzięki czemu uzyskałby znacznie wyższe świadczenie emerytalne. Ponadto uważał, że nową kwotę bazową powinno przyjąć się do obliczenia całości emerytury a nie tylko jej 24%.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o jego oddalenie podnosząc, iż wysokość emerytury odwołującego ustalono zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponieważ po nabyciu prawa do wcześniejszej emerytury odwołujący podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu przez co najmniej 30 miesięcy, dlatego w zaskarżonej decyzji z dnia 24.11.2014 r. do obliczenia części socjalnej przyjęto kwotę bazową w wysokości 3191,93 zł obowiązującą w dniu ustalenia prawa do emerytury z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący, urodzony w dniu (...) r. od dnia 1.12.2007 r. pobierał emeryturę z ZUS w obniżonym wieku emerytalnym. Wcześniej ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawa wymiaru wcześniejszej emerytury została ustalona z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Od dnia 1.09.2008 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 3.08.2010 r. sygn. akt III AUa 1358/09 ustalił ubezpieczonemu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 109,17%. Wskaźnik ten ustalony został z 20 lat: 1969-1980, 1985, 1989-1992, 1997-1998 i 2007.

Dowód: akta ZUS

W dniu 30.10.2014 r. odwołujący wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego domagając się przyznania świadczenie od dnia 1.11.2014 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 24.11.2014 r. ZUS przyznał ubezpieczonemu emeryturę od dnia 1.11.2014 r. z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego. Do obliczenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto zwaloryzowaną podstawę wymiaru uprzednio przyznanej emerytury ze wskaźnikiem podstawy wymiaru na poziomie 109,17 % i kwotą bazową 2275,37 zł obowiązującą w dacie nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. Ponieważ po nabyciu prawa do wcześniejszej emerytury odwołujący podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu przez co najmniej 30 miesięcy, dlatego w przedmiotowej decyzji do obliczenia części socjalnej przyjęto kwotę bazową w wysokości 3191,93 zł obowiązującą w dniu ustalenia prawa do emerytury z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego. Tak ustalona emerytura wyniosła 2323,10 zł brutto miesięcznie.

Od tej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie.

Dowód: akta ZUS

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych z akt ZUS.

Dokumenty, dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne świadczyły o tym, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu odwołujący domagał się ponownego ustalenia wysokości przyznanej emerytury podnosząc, iż kwota wyliczona przez ZUS jest za niska, gdyż jej wysokość powinna być ustalona mnożąc wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 109,17 % przez średnią płacę w kraju w 2014 r. w kwocie 3.781,14 zł, co dałoby mu znacznie wyższe świadczenie.

Powyższy zarzut należy uznać za niezasadny. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 z późn. zm.) - ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

• 1)  osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn (urodzonych do dnia 31 grudnia 1947 r. po myśli ust.3);

  2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Po myśli art. 21 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty. Na podstawie art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy przepis ust. 1 pkt 1 stosuje się przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury.

Z kolei jak wynika z art. 53 ust. 1 ustawy emerytura wynosi:

1)24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2)po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3)po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy (ust. 2).

Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury (ust. 3). Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (ust. 4).

Mając na uwadze powyżej wymieniony art. 21 ust. 2 pkt 1 i art. 53 ust. 3 należy podkreślić, iż co do zasady w przypadku obliczania emerytury dla osoby, która wcześniej miała już ustalone prawo do wcześniejszej emerytury kwota bazowa świadczenia jest stała; ta sama co uprzednio zarówno do części składkowej, jak i do części socjalnej świadczenia. Inaczej natomiast ma się sytuacja, gdy tak jak w omawianym stanie faktycznym ubezpieczony po nabyciu uprawnień do wcześniejszej emerytury podlegał przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Wówczas bowiem po myśli art. 53 ust. 4 nie znajduje zastosowania ust. 3 tego przepisu w którym jest mowa o tej samej kwocie bazowej.

Omawianą kwestią zajmował się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10.09.2009r. (I UZP 6/09, OSNP 2010/5-6/72), w której ustalono, iż kwotę bazową obowiązującą w dacie złożenia wniosku o emeryturę na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez osobę mającą ustalone prawo do wcześniejszej emerytury, która podlegała co najmniej trzydzieści miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, uwzględnia się tylko do obliczenia części socjalnej później ustalanej emerytury (art. 53 ust. 1 pkt 1 i ust. 4 tej ustawy).

Mając na uwadze powyższe stanowisko judykatury nie może być jakichkolwiek wątpliwości, iż zaskarżona decyzja ZUS z dnia 24.11.2014 r. była prawidłowa, bowiem wysokość świadczenia ustalono z uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tylko do obliczenia części socjalnej później ustalanej emerytury z uwagi na podleganie przez wnioskodawcę przez co najmniej trzydzieści miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Nie można natomiast w takiej sytuacji jak tego domagał się odwołujący uwzględnić nowej kwoty bazowej również co do części składkowej emerytury.

Trzeba przy tym podkreślić, iż przepisy przedmiotowej ustawy regulują sposób obliczania wysokości emerytury i są w tym zakresie bezwzględnie obowiązujące. Nie ma więc możliwości, jak żądał tego ubezpieczony, obliczyć jego emerytury poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z 2014 r. Odnosząc się z kolei do zarzutu dotyczącego wysokości kwoty bazowej należy wskazać, iż po myśli art. 19 ustawy kwota bazowa wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, w poprzednim roku kalendarzowym. Natomiast po myśli art. 20 ustawy Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" w terminie:

1)do 7 roboczego dnia lutego każdego roku:

a)kwotę przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku kalendarzowym,

b)kwotę bazową, o której mowa w art. 19;

2)do 7 roboczego dnia drugiego miesiąca każdego kwartału kwotę przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2014 r. w sprawie kwoty bazowej w 2013 r. (M.P. z dnia 17 lutego 2014 r.) kwota bazowa, o której mowa w art. 19 powołanej ustawy, w 2013 r. wyniosła 3.191,93 zł.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne uznając przedmiotową decyzję ZUS za prawidłową.