Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w Wydziale VII Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Kruszewska-Sobczyk

Protokolant: Agnieszka Michałowska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Katarzyny Giecko

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2015r., 25 marca 2015r., 20 kwietnia 2015r. sprawy:

P. P.

ur. (...) w O., syna K. i I. z d. A.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 sierpnia 2014r. na drodze publicznej w ruchu lądowym w m. B. gm. S. kierował samochodem P. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości w badaniu 0,98 mg/l i 0,88 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, 1,55 promila alkoholu we krwi

- tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres lat 2 (dwóch) tytułem próby,

III na podstawie art. 71§1 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka,

IV na podstawie art. 49§2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 300 (trzystu) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

V na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 2 (dwóch),

VI na podstawie art. 63§2 kk na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 sierpnia 2014r.,

VII na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym kwotę 180 zł tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 1296/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2014r. P. P. wracał w godzinach nocnych z imprezy organizowanej w ośrodku (...) w restauracji (...), jadąc w kierunku miejscowości B.. Wymieniony kierował swoim pojazdem marki P. (...) nr rej. (...).

W pewnym momencie P. P. stracił panowanie nad pojazdem, zjeżdżając z drogi i powodując uszkodzenia przedniej części samochodu.

Około godziny 1:30 na miejsce zdarzenia najechał patrol drogowy w osobach funkcjonariuszy Policji: sierż. Ł. G. i sierż. S. M., którzy podczas patrolowania terenu zauważyli uszkodzony samochód P. P., w którym wymieniony siedział na miejscu kierowcy.

P. P. był sam, również w pobliżu pojazdu nie znajdowały się żadne osoby, które zaobserwowały zdarzenie. W rozmowie z wymienionym funkcjonariusze Policji wyczuli od niego silną woń alkoholu. P. P. przyznał się też im do spożywania alkoholu, a następnie kierowania pojazdem, wskazując, iż podczas jazdy w pewnym momencie zjechał z drogi w rosnące tam krzaki.

P. P. został poddany badaniom na zawartość alkoholu, które przeprowadzone o godzinie 01:52 wykazało u niego 0,98 mg/l, zaś o godzinie 02:14- 0,88 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Z uwagi na to, iż wymieniony skarżył się na ból w klatce piersiowej na miejsce zdarzenia wezwano karetkę pogotowia, która zabrała go do Szpitala Wojewódzkiego w O., gdzie pobrano od niego krew do badań. Przeprowadzone badanie krwi wymienionego wykazało 1,55 ‰ alkoholu.

(dowód: protokół z badania stanu trzeźwości k: 4-5, protokół oględzin k: 7-8, zeznania Ł. G. k: 86, 10v, S. M. k: 93v, 37v, sprawozdanie z badania krwi k: 32-33, opinia z zakresu genetyki k: 54-56, zeznania C. B. k: 93v-94 ).

Oskarżony P. P. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień

(wyjaśnienia oskarżonego k: 23, 44).

W czasie rozprawy oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż w tym czasie był w stanie rozstania ze swoją partnerką życiową. Ona przyjechała po niego samochodem na urodziny koleżanki. Wcześniej była awantura. Był pod wpływem alkoholu. Razem wsiedli do samochodu. To był jego samochód. Wywiązała się awantura. Chwycił za kierownicę. Ona straciła panowanie, krzyczeli na siebie. Samochód wylądował w rowie. Ona udała się do domu, bo mieszka 30 minut od miejsca zdarzenia. On obejrzał auto. Zobaczył, że jest zniszczone, o własnych siłach nie pojedzie. Jak wsiadł przekręcając kluczyk wystrzeliła poduszka powietrzna, zbił ją dłonią i zadzwonił do kolegi, który ma firmę transportową. Po jakimś czasie podjechał radiowóz. Wskazał, iż jego partnerka ma na imię A., ale nie chce podać jej danych ani adresu zamieszkania. Impreza odbywała się u koleżanki K. w ośrodku (...) w restauracji (...). Był tam C. B. i K. B., którzy zdawali sobie sprawę, że jego dziewczyna po niego przyjedzie. Wiedzieli, że to jego dziewczyna, znali jej dane i adres. Wskazał też, iż nie chce tych osób wnioskować jako świadków

(wyjaśnienia oskarżonego k: 85v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, zaprzeczając, aby kierował samochodem i wskazując, iż kierowała nim jego dziewczyna, nie zasługiwały na wiarę pozostawały one bowiem w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci zeznań świadków Ł. G. i S. M..

W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowiły jedynie wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej wymienionego za zarzucany mu czyn, pozostając przy tym w sprzeczności z wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Trudno bowiem uznać za zgodne z nimi, aby po zdarzeniu drogowym, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu oskarżonego, rzekomo kierująca nim kobieta zdecydowała się na kilkudziesięciominutowy samotny pieszy spacer, zwłaszcza biorąc pod uwagę czas zdarzenia, które nastąpiło w godzinach nocnych, zaś sam oskarżony przesiadł się z miejsca pasażera na miejsce kierowcy, powodując przy tym wybuch poduszki powietrznej. Zupełnie przy tym niezrozumiałe i sprzeczne z logiką byłoby zachowanie polegające na przyznaniu się funkcjonariuszom Policji, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia do kierowania pojazdem, co zgodnie wynikało z zeznań S. M. i Ł. G., gdyby zachowanie takie nie miało miejsca.

W ocenie Sądu na wiarę zasługiwały zeznania funkcjonariuszy Policji: Ł. G. i S. M., którzy złożyli je na okoliczność sytuacji jaką zastali na miejscu zdarzenia. Jakkolwiek wymienieni przyznawali, iż nie widzieli jak oskarżony kierował samochodem, jednakże opisywana przez nich sytuacja na miejscu zdarzenia, jak również to co powiedział im oskarżony jednoznacznie przemawiają za przyjęciem, iż był on kierowcą tego pojazdu, poruszając się nim w stanie nietrzeźwości.

Ł. G. wskazywał, iż około godziny 1:30 podczas patrolu miejscowości B. najechali na zdarzenie drogowe. Na jezdni stał uszkodzony samochód marki P. (...) nr rej. (...). Miał rozbitą przednią część, jego odłamki były porozrzucane na całej szerokości jezdni. W samochodzie na fotelu kierowcy siedział oskarżony, był sam w pojeździe. Na miejscu nie było innych świadków zdarzenia. Oskarżony w rozmowie z funkcjonariuszami oświadczył, że bezpośrednio przed zdarzeniem jechał sam tym samochodem jako jego kierujący, wracając z O. i jadąc w kierunku miejscowości B.. Nie potrafił podać okoliczności w jakich doszło do rozbicia samochodu. Wskazywał, iż pamięta jedynie jak wsiadał do samochodu, a następnie pamięta jak zjechał z drogi na lewą stronę w rosnące tam krzaki. Od oskarżonego świadek wyczuł silną woń alkoholu. Zapytał go o to, w odpowiedzi na co wymieniony przyznał się, że bezpośrednio przed jazdą samochodem spożywał alkohol, a następnie świadomie wsiadł do samochodu i zaczął nim jechać. Poddano go też badaniu na zawartość alkoholu z wynikiem 0,98 mg/l. Z uwagi na to, iż wymieniony uskarżał się na ból w klatce piersiowej, na miejsce zdarzenia wezwano karetkę pogotowia, która zabrała go do Szpitala Wojewódzkiego w O., gdzie pobrano od niego krew do badań.

Z zeznaniami wymienionego w pełni korespondowały zeznania S. M., który potwierdził, iż gdy dojechali na miejsce zdarzenia w samochodzie był jedynie oskarżony, od którego była wyczuwalna woń alkoholu. Oskarżony przyznał im, że kierował samochodem. W pewnej chwili nagle stracił panowanie nad pojazdem. Świadek wskazał, iż samochód posiadał uszkodzenia w postaci wgnieceń i otarć karoserii z przodu pojazdu. Przebadali oskarżonego na zawartość alkoholu, które to badania wykazały, że znajduje się on w stanie nietrzeźwości.

W ocenie Sądu zeznania wskazanych świadków zasługują na wiarę, są one spójne, logiczne, pochodzą od osób obcych dla oskarżonego, nie zainteresowanych bezpośrednio rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, które zetknęły się z nim jedynie przy okazji wykonywania czynności służbowych, brak przy tym jakichkolwiek powodów, aby zeznaniom tym odmawiać wiarygodności i mocy dowodowej.

W sprawie została również sporządzona opinia z zakresu genetyki, w której badaniu poddano materiał biologiczny pobrany z przedniej zewnętrznej powierzchni poduszki powietrznej z samochodu oskarżonego. W opinii tej stwierdzono, iż w próbce oznaczonej do badań nr 1A, pobranej z powierzchni zewnętrznej wystrzelonej poduszki powietrznej wyizolowano DNA osoby o męskim genotypie i profilu, który jest zgodny z profilem DNA P. P.. Prawdopodobieństwo powtórzenia się u przypadkowej, niespokrewnionej osoby takiego samego profilu DNA, przy uwzględnieniu danych statystycznych opracowanych dla populacji kaukaskiej wskazuje, iż taki sam profil DNA może powtórzyć się w populacji nie częściej niż u jednej na czterdzieści dwa biliony osób. Można zatem przyjąć z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, ze w próbce tej znajduje się DNA P. P..

Powyższa opinia jest pełna, jasna, logiczna, oparta o wiedzę fachową i specjalistyczną, tak, iż w ocenie Sądu brak jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować przyjęte w niej wnioski, które również przemawiają za przyjęciem, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

W sprawie został również przesłuchany zawnioskowany przez oskarżonego świadek C. B., który miał zeznawać na okoliczność, że oskarżony nie prowadził pojazdu. Wymieniony jednak wskazał, iż nie wie kto jechał samochodem oskarżonego, wskazując, iż nie pamięta kiedy oskarżony wyszedł z imprezy, która odbywała się w sierpniu ubiegłego roku w ośrodku (...), nie widział jego samochodu. Nie wie czym przyjechał oskarżony. Oskarżony sam wszedł na salę. Potem mówił mu, że ma rozbity samochód, ale nie mówił jak do tego doszło. Była sprzeczka z udziałem oskarżonego dotycząca tego, że nie podobała mu się muzyka. Oskarżony był jakiś podminowany, ale nie wie czy wynikało to z tego, że wszedł na imprezę, gdy wszyscy się już bawili. Trzeźwy człowiek wygląda nienaturalnie na imprezie, gdzie wszyscy są już w trakcie zaawansowanej zabawy. Ponadto świadek wskazał, iż oskarżony spotykał się wtedy z jakąś dziewczyną, nie widział jej jednak na tej imprezie.

W ocenie Sądu zeznania te zasługiwały na wiarę, jako spójne, logiczne, wskazać przy tym należy, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego zeznania te w żaden sposób nie przemawiały przeciwko przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, świadek podał bowiem, iż nie wie kto jechał tym samochodem, co więcej nie widział na imprezie dziewczyny oskarżonego, która zgodnie z jego wyjaśnieniami miała tam po niego przyjechać.

Mając zatem na uwadze całokształt podniesionych wyżej okoliczności stwierdzić należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji, opinii z zakresu badań genetycznych, jak również dokumentów w postaci protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego i sprawozdania z badań krwi, które to dokumenty nie były kwestionowane w toku prowadzonego postępowania i w ocenie Sądu brak podstaw do podważania ich wiarygodności, daje pełne podstawy do przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, a wina jego nie budzi wątpliwości.

Z materiału tego wynika, iż P. P. w dniu 17 sierpnia 2014r. na drodze publicznej w ruchu lądowym w m. B. gm. S. kierował samochodem P. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem badań 0,98 mg/l i 0,88 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz 1,55 promila alkoholu we krwi, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 178a§1kk.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd zgodnie z dyrektywami z art.53§1 k.k. baczył, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz aby spełnione zostały cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Sąd miał tu na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu widoczny w rodzaju dobra, w które godziły działania wymienionego, albowiem prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości oskarżony stwarzał zagrożenie nie tylko dla własnego życia i zdrowia, lecz przede wszystkim dla życia i zdrowia pozostałych uczestników ruchu drogowego, zwłaszcza, iż zachowanie jego w konsekwencji doprowadziło do uszkodzenia pojazdu, którym się poruszał.

Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Mając na uwadze podniesione wyżej okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż jest ona adekwatną dolegliwością za czyn, którego wymieniony się dopuścił, realizując wobec niego w wystarczającym stopniu cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie Sąd uznał, mając w szczególności na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego, iż wobec wymienionego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przyjęcie, iż wymieniony w przyszłości będzie przestrzegać obowiązującego porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, w związku z czym zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres lat 2 tytułem próby.

Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego na podstawie art. 42§2 kk środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 2, uznając iż zakaz w takim wymiarze odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, w szczególności biorąc pod uwagę stopień nietrzeźwości wymienionego.

Dla wzmocnienia wychowawczego oddziaływania orzeczonej kary Sąd orzekł też wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych oraz świadczenie pieniężne w kwocie 300 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego i wysokość osiąganego dochodu Sąd określił wysokość stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł.

Na podstawie art. 63§2 kk na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17.08. 2014r.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego i wysokość osiąganego przez niego dochodu wynoszącego ok. 2800 zł miesięcznie, Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, w tym należną opłatą, mając na uwadze, iż jego sytuacja finansowa pozwala mu na uiszczenie tychże kosztów.