Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2013 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko Gminie Miasta T. - Prezydentowi Miasta T.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu

z dnia 22 marca 2013 r.

sygn. akt I C 1077/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powódki A. C. na rzecz pozwanej Gminy Miasta T. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt VIII Ca 265/13

UZASADNIENIE

Powódka A. C. domagała się zasądzenia od pozwanej Gminy Miasta T.- Prezydenta Miasta T. kwoty 7.636,25 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2012 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie jej gruntu. Następnie na rozprawie cofnęła żądanie przekraczające kwotę 6.854, zł

Wyrokiem z dnia 22 marca 2013 r. Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił powództwo oraz zasądził od powódki A. C. na rzecz Gminy Miasta T. kwotę 1.200 zł tytułem kosztów procesu. Podstawą tego orzeczenia były następujące ustalenia faktyczne i oceny prawne: A. i S. C. byli współwłaścicielami nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) KW nr (...) . Gmina Miasta T. zamierzała podjąć się realizacji inwestycji drogowej pod nazwą „Przebudowa ulicy (...) w T. na odcinku od ul. (...) do granic administracyjnych miasta”. Sporządzono projekt podziału nieruchomości poprzez wydzielenie m.in. działki nr (...), o powierzchni 149 m ^{( 2)} pod budowę drogi publicznej. Na podstawie operatu szacunkowego z dnia 6 czerwca 2007 r. za przedmiotową działkę zaproponowano odszkodowanie w kwocie 15.628,00 zł. Odszkodowanie w w/w wysokości zostało zaakceptowane przez właścicieli i Gmina Miasta T. przystąpiła do czynności zmierzających do zawarcia aktu notarialnego.

W dniu 26 lipca 2007 r. zmarł współwłaściciel działki, która miała być wykupiona na poszerzenie drogi. Spadek po zmarłym S. C. w całości nabyła A. C..

Gmina Miasta T. zaproponowała A. C. termin zawarcia aktu notarialnego, ta zaś wycofała się z pierwotnych ustaleń co do kwoty odszkodowania. W marcu 2009 r. A. C. wyraziła zgodę na wejście na teren działki (...), a kwestia odpłatności w dalszym ciągu pozostawała sporna. Pismem z dnia 12 kwietnia 2011 r. wyznaczono A. C. 2-miesięczny termin do zawarcia umowy przenoszącej prawo własności nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), oznaczonej działką nr (...) pod rygorem wszczęcia postępowania wywłaszczeniowego. W zakreślonym do tego terminie A. C. nie zawarła z Gminą Miasta T. aktu notarialnego. Natomiast z racji tego, że zamierzony cel inwestycyjny został zrealizowany w całości, to brak było ustawowych przesłanek do orzeczenia wywłaszczenia nieruchomości.

W 2011 r. został wykonany nowy operat szacunkowy w związku ze zmianą przepisów dotyczących wyceny nieruchomości i operatów szacunkowych. Tym razem wartość rynkowa działki nr (...) została ustalona na kwotę 54.900,00 zł. W takim stanie rzeczy A. C. przedstawiono nową ofertę nabycia nieruchomości za kwotę 54.900,00 zł. A. C. przystała na w/w kwotę. W dniu 28 grudnia 2012 r. Gmina Miasta T. złożyła przed notariuszem oświadczenie, że w terminie do końca dnia 28 grudnia 2012 r. złoży do depozytu pieniężnego Kancelarii kwotę 54.900,00 zł. na poczet ceny sprzedaży działki nr (...). Ostatecznie w dniu 12 lutego 2013 r. doszło do nabycia przez Gminę Miasta T. nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) stanowiącą działkę nr (...). Do czasu uregulowania stanu prawnego działki nr (...) Gmina Miasta T. nie płaciła A. C. za korzystanie z w/w działki.

Tak więc powódka w okresie od marca 2009 r. do dnia wytoczenia powództwa była właścicielem działki nr (...), w tym czasie działka była wykorzystywana przez Gminę. Istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy pozwana był zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości, a jeżeli tak to w jakiej wysokości. W ocenie Sądu Rejonowego powództwo znajdowało swą podstawę w przepisach o ochronie własności (art. 224- 225 k.c.). Nie można uznać, iż pomiędzy stronami w sposób dorozumiany doszło do zawarcia umowy użyczenia, a zatem w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy dotyczące ochrony własności.

Z tych względów w ocenie Sądu powództwo, co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. Natomiast co do wysokości roszczenia Sąd I instancji wskazał, że ciężar dowodu spoczywał na stronie powodowej. Pozwana zakwestionowała zarówno zasadę jak i wysokość roszczenia, zaś powódka działająca przez profesjonalnego pełnomocnika, przedstawiła żadnych dowodów na poparcie kwoty dochodzonej kwoty. Bez wątpienia takim środkiem dowodowym byłby wniosek o powołanie biegłego w zakresie szacowania nieruchomości.

Powódka złożyła apelację od powyższego wyroku, zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału (art. 233 § 1 k.p.c.) tj.

1)  uznanie, że powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie kwoty dochodzonego roszczenia, a nadto uznaniem, że bez wątpienia takim dowodem mogłaby być opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości

2)  uznanie, że pozwana kwestionowała wysokość roszczenia stanowiącego wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy

Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji są, wbrew zarzutowi skarżącej, prawidłowe i mają swe odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Apelująca w istocie nie kwestionuje żadnej z okoliczności faktycznych przywołanych przez Sąd Rejonowy w ramach podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a podniesiony w tym kontekście zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w istocie dotyczy naruszenia art. 278 § 1 k.p.c., a w dalszej kolejności prawa materialnego tj. art. 224-225 k.c.

Za przesądzone należy uznać, że roszczenie powódki miało swą podstawę prawną. Jak trafnie wskazał Sąd a quo warunkiem jego uwzględnienia byłoby udowodnienie, w drodze adekwatnych środków dowodowych, wysokości kwoty jakiej żądała powódka. Wbrew stanowisku powódki pozwana w wyraźny sposób zakwestionowała roszczenie nie tylko co do zasady lecz również co do wysokości, wyraźnie wskazując, że brak dowodów na poparcie wysokości dochodzonej kwoty. Bez znaczenia jest przy tym, że w toku procesu powódka zmodyfikowała podstawę prawną powództwa żądając wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, w miejsce pierwotnie żądanego odszkodowania. Pozwana, po zmianie podstawy prawnej roszczenia powódki, nadal konsekwentnie wnosiła o oddalenie powództwa. Nie można zatem uznać wysokości roszczenia za ustaloną na podstawie przyznania bądź braku zaprzeczenia pozwanej (art. 229, art. 230 k.p.c.).

Przysługujące na mocy art. 224 § 2 k.c. i art. 225 k.c. od samoistnego posiadacza wynagrodzenie nie jest odszkodowaniem, to znaczy nie stanowi naprawienia szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz jest wynagrodzeniem zapłaty za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej, a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Wynagrodzenie to ustala się w sposób hipotetyczny, odnosząc się do stawek wolnorynkowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lutego 2013 r., I ACa 1134/12, Lex nr 1311977 ). Ustalenie wysokości takiego wynagrodzenia wymaga bez wątpienia wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., a mianowicie oszacowania rynkowych stawek czynszu w odniesieniu do konkretnej nieruchomości. Dla wykazania wysokości roszczenia powódki konieczne było zatem złożenie wniosku o dowód z opinii biegłego w celu ustalenia jaki dochód mogłaby hipotetycznie uzyskać z przedmiotowej działki. Takiego wniosku dowodowego powódka jednak nie sformułowała. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że wobec zastępowania powódki w sprawie przez kwalifikowanego pełnomocnika nie zachodziły podstawy do dopuszczenia przez sąd takiego dowodu z urzędu na podstawie art. 232 zd. 2 k.p.c.

Natomiast odwołanie się przez powódkę do wysokości opłat za użytkowanie wieczyste stanowiło jedynie jej własną koncepcję, nie przekładającą się na wysokość obiektywnie należnego jej wynagrodzenia, i było dalece niewystarczające dla zweryfikowania kwoty żądanego wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację (art. 385 k.p.c.) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej koszty zastępstwa procesowego w II instancji (art. 98 § 1 i3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu t.j.Dz.U. z 2013 r. poz. 490).