Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2012r.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Opalińska

Protokolant: Magdalena Burczyńska

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2012r. i 18 grudnia 2012r. na rozprawie

sprawy karnej:

Ł. P.

syna M. i G. zd. U.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 03 października 2012r. w Z. kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będąc w stanie nietrzeźwości wskazującym stężenie 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

I.  ustala, iż Ł. P. w dniu 03 października 2012r. w Z. kierował na drodze publicznej samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co stanowi występek z art. 178 a § 1 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec niego warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł. P. świadczenie pieniężne w wysokości 200 zł (dwustu złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego Ł. P. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 1398/12

UZASADNIENIE

W dniu 02 października 2012 roku Ł. P. wykonywał prace remontowe w zakładzie fryzjerskim w Z.. Około północy wypił 0,5 litra piwa. Około półtorej godziny później – w nocy 03 października 2012 r. – skończył pracę i wracał do domu samochodem osobowym. Na ul. (...) zatrzymał go patrol policji i poddał badaniu na zawartość alkoholu w organizmie. Wynik pierwszego badania stanu trzeźwości przeprowadzonego o godz. 01.51 wyniósł 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a wynik drugiego przeprowadzonego o godz. 02.07 wyniósł 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

dowód: 1) wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. na k. 11-12 i 29

2) zeznania świadka M. W. na k. 4,

3) protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym

na k. 2

Ł. P. ma 27 lat, jest żonaty, ma jedno dziecko. Obecnie nie ma stałej pracy, podejmuje się prac dorywczych. Nie był dotąd karany. W miejscu zamieszkania ma pozytywną opinię.

dowód: 1) wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. na k. 11 i 29

2) dane o karalności na k. 19

3) dane osobowe na k. 17

4) wywiad środowiskowy na k. 33

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których wskazał, kiedy i jaki alkohol wypił.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w całości. Fakt prowadzenia samochodu pod wpływem alkoholu jest niewątpliwy. Funkcjonariusz Policji, który zatrzymał oskarżonego, przeprowadził badania urządzeniem do badania stanu trzeźwości, które to badania potwierdziły, iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Sposób badania i jego wyniki nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Sąd również nie dostrzega przesłanek pozwalających zakwestionować wyniki tych badań. Z kolei wynik badania, stosunkowo niewielki i z wyraźną tendencją malejącą, wskazuje na prawdziwość wyjaśnień oskarżonego co do czasu i okoliczności spożywania alkoholu.

Sąd nie znajduje też żadnych podstaw do kwestionowania zeznań świadka M. W., które w pełni korespondują z zebranym materiałem dowodowym i potwierdzają fakt prowadzenia przez oskarżonego pojazdu w stanie nietrzeźwości.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych oraz zebranych dowodów, Sąd uznał, że wina, sprawstwo i okoliczności popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu nie budzą wątpliwości.

Oskarżony Ł. P. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. W nocy 03.10.2012 r. oskarżony kierował samochodem osobowym po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości. Ponieważ w momencie zatrzymania oskarżony miał 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, Sąd zmienił opis czynu przypisując oskarżonemu prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w miejsce wskazanego w zarzucie wyniku drugiego badania.

W ocenie Sądu istnieją przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego.

Zgodnie z art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie, jeśli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczność jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Sąd bierze też pod uwagę postawę sprawcy i jego dotychczasowy sposób życia.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie był w ocenie Sądu znaczny. Oskarżony jechał samochodem w środku nocy, gdy natężenie ruchu ulicznego jest znikome, więc jego zachowanie nie stanowiło istotnego zagrożenia dla uczestników ruchu drogowego. Ilość alkoholu w organizmie oskarżonego również była niewielka, bliska dolnej granicy stanu nietrzeźwości określonej w przepisach. Co więcej poziom alkoholu u oskarżonego malał, co również przemawia za uznaniem, że nie stwarzał on swoim zachowaniem znacznego niebezpieczeństwa.

Stopień winy oskarżonego także można ocenić jako nieznaczny. Zawartość alkoholu w organizmie i znacznie niższy wynik drugiego badania wskazują na to, że oskarżony spożywał niewielkie ilości alkoholu i nie bezpośrednio przed jazdą. Oskarżony wprawdzie powinien wziąć pod uwagę, że pewna ilość alkoholu mogła pozostać w jego organizmie i nie powinien decydować się na jazdę, skoro półtorej godziny wcześniej wypił piwo. Jednak jego zachowanie należy oceniać inaczej niż np. osoby, która bezpośrednio po wypiciu alkoholu wsiada do samochodu mając pełną świadomość tego, że znajduje się pod wpływem alkoholu i lekceważąc zagrożenie, jakie w ten sposób stwarza. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie wynikało ze świadomego lekceważenia prawa i bezpieczeństwa innych użytkowników dróg, ale z nierozwagi i błędnej oceny sytuacji.

Sąd wziął też pod uwagę, iż oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, nie był nigdy karany, ma dobrą opinię w środowisku. Jest to pierwszy konflikt oskarżonego z prawem, oskarżony nie próbował unikać ani umniejszać swojej odpowiedzialności za popełniony czyn, przyznał się do winy, złożył zgodne z prawdą wyjaśnienia i nawet dobrowolnie zgodził się poddać karze. Te okoliczności pozwalają na uznanie, iż oskarżony będzie w dalszym ciągu przestrzegał porządku prawnego mimo warunkowego umorzenia postępowania i że już samo postępowanie karne będzie dla niego wystarczającą nauczką na przyszłość.

W ocenie Sądu zarówno postawa i osoba oskarżonego, jak i niewielki stopień winy i społecznej szkodliwości jego czynu, przemawiają za zastosowaniem wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd zastosował najkrótszy okres próby uznając, ze względu na omawiane powyżej cechy i właściwości osobiste oskarżonego, będzie on wystarczający do przekonania się, czy postawiona wobec oskarżonego pozytywna prognoza była słuszna.

Zgodnie z art. 67 § 3 k.k. Sąd orzekając o warunkowym umorzeniu może na sprawcę nałożyć m.in. obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego oraz orzec zakaz prowadzenia pojazdów. Orzeczenie obu tych środków karnych jest fakultatywne.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy Sąd uznał, iż nie jest konieczne orzekane wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów. Środek ten z jednej strony ma być formą represji wobec oskarżonego, przede wszystkim jednak pełni funkcję prewencyjną – ma eliminować z ruchu drogowego zagrożenie, jakie stanowią dla innych jego uczestników nietrzeźwi kierowcy. Należy podkreślić, iż art. 42 § 1 k.k. ustanawiający ogólne przesłanki orzeczenia takiego zakazu wskazuje, iż orzeka się go „w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji”. W ocenie Sądu oskarżony nie stanowi realnego zagrożenia dla bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego tak, aby uzasadnione i niezbędne było eliminowanie go z tego ruchu chociażby na najkrótszy okres. Zachowanie oskarżonego było incydentalne, z uwagi na omówione już okoliczności – czas przestępstwa oraz niewielki stopień nietrzeźwości – nie stworzył on istotnego zagrożenia. Dodatkowo zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa również przekonuje Sąd, że mimo odstąpienia od orzeczenia zakazu, będzie on zachowywał należytą ostrożność w przyszłości. Należy przy tym zauważyć, że warunkowe umorzenie postępowania karnego, czyli odstąpienie od wymierzenia kary, jest wyrazem uznania, że zachowanie oskarżonego było incydentalne, nie było wynikiem świadomego i ewidentnego lekceważenia prawa, a oskarżony nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Orzekanie w takiej sytuacji zakazu prowadzenia pojazdów, który jest nie tylko formą represji, ale też zmierza do czasowego wyeliminowania z ruchu drogowego osób zagrażających jego bezpieczeństwu, byłoby niekonsekwencją i pozostawałoby w sprzeczności z ustaleniami i oceną leżącymi u podstaw decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania.

Zakaz prowadzenia pojazdów jest przy tym dla oskarżonego bardziej dotkliwy niż kara grzywny czy ograniczenia wolności, gdyż znacznie ogranicza mu możliwość podjęcia stałego zatrudnienia, na które oskarżony ma obecnie szansę. Orzeczenie takiego zakazu, nawet na minimalny okres jednego roku, spowoduje, że dobrodziejstwo, jakim jest odstąpienie od wymierzenia kary będzie de facto iluzoryczne. Należy też wziąć pod uwagę, że oskarżony jest obecnie pozbawiony prawa jazdy, a więc odczuwa te najdotkliwsze z jego punktu widzenia konsekwencje prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne wskazane w art. 39 pkt 7 k.k. Środek karny o charakterze finansowym będzie stanowił dla oskarżonego dodatkową dolegliwość wynikająca z popełnionego przestępstwa. Ustalając wysokość świadczenia Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i sytuację materialną i rodzinną oskarżonego, uznając, że kwota 200 zł będzie współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, a przy tym będzie stanowiła dla niego zauważalną dolegliwość, nie przekraczając jednak jego możliwości finansowych.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w całości zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Oskarżony nie ma stałego dochodu, a na utrzymaniu ma dziecko. Biorąc pod uwagę jego sytuację materialną, a także fakt zasądzenia świadczenia pieniężnego, Sąd uznał, że uiszczenie dodatkowo kosztów sądowych będzie dla oskarżonego zbyt uciążliwe.