Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 kwietnia 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do przyjęcia przy ustaleniu wysokości emerytury, że E. K. będąc zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy w poniższych okresach otrzymywał następujące wynagrodzenie:

a) od 20.02.1967 r. do 22.10.1967 r. - 5,70zł/h

b) od 30.10.1969 r. do 17.11.1972 r. – 7,- zł/h

c) od 18.11.1972 r. do 30.09.1974 r. – 9,- zł/h

d) od 01.10.1974 r. do 23.11.1974 r. - 13.70 zł/h

e) od 23.11.1974 r. do 31.12.1975 r. - 15,70 zł/h,

tak aby wskaźnik wysokości emerytury wyniósł 72,66% i obliczony był
z najkorzystniejszych 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia.

Sygn. akt VU 5118/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 lutego 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał z urzędu E. K. prawo do emerytury poczynając od dnia 23 kwietnia 2014 roku, tj. od osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął wynagrodzenie z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. lat 1970-2006. Obliczony na podstawie wynagrodzeń z tych lat wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 66,35%.

Od powyższej decyzji złożył odwołanie w dniu 14 maja 2014 roku E. K. wnosząc o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem rzeczywistych zarobków jakie otrzymywał w trakcie zatrudnienia w (...) Spółce z o.o. w P. w okresie od 15 lipca 1966 roku do 30 czerwca 1978 roku.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

E. K., urodzony w dniu (...), ukończył wiek emerytalny (65 lat i 4 miesiące) w dniu (...)2014 roku.

(okoliczność niesporna)

W okresie od 15 lipca 1966 roku do 30 czerwca 1978 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółce z o.o. w P..

(dowód: świadectwo pracy w aktach osobowych wnioskodawcy)

Z dokumentów przedstawionych przez wnioskodawcę wynika, że w trakcie zatrudnienia we wskazanych powyżej zakładach pracy jego stawki godzinowe wynosiły:

- od 20 lutego 1967 roku do 22 października 1967 roku – 5,70 złotych;

- od 30 października 1969 roku do 17 listopada 1972 roku – 7,00 złotych;

- od 18 listopada 1972 roku do 30 września 1974 roku – 9,00 złotych;

- od 1 października 1974 roku do 23 listopada 1974 roku – 13,70 złotych;

- od 24 listopada 1974 roku do 31 grudnia 1975 roku – 15,70 złotych.

(dowód: angaże z dnia 28 lutego 1967 roku, 30 października 1969 roku, 20 listopada 1972 roku, 30 września 1974 roku i 28 grudnia 1974 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy, obliczony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tj. lat 1970-1978, 1984-1988, 1993-1998 przy przyjęciu, że wnioskodawca pracował 8 godzin dziennie od poniedziałku do piątku i 6 godzin dziennie w soboty pracujące i zarabiał w okresach: od 20 lutego 1967 roku do 22 października 1967 roku 5,70 złotych na godzinę, od 30 października 1969 roku do 17 listopada 1972 roku 7,00 złotych na godzinę, od 18 listopada 1972 roku do 30 września 1974 roku 9,00 złotych na godzinę, w od 1 października 1974 roku do 23 listopada 1974 roku 13,70 złotych i od 24 listopada 1974 roku do 31 grudnia 1975 roku – 15,70 złotych na godzinę wynosi 72,66%.

(dowód: wyliczenia k. 10-17 w aktach ZUS, pismo ZUS z dnia 2 lutego 2015 roku k. 23 w aktach sprawy)

Nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest wyższy niż poprzednio obliczony, który wynosił 66,35%.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy ZUS przyjął wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu, tj. lat 1970-2006. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy wyniósł 66,35%.

Wnioskodawca wnosił by organ rentowy ustalił podstawę wymiaru emerytury z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu na podstawie realnego wynagrodzenia, jakie otrzymywał.

Zgodnie z przepisem § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Przewidziane w powołanym wyżej rozporządzeniu ograniczenia co do środków dowodowych będących podstawą ustalenia wysokości zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru świadczenia, nie obowiązują jednak w postępowaniu sądowym. Do postępowania dowodowego w tym zakresie mają zastosowanie ogólne przepisy dotyczące przeprowadzania dowodów w procesie cywilnym. Powyższe rozważania dotyczą także sytuacji, gdy przedmiotem sporu jest podstawa wymiaru świadczeń ubezpieczeniowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, który został wydany w oparciu o § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń, jednakże zachowuje pełną aktualność w odniesieniu do treści § 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku)

Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Należy jednak zauważyć, że choć przewidziane w powołanym wyżej rozporządzeniu ograniczenia co do środków dowodowych, będących podstawą ustalenia wysokości zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru świadczenia, nie obowiązują w postępowaniu sądowym, to dowody na te okoliczności mają być dowodami nie budzącymi wątpliwości, spójnymi i precyzyjnymi. Dowody te należy więc oceniać rygorystycznie i można dokonać na ich podstawie ustaleń faktycznych tylko wówczas, gdy spełniają one wyżej wymienione kryteria (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667).

Wnioskodawca mógł więc w postępowaniu sądowym dowodzić wysokość osiąganych przez siebie zarobków za pomocą wszelkich dostępnych środków. Za niedopuszczalną należy uznać sytuację, aby wnioskodawca, która niespornie pozostawał latach 1967-1975 zatrudniony i co jest immanentnie związane z zatrudnieniem, otrzymywał wynagrodzenie za pracę, nie mógł tego okresu wykorzystać przy wyliczaniu podstawy wymiaru emerytury jedynie dlatego, że nie ma dokumentów płacowych z tego okresu wystawionych przez zakład pracy lub jego następcę prawnego.

Z materiału dowodowego sprawy w postaci angaży z dnia 28 lutego 1967 roku, 30 października 1969 roku, 20 listopada 1972 roku, 30 września 1974 roku i 28 grudnia 1974 roku wynika jednoznacznie, że w jego stawki godzinowe wynosiły: od 20 lutego 1967 roku do 22 października 1967 roku – 5,70 złotych, od 30 października 1969 roku do 17 listopada 1972 roku – 7,00 złotych, od 18 listopada 1972 roku do 30 września 1974 roku – 9,00 złotych, od 1 października 1974 roku do 23 listopada 1974 roku – 13,70 złotych i od 24 listopada 1974 roku do 31 grudnia 1975 roku – 15,70 złotych. Dokumenty te wyraźnie określają wysokość otrzymywanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia zasadniczego, a ich rzetelność nie była kwestionowana przez organ rentowy, nie budzi też wątpliwości Sądu. Nie było przy tym sporu, że w ww. okresach wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z uwagi na wykazanie przez wnioskodawcę wysokości wynagrodzeń za wskazane powyżej okresy zatrudnienia, wymiar czasu pracy oraz biorąc pod uwagę, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury z 20 najkorzystniejszych lat (1970-1978, 1984-1988 i 1993-1998) jest wyższy niż dotychczasowy, Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.