Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Irena Piotrowska

Sędziowie: SA Małgorzata Kuracka (spr.)

SO (del.) Magdalena Sajur - Kordula

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Pawłowska

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 12 lutego 2014 r.

sygn. akt IV C 637/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

a.  w punkcie czwartym w ten sposób, że zasądza dodatkowo od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz G. T. odsetki ustawowe od kwoty 90 000 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) za okres od dnia 01 stycznia 2010 r. do 17 czerwca 2010 r.;

b.  w punkcie trzecim w ten sposób, że kwotę renty zasądzonej na rzecz G. T. obniża z kwoty 1000 zł (jeden tysiąc złotych) do kwoty 613 zł (sześćset trzynaście złotych) i oddala powództwo co do renty w pozostałej części;

c.  w punkcie piątym w ten sposób, że kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) obniża do kwoty 2160 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt złotych);

d.  w punkcie szóstym w ten sposób, że kwotę 5200 (pięć tysięcy dwieście złotych) obniża do kwoty 5068 zł (pięć tysięcy sześćdziesiąt osiem złotych);

e.  w punkcie siódmym w ten sposób, że punktowi temu nadaje następującą treść: ,,nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 3587,45 (trzy tysiące pięćset osiemdziesiąt siedem złotych czterdzieści pięć groszy) oraz kwotę 881,92 zł (osiemset osiemdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze), zaś od G. T. z zasądzonego roszczenia kwotę 896,86 zł (osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) oraz kwotę 220,48 zł (dwieście dwadzieścia złotych czterdzieści osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków pokrytych przez Skarb Państwa do dnia wyrokowania”;

II.  w pozostałej części apelację powoda oddala;

III.  koszty postępowania apelacyjnego między stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt VI ACa 688/14

UZASADNIENIE

Powód G. T. domagał się zasądzenia od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 94 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty. Ponadto domagał się zasądzenia kwoty 17 934 zł tytułem refundacji kosztów leczenia i ustawowych odsetek od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty, a także renty miesięcznej w wielkości 1000 zł, z tytułu zwiększonych potrzeb, wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. Wnosił też o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Pozwany ostatecznie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił w całości uprzednio wydany wyrok zaoczny z dnia 25 sierpnia 2010 r. (pkt 1), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 94.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2010 r. do dnia zapłaty (pkt 2), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.000 zł jako rentę miesięczną płatną powodowi począwszy od 10 dnia tego miesiąca, w którym nastąpi uprawomocnienie się wyroku, a następnie do dnia 10 każdego następującego kolejnego po sobie miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowości płatności renty (pkt 3), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt 4), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 5), zasądził od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 5.200 zł tytułem brakującej opłaty od pozwu, od której ponoszenia powód został zwolniony (pkt 6), zasądził od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 5.876,29 zł tytułem zwrotu wydatków należnych Skarbowi Państwa, a powstałych w związku z postępowaniem (pkt 7).

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 2.10.2008 r. wieczorem w W. na ul. (...) doszło do wypadku, w którym został potrącony przez samochód osobowy przechodzący na przejściu dla pieszych G. T.. Poszkodowany odniósł w wyniku wypadku szereg poważnych obrażeń i został przewieziony do szpitala w W.. Stwierdzono u niego wielołamowe złamanie kości ramieniowej lewej, wielołamowe otwarte złamanie prawej kości piszczelowej, centralne zwichnięcie prawego stawu biodrowego. W szpitalu był leczony i tam też wykonano zabiegi operacyjne - zespolenia gwoździem śródszpikowym kości ramiennej lewej, zespolenia gwoździem śródszpikowym piszczeli lewej. Hospitalizacja w tej placówce trwała od dnia 2.10.2008 r. do dnia 31.10.2008 r. Aktualnie po przebytym zabiegu powód posiada bliznę pooperacyjną o długości około 9 cm. Zdeformowaniu uległ jego lewy obojczyk, który jest zwichnięty w stawie mostkowo- obojczykowym ku tyłowi o ok. 2 cm. Tak samo lewy uszkodzony w wypadku staw barkowy ma odwiedzenie na poziomie 20 stopni. Występuje u powoda stała bolesność uciskowa na przedniej powierzchni stawu biodrowego. Nie może wykonywać swobodnych ruchów, ruchy czynne i bierne w tym miejscu są ograniczone we wszystkich kierunkach. Poniżej rzepki kończyny dolnej lewej znajduje się blizna pooperacyjna o długości 4 cm. Staw biodrowy znajduje się w zachowanych obrysach, ale z bolesnością uciskową występującą na poziomie pachwiny oraz w okolicy krętarza wielkiego. Aktualnie powód ma zakłócony chód, co jest związane z nierównomierną długością kończyn i złamaniem kości golenia. Porusza się wyłącznie za pomocą kul ortopedycznych. Łączny uszczerbek na zdrowi w związku z wypadkiem wynosi 70 % . Trwałym skutkiem wypadku jest też występująca u poszkodowanego utrata sprawności w zakresie narządu ruchu lewego stawu barkowego i stawu biodrowego lewego. Z tego powodu utracił on całkowitą zdolność do wykonywanej pracy fizycznej w roli malarza i montera sufitów. Jego obecny stan zdrowia wymaga stałej, dalszej rehabilitacji i świadczenia pomocy osoby z zewnątrz w czynnościach życia codziennego. Wyłączona jest możliwość wykonywania przez powoda również pracy siłowej. Zalecana jest praca lekka i w warunkach pracy siedzącej. Ponadto powód wymaga w niedalekiej przyszłości dalszego leczenia operacyjnego biodra lewego, które będzie się wiązało z implantacją protezy stawu biodrowego lewego. Pod względem neurologicznym nie doszło w wyniku wypadku do uszkodzeń układu nerwowego organizmu poszkodowanego. Ponadto u powoda występuje stan zamrożenia stawu barkowego lewego, przykurcz wyprostny stawu łokciowego prawego, prawostronna niewydolność mięśni pośladkowych, obniżenie mięśnia czworogłowego uda prawego, niestabilność lewego stawu kolanowego. W związku z tymi stwierdzonymi skutkami wypadku powód powinien być cyklicznie poddawany rehabilitacji, łącznie z zastosowaniem zabiegów fizykalnych, zabiegu kinezyterapii, a także psychoterapii. Niezbędne będzie ich wykonywanie w warunkach oddziałów dziennych lub stacjonarnych w tym sanatoriów. Co do zasady zabiegi powinny być wykonywane codziennie w czasie co najmniej 3 godzin. Wskazane jest używane przez powoda ortezy stabilizacyjnej staw kolanowy lewy oraz wkładki wyrównującej skrócenie kończyny dolnej prawej. Nie jest wykluczone stosowanie w przyszłości specjalnego stabilizatora kręgosłupa w postaci tzw. sznurówki kręgosłupa lędźwiowego, którego koszt zakupu wyniesie od 200-500 zł. Z kolei koszt zakupu ortezy zamknie się w kwocie od 300-900 zł. Koszt jej zakupu jest finansowany jedynie do limitowanej granicy 800 zł. Natomiast średni koszt całej terapii rehabilitacyjnej w cyklu kwartału zamknie się w przybliżeniu w kwocie około 1600 zł miesięcznie. Poza powyższym wymagane jest stosowanie przez powoda w sposób cykliczny leków o działaniu przeciwbólowym i witamin, których koszt zakupu wynosi miesięcznie ok. 50 zł. Przebieg rehabilitacji może być w całości finansowany w ramach NFZ, pod warunkiem, że powód zostanie na nią skierowany przez lekarza posiadającego kontrakt z NFZ. Bezpośrednio w czasie hospitalizacji i po niej w okresie do 3 miesięcy pobytu w domu pieczę nad chorym sprawowała córka, która poświeciła w tym celu swoją wykonywaną pracę. Dopiero po trzech miesiącach pobytu w domu powód poruszał się za pomocą wózka inwalidzkiego. Powód oczekuje w kolejce w ramach świadczeń NFZ na zabieg wszczepienia endoprotezy prawego uszkodzonego w wypadku stawu biodrowego. Od wiosny 2013 r. przerwał rehabilitację z powodu braku funduszy. Wykonywał ją w prywatnej placówce. W dalszym ciągu zażywa środki przeciwbólowe. Może poruszać się wyłącznie za pomocą kul ortopedycznych. Na leki wydaje miesięcznie od 200-300 zł. Jest zdany na pomoc żony w najprostszych czynnościach, z uwagi na faktyczną sprawność tylko jednej kończyny górnej. Nie jest w stanie dokonać zwykłych codziennych czynności /zakupów/ i czynności związanych z dźwiganiem przedmiotów. Nie pracuje w swoim zawodzie. Przed wypadkiem wykonywał prace jako budowlaniec, specjalizował się w wykonywaniu precyzyjnych prac wykończeniowych. Bezpośrednio przed wypadkiem jego miesięczne zarobki wynosiły do 2000 zł. Był sprawny, nie chorował na żadne przewlekłe choroby.

Powód zgłosił roszczenie o naprawienie szkody do pozwanego zakładu ubezpieczeń, który po przeprowadzonym postępowaniu dokonał ostatecznie wypłaty na jego rzecz kwoty 45 823,53 zł, obejmującej zadośćuczynienie, koszt poniesionej opieki oraz zwrot kosztów leczenia.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Odnośnie żądania zadośćuczynienia, stanowiącego roszczenie uzupełniające w kwocie 94 000 zł, Sąd I instancji dokonując subsumcji w płaszczyźnie art. 445 kc, uznał je za w pełni zasadne, mając przede wszystkim na względzie odniesione przez powoda obrażenia, aktualny stan jego zdrowia oraz wszelkie negatywne implikacje wypadku. Wypłaconą powodowi do tej pory w postępowaniu szkodowym tytułem zadośćuczynienia kwotę 38 000 zł Sąd I instancji uznał za nieodpowiednią do stopnia poniesionego i ponoszonego w dalszym ciągu przez poszkodowanego bólu i cierpienia zarówno fizycznego jak i psychicznego.

Sąd I instancji miał też na uwadze, że powód oczekuje na zabieg repozycji uszkodzonego i niewyleczonego stawu biodrowego, co jest również oczywistym skutkiem wypadku i jego skutków, a w efekcie nieuniknionego zabiegu powód dozna kolejnego zespołu bólu i cierpienia. Co się zaś tyczy odsetek, to Sąd Okręgowy zasądził je mając na uwadze dyspozycję art. 455 k.c. od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

Za zasadne Sąd I instancji uznał również żądanie zasądzenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb, znajdujące oparcie w dyspozycji art. 444 § 2 k.c.

Kwestia zwiększonych potrzeb powoda ma niewątpliwie związek z przebytym wypadkiem i jego negatywnymi skutkami. Niewątpliwie potrzeby powoda z jednej strony wiążą się z dalekosiężną rehabilitacją i zastosowaniem w niej odpowiednich metod, co wiązać się będzie z koniecznością ponoszenia przez niego nieodzownych i stałych kosztów i wydatków. Sąd Okręgowy miał też na uwadze, że powód został pozbawiony możliwości jakiejkolwiek pracy zarobkowej, w związku z czym nie posiada źródeł finansowania. Dochodzą też wskazane przez biegłego wydatki farmakologiczne. Sąd I instancji wskazał, że zwiększone potrzeby przed jakimi powód staje, dalece przewyższają i przewyższać będą dochodzoną pozwem rentę, która w kontekście już samych wyartykułowanych przez biegłego potrzeb przedstawia się na pewno jako kwota minimalna, a w żadnym stopniu niewygórowana. 

Odnośnie natomiast żądania odszkodowania kwocie 17 934 zł z tytułu refundacji kosztów leczenia, Sąd Okręgowy wskazał, że nie zostało ono udowodnione. Samo zeznanie powoda oraz członków jego rodziny, bez udokumentowania określonych wydatków za pomocą rachunków lub faktur, Sąd I instancji uznał za niewystarczające. Sąd I instancji nie znalazł przy tym podstaw do zastosowania dyspozycji art. 322 k.c. W tej więc części powództwo wraz z żądaniem odsetek podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyły obie strony.

Powód, zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie punktu 4 oddalającego powództwo co do kwoty 17.934,00 zł tytułem refundacji kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 94.000 zł za okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 18.06.2010 r., zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego przez :

- naruszenie art. 6 k.c., poprzez przyjęcie, iż koszty leczenia nie zostały przez powoda udowodnione,

- naruszenie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., poprzez nieprawidłowe oznaczenie terminu początkowego naliczania odsetek od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia.

2. obrazę przepisów postępowania przez naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez niedostateczne rozważenie całokształtu okoliczności sprawy przy ocenie rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda, w wyniku dowolnej oceny dowodów, stojącej w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym.

Podnosząc powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 4 i zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 17.934,00 zł tytułem refundacji kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 94.000 zł od dnia 1 stycznia 2010 r. do 18 czerwca 2010 r. Nadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Z kolei pozwany, zaskarżając wyrok w części, tj. w punkcie 3 co do kwoty 387 zł tytułem renty płatnej miesięcznie począwszy od 10-go dnia tego miesiąca, w którym nastąpi uprawomocnienie się wyroku, a także w punktach 5, 6 i 7 wyroku w całości, zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c., poprzez ich błędną interpretację w stanie faktycznym niniejszej sprawy i przyjęcie za udowodnione przez powoda, że zwiększone potrzeby powoda związane ze skutkami wypadku z dnia 02.10.2008 r. wynoszą 1.000 zł miesięcznie i uzasadniają przyznanie mu renty w tej wysokości, w sytuacji gdy w rzeczywistości powód nie udowodnił, by zwiększone potrzeby uzasadniały przyznanie mu renty w wysokości wyższej niż 613 zł miesięcznie;

2) art. 100 k.p.c. poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwoty wyższej niż przysługuje powodowi na mocy zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów zgodnie z wygraną;

- naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia tj.:

3) art. 233 k.p.c., poprzez ustalenie, że materiał dowodowy sprawy, w tym treść opinii biegłego sądowego J. Ś., wskazuje, że zwiększone potrzeby powoda wynoszą 1.000 zł miesięcznie, w sytuacji, gdy z opinii biegłego J. Ś. wynika, że powtarzające się i stale ponoszone koszty powoda kształtują się na poziomie 1.600 zł kwartalnie za rehabilitację, a koszty zakupu pomocy ortopedycznych, tj. ortezy stabilizującej i tzw. „sznurówki” na kręgosłup są kosztami jednorazowymi, a ponadto zakres i koszt opieki osób trzecich jest niemożliwy do ustalenia, stąd w rzeczywistości z opinii biegłego nie wynika, by potrzeby powoda rzeczywiście kształtowały się na poziomie 1.000 zł miesięcznie; a także poprzez ustalenie, iż powód udowodnił okoliczność posiadania zwiększonych potrzeb na poziomie 1.000 zł miesięcznie, w sytuacji gdy brak jest uzasadnienia dla takiego stanowiska w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Podnosząc powyższe pozwany wniósł o zmianę wyroku w punkcie 3, poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 613 zł tytułem renty płatnej miesięcznie. Nadto pozwany wnosił o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji według norm prawem przepisanych proporcjonalnie do wyniku procesu, a także o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego okazała się zasadna w całości, natomiast apelacja powoda jedynie w części. Sąd Apelacyjny podziela generalnie dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, które przyjmuje za własne, ale z poniższą korektą i uzupełnieniem.

Należy wskazać w pierwszej kolejności, iż jak wynika z historii choroby /k. 104 i nast./, zeznań powoda /k. 252 i nast./ oraz opinii biegłego ds. rehabilitacji /k. 256 i nast./, powód miał uszkodzony staw biodrowy prawy, nie zaś lewy, wobec czego oczekuje na dalsze zabiegi lecznicze z tym związane. Opinia (...) /k. 173 i nast./ zawiera w swoich dalszych wywodach oczywistą omyłkę, wskazując na uszkodzenia stawu biodrowego lewego, zamiast prawego. Poza tym poprawnie ocenia ona stan zdrowia powoda, zasadnie zatem została przyjęta przez Sąd Okręgowy jako podstawa rozstrzygnięcia, co zresztą nie było przez strony kwestionowane.

Przechodząc do apelacji strony pozwanej należy wskazać, iż jej zarzuty niewykazania stosownych okoliczności /art. 6 kc/ i w konsekwencji naruszenia art. 444 § 2 kc są zasadne. Strona powodowa nie wykazała kwoty renty w wysokości 1000 zł, a wręcz nawet nie sprecyzowała: jakie zwiększone potrzeby mieszczą się w tej kwocie, ograniczając się do ogólnych twierdzeń dotyczących rehabilitacji i kosztów leczenia, ogólnikowo komentując swoja sytuację zdrowotną. Natomiast z materiału dowodowego, a przede wszystkim opinii biegłego ds. rehabilitacji J. Ś. /k. 266 i nast./ jasno wynika, iż koszty płatnej rehabilitacji, zakładając, iż z takowej powód będzie korzystać, mieszczą się w kwocie 1600 zł kwartalnie, co miesięcznie daje kwotę 533 zł. Również leki przeciwbólowe /typu Pyralgina/, w ilości dwóch tabletek dziennie, na których przyjmowanie wskazywał powód w swoich zeznaniach /k. 253/ nie będą opiewały na kwotę 200-300zł miesięcznie, / jak uprzednio podawał – k. 253/, lecz jest to wydatek rzędu kilkudziesięciu złotych. Biegły ds. rehabilitacji koszt ten, tj. leków ogólnie, określił na kwotę około 50 zł miesięcznie /opinia - k. 267/, jednakże z uwagi na fakt, iż strona pozwana uznała w postępowaniu między instancyjnym tę pozycję do kwoty 80 zł, należało tę sumę przyjąć jako koszt leków, wchodzących w skład zwiększonych potrzeb. Natomiast sprzęt rehabilitacyjny, jak wskazywał biegły J. Ś. jest refundowany przez NFZ /orteza do wysokości 800 zł, stabilizator kręgosłupa lędźwiowego do 500 zł – k. 239 odwrót/, a ponadto są to wydatki jednorazowe, które zatem nie mogą wchodzić w skład potrzeb realizowanych rentą. Żadnych innych wydatków, mających stanowić odbicie zwiększonych potrzeb, powód nie tylko nie wykazał, ale nawet nie sprecyzował. Dlatego też renta zasądzona na jego rzecz na podstawie art. 444 § 2 kc została obniżona do kwoty 613 zł, stosownie do wykazanych wydatków okresowych. W konsekwencji zasadna okazała się też apelacja strony pozwanej co do kosztów, które należało rozliczyć proporcjonalnie do uwzględnionych roszczeń, stosownie do treści art. 100 kpc.

Apelacja strony powodowej okazała się częściowo zasadna, tj. co do odsetek ustawowych, jednakże liczonych - nie od kwoty 94 000 zł - lecz od kwoty 90 000 zł, albowiem taka była zgłaszana w postępowaniu likwidacyjnym /pismo powoda z dnia 2.11.2009 r., złożone pozwanemu w dniu 23.11.2009 r.- akta szkodowe/. W związku z tym, że sprawa nie była skomplikowana, zakres uszkodzeń ciała powoda nie był trudny do weryfikacji, nie zachodziły żadne szczególne okoliczności /wątpliwości/, to stosownie do treści art. 14 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 392 ze zm.), pozwany mógł wypłacić stosowne zadośćuczynienie w ciągu miesiąca. Tym samym żądanie odsetek od dnia 1 stycznia 2010 r. jest w pełni uzasadnione w świetle art. 455 kc w zw. art. 481 § 1 kc w zw. art. 14 w/w ustawy, z tym że są one należne do dnia 17 czerwca 2010 r., tj. daty poprzedzającej uwzględnioną przez Sąd I instancji datę tego roszczenia w wyroku.

Niezasadne okazały się natomiast zarzuty apelacji powoda w zakresie oddalonego roszczenia w kwocie 17 934 zł. Orzeczenie Sądu I instancji mimo częściowo błędnego uzasadnienia w tym zakresie ostatecznie odpowiada prawu. Strona powodowa nie sprostała wymogowi art. 6 kc i wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi nie wykazała swojego roszczenia. Żądanie to miało obejmować koszty sprawowanej przez rodzinę powoda opieki, stosownie do wykazu załączonego do pisma powoda z dnia 2.11.2009 r., złożonego w postępowaniu likwidacyjnym. Nie chodziło więc tutaj o przedstawienie dowodów w postaci rachunków czy faktur, co jest z istoty rzeczy niemożliwe, lecz o przedstawienie i wykazanie ilości miesięcy i godzin /których liczba zmniejszała się w funkcji czasu/ sprawowanej opieki z uwzględnieniem kwot wypłaconych w postępowaniu likwidacyjnym. Należy zauważyć bowiem, co całkowicie pominęła strona powodowa, iż pozwany wypłacił, co wynika z akt szkodowych, najpierw za 56 dni opieki kwotę 2 688 zł, później zaś kwotę 1008 zł za 8 tygodni opieki. Natomiast zeznania powoda i świadków D. T. i A. T., na które powołuje się apelacja, są bardzo ogólnikowe, wynika z nich, iż sprawowano opiekę nad powodem przez kilka miesięcy, za kilka miesięcy też jednak zostało wypłacone przez pozwanego świadczenie w tym zakresie. Powód nie zaoferował żadnych dowodów, iż ilość godzin, względnie dni przekraczała wysokości przyjęte przez pozwanego, nie przedstawił w toku procesu nawet, poza powołaniem się na załącznik złożony w dniu 2.11.2009 r. w postępowaniu likwidacyjnym, żadnego wywodu zawierającego stosowne wyliczenie w tym przedmiocie. Takowej analizy nie zawierają również wywody apelacji, które również jedynie odwołują się do powyższego pisma, nie popierając go żadną argumentacją. W tej sytuacji roszczenie powyższe jako w ogóle niewykazane nie mogło zostać uwzględnione. Natomiast zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., poprzez niedostateczne rozważenie okoliczności sprawy przy ocenie rozmiaru krzywdy powoda jest bezprzedmiotowy, skoro jego roszczenie, mające naprawić tę krzywdę zostało uwzględnione co do kwoty głównej w całości i w ogóle nie jest przedmiotem zaskarżenia.

Koszty postępowania za I instancje zostały stosunkowo rozdzielone, przy uwzględnieniu, iż powód przegrał sprawę w 20%, zaś pozwany w 80%, stosownie do tego również zostały rozdzielone wydatki na biegłych pokryte przez Skarb Państwa oraz Sąd Apelacyjny obciążył pozwanego obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa brakującej części opłaty od pozwu. Natomiast koszty postępowania apelacyjnego wobec wyniku rozpoznania apelacji na podstawie art. 100 kpc zostały wzajemnie zniesione.

W związku z powyższym na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., oraz na podstawie art. 385 k.p.c., a także na podstawie art. 100 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.