Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: K. K.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu 7.10, 16.12.2014, 5.03.2015 sprawy, przeciwko J. S. s. K. i W. z domu B. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 21 marca 2014 r. około godz. 09:25 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do L. O. naruszył zasadę określoną w art. 92 ust. Ii 2 Ustawy o Transporcie Drogowym z dnia 06.09. 2001r. Dz. U. Nr.125 z 2007r poz. 874 wzw. z pkt. 14 załącznika nr 1 w ten sposób, że kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) na pojeździe umieszczono napisy z nazwą oraz numerem telefonu przedsiębiorcy wykonującego przewóz osób nie zgodne ze stanem faktycznym z dowodu rejestracyjnego oraz wykonał okazjonalny transport drogowy osób bez wymaganego wypisu z licencji.

Tj. o czyn z art. 92 ust. 1 i 2 Ustawy o Transporcie Drogowym z dnia 06.09. 2001r. Dz. U. Nr. 125 z 2007rpoz. 874 w związku z pkt. 14 załącznika nr 1

orzeka

I.  obwinionego J. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 ust 1 i 2 ustawy o Transporcie Drogowym wymierza karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2212/14

UZASADNIENIE

J. S. został obwiniony o to, że w dniu 21 marca 2014 r. około godz. 09:25 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do L. O. naruszył zasadę określoną w art. 92 ust. 1 i 2 Ustawy o Transporcie Drogowym z dnia 06.09. 2001r. Dz. U. Nr.125 z 2007r poz. 874 w zw. z pkt 14 załącznika nr 1 w ten sposób, że kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) na pojeździe umieszczono napisy z nazwą oraz numerem telefonu przedsiębiorcy wykonującego przewóz osób niezgodne ze stanem faktycznym z dowodu rejestracyjnego oraz wykonał okazjonalny transport drogowy osób bez wymaganego wypisu z licencji, tj. o czyn z art. 92 ust. 1 i 2 Ustawy o Transporcie Drogowym z dnia 06.09. 2001r. Dz. U. Nr 125 z 2007r poz. 874 w związku z pkt. 14 załącznika nr 1

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 marca 2014 r. st. sierż. M. N. wraz z post. K. S. pełnił służbę radiowozem oznakowanym w rejonie Komendy Rejonowej Policji – W. (...). Około godz. 09:25 na ul. (...) 1 w W. zatrzymał do kontroli drogowej samochód marki B. o nr rej. (...), który kierowany był przez J. S.. Kierujący w/w pojazdem wykonywał usługę transportową – przewoził pasażera. Po rozpytaniu pasażerka pojazdu S. T., oświadczyła, że nie czuje się zagrożona i jeździ pojazdami tego przewoźnika. Świadcząc powyższą usługę przewozu pasażera J. S. korzystał z pojazdu zarejestrowanego do przewozu 5 osób. Na w/w pojeździe widniały również oznaczenia przedsiębiorcy oraz jego numer telefonu: (...) Sp. Z o. o. Ochrona oraz numer telefonu „(...). W trakcie interwencji policyjnej J. S. na żądanie policjanta nie okazał licencji na wykonywanie transportu drogowego osób.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka M. N. /k. 2v, 50/, a także notatek urzędowych /k. 1, 6/, oświadczenia /k. 3/ oraz informacji o karalności /k. 9/.

Obwiniony J. S. składając wyjaśnienia w postępowaniu sądowym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał on jednocześnie z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane pytania. /k. 49 wyjaśnienia obwinionego J. S. /

J. S. ma 32 lata. Z zawodu jest ślusarzem. Pracuje w firmach: P., gdzie uzyskuje dochód w wysokości ok. 800 zł i (...), gdzie uzyskuje dochód w wysokości ok. 400 zł. Jest żonaty, posiada jedno dziecko. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 49 wyjaśnienia obwinionego J. S. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd posłużył się zeznaniami funkcjonariusza Policji M. N., który w dniu zdarzenia pełnił służbę radiowozem oznakowanym i zatrzymał do kontroli drogowej pojazd kierowany przez obwinionego. Choć świadek nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność.

Z informacji przedstawionej przez świadka wynika, iż obwiniony wykonywał usługę transportową polegającą na przewozie pasażerki S. T. zamieszkałej w Rosji. Po rozpytaniu przez policjanta pasażerka pojazdu oświadczyła, że nie czuje się zagrożona i jeździ pojazdami tego przewoźnika. Z zeznań świadka wynika również, iż w czasie interwencji obwiniony nie okazał licencji na wykonywanie transportu drogowego osób. W trakcie kontroli świadek ustalił również, iż pojazd, którym poruszał się obwiniony był przeznaczony do przewozu pięciu osób. Z zeznań świadka wynika nadto, iż na w/w pojeździe widniały oznaczenia przedsiębiorcy oraz jego numer telefonu: : (...) Sp. Z o. o. Ochrona oraz numer telefonu „(...). /k. 2v, 50 zeznania świadka M. N. /

Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka M. N. za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował on na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył J. S. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił. Zeznania M. N. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po przeprowadzonej kontroli, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Zeznania drugiej z biorących udział w przedmiotowej interwencji funkcjonariuszy Policji – K. S. /k. 56/ nic do sprawy nie wniosły, albowiem świadek ta nie pamiętała okoliczności zdarzenia.

Oceniając pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę zgromadzonym i zaliczonym w poczet dowodów dokumentom w postaci: notatki urzędowej /k. 6/, oświadczenia /k. 3/ oraz informacji o karalności /k. 9/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionego należy stwierdzić, iż J. S. swoim czynem wypełnił znamiona wykroczenia określonego w art. 92 ust. 1 i 2 Ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten stanowi, że kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2.000 złotych. Jeden z obowiązków, ciążących na kierowcy w czasie wykonywania przewozu drogowego, został określony w art. 87 ust. 1 powyższej ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto: wykonując transport drogowy – wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego albo wypis z licencji. Z kolei obowiązek posiadania licencji został ustanowiony w art. 5b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym, uzyskania odpowiedniej licencji wymaga podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób: 1) samochodem osobowym, 2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, 3) taksówką. Przepisów Ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z art. 3, nie stosuje się jedynie do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą – w niezarobkowym przewozie drogowym osób.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż J. S. w dniu 21 marca 2014 r. około godz. 09:25 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do L. O., wykonywał przewóz drogowy osób. Kierowca nie świadczył dodatkowo usługi ochrony. Świadczy o tym fakt, iż w kierowanym przez niego pojeździe znajdowała się pasażerka, która zaprzeczyła, aby czuła się zagrożona.

Opisany wyżej przewóz osób był wykonywany samochodem osobowym, zarejestrowanym na 5 osób. W związku z tym nie można go także uznać za przejazd okazjonalny, który w przewidzianych Ustawą o transporcie drogowym wypadkach nie wymaga zezwolenia. Stosownie do treści art. 18 ust. 4a tejże ustawy, przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Oznacza to, iż zgodnie z art. 5b ust. 1 Ustawy o transporcie drogowym J. S. jako kierowca był obowiązany do posiadania podczas przewozu wypisu z licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób i okazywania go na żądanie uprawnionego organu, czego nie uczynił podczas kontroli w dniu 21 marca 2014 r.

W związku z powyższym J. S. wypełnił znamiona wykroczenia opisanego w art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym, w ten sposób, że w dniu 21 marca 2014 r. około godz. 09:25 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do L. O. naruszył zasadę określoną w art. 92 ust. 1 i 2 Ustawy o Transporcie Drogowym z dnia 06.09. 2001r. Dz. U. Nr.125 z 2007r poz. 874 w zw. z pkt 14 załącznika nr 1 w ten sposób, że kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) na pojeździe umieszczono napisy z nazwą oraz numerem telefonu przedsiębiorcy wykonującego przewóz osób niezgodne ze stanem faktycznym z dowodu rejestracyjnego oraz wykonał okazjonalny transport drogowy osób bez wymaganego wypisu z licencji.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Obwiniony popełnionym wykroczeniem naruszył dobro w postaci porządku na rynku usług transportu drogowego. Wymóg posiadania przez kierowcę dokumentów uprawniających do wykonywania transportu drogowego ułatwia kontrolę posiadania tych uprawnień przez dany podmiot i wykrycie ewentualnych naruszeń w tym zakresie. Zachowanie obwinionego stanowi przykład nieuczciwej konkurencji dla przedsiębiorców wykonujących przewóz w sposób całkowicie legalny. Godzi w ich interesy oraz obniża zaufanie społeczeństwa wobec nich. Wykroczenie popełnione przez obwinionego narusza pośrednio także interesy osób korzystających z tych usług, gdyż powinny mieć one gwarancje, iż wykonywane usługi transportu drogowego osób, są wykonywane przez podmioty spełniające odpowiednie kryteria.

Jako okoliczność łagodzącą wymiar kary, Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność sprawcy. Miał również na względzie sytuację majątkową obwinionego, tj. fakt, iż osiąga stosunkowo nieduże dochody.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.