Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2015 r.,

sprawy J. S. s. C. i J. z domu R. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

W dniu 04 marca 2014r., o godz. 12:52 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony - zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów (...).

tj. za wykroczenie z art. 92§1 KW w związku z § 95 ust.1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz.U. Nr 170 poz. 1393/.

orzeka

I.  Obwinionego J. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go i wymierza mu karę 200 zł. grzywny.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie 100 zł.

Sygn. akt V W 183/15

UZASADNIENIE

J. S. został obwiniony o to, że w dniu 04 marca 2014r., o godz. 12:52 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów (...), tj. za wykroczenie z art. 92§1 KW w związku z § 95 ust.1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz. U. Nr 170 poz. 1393/.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2014 r. o godz. 12:52 J. S. kierował samochodem marki D. o numerze rejestracyjnym (...). Jechał ul. (...) w W. w kierunku Centrum. Gdy dojechał do skrzyżowania z ulicą (...), dla jego kierunku ruchu sygnalizator świetlny S-1 nadawał czerwony sygnał świetlny, który oznacza zakaz wjazdu za sygnalizator. J. S. nie zastosował się do tego sygnału drogowego i wjechał za sygnalizator podczas nadawanego czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu. Zdarzenie to zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...) posiadającego ważne świadectwo legalizacji pierwotnej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego J. S. /k. 26/, a także notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 4-5/ oraz świadectwa legalizacji /k. 6/.

Obwiniony J. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż został niesłusznie pociągnięty do odpowiedzialności, gdyż nie przejechał wówczas skrzyżowania, lecz jedynie zatrzymał się tylnymi kołami na pasach dla pieszych. Obwiniony oświadczył nadto, iż jechał wówczas sam. /k. 26 wyjaśnienia obwinionego J. S. /

J. S. ma 79 lat. Jest żonaty. Z zawodu jest kierowcą, pracuje jako taksówkarz. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 1.000 złotych. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 26 wyjaśnienia obwinionego J. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 4-5/ oraz świadectwa legalizacji /k. 6/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego J. S., tj. w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził swoją obecność na miejscu zdarzenia. Jednocześnie Sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom w zakresie, w jakim zaprzeczał on, aby w dniu zdarzenia nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony. Twierdzenia obwinionego w tym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z dokumentacją fotograficzną /k. 4-5/, z której wynika, iż obwiniony faktycznie w dniu zdarzenia wjechał za sygnalizator świetlny S-1, nadający sygnał świetlny czerwony dla jego kierunku ruchu. Ujawniona na obu fotografiach prędkość jego pojazdu wynosiła 27 km/h.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż obwiniony J. S. wypełnił swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Wykroczenia określonego w tym przepisie dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego.

W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego dla jego kierunku ruchu sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionemu zarzutu a jego wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie potwierdziły się w zebranej w sprawie dokumentacji fotograficznej. Z dowodu tego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zatrzymał się przed sygnalizatorem S-1 nadającym sygnał świetlny czerwony dla jego kierunku ruchu.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu karalnego, to jest chciał go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do w/w sygnału drogowego, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Sąd doszedł do przekonania, iż czyn przypisany obwinionemu jest szkodliwy społecznie. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 zł, uznając tą karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionego, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.