Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa P. L.

przeciwko R. Ś.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Dnia 18 czerwca 2014 roku powód P. L. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. Ś. kwoty 5.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 lutego 2013 roku do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dnia 13 stycznia 2011 roku pomiędzy D. P. (1) oraz M. P. (1), zamieszkałymi w W. w Niemczech, a pozwanym R. Ś. zawarta została umowa pożyczki. Tego samego dnia umówiona kwota została przelana przez państwa P. na konto pozwanego. Państwo P. za pośrednictwem pełnomocnika wezwali pozwanego do zwrotu pożyczonej kwoty pismem z dnia 26.08.2013 r. Wezwanie okazał się bezskuteczne. Pełnomocnik ponownie wezwał pozwanego do zwrotu pożyczki piśmie z dnia 4.10.2013 r. W dniu 12 grudnia 2013 roku Państwo P. zbyli wierzytelność wobec pozwanego na rzecz Biura (...) sp. z o.o. w L.. Następnie 31 stycznia 2014 roku (...) sp. z o.o. w L. zbył część wierzytelność w kwocie 5.000 zł na rzecz powoda P. L.. Pozwany został poinformowany o przelewie wierzytelności i wezwany do zapłaty pismem z dnia 19 lutego 2014 r. Korespondencja nie została podjęta przez pozwanego. Powód wskazał, że nalicza odsetki ustawowe od dnia 20 lutego 2013 r. tj. od daty uznania roszczenia przez pozwanego - daty zapłaty pierwszej raty długu przez pozwanego.

Pozwany R. Ś. mimo doręczenia odpisu pozwu i wezwania na rozprawę nie udzielił odpowiedzi na pozew, jak i nie stawił się na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. P. (1) posiadał rachunek bankowy (...) w (...) nr (...) w złotych. Na początku stycznia 2011 r. posiadał na tym rachunku kwotę 184.394,21 zł. W dniach 12, 13, 14 stycznia 2011 r. dokonał z tego rachunku przelewów kwot po 5.000 zł na rachunek D. W.. W dniu 17 stycznia 2011 r. D. P. (1) dokonał z tego rachunku wypłaty gotówkowej w kwocie 15.000 zł w oddziale banku przy ul. (...) oraz wypłaty gotówkowej w kwocie 15.000 zł w oddziale banku przy ul. (...). Tego samego dnia dokonał też dwóch przelewów na rachunek bankowy w P. w kwotach po 18.500 zł

Dowód: wyciąg z rachunku w (...) k. 10-11.

Pozwany R. Ś. dokonał na rachunek bankowy D. P. (1) w dniu 20 lutego 2013 r. wpłaty kwoty 30.000 zł , w tytule wpłaty wskazując 1 rata długu.

Dowód: potwierdzenie transakcji k. 20.

Pismem z dnia 4 października 2013 roku D. P. (2) i M. P. (2) reprezentowani przez pełnomocnika adwokata Z. K. wezwali R. Ś. do zapłaty kwoty 88.000 zł w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie to nie zostało odebrane przez pozwanego.

Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 13-14.

Dnia 12 grudnia 2013 roku zawarta została pomiędzy M. i D. P. (1), a (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. umowa przelewu wierzytelności przysługującej zbywcom przeciwko pozwanemu R. Ś. w kwocie 88.000 złotych, wynikającej z udzielonych pozwanemu pożyczek w kwocie 88.000 zł.

Dowód: odpis umowy przelewu z 12.12.2013 r. k. 15-16.

Dnia 31 stycznia 2014 roku zawarta została pomiędzy (...) sp. z o.o. w L. i P. L. umowa przelewu wierzytelności przysługującej zbywcy (...) sp. z o.o. w L. względem R. Ś. w kwocie 88.000 zł, wynikającej z pożyczek udzielonych R. Ś. przez D. i M. P. (1). Dnia 19 lutego 2014 roku nabywcy wierzytelności sporządzili pismo informujące R. Ś. o nabyciu od (...) sp. z o.o. wierzytelności w kwocie 88.000 zł m. in. Przez P. L. i wzywające do zapłaty należności.

Dowód: umowa przelewu k. 17, zawiadomienie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18-19.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż w niniejszej sprawie miały zastosowanie przepisy o postępowaniu uproszczonym, albowiem powód swoje roszczenie wywodził z umowy pożyczki, a wartość przedmiotu sporu nie przekraczała 10.000 zł.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w postaci: wyciągu z rachunku bankowego, dowodu wpłaty, zawiadomienia o przelewie i wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami odbioru oraz umów przelewu wierzytelności.

Podstawę roszczenia powoda w niniejszej sprawie stanowiły przepisy art. 720 § 1 k.c. zgodnie z którymi przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast w myśl § 2 umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą. O konsensualnym charakterze pożyczki przesądza fakt, że dochodzi ona do skutku przez samo porozumienie się stron. Obowiązek wydania przedmiotu pożyczki, jaki ciąży na pożyczkodawcy, jest konsekwencją uprzednio zawartego porozumienia w tej sprawie. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Obowiązkiem powoda domagającego się zapłaty dochodzonej pozwem kwoty było zatem wykazanie, że doszło do zawarcia umowy pożyczki i przedmiot pożyczki został pozwanemu wydany.

W niniejszej sprawie powód nie przedłożył umowy pożyczki jak i dowodu na okoliczność wydania kwoty pożyczki pozwanemu. Już w tym miejscu powyższe braki budzą wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń strony powodowej. Należy bowiem zauważyć, że wedle twierdzeń powoda przedmiotem umowy była kwota 88.000 zł. Powyższej kwoty nie można określić jako niewielkiej czy małej. Tym samym brak pisemnej umowy pożyczki, brak dowodu przekazania pozwanemu powyższej kwoty czy choćby dokumentów podatkowych, z których wynikałby fakt zgłoszenia powyższej umowy do opodatkowania wskazywać może na zadziwiającą niefrasobliwość pożyczkobiorcy bądź sugerować, że do zawarcia takiej umowy nie doszło.

W tym miejscu Sąd uznał za zasadne odnieść się do treści przepisów § 2 powyższego artykułu. Ustawa nie uzależnia ważności umowy pożyczki od zachowania formy szczególnej. Umowa pożyczki, której wartość przenosi 500 zł, powinna być stwierdzona pismem. Powyższa forma pisemna zastrzeżenia została ad probationem. Zatem ustawodawca ograniczył możliwość dowodzenia faktu zawarcia umowy pożyczki w przypadku udzielenia jej w kwocie powyżej 500 zł. Zgodnie bowiem z art. 74 § 1 k.c. zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej. Natomiast w myśl § 2 jednakże mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.

Celem wykazania zasadności roszczenia powód przedłożył następujące dowody: wyciąg z rachunku bankowego D. P. (1) w (...) za styczeń 2011 r., a także potwierdzenie wpłaty kwoty 30.000 zł dokonanej przez pozwanego na rzecz D. P. (1) w dnu 20 lutego 2013 r. W ocenie Sądu przedstawione przez powoda pisma nie stanowią uprawdopodobnienia faktu zawarcia umowy pożyczki pomiędzy D. P. (1) i M. P. (1), a pozwanym R. Ś.. W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż z wyciągu z rachunku D. P. (1) w (...) nie wynika, by w dniu 13 stycznia 2011 r. z rachunku tego dokonano przelewu kwoty pożyczki na rachunek pozwanego, tego dnia dokonano bowiem przelewu kwoty 5.000 na rachunek bankowy D. W.. W powyższym przelewie nie ma mowy o umowie pożyczki, nie ma wskazanej żadnej daty jej zawarcia, ani kwoty na którą została udzielona. Natomiast w tytule wpłaty z dnia 20 lutego 2013 r. pozwany R. Ś. wskazał jedynie, że wpłaca na rzecz D. P. (3) kwotę 30.000 zł tytułem pierwszej raty długu

Powyższe okoliczności pozwalają zatem na przyjęcie tylko i wyłącznie tego, że R. Ś. dokonał jednego przelewu na rachunek D. P. (1), jednakże nie wiadomo z tytułu jakiego długu. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 13 marca 2014 r., sygn. akt I ACa 916/13, do uprawdopodobnienia faktu dokonania czynności prawnej posłużyć może jakikolwiek i sporządzony przez kogokolwiek pisemny dokument, którego treść uzasadnia prawdopodobieństwo zaistnienia czynności prawnej, choć faktu takiego on nie stwierdza. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie, powód w żaden sposób nie uprawdopodobnił okoliczności zawarcia umowy pożyczki przez pierwotnych wierzycieli – D. P. (1) i M. P. (1) z pozwanym. Przedłożone pisma nie zawierają żadnych informacji, które w dostateczny sposób uprawdopodobniły okoliczność zawarcia umowy pożyczki. Wykazany fakt dokonania przez pozwanego wpłaty na rachunek D. P. (1) nie jest wystarczający, albowiem jak już wskazano powyżej nie wynika z niego tytuł wpłaty. Bezsprzecznie pozwanego oraz D. i M. P. (1) łączyły jakieś stosunki, jednakże dokonana wpłata nie pozwalana przyjęcie, iż miała one związek z zawartą umową pożyczki.

Na podstawie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast w myśl art. 232 zd. pierwsze k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W świetle powyższych przepisów przy uwzględnieniu art. 227 k.p.c. stwierdzić należy, że ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne, to jest w niniejszej sprawie na stronie powodowej.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd oddalił powództwo uznając, że powód nie wykazał zasadności swojego żądania. W ocenie Sądu przedstawione dokumenty opisane powyżej wraz z dokumentami w postaci zawartych umów przelewu pomiędzy D. i M. P. (1) a (...) sp. z o.o. w L. oraz pomiędzy (...) sp. z o.o. w L. i P. L. nie wykazały w wystarczający sposób zasadności roszczenia powoda. Zgodnie natomiast z przepisami art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W myśl § 2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie pozwany nie udzielił odpowiedzi na pozew jak i nie stawił się na rozprawę, zatem wystąpiły przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednakże w ocenie Sądu okoliczności wskazane w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości, a stanowiąca podstawę zobowiązania pozwanego umowa pożyczki nie została stwierdzona pismem, zatem brak było podstaw do uwzględnienia żądania mimo niezaprzeczenia twierdzeniom pozwu przez pozwanego.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak na wstępie.