Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Sienkiel

Protokolant – Joanna Kucharska

w obecności Prokuratora Janusza Wałacha

przy udziale oskarżyciela posiłkowego T. K.

po rozpoznaniu w dniach 30 marca 2015r., 22 kwietnia 2015 r., na rozprawie

sprawy M. W. (1)

urodzonego (...) w W.

syna S. i K. z d. I.

oskarżonego o to, że: W okresie od 6 września 2013r. do 7 października 2013r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w Giżycku z dn. 10.04.2013r. sygn. I Ns 159/12 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 26.11.2013r. zmienionego postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18.10.2013r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 27.11.2013r. zbył składniki swojego majątku w postaci nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) oraz nieruchomości rolnej położonej w W. obręb 31, gm. W. zagrożone zajęciem w celu udaremnienia egzekucji dochodzonej wierzytelności w kwocie 304.561,25 zł przez T. K. na podstawie wskazanych orzeczeń sądu w ten sposób, że w dniu 6 września 2013 roku w G. zbył poprzez przeniesienie własności w wyniku umowy sprzedaży na rzecz M. Ś. nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym (...) zabudowaną domem mieszkalnym jednorodzinnym położoną w W. przy ul. (...) za kwotę 200 tys. zł oraz zbył w dniu 7 października 2013r. w G. poprzez przeniesienie własności w wyniku warunkowej umowy sprzedaży na rzecz W. Z. nieruchomość stanowiącą grunty orne oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) położoną w m. W., gm. W. za kwotę 200 tys. zł, a następnie uzyskane ze sprzedaży składników majątku środki finansowe ukrył uniemożliwiając skuteczne przeprowadzenie egzekucji komorniczej udaremniając w ten sposób zaspokojenie wierzyciela T. K. i działając na jej szkodę,

tj. o czyn z art. 300 §2 kk w zw. z art. 12 kk

1.  Oskarżonego M. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 300§2 kk w zw. z art. 12 kk skazuje go na karę 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 4 (cztery) lat.

3.  Na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę pokrzywdzonej T. K. kwoty 304.561,25 (trzysta cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt jeden 25/100) złotych.

4.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt V K 285/14

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) i T. K. zawarli związek małżeński w dniu 21 grudnia 1985 r. Został on rozwiązany przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 31 stycznia 2012r. w sprawie sygn. akt VIRC 1240/11. Po orzeczeniu rozwodu T. K. wniosła do Sądu Rejonowego w Giżycku o podział majątku wspólnego, wskazując że w jego skład wchodzi m.in. nieruchomość zabudowana domem mieszkalnym, położona w W. przy ul. (...) oraz gospodarstwo rolne o powierzchni 15 ha, położone w miejscowości W. gmina W., a także sprzęt rolniczy oraz wyposażenie mieszkania. Wartość majątku wspólnego wyceniła na kwotę 541.740 złotych.

W toku zainicjowanego przez T. K. postępowania sygn. akt INs 159/12 powołany został biegły sądowy w zakresie szacowania nieruchomości. Biegły w przedstawionej opinii pisemnej oszacował, że wartość nieruchomości położonej w miejscowości W. wynosi 268.740 złotych, zaś wartość nieruchomości położonej w W. na ul. (...) to kwota 376.240 złotych, przy czym wartość nakładów poczynionych w toku małżeństwa na nieruchomości w postaci budynku mieszkalnego, to kwota 355.260 złotych. Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2013r. Sąd Rejonowy w Giżycku podzielił majątek wspólny małżonków w ten sposób, że gospodarstwo rolne, maszyny rolnicze oraz część wyposażenia mieszkania przyznał M. W. (1) i jednocześnie zasądził od niego na rzecz T. K. tytułem wyrównania udziałów w majątku wspólnym kwotę 304.561,25 złotych. Spłatę tej kwoty rozłożono na 7 rat wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności.

Postanowienie to zostało zaskarżone zarówno przez T. K., jak i M. W. (1). M. W. (1) w złożonej apelacji kwestionował ustalenia Sądu Rejonowego w Giżycku w zakresie składników majątku wspólnego małżonków, wnosząc o wyeliminowanie z niego gospodarstwa rolnego w W.. Nadto wniósł o uchylenie postanowienia w części dotyczącej nakładów na nieruchomość przy ul. (...) w W. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości. M. W. (1) wniósł również o rozłożenie spłat na okres uwzględniający jego dochody i możliwości majątkowe. T. K. również zaskarżyła postanowienie w części dotyczącej rozłożenie spłaty zasądzonej kwoty w systemie ratalnym wskazując, że niezasadnie przyjęto, iż sytuacja materialna M. W. (1) nie pozwala mu na jednorazową spłatę należności. Sąd Okręgowy w Olsztynie postanowieniem z dnia 18 października 2013r. w sprawie sygn. akt IX Ca 455/13 zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w Giżycku w ten sposób, że doprecyzował skład majątku wspólnego małżonków. Jednocześnie ustalił, że kwota zasądzona do spłaty przez M. W. (1) została prawidłowo ustalona przez Sąd Rejonowy w Giżycku i T. K. przysługuje dopłata w wysokości 304.561,25 złotych. Sąd zmienił również ilość rat, ustalając że sytuacja majątkowa M. W. (1) pozwala mu spłacić zasądzoną kwotę w dwóch ratach: pierwszą w wysokości 200.000 złotych do 25 października 2013r., zaś drugą w kwocie 104.561,25 złotych do 25 kwietnia 2014r. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 19 listopada 2013r.

Postanowienie Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 kwietnia 2013r. w sprawie INs 159/12 zostało opatrzone klauzulą wykonalności w dniu 26 listopada 2013r., zaś postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 października 2013r. w sprawie IX Ca 455/13 otrzymało klauzulę wykonalności w dniu 27 listopada 2013r.

W toku postępowania o podział majątku wspólnego M. W. (1) w dniu 6 września 2013 roku w Kancelarii Notarialnej notariusza J. A. w G. przeniósł własność nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) na swoją siostrzenicę M. Ś., za cenę 200.000 złotych (akt notarialny nr 2755/13). Następnie w tej samej kancelarii (...) w dniu 6 listopada 2013 roku przeniosła własność kupionej wcześniej nieruchomości na małżeństwo W. i K. K. (1), także za kwotę 200.000 złotych (akt notarialny nr 3175/2013). M. W. (1) zbył również nieruchomość rolną w miejscowości W.. W dniu 7 października 2013r. w Kancelarii Notarialnej notariusza B. M. w G. między nim a W. Z. doszło do przeniesienia własności tej nieruchomości w drodze tzw. warunkowej umowy sprzedaży, za kwotę 200.000 złotych (akt notarialny nr 5793/2013).

M. W. (1) pieniądze uzyskane ze sprzedaży obu nieruchomości otrzymał w formie gotówkowej i nie przelał ich na swój rachunek bankowy. Nie dokonał również żadnej wpłaty na rzecz byłej żony.

W listopadzie 2013r. T. K., która uznała działania byłego męża za bezprawne, wniosła do Sądu Rejonowego w Giżycku przeciwko W. i K. K. (1) oraz M. Ś. pozew o przywrócenie posiadania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. (sprawa o sygn. akt IC 1041/13), a następnie w styczniu 2014r. do Sądu Okręgowego w Olsztynie wniosła pozew przeciwko małżeństwu K. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną (sygn. IC 55/14). Nadto T. K. w grudniu 2013r. wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Giżycku z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko M. W. (1). W toku tego postępowania prowadzonego pod sygn. Km 2323/13 ustalono, że M. W. (1) nie dysponuje żadnymi nieruchomościami, ponieważ zostały one sprzedane. Nie posiada żadnych rachunków bankowych, a nadto jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Ponieważ egzekucja komornicza okazała się bezskuteczna, postępowanie egzekucyjne zostało umorzone w dniu 22 października 2014r.

M. W. (1), który nie zgadzał się z rozstrzygnięciami zawartymi w postanowieniu Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 października 2013r. w sprawie sygn. akt IX Ca 455/13, w styczniu 2014r. złożył skargę kasacyjną. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 3 grudnia 2014r. w sprawie IV CSK 369/14 odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i zasądził od M. W. (1) na rzecz T. K. kwotę 2700 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia M. W. (1) (k. 532v, 445-447), zeznania świadków: T. K. (k. 532v-537, 5-6), M. Ś. (k. 537-538, 39-40), K. K. (1) (k. 538, 111, 307-308), W. Z. (k. 538v, 122), J. K. (2) (k. 538v, 134-135), I. W. (k. 538-539, 136-137), W. K. (k. 539, 177), P. C. (1) (k. 561v), oraz dokumenty w postaci: kserokopii aktów notarialnych k. 41-46, 123-128, kserokopii zeznania podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 k. 138-142, kserokopii decyzji, k. 154, 157, kserokopii umowy kredytu k. 207-211, pismo z Sądu Okręgowego w Olsztynie k. 212, kserokopii akt komorniczych sygn. akt Km 2323/13 k. 403-430, odpisów postanowienia, k. 543- 544, 545-546, 547, akt sprawy IC 1041/13, w szczególności: k. 2-5, k. 229, 235-237, 282, 284-288, akt sprawy I Ns 159/12, w szczególności: 2, 45, 344, 355-359, 418-428, 434-435, 437, 456, 465-471, 480-482, 513-514.

Oskarżony M. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Jednocześnie potwierdził wyjaśnienia, które złożył w toku postępowania przygotowawczego. Przyznał wówczas, że sprzedał obie nieruchomości. Podał, że mieszkanie przy ul. (...) musiał sprzedać, żeby mieć środki na spłacenie byłej żony. Zaznaczył, że wcześniej proponował T. K., żeby przejęła mieszkanie, on zaś objąłby całe gospodarstwo rolne w W., jednak jego była żona na to się nie zgodziła. M. W. (1) nie zgadzał się również z ustaleniami sądu, z których wynikało, że gospodarstwo rolne również wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków. Jego zdaniem gospodarstwo to wchodziło w skład jego osobistego majątku, ponieważ wcześniej należało do jego rodziców i nabył je w czasie, gdy był jeszcze kawalerem. M. W. (1) stwierdził nadto, że jego zdaniem kwota, jaką sąd wyznaczył mu do spłaty jest zbyt wysoka, dlatego wystąpił z kasacją od tego orzeczenia. Żonę spłaci po rozstrzygnięciu kasacji. M. W. (1) podał nadto, że uzyskane ze sprzedaży nieruchomości pieniądze przeznacza na własne utrzymanie oraz na alimenty dla syna (wyjaśnienia M. W. k. 536v, 445-447).

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje to, że M. W. (1) zbył nieruchomość na ul. (...) w W. oraz gospodarstwo rolne w W., ponieważ wynika to zarówno z zeznań świadków, w tym osób, które nabyły te nieruchomości ( T. K. k. 532v-537, 5-6), M. Ś. (k. 537-538, 39-40), K. K. (1) (k. 538, 111, 307-308), W. Z. (k. 538v, 122), J. K. (2) (k. 538v, 134-135), I. W. (k. 538-539, 136-137), W. K. (k. 539, 177), P. C. (1) (k. 561v), z załączonych do akt sprawy dokumentów w szczególności w postaci aktów notarialnych (kserokopii aktów notarialnych k. 41-46, 123-128), ale również sam oskarżony temu nie zaprzecza (wyjaśnienia M. W. k. 536v, 445-447). Poza sporem pozostaje również kwestia czasu, w którym doszło do zbycia przedmiotowych nieruchomości. Nastąpiło to w dniach 6 września 2013r. – w przypadku nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz w dniu 7 października 2013r. – w przypadku gospodarstwa rolnego w miejscowości W.. Przeniesienie własności tych nieruchomości miało miejsce zatem już po wydaniu postanowienia przez Sąd Rejonowy w Giżycku z dnia 10 kwietnia 2013r., którym dokonano podziału majątku wspólnego małżonków, a przed zakończeniem postępowania w tej sprawie przez Sądem Okręgowym w Olsztynie i wydaniem postanowienia z dnia 18 października 2013r.

Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, jak i zeznania wymienionych wyżej świadków wzajemnie się uzupełniają tworząc logiczną całość, co daje podstawę do dania im w pełni wiary. Nadto okoliczności przez nich podane znajdują potwierdzenie w zebranej w sprawie dokumentacji w postaci kserokopii aktów notarialnych k. 41-46, 123-128, kserokopii zeznania podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 k. 138-142, kserokopii decyzji, k. 154, 157, kserokopii umowy kredytu k. 207-211, pismo z Sądu Okręgowego w Olsztynie k. 212, kserokopii akt komorniczych sygn. akt Km 2323/13 k. 403-430, odpisów postanowienia, k. 543- 544, 545-546, 547, akt sprawy IC 1041/13, w szczególności: k. 2-5, k. 229, 235-237, 282, 284-288, akta sprawy I Ns 159/12, w szczególności: 2, 45, 344, 355-359, 418-428, 434-435, 437, 456, 465-471, 480-482, 513-514. Strony nie kwestionowały tych dokumentów, nie zaszły też żadne inne okoliczności mogące podważyć ich autentyczność jak i prawdziwość treści w nich zawartych. Wobec tego Sąd uznał dowody wynikające z tych dokumentów za zgodne z prawdą i dał im wiarę.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest jedynie to, czy opisane wyżej zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu stypizowanego w art. 300§2 kk. Przestępstwo określone w art. 300§2 kk jest przestępstwem materialnym. Jego istota uzależniona jest od skutku w postaci udaremnienia bądź utrudnienia zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Można je popełnić jedynie umyślnie, przy czym należy do kategorii przestępstw zwanych kierunkowymi. Ustawa wymaga, ażeby zachowanie się sprawcy było ukierunkowane na określony cel; tym celem musi być udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego. Przez "orzeczenie sądu lub innego organu państwowego" należy w kontekście art. 300§2 kk rozumieć każde rozstrzygnięcie - niezależnie od jego nazwy - wydane przez organ państwowy, w szczególności sąd, w sprawie indywidualnej w postępowaniu cywilnym (wyroki, postanowienia, nakazy zapłaty), administracyjnym (decyzje, postanowienia), karnym (wyroki, postanowienia, nakazy karne) lub innym prowadzonym na podstawie przepisów ustawy (np. postanowienie o ogłoszeniu upadłości w postępowaniu upadłościowym), które nadaje się do wykonania w drodze egzekucji (jest wykonalne). Udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego to uniemożliwienie jego egzekucji w trybie i czasie przewidzianym przez właściwe przepisy. Zachowanie się sprawcy tego przestępstwa może przybrać różne formy i polegać na usunięciu, ukryciu, zbyciu, darowaniu, zniszczeniu, rzeczywistym lub pozornym obciążeniu albo uszkodzeniu składników swego majątku. Wyliczenie to jest taksatywne. Udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela w inny sposób nie wypełni znamion typu czynu zabronionego, o którym mowa w art. 300 § 2 kk. (Jarosław Majewski Komentarz do art. 300 kk komentarz Zakamycze 2006).

Zachowanie M. W. (1) w przedmiotowej sprawie przybrało formę zbycia składników majątku w postaci nieruchomości na ul. (...) w W. i gospodarstwa rolnego w W. na rzecz innych osób. To działanie oskarżonego niewątpliwie udaremniło T. K. dochodzenie jej roszczenia w kwocie 304.561,25 złotych. Niemożliwe stało się bowiem wykonanie w drodze egzekucji postanowień Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 kwietnia 2013r. w sprawie INs 159/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 26 listopada 2013r., zmienionego postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 października 2013r., zapatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 27 listopada 2013r. ponieważ oskarżony wyzbył się majątku, powodując tym samym bezskuteczność egzekucji.

Nie można jednocześnie dać wiary M. W. (1), że nie działał z zamiarem pokrzywdzenia T. K., zaś nieruchomości sprzedał tylko po to, by mieć pieniądze na spłacenie byłej żony, co miał uczynić po zakończeniu zainicjowanego przez niego postępowania kasacyjnego. Zwrócić należy uwagę, że M. W. (1) wyczerpał drogę prawną w przedmiocie ustalenia składników majątkowych majątku wspólnego jego oraz jego byłej żony, a także wysokości spłaty, jaka należała się od oskarżonego T. K.. Orzeczenie w przedmiocie podziału majątku wspólnego stało się prawomocne, zaś zainicjowane przez oskarżonego postępowanie kasacyjne zakończyło się dla niego niepomyślnie, bowiem postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2014r. w sprawie IVCSK 369/14 odmówiono przyjęcia jego skargi kasacyjnej do rozpoznania. Mimo tego M. W. (1) wbrew swoim wcześniejszym deklaracjom, że po zakończeniu postępowania kasacyjnego spłaci żonę, nie uczynił tego. Takie zachowanie świadczy o złej woli M. W. (1), który zresztą nie ukrywał, że nie zgadza się z rozstrzygnięciami sądu w zakresie składników majątku wspólnego, jak i wysokości kwoty należnej T. K.. Znamienne jest, że w toku jednego z postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko niemu od 15 stycznia 2015r. poinformował komornika, że utrzymuje się ze środków pieniężnych, które uzyskał ze sprzedaży przedmiotowych nieruchomości i jednocześnie odmówił podania lokalizacji tych pieniędzy (zeznania P. C. k. 561v). Nie jest również zwykłą praktyką przetrzymywanie znacznej kwoty pieniędzy, którą M. W. (1) uzyskał ze sprzedaży obu nieruchomości, poza instytucjami bankowymi. Fakt, że w obu tych przypadkach transakcje odbyły się z pominięciem rachunków bankowych należących do oskarżonego, również zdaniem Sądu świadczy o tym, że M. W. (1) dążył do udaremnienia ewentualnej egzekucji prowadzonej z inicjatywy jego byłej żony.

Jednocześnie nie ma żadnego znaczenia to, że M. W. (1) zbył składniki majątku przed uprawomocnieniem się orzeczenia o podziale majątku wspólnego oraz przed nadaniem takiemu postanowieniu klauzuli wykonalności. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że warunkiem karalności na podstawie art. 300§2 kk jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar, w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia. Nie jest natomiast takim warunkiem istnienie samego orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, którego wykonanie dłużnik zamierza udaremnić. Przedmiotem przestępnych zabiegów dłużnika może być zarówno orzeczenie już zapadłe, jak i orzeczenie, które ma dopiero zapaść (orzeczenia SN: wydany pod rządem art. 282 k.k. z 1932 r. wyrok SN z 14 marca 1935 r., 3 K. 43/35, Zbiór Orzeczeń SN. Orzeczenia Izby Karnej 1935, z. XI, poz. 456; wydaną pod rządem art. 258 k.k. z 1969 r. uchwałę z 22 czerwca 1998 r., I KZP 9/98, OSNKW 1998, nr 7-8, poz. 31; L. Peiper, Komentarz..., wyd. I, s. 785; J. Makarewicz, Kodeks..., s. 640-641, J. Majewski Komentarz do art. 300 kk , komentarz Zakamycze 2006). Wynika to stąd, że przestępstwo określone w art. 300§2 kk dotyczy również mienia „zagrożonego” zajęciem. Przestępstwa z tego artykułu można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi , a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Nie musi zatem w takim przypadku istnieć orzeczenie organu sądowego, zaś składniki majątku są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (tak SN w wyroku z dnia 17.11.2011r, VKK 226/11, OSNKW 2012/1/21). Niewątpliwie M. W. (1) miał świadomość istniejącego roszczenia T. K. i co najmniej od chwili zainicjowania przez nią postępowania o podział majątku wspólnego musiał zdawać sobie sprawę, że będzie ona dążyła do egzekucji tego roszczenia. Zatem, choć wydane w dniu 10 kwietnia 2013r. postanowienie przez Sąd Rejonowy w Giżycku nie było prawomocne i nie uzyskało klauzuli wykonalności, czyli nie nadawało się jeszcze do egzekucji, jednak M. W. (1) od tej chwili zdawał sobie sprawę, jakie składniki majątku są już zagrożone zajęciem.

Nadmienić również należy, że ujęte w przepisie art. 300§2 kk pojęcie „orzeczenia sądu lub innego organu państwowego” nie jest ograniczone wyłącznie do orzeczeń dotyczących wierzytelności wynikających ze stosunku prawnego, w przypadku którego jedną ze stron jest podmiot obrotu gospodarczego. W doktrynie i orzecznictwie przyjęto pogląd, że przepis ten udziela ochrony roszczeniom wierzycieli nie związanych wyłącznie z obrotem gospodarczym, a więc takim również jak T. K., która dochodziła swoich roszczeń związanych z podziałem majątku wspólnego. (uchwała SN z dnia 26 listopada 2003r. IKZP 32/03, Roman Góral Komentarz do art. 300 Kodeksu Karnego, Kodeks Karny, Komentarz , Wydawnictwo Zrzeszenia Prawników Polskich , Warszawa 2005)

Mając to wszystko na uwadze uznać należało ponad wszelką wątpliwość, że swoim zachowaniem oskarżony M. W. (1) wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa opisanego w art. 300 § 2 kk. Bacząc, że M. W. (1) zachowań opisanych w akcie oskarżenia dopuścił się w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uznać należało, że powyższe stanowią czyn ciągły z art. 12 kk.

Wina oskarżonego M. W. (1) jest bezsporna. Co prawda z uwagi na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, poddano go ambulatoryjnemu badaniu przez biegłych psychiatrów i biegłego psychologa, jednak w przedstawionej opinii biegli podnieśli, że nie rozpoznano u niego objawów choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego czy organicznego zaburzenia osobowości. Rozpoznali jedynie przebyty epizod depresyjny w wywiadzie. Zdaniem biegłych oskarżony w dacie czynu mógł rozpoznać znaczenie swego czynu i pokierować swoim postępowaniem. (opinia sądowo psychiatryczna i psychologiczna k. 483-489)

Za czyn z art. 300§2 kk przewidziana jest kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uznał, iż jest to kara współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się (na którą złożyła się dość znaczna wartość ukrytego mienia, a tym samym rozmiar wyrządzonej pokrzywdzonej szkody). Sąd miał przy tym na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonego (karta karna - k. 451,) dlatego wymierzył karę pozbawienia wolności w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Jednocześnie zdaniem Sądu uzasadnionym było zastosowanie wobec oskarżonego na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a czteroletni okres próby będzie wystarczający dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa.

Funkcję wychowawczą i prewencyjną – oprócz kompensacyjnej - spełni wobec oskarżonego, orzeczony na podstawie art. 46§1 kk, środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz T. K. kwoty 304.561,25 złotych.

Ze względu na sytuację życiową i majątkową M. W. (1), który aktualnie nie posiada stałego źródła utrzymania, a jednoczenie ciąży na nim obowiązek spłaty pokrzywdzonej, Sąd uznał, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwie. Wobec powyższego na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolniono go w całości od ich zapłaty.