Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 października 2014r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 6454/14

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 17 października 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy K. K. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem złożonych w dniu 29 września 2014 roku dokumentów: karty wynagrodzeń z 2000 roku i 2001 roku, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z wynagrodzeniem z lat 1998-1999r., podnosząc w jej uzasadnieniu, iż wskaźnik wysokości świadczenia wyliczony z uwzględnieniem tych wynagrodzeń jest niższy od dotychczas ustalonego.

W odwołaniu złożonym od powyższej decyzji K. K. wniósł o jej zmianę wskazując, że nie zgadza się z wyliczeniem emerytury, w którym podstawa wymiaru została wyliczona przy zastosowaniu wwpw 149,25% i starej kwoty bazowej nie zwaloryzowanej jak przy rencie.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. urodzony (...), decyzją z dnia 30 lipca 1991 roku nabył prawo do renty kolejowej. W decyzji tej do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie z 3 lat 1980-1982 ( decyzja za dnia 30.07.1991 r. k - 124 akt rentowych).

W dniu 29 września 2003 roku K. K. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury.

Decyzją z dnia 22 października 2003 roku, Zakład ubezpieczeń Społecznych przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury kolejowej od dnia 5 listopada 3003 roku, tj. od osiągnięcia 60 lat. Do obliczenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru renty uwzględniającej waloryzację, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 149.25%. Do obliczenia składnika emerytury wynoszącego 24% kwoty bazowej przyjęto kwotę bazowa obowiązującą w dniu nabycia prawa do emerytury - 1862,62 złotych ( wariant najkorzystniejszy) ( decyzja z dnia 22.10.2003 r. k - 13akt ZUS).

W dniu 29 sierpnia 2012 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem wynagrodzeń z lat 1969 - 1978 i 1991 wskazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 22 sierpnia 2012r. ( wniosek k- 38-40 akt ZUS ).

Decyzją z dnia 4 września 2012 roku, ZUS odmówił wnioskodawcy przeliczenia świadczenia. Według organu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony:

-z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie renty w 1990 roku. tj 1979- 1988 wyniósł 140,32 %,

-z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę w 2003 roku, tj 1983- 1992 wynosi 106,64 %,

- z 20 lat , tj. 1971 - 1990 wyniósł 114,29 %

i jest niższy od poprzednio ustalonego z 3 lat ( 1980- 1982 ) na poziomie 149,25 %

(decyzja z dnia 4.09.2012 r. k- 47 akt ZUS )

Odwołanie od powyżej decyzji złożył K. K., które zostało przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb., wyrokiem z dnia 21 lutego 2013 roku, w sprawie sygn. akt VU 1004/12, oddalone.

Wnioskodawca nie wnosił apelacji od powyższego orzeczenia.

(dowód: odwołanie k. 2-3 załączonych akt VU 1004/12, wyrok z dnia 21 lutego 2013 roku k. 19 załączonych akt VU 1004/12, uzasadnienie k. 22-23 załączonych akt VU 1004/12)

W dniu 29 września 2014 roku K. K. wniósł o ponowne przeliczenie mu emerytury, poprzez uwzględnienie podstawy wymiaru renty, ale podstawy wymiaru zwaloryzowanej. Do wniosku dołączył ponadto dokumentów: karty wynagrodzeń z 2000 roku i 2001 roku, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z wynagrodzeniem z lat 1998-1999r (dowód: wniosek k. 64 akt ZUS, kserokopie kart wynagrodzeń 66-68 akt ZUS)

Zaskarżoną decyzją z dnia 17 października 2014 roku, ZUS odmówił ponownego przeliczenia podstawy wymiaru z 10 kolejnych lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu ubezpieczenia, bowiem nowy wskaźnik jest niższy od poprzedniego wynoszącego 149,25%.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił:

- z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury w 2003 roku tj. 1983-1992 roku – 106,64%;

- z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie w 2014 roku tj. 1994-2003 – 16,43%;

- z 20 lat tj. 1971-1990 – 114,29%.

(dowód; decyzja z dnia 17 października 2014 roku k. 76 akt ZUS, obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 71-75 akt ZUS)

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył i ocenił, co następuje:

odwołanie wnioskodawcy jest nieuzasadnione.

Przepis art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U z 2013 roku poz. 1440 ze zm) stanowi, iż wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

- z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

- z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

- z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Według art. 15 ust. 2 ustawy jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru kładek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W związku z załączonymi do wniosku z dnia 29 września 2014 roku dokumentami w postaci karty wynagrodzeń z 2000 roku i 2001 roku, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z wynagrodzeniem z lat 1998-1999, ZUS dokonał wyliczenia świadczenia wnioskodawcy według wskazań określonych w powołanym art. 111 ustawy, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia obliczony:

- z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury w 2003 roku tj. 1983-1992 roku – wyniósł 106,64%;

- z 10 lat z okresu 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie w 2014 roku tj. 1994-2003 –wyniósł 16,43%;

- z 20 lat tj. 1971-1990 – wyniósł 114,29%, a zatem

w każdym z tych wariantów jest niższy od poprzednio ustalonego z 3 lat ( 1980- 1982 ) na poziomie 149,25 %.

W tym miejscu wskazać należy, iż wnioskodawca udowodnił wynagrodzenie
z lat 1963-1964 (Rp – 7 k. 5 akt ZUS), 1969-1978 i 1991 (Rp-7 k. 39-40 ZUS), 1979-1990 (Rp-7 karta 3-4 akt ZUS).

Wydając zaskarżoną decyzję organ rentowy, zasadnie zatem odmówił wnioskodawcy ponownego przeliczenia świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest zastrzeżeń co do prawidłowości powołanej wyżej decyzji.

Odnosząc się natomiast do zarzutu wnioskodawcy, kwestionującego decyzję z dnia 22 października 2003 roku o przyznaniu emerytury, której podstawa wymiaru została wyliczona przy zastosowaniu wwpw 149,25% (jak do renty) i starej kwoty bazowej nie zwaloryzowanej jak przy rencie, to również nie zasługuje ono na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż wnioskodawca prawo do renty kolejowej nabył decyzja z dnia 30 lipca 1991 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został ustalony z 3 lat 1980-1982 na poziomie 149,25%.

W dniu 29 września 2003 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury i w dniu 2 października 2003 roku wnioskodawca nabył prawo do emerytury kolejowej od 5 listopada 2003 roku tj. od osiągnięcia wieku 60 lat. Do obliczenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty + 24% nowej kwoty bazowej bowiem ten sposób wyliczenia jest dla wnioskodawcy najkorzystniejszy.

Przyjęcie przez organ rentowy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty i starej kwoty bazowej, znajduje uzasadnieni w treści obowiązujących przepisów, w tym przede wszystkim w treści art. 53 ust. 3 i art. 21 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z treścią art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

W myśl zaś art. 21 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi:

1)podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo

2)podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.

Wskazać w tym miejscu należy, iż powyższe rozważania dotyczące zastosowanej przy obliczaniu wysokości emerytury kwoty bazowej mają dla wnioskodawcy jedynie charakter informacyjny, bowiem ewentualne zarzuty pod kątem zastosowania nieprawidłowej kwoty bazowej winien on podnosić w odwołaniu od decyzji przyznającej emeryturę tj. decyzji z dnia 22 października 2003 roku.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie, jako bezzasadne.