Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący - SSO Katarzyna Żymełka

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2015 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwaK. (...) Spółki partnerskiej w Z.

przeciwko I. M.

o zapłatę, w postępowaniu uproszczonym

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 9 grudnia 2014 r.,

sygn. akt VII GC 1000/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 617 (sześćset siedemnaście) zł z tytułu kosztów procesu;

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 400 (czterysta) zł z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Katarzyna Żymełka

  Sygn. akt X Ga 112/15

Apelację pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 9 grudnia 2014 r. wydanego w postępowaniu uproszczonym Sąd Odwoławczy uznał za uzasadnioną.

Zgodnie z art. 505 ¹⁰ k.p.c. apelację wniesioną od wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym rozpoznano w składzie jednoosobowym na posiedzeniu niejawnym, wobec nie zawarcia przez skarżącą w apelacji żądania, o którym mowa w § 2 powołanego przepisu. ^.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadzi postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wyrok Sądu odwoławczego oparty jest o art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 505 ⁹ k.p.c.

Zgodnie z tym ostatnim przepisem apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Pozwana zarzucała zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego tj. art. 5 k.c., art. 89 k.c., art. 353 ¹ k.c., art. 365 ¹ k.c. i art. 746 § 1 k.c. oraz przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. Przynajmniej część tych zarzutów jest uzasadniona.

W szczególności za uzasadnione należy uznać twierdzenia pozwanej, że Sąd Rejonowy pominął treść umowy łączącej strony, w części dotyczącej uregulowania terminu wymagalności należnych powódce kosztów zastępstwa procesowego. Zgodnie z § 6 umowy z 1 grudnia 2011 r. za świadczoną pomoc prawną powódka miała otrzymywać wynagrodzenie miesięczne w wysokości 2.000 zł plus podatek VAT. Niezależnie od tego wynagrodzenia powódka miała otrzymywać zasądzone przez sąd lub przyznane przez organy egzekucyjne koszty zastępstwa procesowego, przy czym koszty te miały być wypłacone powódce po ich wyegzekwowaniu.

Bezspornym było w sprawie, że kwota żądana przez powódkę stanowiła zasądzone jej koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały wyegzekwowane. W dacie wypowiedzenia umowy z 1 grudnia 2011 r. kwota dochodzona pozwem nie była wymagalna. Nie była ona także wymagalna w dacie wydania wyroku.

Nieuprawnione było zatem przyjęcie przez Sąd I instancji, iż wobec wypowiedzenia umowy pozwana była obowiązana do zapłaty powódce tej należności. Należy bowiem wskazać, że wypowiedzenie umowy nie wpłynęło na powstanie wymagalności należności z tytułu wypłaty powódce kosztów zastępstwa procesowego. Wypowiedzenie umowy nie mogło zmieniać ustaleń poczynionych przez strony w łączącej je umowie. Strony natomiast ustaliły, iż koszty zastępstwa procesowego będą zapłacone powódce po ich wyegzekwowaniu.

Wobec dokonania wypowiedzenia przez dającego zlecenie (pozwaną) oraz odpłatnego charakteru zlecenia, pozwana była zobowiązana do zapłaty takiej części wynagrodzenia, która odpowiada dotychczasowym czynnościom przyjmującego zlecenie, czyli powódki (art. 746 § 1 k.c.). Była zatem zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia miesięcznego w wysokości 2.000 zł plus podatek VAT. Nie była natomiast zobowiązana do zapłaty niewymagalnych, wobec ich niewyegzekwowania, kosztów zastępstwa procesowego, bowiem powódka swymi działaniami nie doprowadziła do ich wyegzekwowania do dnia wypowiedzenia umowy.

Umknęło uwadze Sądu Rejonowego, że wypowiedzenie umowy nie powodowało wymagalności należności powódki z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto błędnie przyjął Sąd Rejonowy, iż samo doprowadzenie przez powódkę do wydania korzystnych dla pozwanej wyroków, w których zostały zasądzone koszty zastępstwa procesowego uzasadniało żądanie ich zwrotu powódce.

Sąd I instancji pominął bowiem odmienne w tym przedmiocie ustalenia stron zawarte w § 6 umowy z 1 grudnia 2011 r. (art. 353 ¹ k.c.).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁹ k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu przed sądem pierwszej instancji oparte zostało o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349). Koszty te stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej według stawki minimalnej w kwocie 600 zł oraz oplata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349). Na koszty poniesione przez pozwaną w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 300 zł (§ 6 pkt 3 w zw. z § 12 ustęp 1 pkt 1 cytowanego wyżej rozporządzenia) oraz opłata od apelacji w wysokości 100 zł.

/-/ Katarzyna Żymełka