Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale IV Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Winkler- Galicka

SSO Sławomir Siwierski

SSR Marta Michałek- Dutkiewicz (spr.)

Protokolant: apl. radc. M. O.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej w Poznaniu A. H.

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 roku

sprawy R. P.

oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 12 lutego 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 921/14

1.  zmienia pkt 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że kwalifikuje przypisany oskarżonemu czyn jako występek z art. 286 § 1 i 3 kk, a jako podstawę skazania wskazuje art. 286 § 3 kk,

2.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym od opłaty.

M. D. M. G. S. S.

UZASADNIENIE

R. P. został oskarżony o to, że w dniu 27 maja 2014 roku w miejscowości (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził M. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, ze wprowadził ją w błąd, co do zamiaru przekazania „wózka dziecięcego 3 w 1” wystawionego do oddania za darmo na portalu ogłoszeniowym olx.pl, w zamian za opłacenie kosztów przesyłki w kwocie 45 złotych, a po otrzymaniu przelewem pieniędzy za przesyłkę na swój rachunek bankowy o nr (...) Banku (...) w W., nie przesłał go pokrzywdzonej, ani nie zwrócił pieniędzy tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Wągrowcu uznał oskarżonego R. P. za winnego zarzucanego mu czynu, przyjmując, iż jego czyn stanowił wypadek mniejszej wagi i kwalifikując jego zachowanie jako występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 283 kk. Na podstawie art. 283 kk sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, natomiast na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec niego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. Z. kwoty 45,00 złotych. Od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, w tym od opłaty oskarżony został zwolniony.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wągrowcu, wskazując, że zaskarża wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucając wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 kk w zw. z art. 283 kk poprzez błędne zastosowanie, zamiast prawidłowego zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu z art. 286 § 1 i 3 kk, nadto poprzez uczynienie podstawą skazania art. 283 kk, zamiast art. 286 § 3 kk.

Skarżący zauważył, że nie tylko treść wyroku, ale również uzasadnienie wskazuje na popełnioną przez Sąd wyraźną omyłkę w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, przy trafności pozostałych elementów orzeczenia.

W konkluzji Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez prawidłowe zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu mianowicie z art. 286 § 1 i 3 kk oraz poprzez wskazanie prawidłowej podstawy prawnej wymiaru kary, tj. art. 286 § 3 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora okazała się potrzebna, pozwoliła bowiem na skorygowanie zaskarżonego orzeczenia w zakresie kwalifikacji przypisanego oskarżonemu czynu i postawy wymiaru kary za przestępstwo. W pozostałej części wyrok nie został zakwestionowany.

Na wstępie podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie staranne postępowanie rozpoznawcze, w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku sprawy, a następnie dokonał na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, w tym i w zakresie przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, a uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom z art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu tym Sąd I instancji szczegółowo opisał, w jakim zakresie i z jakich przyczyn oparł się na uznanych za wiarygodne dowodach w postaci zeznań pokrzywdzonej, a także wyjaśnień złożonych przez oskarżonego R. P. i dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy. Ocena wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów była wyczerpująca i wolna od wewnętrznych sprzeczności. Zatem w sposób uprawniony doprowadziła ona do uznania przez Sąd I instancji, że R. P. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Zebrany materiał dowodowy dał również podstawę do prawidłowego określenia i wyliczenia wysokości szkody. Natomiast kontrola drugoinstancyjna orzeczenia pod kątem istnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych przyniosła negatywny rezultat.

Nie ulega jednak wątpliwości, iż Sąd Rejonowy, jak sam wskazał w uzasadnieniu, nie uniknął błędu wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Niewłaściwie bowiem powołał w kwalifikacji zarzucanego oskarżonemu czynu art. 286 § 1 kk w zw. z art. 283 kk , nadto nietrafnie odwołując się do art. 283 kk jako podstawy wymiaru kary. W ten sposób dopuścił się naruszenia prawa materialnego, które ma miejsce w sytuacji jego wadliwego zastosowania lub niezastosowania w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych, przy czym ustawa nie wymaga stwierdzenia istnienia związku między naruszeniem prawa materialnego, a treścią zaskarżonej decyzji, by zachodziły podstawy do jej zmiany, bądź uchylenia.

Sąd I instancji przyjmując, iż w sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi, co zyskało aprobatę również strony apelującej, winien zastosować kwalifikację z art. 286 § 1 i 3 kk, natomiast przy podstawie skazania powołać art. 286 § 3 kk.

Przepis art. 283 kk ustanawia bowiem w sposób zbiorowy typy uprzywilejowane przestępstw: kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1), rozboju (art. 280 § 1), kradzieży rozbójniczej (art. 281) i wymuszenia rozbójniczego (art. 282). Natomiast typ uprzywilejowany oszustwa i dotyczącą go sankcję określa art. 286 § 3 kk, co słusznie dostrzegł w treści uzasadnienia Sąd I instancji,

Z uwagi na powyższe należało zmienić pkt 1 zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu z art. 286 § 1 i 3 kk oraz wskazanie właściwej podstawy wymiaru kary, mianowicie art. 286 § 3 kk. W pozostałym zakresie orzeczenie utrzymane zostało w mocy.

Rozstrzygając o kosztach procesu, Sąd II instancji zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym opłaty, kierując się zasadą słuszności. Oskarżony nie powinien bowiem ponosić finansowych konsekwencji błędu sądu, który spowodował konieczność zaskarżenia orzeczenia i wygenerował dodatkowe koszty postępowania odwoławczego.

M. D. M. G. S. S.