Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 25 stycznia 2013 roku

Nr (...)

oddala odwołanie

sygn. akt V U 170/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.01.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. odmówił S. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawą tego rozstrzygnięcia było orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 21.01.2013 r., która stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Wnioskodawca zakwestionował ustalenia organu rentowego w przedmiocie stanu zdrowia, wskazał, że dolegliwość powstała od 7.06.2006 r., w okresie wykonywania pracy w warunkach szczególnych i nie rokuje powrotu do zdrowia. Ponadto zarzucił, że organ rentowy naruszył przepisy prawa przy ustalaniu stażu pracy i nie wziął pod uwagę zgromadzonej dokumentacji rentowo- emerytalnej.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) zwanej dalej ustawą emerytalną, prawo do renty przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

a) jest niezdolny do pracy,

b) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

c) niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie albo
nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu tej ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną, mającą zasadnicze znaczenie
dla rozstrzygnięcia, była ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, który ma lat 57,
z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych. Pracował jako kierowca, operator sprzętu ciężkiego i salowy. Ostatnio, w okresie od 5.04.2011 r. do 31.03.2012 r. był zatrudniony w (...) sp. z o. o. na stanowisku pracownika dozoru obiektu i pracownika dozoru. W wywiadzie zgłaszał ból lewego barku, odcinka C i L-S kręgosłupa z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej, z okresowym nasileniem się dolegliwości. Choruje na nadciśnienie tętnicze (akta ZUS).

W celu wyjaśnienia czy odwołujący jest niezdolny do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii i kardiologii.

Biegli sądowi po przeprowadzeniu wywiadu, specjalistycznych badań wnioskodawcy oraz analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy rozpoznali przewlekły zespół bólowy kręgosłupa bez cech zespołu korzeniowego, zespół bólowy barku lewego bez ograniczenia funkcji, nadciśnienie tętnicze zredukowane i stan hemodynamiczny II według NYHAi orzekli, że wnioskodawca jest zdolny do pracy a posiadane schorzenia nie powodują obecnie niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegły neurolog wskazał, że wnioskodawca od wielu lat na podstawie wywiadu cierpi na zespół bólowy kręgosłupa i stawu barkowego lewego. Leczony był zachowawczo, w warunkach ambulatoryjnych i nie był kwalifikowany do leczenia operacyjnego. W ostatnim czasie nie korzystał również z rehabilitacji. Badanie neurologiczne nie wykazało objawów rozciągowych bądź ubytkowych, ruchomość kręgosłupa lędźwiowego jest upośledzona nieznacznie, odruch zachowane, chód sprawny. Nie występują również uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Schorzenie jest schorzeniem przewlekłym i jego przebieg należy kontrolować za pomocą farmakoterapii i rehabilitacji. Nie zaburza ono w istotnym stopniu sprawności motorycznej. Podobnie bóle barku, nie powodują istotnego ograniczenia ruchomości kończyny górnej lewej.

Biegły kardiolog wskazał, że schorzenia kardiologiczne również nie powodują niezdolności do pracy zaś wnioskodawca wymaga okresowej kontroli i leczenia hipotensyjnego (k. 12,13 akt).

Wnioskodawca zgłosił zastrzeżenia do tej opinii wskazując, że nie uwzględnia ona dokumentacji medycznej zawartej w aktach organu rentowego, również z wcześniejszego okresu (k. 20, 33 i 34).

W odniesieniu do tych zarzutów biegli stwierdzili, że sporządzona przez nich opinia została oparta na wywiadzie przeprowadzonym z wnioskodawcą, badaniu lekarskim oraz całej dokumentacji lekarsko- medycznej jak i tej, która znajduje się w aktach organu rentowego. Podtrzymali dotychczasową opinię wskazując, że obecny stan zaawansowania chorób występujących u wnioskodawcy nie powoduje niezdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji (k. 39).

Wnioskodawca ponownie zarzucił, że biegli sądowi podważyli wiarygodność dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy w szczególności wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 11.09.2006 r. wydany w sprawie VU 835/06 i sporządzili opinię niezgodną ze stanem faktycznym. Wniósł o ponowne dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych, ze zwróceniem uwagi biegłym, iż sugerowanie się stażem pracy jest błędne (k.42, 43).

Wniosek ten został oddalony, gdyż w ocenie Sądu stanowił on bezzasadną polemikę z opinią biegłych. Wyrok, na który powoływał się wnioskodawca został wydany 11.09.2006 r. i przyznawał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 7.06.2006 r. na okres 1 roku i 6 miesięcy. Tak więc wyrok ten nie mógł przesądzać o zasadności niniejszego odwołania bowiem punktem wyjścia dla takiej oceny jest aktualny stan zdrowia wnioskodawcy i orzeczenie o ewentualnej niezdolności do pracy. Poza przedmiotem rozpoznania pozostają również zarzuty wnioskodawcy co do jego stażu pracy, który w ocenie wnioskodawcy był przedmiotem opinii biegłych. Biegli nie odnosili się do tej przesłanki albowiem nie leży to w gestii biegłych lekarzy. W przypadku orzeczenia o niezdolności do pracy, stosownych ustaleń w tym zakresie dokonuje organ rentowy.

W ocenie Sądu opinia biegłych nie budzi zastrzeżeń, jest rzetelna
i szczegółowa. Została sporządzona przez lekarzy specjalistów z zakresu chorób występujących u wnioskodawcy, po przeprowadzeniu wywiadu, badań i analizy dokumentacji medycznej oraz pozostałej dokumentacji zawartej w aktach sprawy.

Poczynione przez biegłych ustalenia są logiczne i właściwie uzasadnione,
nie zawierają także wewnętrznych sprzeczności.

Treść tej opinii nie została również podważona przez wnioskodawcę złożeniem zastrzeżeń merytorycznych, mogących mieć znaczenie w sprawie.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że opinia biegłych jest wiarygodna
i stanowi podstawę wyrokowania.

Zaznaczyć należy, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami - wyrok Sądu Najwyższego z 01.12.2000 r. sygn. akt II UKN 113/00.

W pełni podzielając zatem ustalenia i wnioski opinii Sąd uznał, że S. B. nie udowodnił istnienia u niego niezdolności do pracy, a stwierdzenie tej przesłanki stanowiło warunek konieczny nabycia prawa do renty.

Z tego też powodu odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.