Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Sędziowie: SSO Anna Szeliga

SSO Leszek Grzesiak (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Stefańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 roku

sprawy M. M. (1), K. G. (1)

oskarżonych o przestępstwa z art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 4 listopada 2014 roku sygn. akt IX K 1296/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. kwotę 516, 60 (pięćset szesnaście 60/ 100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego M. M. (1) w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze od oskarżonego M. M. (1) kwotę (...), 60 (tysiąc czterysta dwadzieścia sześć 60/ 100), od oskarżonego K. G. (1) kwotę 910 (dziewięćset dziesięć) złotych.

Sygn.akt IX Ka 162/15

UZASADNIENIE

M. M. (1), K. G. (1), W. T. (1) oskarżeni zostali o to, że: w okresie od 26 stycznia 2011 roku do 10 lutego 2011 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz trzykrotnie z nieustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu dosięgnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) (...) Sp. z o.o do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch aparatów telefonicznych marki S. (...) o łącznej wartości 3.896 zł., aparatu telefonicznego marki H. (...) o wartości 2.008 zł., dwóch aparatów telefonicznych marki N. (...) o łącznej wartości 3.300 zł. i aparatu telefonicznego marki S. (...) o wartości 1.755,34 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd przedstawicieli podmiotu pokrzywdzonego co do zamiaru wywiązania się z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) z dnia 26 stycznia 2011 roku, (...) z dnia 1 lutego 2011 roku, (...) z dnia 9 lutego 2011 roku, (...) z dnia 10 lutego 2011 roku, (...) z dnia 10 lutego 2011 roku, (...) z dnia 10 lutego 2011 roku oraz przez podrobienie dokumentów w celu użycia jego autentyczne w postaci umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) z dnia 9 lutego 2011 roku , (...) z dnia 10 lutego 2011 roku poprzez nakreślenie na tych umowach przez nieustaloną osobę oraz dokumentach związanych z zawarciem wymienionych umów oświadczeniu z dnia 9 lutego 2011 roku , podpisów W. T. (2), podczas gdy w rzeczywistości uprzednio wymieniony tych dokumentów nie podpisał, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Kielcach, w sprawie o sygn. akt IX K 1296/13, wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 roku, orzekł o tym, że: I . oskarżonych M. M. (1), K. G. (1) i W. T. (2) uznał za winnych zarzucanego im aktem oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie powołanych przepisów biorąc za podstawę przy wymiarze kary art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1,2 i 3 kk wymierzył im następujące kary: oskarżonemu M. M. (2) karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, oskarżonemu K. G. (1) karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, oskarżonemu W. T. (2) karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej względem oskarżonego W. T. (2) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił n okres 4 lat próby;

III. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych M. M. (1) i K. G. (1) środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) (...) Sp. z o.o z siedzibą w W. kwoty po 3.000 zł. od każdego z nich;

IV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. kwotę 756 zł. tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. M. (1);

V. zwolnił oskarżonego W. T. (2) od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie;

VI. zasądził od oskarżonych M. M. (1) i K. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych następujące kwoty: od oskarżonego K. G. (1) kwotę 1.526,60 zł., w tym kwotę 780 zł. tytułem opłaty, a od M. M. (1) kwotę 2.282,60 zł., w tym kwotę 780 zł. tytułem opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżony został : co do M. M. przez jego obrońcę, działającego z urzędu, co do K. G. przez jego obrońcę, działającego z wyboru.

Wyrok Rejonowego co do W. T. uprawomocnił się w sądzie I Instancji, wobec faktu, iż żadna z uprawnionych stron nie wywiodła , w tym zakresie, środka zaskarżenia.

Obrońca oskarżonego M. M. zaskarżał wyrok w części dotyczącej orzeczonej kary pozbawienia wolności, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność kary przez nieuwzględnienie przy jej wymiarze właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a w szczególności, że jest jedynym żywicielem rodziny i ojcem dziecka w wieku dwóch lat, oraz pełnego przyznania się do zarzucanego mu przestępstwa , w tym ujawnienia okoliczności umożliwiających przypisanie winy w jego popełnieniu innym współsprawcom, co winno mieć znaczenie dla dodatniej prognozy resocjalizacyjnej przez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W oparciu o powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez warunkowe zawieszenie wobec osk. M. M. (1) orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego K. G. zaskarżał wyrok w części dotyczącej orzeczonej kary pozbawienia wolności, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność kary przez nieuwzględnienie przy jej wymiarze pełnego przyznania się przez oskarżonego do zarzucanego mu przestępstwa, w tym ujawnienia okoliczności umożliwiających przypisanie winy w jego popełnieniu innym współsprawcom, jak i daty jego popełnienia (od 26 stycznia do 10 lutego 2011r.) a więc przed datą wyrokowania w sprawie poprzedniej sygn. akt II K 964/12 z 17 grudnia 2012r., co winno mieć znaczenie dla dodatniej prognozy resocjalizacyjnej, przez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W oparciu o powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez warunkowe zawieszenie wobec osk. K. G. (1) orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje skarżących nie zasługują na uwzględnienie, a zważywszy na treść podnoszonych w nich argumentów, stwierdzić należy, iż nie zasługują na uwzględnienie w stopniu oczywistym. Skoro tak, skoro zarzuty skarżących słuszności rozważań Sądu I instancji i argumentów przywołanych na ich poparcie , a zaprezentowanych w pisemnym uzasadnieniu, w żaden sposób nie podważają , a jednocześnie nie ma okoliczności które Sąd Odwoławczy uwzględniać winien z urzędu, nie ma podstaw do ingerowania w zaskarżone orzeczenie.

Obie apelacje, w zasadzie jednobrzmiące / omówione zatem zostaną łącznie/ zarzucają Sądowi orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary, rozumieć należy iż rażąco surowej, poprzez orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Oceny dowodów, będących podstawą ustaleń faktycznych, w znaczeniu historycznych wydarzeń, obaj skarżący nie kwestionują. Sąd Odwoławczy ustalenia te, ocenę dowodów, przywołaną kwalifikacje prawną w całości podziela, nie ma zatem konieczności przytaczać rozważań tych zagadnień tyczących.

Z uwagi na zarzuty i kierunek obu apelacji, w tym miejscu wyjaśnienia wymaga , że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art.438 pkt 4 kpk, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, należy przyjąć iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sad I instancji, a karą jaką należy wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN. (tak wyrok SA w Poznaniu z 8.III.2012 sygn.akt II Aka 19/12, wyrok SN z 1.II.2003 sygn.akt WK 1/03, OSNKW 2003/323). Chodzi o taką różnicę, że zachodzi niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zarzut rażącej niewspółmierności kary (surowości czy też łagodności) jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa , jak i osobowości sprawcy- innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( wyrok SA w Łodzi z 12.VII 2000 roku, II AKa 116/00, wyrok SA w Krakowie z 19.XII.2000 roku, II AKa 218/00 wyrok SA we Wrocławiu z 30 V 2003 roku II AKa 163/03).

Przy wymiarze kary, co do obu oskarżonych, Sąd Orzekający właściwie dostrzegł i rozważył wszelkie okoliczności, zarówno łagodzące jak i obciążające. Nie umknęły uwagi Sądu żadne elementy istotne dla tej części orzeczenia.

Słusznie Sąd zauważył, iż okolicznością łagodzącą jest przyznanie się oskarżonych do winy. Sąd Orzekający nie wskazuje innych okoliczności łagodzących, bowiem takowych, również w ocenie Sądu Odwoławczego nie ma.

Właściwie oceniono stopień winy i społeczną szkodliwość czynu. Zasadnie podkreślono determinację obu oskarżonych w przestępczym działaniu, premedytację z jaką wykorzystywali innych do popełnienia przestępstw, ich wiodącą rolę w przestępczym procederze. Nie umknęło również uwagi Sądu rozmiar wyrządzonej szkody oraz fakt , iż nawet w najmniejszym stopniu nie została ona przez oskarżonych wyrównana, zatem uznać można, za Sądem Rejonowym, iż przyznanie się do winy, deklaratoryjna negatywna ocena własnego postępowania prezentowana przez oskarżonych traktowana być może wyłącznie w kategoriach procesowej kalkulacji obu sprawców.

Zdaniem Sądu Odwoławczego orzeczona wobec obu oskarżonych kara pozbawienia wolności w rozmiarze po 1 roku , oraz grzywna po 100 stawek dziennych przy przyjęciu stawki dziennej na 30 zł. czyni zadość wszelkim ustawowym wymaganiom z art. 53 kk, a rozważając zarzuty skarżący – surowość kary pozbawienia wolności poprzez jej bezwzględny wymiar – wskazać należy na pogląd /SA w K./, iż „przepis art. 69 § 1 i 2 k.k. jest tak skonstruowany, że przy stosowaniu tej instytucji nakazuje kierować się jedynie względami szczególno-prewencyjnymi, zaś społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do szkodliwości społecznej czynu i winy sprawcy należy uwzględniać przy wymierzaniu kary (art. 53 § 1-3 k.k.). By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary sąd musi nabrać jedynie przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa”.

Słuszna jest konstatacja Sądu Orzekającego, iż co do obu oskarżonych, M. M., K.G., nie ma możliwości, w sprawie niniejszej, zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Słusznie Sąd wskazuje iż M. M. był pięciokrotnie karany, za różne przestępstwa /k.266-268. K.281-285,295-303/. Fakt , iż poprzednie kary orzeczono z warunkowym zawszeniem jej wykonania, przemawia za prawidłowością orzeczenia

Sądu Rejonowego, wbrew skarżącemu, który z tej okoliczności wyprowadza wniosek, iż i w sprawie niniejszej winno zapaść podobne orzeczenia./k484/ Również sytuacja rodzinna oraz odległość czasowa od popełnienia czynu do chwili wyrokowania nie może przesądzać o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary, bowiem wobec oskarżonego M. , co do jego zachowania się w przyszłości, brak jest, co słusznie ustala Sąd Orzekający, pozytywnej prognozy.

Zasadnie Sąd Orzekający ustala, iż podobnie pozytywnej prognozy nie można postawić i co do oskarżonego K. G.. Oskarżony z popełnienia przestępstw uczynił sobie, pewnego rodzaju, „sposób nażycie”, bowiem po popełnieniu przestępstw –w dniach 26.01.2011 do 10.02.2011, przedmiot orzekania w sprawie niniejszej- popełniał dalsze przestępstwa, które były przedmiotem orzekania w sprawie II K 964/12. Nie ma racji skarżący, iż ta okoliczność nakazywała Sądowi Orzekającemu orzec karę pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania .Podobnie okolicznościami tymi nie są odległość czasowa od chwili czynu do wyrokowania, czy fakt iż , aktualnie, oskarżony pracuje i zamierza prowadzić własną działalność gospodarczą.

Reasumując powyższe, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów, apelacji, obu, na podstawie art.437§1 kpk i 456 kpk Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art.636§1 kpk, art.634 kpk i art.627 kpk.

SSO Bogna Kuczyńska SSO Leszek Grzesiak SSO Anna Szeliga