Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2014 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 roku w Tarnowskich Górach na rozprawie

sprawy z powództwa H. A. z siedzibą w S. (Szwecja)

przeciwko M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. G. na rzecz powoda H. A. z siedzibą w S. (Szwecja) kwotę 17 250,25 (siedemnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt, 25/100) złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi:

- od kwoty 5 610,95 (pięć tysięcy sześćset dziesięć, 95/100) złotych od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 11 579,30 (jedenaście tysięcy pięćset siedemdziesiąt dziewięć, 30/100) złotych od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. G. na rzecz powoda H. A. z siedzibą w S. (Szwecja) kwotę 2 633 (dwa tysiące sześćset trzydzieści trzy) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 17/14

UZASADNIENIE

Powód H. A. z siedzibą w S. w dniu 7 czerwca 2013r. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagając się zasądzenia od pozwanej M. G. kwoty 17.250,25 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 22 grudnia 2012 roku oraz kosztami procesu wedle norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż wierzytelność dochodzona pozwem wynika z braku zapłaty przez pozwaną należności z tytułu umowy kredytu zawartej w dniu 19 kwietnia 2005 roku pomiędzy pozwaną a (...) Bank S.A. z siedzibą w G.. Na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej pomiędzy stroną powodową a Bankiem (...) z siedzibą w K. (dawniej: (...) Bank S.A.) w dniu 21 grudnia 2012r., strona powodowa nabyła wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy wraz z prawem do naliczania odsetek. O powyższym zawiadomiono pozwaną, wzywając jednocześnie do dobrowolnej zapłaty całej należności we wskazanym terminie.

Odpis wydanego w sprawie nakazu zapłaty z dnia 13 listopada 2013 roku doręczono pozwanej w dniu 29 listopada 2013 roku, która w przepisanym ustawowo terminie wniosła sprzeciw. W uzasadnieniu podniosła zarzut całkowitej spłaty wymagalnych roszczeń powoda.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanej powód utrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, podnosząc iż pomimo wielokrotnych prób ugodowego załatwienia sprawy, pozwana do dnia dzisiejszego nie uregulowała wobec powoda zobowiązania z tytułu umowy kredytowej.

Sąd ustalił, co następuje:

Umową nr (...) z dnia 19 kwietnia 2005 roku. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w G. udzieliła M. G. pożyczki w kwocie 12.167,02 zł. Spłata pożyczki nastąpić miała na rachunek bankowy nr (...) umowa pożyczki k. 34-38/

W związku z niedotrzymaniem warunków wynikających z postanowień umowy, a w szczególności nie spłacaniem rat kredytu i odsetek w ustalonych w umowie terminach, bank pismem z dnia 16 sierpnia 2007 wypowiedział pozwanej umowę kredytu, zakreślając czterdziestodniowy termin na spłatę zaistniałego zadłużenia. Wobec braku spłaty niniejszego zobowiązania w zakreślonym terminie roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne. /wypowiedzenie – k. 8 akt I Co 2571/07, rozliczenie kredytu – k. 89/

Z uwagi na naruszenie postanowień w części dotyczącej warunków spłaty została ona wypowiedziana przez poprzednika strony powodowej, który następnie wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny opatrzony klauzulą wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 16 października 2007 roku w sprawie o sygn. I Co 2571/07 zainicjowanej wnioskiem z dnia 8 października 2007. Postępowanie egzekucyjne prowadzone w oparciu o przedmiotowy tytuł wykonawczy wszczęte na podstawie wniosku z dnia 3 grudnia 20107 roku zostało przez komornika umorzone postanowieniem z dnia 30 czerwca 2012 roku. We wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wskazano, iż na dzień 15..2007 roku zadłużenie pozwanej wynosiło 11366,51 zł w tym kwota 9629,89 zł tytułem niespłaconego kapitału. W wyniku przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego przekazano na rzecz poprzednika prawnego powódki kwotę 5239,21 zł (wniosek k 1, postanowienie k 25, rozliczenie akt Km 1648/07, wniosek k 2 postanowienie k 12 akt I Co 2571/07)

Umową sprzedaży wierzytelności z dnia 21 grudnia 2012 roku powód nabył od Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. (dawniej (...) Bank S.A.) wierzytelności z tytułu dokonanych czynności bankowych. Wśród nabytych wierzytelności znajdowała się m.in. wierzytelność w stosunku do pozwanej w wysokości 17.250,25 zł. Pismem z dnia 16 stycznia 2013 roku powód poinformował pozwaną o dokonaniu cesji wierzytelności na rzecz H. A. z siedzibą w S., a następnie wezwał pozwaną do uregulowania zaległości finansowych. Na zakupioną kwotę składało się 5610,95 zł tytułem należności głównej, odsetki w kwocie (...),3, koszty 60 zł. /umowa sprzedaży wierzytelności k.14-32, zawiadomienie dłużnika o cesji k. 33, wezwanie do zapłaty k. 39 /

Pozwana w dniu 22 lutego 2013 roku dokonała wpłaty kwoty 200 zł w (...) Banku (...) S.A. w T. oznaczając tytuł dyspozycji, jako „całkowita spłata pożyczki”. Wpłaty dokonano na rachunek nr (...) /potwierdzenie wpłaty – k. 69/

Sąd w oparciu o przepis art. 233 § 1 kpc ocenia wiarygodność i moc przeprowadzonych dowodów wedle własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, do czego też sprowadzić należy sprawowanie w warunkach niezawisłości sędziowskiej wymiaru sprawiedliwości.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wskazane powyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została zakwestionowana przez strony.

Sąd zważył co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż prawidłowość wyliczenia kwot dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie nie została zakwestionowana przez pozwaną. Okoliczność ta powoduje przyjęcie przyznania tej okoliczności. (art 230 kpc)

Zgodnie z przepisem art. 720 §1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Treść zawartej umowy nie pozostawia wątpliwości, co do faktu, iż pozwana M. G. odpowiada za spłatę przedmiotowego zobowiązania. W związku z niedotrzymaniem przez pozwaną postanowień umowy, w części dotyczącej warunków jej spłaty umowa została wypowiedziana, a powstała w ten sposób wymagalna wierzytelność sprzedana w drodze umowy cesji.

Podniesiony przez pozwaną w sprzeciwie zarzut spłaty wymaganego pozwem roszczenia nie może odnieść skutku, albowiem z załączonego do akt sprawy potwierdzenia wpłaty nie wynika, aby była to wpłata dokonana w związku z zawarciem przedmiotowej umowy. Za powyższym, przemawia fakt realizacji dyspozycji wpłaty na wskazany przez pozwaną numer konta, który w żadnym razie nie odpowiada wskazanemu w umowie kredytu rachunkowi bankowemu, na który pozwana zobowiązała się dokonywać spłat rat kredytu. Dodatkowo należy wskazać, iż cesjonariusz w treści zawiadomienia o przelewie wierzytelności wskazał numer konta bankowego, na który od chwili otrzymania niniejszego pisma powinno zostać spełnione świadczenie.

W ocenie Sądu czynności dokonane przez powoda, w szczególności zawiadomienie pozwanej o cesji wierzytelności ze wskazaniem numeru konta właściwego do dokonywania spłat wskazanych w umowie rat kredytu należy uznać za prawidłowe. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby powód jakimkolwiek działaniem mógł wprowadzić pozwaną w błąd co do treści rachunku bankowego. Wprawdzie wpłata została dokonana w placówce powoda, niemniej nie została ona zaliczona na poczet spłaty zaciągniętego kredytu, co jednoznacznie wynika z przedłożonego przez powoda rozliczenia kredytu. Poza tym, jeżeliby nawet przyjąć, że dokonana przez pozwaną wpłata zrealizowana była w związku z zaciągniętym zobowiązaniem będącym przedmiotem tego postępowania, to oczywistym jest, że pozwana nie spłaciła w całości swojego zadłużenia.

Zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Sąd powinien rozstrzygnąć na niekorzyść osoby, która opierała swe twierdzenia na faktach nieudowodnionych (P. Machnikowski (w:) Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, t. I, s. 34; podobnie K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. K. Piasecki, s. 770).

W procesie kontradyktoryjnym, to strony mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c.). Sprawiedliwe rozstrzygnięcie sprawy wymaga bowiem oparcia na udowodnionych okolicznościach. Kto chce, by zgłaszane przez niego okoliczności były uwzględnione, musi przekonać organ rozstrzygający o ich istnieniu.

Co do zasady, na powodzie ciąży dowód faktów prawotwórczych, z którymi wiąże się jego żądanie, zaś pozwany - jeśli chce się bronić - powinien dowodzić, że zaistniały fakty tamujące lub niweczące.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał powództwo za zasadne, albowiem przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, zaś ze szczegółowego rozliczenia kredytu nie wynika, aby pozwana dokonała spłaty przedmiotowego długu. Zatem podnoszona przez nią okoliczność spłaty nie została wykazana.

W związku z tym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Na zasądzoną jak w pkt 2 wyroku na rzecz powoda kwotę składają się: 2400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych zgodnie z §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu , 216 złotych tytułem opłaty od pozwu oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Rozstrzygnięcie o kosztach oparto o przepis art. 98 kpc i orzeczono jak w punkcie drugim wyroku.