Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 marca 2015 r., 10 kwietnia 2015 r. i 8 maja 2015 r. sprawy, przeciwko W. M. s. L. i M. z domu S. ur. (...) w S.

obwinionego o to że:

W dniu 24 listopada 2013 r. o godz. 20:55 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony - zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia rejestrującego (...),

tj. za wykroczenie z art. 92§1 KW w związku z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz.U. Nr 170 poz. 1393/.

Orzeka

1)  Obwinionego W. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 5668/14

UZASADNIENIE

W. M. został obwiniony o to, że w dniu 24 listopada 2013 r. o godz. 20:55 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia rejestrującego TraffiStar SR 520, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz. U. Nr 170 poz. 1393/.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 2013 r. o godzinie 20:55 w W. na ul. (...) przy ul. (...) kierujący samochodem marki D. o nr rej. (...) wjechał na skrzyżowanie za linie „warunkowego zatrzymania” przy nadawaniu przez sygnalizator świetlny S-1 sygnału czerwonego dla jego kierunku jazdy (dowód: notatka urzędowa k. 1-3, dokumentacja fotograficzna k. 4-5, świadectwo legalizacji urządzenia (...)k. 6, płyta CD k. 73).

Właścicielem przedmiotowego pojazdu jest J. S. (d: notatka urzędowa sporządzona na podstawie bazy (...) k. 21). W toku postępowania wyjaśniającego był on wzywany do wskazania, komu powierzył swój samochód do używania lub kierowania w czasie zarzucanego czynu, w skutek czego wskazał on na W. M. (d: notatka urzędowa k. 1-3, wezwanie wraz z zpo k. 7 i 8).

Obwiniony W. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie składał wyjaśnień w postępowaniu wyjaśniającym, natomiast przed Sądem samochód dniu 10 kwietnia 2015 r. podniósł, że samochód należy do ojca kolegi. W dniu zarzutu organizowali turniej, oprócz niego i tegoż kolegi samochodem jeździł również inne osoby. Podobnie było w inne dni. Nie pamięta czy to on popełnił wykroczenie, o tym że to właśnie obwiniony je popełnił mówił mu kolega (wyjaśnienia k. 37).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu brak jest dowodów umożliwiających w sposób jednoznaczny i kategoryczny uznać, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Sąd nie znalazł powodów by odmówić wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego, w których podniósł on, że w dniu zarzutu, tj. 24 listopada 2014 r. z samochodu D. o nr rej. (...), poza nim korzystało wiele osób i nie pamięta by to on popełnił zarzucone wykroczenie. Na ustalenie rysopisu, a w dalszej kolejności personaliów osoby kierującej pojazdem w trakcie wykroczenia nie pozwala natomiast niska jakość fotografii wykonanej samochodowi przez urządzenie (...) i to zarówno w wersji papierowej, jak również w postaci pliku graficznego zamieszczonego na złożonej przez oskarżyciela publicznego płycie CD.

W ocenie Sądu wskazanie przez właściciela (posiadacza) pojazdu mechanicznego, zgodnie z obowiązkiem ciążącym na nim na mocy art. 78 ust. 4 prawa o ruchu drogowym, osoby której powierzył pojazd do kierowania lub używania, nie jest wystarczającym dowodem na to, iż to właśnie ta osoba dopuściła się wykroczeń drogowych związanych z prowadzeniem tegoż pojazdu, jeśli nie wskazują na to dodatkowe okoliczności. Mimo przekazania jej pojazdu, prowadzić pojazd, a w konsekwencji naruszyć przepisy ruchu drogowego, mogła bowiem inna osoba, której samochód powierzono w dalszej kolejności lub która nim samowolnie zawładnęła.

Wykroczenia, o którym mowa w art. 92 § 1 kw dopuszcza się, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W przedmiotowym wypadku sygnałem tym był czerwony sygnał świetlny emitowany przez sygnalizator S-1, zabraniający wjazdu za linie „warunkowego zatrzymania” umieszczona przez skrzyżowaniem, opisany w § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu, zarzucone W. M. wykroczenie rzeczywiście miało miejsce. W sposób jednoznaczny i oczywisty zdarzenie to zostało, bowiem utrwalone przez urządzenie (...) umieszczone na w/w skrzyżowaniu i rejestrujące naruszenia zasad ruchu drogowego na nim popełnione. Zważyć jednak należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala w sposób jednoznaczny i kategoryczny stwierdzić, że pojazd D. o nr rej. (...) był w tym czasie prowadzony przez obwinionego, a tym samym by to on dopuścił się tegoż wykroczenia. Za daleko niewystarczające pozostaje w tym zakresie wskazanie właściciela pojazdu, iż w dniu 24 listopada 2013 r. samochód powierzył do używania właśnie W. M.. Okoliczności tej nie potwierdza również dokumentacja fotograficzna sporządzona automatycznie okoliczność miejscu wykroczenia, a to ze względu na niską jakość zdjęcia, która nie pozwala na rozpoznanie osoby prowadzącej samochód D. okoliczność nr rej (...).

Wskazana okoliczności musiały więc prowadzić do uniewinnienia W. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 § 2 kpw, obciążając nimi Skarb Państwa wobec uniewinnienia obwinionego.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.