Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodnicząca: Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant: p.o. prot. sąd. Joanna Zdunek

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2015 roku w Lublinie

sprawy z wniosku H. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 27 stycznia 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje H. M. prawo do emerytury od dnia 17 stycznia 2014 roku.

Sygn. akt VII U 394/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 stycznia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił H. M. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł H. M. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podnosił, że pracował od 13 grudnia 1975 roku do 17 września 1978 roku w (...) L., od 10 sierpnia 1987 roku do 6 lutego 1988 roku w (...) L. oraz od 15 lutego 1988 roku do 30 kwietnia 1993 roku w (...) L..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o ich odrzucenie powołując się na zarzut res iudicata z postępowaniem o sygn. akt VII U 1219/12 i VII U 1511/12.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu powagi rzeczy osądzonej. Należy uznać go za niezasadny. W postępowaniu sygn. akt VII U 1219/12 odwołanie wnioskodawcy od decyzji odmawiającej mu prawa do emerytury została oddalone, gdyż wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W postępowaniu sygn. akt VII U 1511/12 wnioskodawca odwołując się dowodził okresów pracy w warunkach szczególnych w (...) w L. 1975-1978, Cukrowni (...)-1986 oraz E. w L. 1987-1988. Tymczasem w niniejszym postępowaniu wnioskodawca dodatkowo wnosi o doliczenie stażu pracy w warunkach szczególnych od 1988-1993. Z tego względu nie można przedmiotu niniejszego postępowania utożsamiać z przedmiotem wyżej wskazanych postępowań.

H. M. urodzony (...) w dniu 17 stycznia 2014 roku złożył wniosek o emeryturę. Był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak w dniu 6 marca 2012 roku złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa (wniosek – akta VII U 1219/12). Przed organem rentowym udowodnił 27 lat, 7 miesięcy i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 4 lata i 19 dni okresu pracy w warunkach szczególnych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca od 13 grudnia 1975 roku pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca na samochodzie powyżej 13 ton do 20 ton oraz maszynista dźwigu w Przedsiębiorstwie (...) w L.. W dniu 30 czerwca 1978 roku nabył uprawnienia jako operator dźwigu (okazanie dokumentu potwierdzającego uprawnienia na rozprawie – k. 24v). Od 3 lipca 1978 roku do 17 września 1978 roku wykonywał obowiązki maszynisty dźwigu (umowy o pracę, angaże, świadectwo pracy – akta osobowe – k. 50, świadectwo - k. 20 t. I akt ZUS).

H. M. od 8 września 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako operator żurawia samochodowego w Przedsiębiorstwie (...) w W. Oddziale (...) w L. (umowy o pracę, świadectwo pracy, podanie, wniosek – akta osobowe – k. 53).

Od 25 lipca 1984 roku do 5 listopada 1985 roku pracował jako operator dźwigu w Przedsiębiorstwie (...) Oddziale II, gdzie kierował (...), na którego naczepie umieszczony był dźwig, który również obsługiwał (świadectwo pracy – k. 12 t. I akt ZUS, zeznania wnioskodawcy – k. 55v).

Natomiast od 12 listopada 1985 roku do 31 stycznia 1986 roku wnioskodawca był zatrudniony w Cukrowni w L. na stanowisku operatora dźwigu. Faktycznie nie tylko obsługiwał dźwig rozładowując składy buraczane, ale również woził kamień wapienny samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony (świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 23 t. I akt ZUS, zeznania wnioskodawcy – k. 55v).

Wnioskodawca od 10 sierpnia 1987 roku do 6 lutego 1988 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w L. na stanowisku maszynisty żurawi-kierowcy (świadectwo pracy – t. I k. 60 akt ZUS, umowa o pracę, oświadczenie, rozwiązanie umowy– akta osobowe – k. 30).

Wnioskodawca od 15 lutego 1988 roku do 30 czerwca 1993 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca-operator dźwigu w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. ( obecnie (...) S.A w O.). W angażach zajmowane stanowisko określano jako kierowca dźwigu, operator dźwigu, kierowca, operator oraz kierowca – operator dźwigu. Wnioskodawca kierując dźwigiem zajmował się przestawianiem kontenerów z makulaturą. Jego usługi były również wynajmowane podmiotom spoza zakładu. Kierował dźwigiem znajdującym się na naczepie samochodu S. (świadectwo pracy angaże – akta osobowe – k. 36, zeznania świadka E. W. – k. 43 akt VII U 1511/12).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Znajdujące się w aktach sprawy akta osobowe wnioskodawcy z poszczególnych zakładów pracy jako autentyczne zasługiwały na obdarzenie ich wiarą. Brak w nich było sprzeczności czy nieścisłości. W powiązaniu ze świadectwami pracy złożonymi przez wnioskodawcę do akt ubezpieczeniowych pozwalały na ustalenie dokładnych okresów zatrudnienia wnioskodawcy. Zeznania E. W. oraz wnioskodawcy były zgodne z tymi dokumentami. Wzajemnie ze sobą korelowały i w świetle doświadczenia życiowego należało je także obdarzyć wiarą.

Odwołanie H. M. jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t oraz operator dźwigu w okresach od 13 grudnia 1975 roku do 17 września 1978 roku, od 8 września 1983 roku do 30 czerwca 1984 roku, od 25 lipca 1984 roku do 5 listopada 1985 roku, od 12 listopada 1985 roku do 31 stycznia 1986 roku, od 10 sierpnia 1987 roku do 6 lutego 1988 roku oraz od 15 lutego 1988 roku do 30 czerwca 1993 roku (10 lat, 11 miesięcy i 14 dni).

Są to prace wymienione w wykazie A w dziale VIII, pozycja 2, prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów oraz dział V, poz. 3 Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych.

Ustalenie, że wnioskodawca pracował we wskazanych okresach w warunkach szczególnych przesądza o uznaniu odwołania za zasadne, gdyż wnioskodawca legitymuje się łącznym okresem pracy w warunkach szczególnych wynoszącym 15 lat i 3 dni.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące warunki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawcę spełnione, toteż należało ustalić H. M. prawo do emerytury od dnia 17 stycznia 2014 roku – od dnia złożenia wniosku o emeryturę

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.