Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Sędzia sprawozdawca 00:00:00.000]

...zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie z wniosku A. M. z udziałem R. R. i S. M. o rozstrzygnięcie dotyczące rzeczy wspólnej oddalił wniosek i określił wynagrodzenie adwokata K. Ł. za pomoc prawną udzieloną wnioskodawczyni z urzędu na kwotę 295,20 złotych i nakazał ją wypłacić z funduszu Skarbu Państwa z Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi mianowicie kwotę 295,20 złotych. Z tym rozstrzygnięciem nie zgodziła się wnioskodawczyni i zaskarżyła to rozstrzygnięcie w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego mianowicie artykułu 140 Kodeksu Cywilnego poprzez błędną wykładnię pojęcia zasad współżycia społecznego polegającą na uznaniu, że zasady współżycia społecznego nie wymagają, aby właściciel nieruchomości lokalowej udostępnił tę nieruchomość w absolutnie niezbędnym zakresie celem doprowadzenia przez nią przyłącza wodociągowego do innej nieruchomości lokalowej w sytuacji, kiedy był zobowiązany w warunkach technicznych podłączenia do sieci miejskiej zapewnić dostawę wody dla wszystkich użytkowników nieruchomości oraz zobowiązał się podpisem w karcie obiegowej dotyczącej podłączenia do miejskiej sieci wodociągowej, że uwarunkowanie dostaw wody przewiduje zapewnienie dostawy dla całej nieruchomości. Nadto błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że uczestnik S. M. nie sprzeciwiał się przeprowadzaniu przyłącza wodociągowego do nieruchomości lokalowej wnioskodawczyni. Po trzecie nie rozpoznanie istoty sprawy polegające na zupełnym pominięciu w rozważaniach i zaniechaniu zbadania materialnej podstawy tej części wniosku, gdzie wnioskodawczyni wnosi o upoważnienie jej w miejsce zgody współwłaścicieli do wykonania przez nią przyłączenie do miejskiej sieci kanalizacji sanitarnej na terenie działki (...) przy ulicy (...), bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna unicestwiająca to roszczenie, podczas gdy podstawy przyjęte przez Sąd, a przemawiające za oddaleniem wniosku w żadnym stopniu nie mogą mieć zastosowania we wskazanej części wniosku i w oparciu o te zarzuty wnosi się o zmianę zaskarżonego postanowienia przez uwzględnienie wniosku, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Przede wszystkim wskazać należy, że w toku postępowania apelacyjnego doszło do zmiany składu osobowego uczestników. Mianowicie w miejsce R. R. i S. M. do sprawy wstąpili ich następcy prawni. Sąd Okręgowy apelację uznaje za bezzasadną. Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia Sądu Rejonowego i przyjmuje je, jako swoje. Ustalenia te są logiczne, przekonujące i nie przekraczają granic swobodnej oceny dowodowej wskazanych w artykule 233 paragraf 1 k.p.c.. Przede wszystkim podnieść należy, że żądanie w zakresie przeprowadzenia instalacji wodociągowej zgodnie z załączonym projektem jest bezpodstawne i to nie, dlatego, jak to akcentował Sąd Rejonowy, że narusza prawo własności. Nie może być uwzględnione, ponieważ dotyczy nie tylko nieruchomości wspólnej, lecz także odrębnego lokalu będącego wyłączną własnością uczestników. A przypomnieć należy, że u podstawy materialnoprawnej żądania legły przepisy o współwłasności. Mianowicie artykułu 195 i następne Kodeksu Cywilnego, a w szczególności artykuł 199 Kodeksu Cywilnego. Wniosek może być skierowany jedynie do części wspólnych nieruchomości, a nie do odrębnej własności. Lokale przecież nie są współwłasnością wszystkich uczestniczących w tym postępowaniu. Mianowicie wnioskodawczyni i uczestników. W tym zakresie chcąc ingerować w cudzą własność wnioskodawczyni nie może odwoływać się do przepisów o współwłasności, a w szczególności artykułu 201 Kodeksu Cywilnego. Jedynie w zakresie nieruchomości wspólnej Sąd może rozstrzygać na podstawie artykułu 201 Kodeksu Cywilnego o upoważnieniu do dokonania czynności przekraczających zwykły zarząd. Dlatego też za nieistotne dla rozstrzygnięcia uznać należy zarzuty apelacyjne wskazane w punktach 1 i 2. Na marginesie zauważyć trzeba, że pogląd Sądu Rejonowego kwalifikujący roboty wodnoinstalacyjne i kanalizacyjne na przedmiotowej nieruchomości, jako czynność zwykłego zarządu nie zasługuje na aprobatę. Czynności te ingerują, bowiem w materię budynku i nieruchomości. Ograniczają po ich wykonaniu możność przeprowadzania innych prac. Wymagają projektu budowlanego. Przez czynność zwykłego zarządu należy, bowiem rozumieć załatwianie bieżących spraw związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywaniem jej w stanie niepogorszonej w ramach jej aktualnego przeznaczenia. Wszystko natomiast, co nie mieści się w określonych granicach zwykłego zarządu należy do spraw przekraczających zakres zwykłego zarządu. Wskazać należy choćby na orzeczenie Sądu Najwyższego uchwała z 23 kwietnia 1993 roku sygnatura III CZP 36/93 OSN. 1993 numer 12 pozycja 213, gdzie między innymi stwierdza się, że zmiana przeznaczenia lub przebudowa pomieszczenia wspólnego przekracza zakres zwykłego zarządu. O zaliczeniu konkretnej czynności do jednej z wymienionych kategorii, czynności przekraczających zwykły zarząd każdorazowo decydują okoliczności konkretnego przypadku. Dlatego też zdaniem Sądu Okręgowego wybudowanie instalacji wodociągowej, jak i kanalizacyjnej na przedmiotowej nieruchomości stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Odnośnie zarzutu trzeciego mianowicie przeprowadzania instalacji kanalizacyjnej podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego. Wymagania techniczne na wykonanie podłączenia do miejskiej sieci kanalizacji sanitarnej na terenie nieruchomości przy ulicy (...), które w aktach są na karcie 104. Z 4 czerwca 2009 roku ważne były 2 lata, to jest do 4 czerwca 2011 roku, czyli utraciły ważność przeszło rok przed wydaniem orzeczenia w sprawie. Wskazać też trzeba, że wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wnosiła w tym przedmiocie żadnych wniosków. W szczególności nie wnosiła o opinię biegłego sądowego, co do przedstawionego przez wnioskodawczynię projektu. Podnieść należy, że Sąd nie ma wiadomości specjalnych, co do oceny projektów budowlanych i nie może jedynie w oparciu o swe uznanie ich akceptować. W tej sprawie nie ma powagi rzeczy osądzonej, co oznacza, że wnioskodawczyni może w oparciu o ocenę przydatności i potrzeby przeprowadzenia stosownej instalacji w przyszłości domagać się ponownie wydania stosownego orzeczenia przez Sąd. Przy czym wskazać trzeba, że w takim wypadku powinna wykazać się inicjatywą dowodową i domagać się, aby Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego wyznaczył sposób, w jaki zarówno jedna, jak i druga instalacja powinna być przeprowadzona oczywiście w sposób nienaruszający praw innych osób. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy artykułu 385 k.p.c. oddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie artykułu 520 paragraf 1 k.p.c., przy czym Sąd przyznał pełnomocnikowi wnioskodawczyni wynagrodzenie za pomoc prawną, która nie została opłacona, ani w całości, ani w części wynagrodzenie na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej. (...)