Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Lucyna Krawczyk-Nazar

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 roku w Lublinie

sprawy W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 22 lipca 2013 roku znak (...)-2012

zmienia zaskarżoną decyzję i do ustalenia wartości kapitału początkowego W. S. przyjmuje za 1987 rok wynagrodzenie w kwocie 406.054 zł (czterysta sześć tysięcy pięćdziesiąt cztery), za 1990 rok wynagrodzenie w kwocie 13.131.319 zł (trzynaście milionów sto trzydzieści jeden tysięcy trzysta dziewiętnaście), za 1992 rok wynagrodzenie w kwocie 21.802.179 zł (dwadzieścia jeden milionów osiemset dwa tysiące sto siedemdziesiąt dziewięć) oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 lat kalendarzowych 1983-1992 wynoszący 88,52%.

Sygn. akt VIII U 2078/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lipca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ponownie ustalił W. S. wysokość kapitału początkowego przyjmując do podstawy wymiaru 10 kolejnych lat kalendarzowych od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r. ze wskaźnikiem 87,38%. Jednocześnie odmówił uwzględnienia dochodów za 1987 r. w kwocie 6.858 zł, za 1990 r. w kwocie 39.840 zł za 1990 r. w łącznej kwocie 277.500 zł oraz za 1993 r. w kwocie 61.500 zł.

W odwołaniu wnioskodawca domagał się zmiany decyzji i wliczenia do podstawy wymiaru kapitału początkowego wszystkich składników wynagrodzenia wskazanych w listach płac za sporne lata (k. 2 – 3 a.s.).

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania wskazując, że do podstawy wymiaru kapitału początkowego nie zostały uwzględnione składniki zmienne wynagrodzenia, bowiem „brak jest informacji o ich rodzaju oraz z jakiego funduszu były wypłacone” (k. 4 – 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W. S. jest uprawniony i pobiera od 1 listopada 2011 r. emeryturę w niższym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 66 i k. 72 akt ZUS). W dniu 25 czerwca 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia składając poświadczone przez archiwum kserokopie kart wynagrodzeń i zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) (k. 81 – 106 akt ZUS). W tych okolicznościach organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Na podstawie akt osobowych (k. 12 a.s.) Sąd ustalił, że W. S. od 4 czerwca 1982 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w L. początkowo na stanowisku betoniarza i montera nawierzchni kolejowych, a od 1 czerwca 1984 r. do 5 stycznia 2001 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Za wykonywaną pracę otrzymał wynagrodzenie zasadnicze liczone według stawki godzinowej osobistego zaszeregowania, dodatek stażowy, dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu i holowanie przyczepy, codzienną obsługę pojazdu, a także za wykonywane czynności spedycyjne i przewóz ładunków Przedsiębiorstwa (...).

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2015 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i finansów, któremu zlecił zapoznanie się z aktami osobowymi wnioskodawcy, listami wynagrodzeń oraz zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druki ZUS Rp-7) i wyliczenie wysokości wynagrodzenia będącego podstawą wymiaru składek za 1987 r., 1990 r., 1992 r. i 1993r. rocznych wskaźników wynagrodzenia, a następnie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego za okres od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r.

W opinii z dnia 7 marca 2015 r. (k. 24 – 28 a.s.) biegły wskazał, że w okresie objętym sporem W. S. poza wynagrodzeniem zasadniczym, urlopowym i premią otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Wnioskodawcy zatrudnionemu na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego przysługiwały;

- dodatki: specjalny, stażowy, szkodliwy, za rodzaj prowadzonego pojazdu, za prowadzenie pojazdu z przyczepą, za przewóz ładunku zleconego przez Przedsiębiorstwo (...) (PSK) w ramach likwidacji pustych przebiegów,

- dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, w wolne soboty, za konserwację i obsługę codzienną pojazdu tzw. o.c. oraz ekwiwalent za deputat i umundurowanie.

Biegły wyliczył, że wynagrodzenie wnioskodawcy wyniosło:

-

za 1987 r. kwotę 405.554 zł plus nagroda z funduszu mistrzowskiego w kwocie 500 zł (łącznie 406.054 zł), a wskaźnik roczny 115,95%,

-

za 1990 r. kwotę 13.131.319 zł, a wskaźnik roczny wynagrodzenia 106,28%,

-

za 1992 r. kwotę 21.802.179 zł, a wskaźnik roczny 61,90%,

-

za 1993 r. kwotę 25.179.100 zł. Ponadto w oparciu o roczne wskaźniki wynagrodzeń wyliczył wskaźnik podstawy wymiaru z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r. w wysokości 88,52%.

Organ rentowy podzielił wyliczenia biegłego, co do wysokości podstawy wymiaru składek za 1990 r. i 1992 r. oraz zakwestionował uwzględnienie za
1987 r. kwoty 500 zł oznaczonej „fund. m.” uznając, że zapisy w karcie wynagrodzeń są nieprecyzyjne i kwoty z rubryki 8 karty wynagrodzeń w wysokości 1990 zł (prawidłowo 1980 zł) stwierdzając, że nie została szczegółowo opisana (k. 38 – 39 a.s.).

Biegły na rozprawie odnosząc się do zarzutów organu rentowego podtrzymał w całości swoją opinię z dnia 7 marca 2015 r. Wskazał, że do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za 1987 r. w wysokości 406.054 zł zostało uwzględnione wynagrodzenie za odśnieżanie w kwocie 1980 zł oraz nagroda za szczególne osiągnięcia wypłacona w sierpniu w kwocie 500 zł z funduszu mistrzowskiego co jednoznacznie wynika z zapisów w karcie wynagrodzeń uczynionych w prawym górnym rogu. Powyższe kwoty, zdaniem biegłego należało uwzględnić w wyliczeniu, bowiem niewątpliwie były to składniki wypłacane z osobowego funduszu płac. Odnośnie wynagrodzenia za 1993 r. biegły stwierdził, że wynosi kwotę 25.179.100 zł. Kwestionowana przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji kwota 61.500 zł to dodatek wypłacony wnioskodawcy za prowadzenie przyczepy. Ponadto wskazał, że roczny wskaźnik wynagrodzenia wynosi 52,52% i nie ma znaczenia dla wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego, bowiem jest niższy niż roczne wskaźniki przyjęte za lata 1983 – 1992(k. 43 – 44 a.s.).

Sąd Okręgowy podzielił wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i finansów i uznał, że wynagrodzenie będące podstawą wymiaru składek za 1987 r. wynosiło 406.054 zł, za 1990 r. wynosiło kwotę 13.131.319 zł, za 1992 r. kwotę 21.802.179 zł i za 1993 r. kwotę 25.179.100 zł.

Odnosząc się do wyliczeń za 1987 r. należy podnieść, że kwestionowana pierwotnie przez organ rentowy kwota 6.858 zł, to należne kierowcy dodatkowe wynagrodzenie za przewozy ładunków w ramach tzw. „pustych przebiegów” ekspediowanych przez Przedsiębiorstwo (...). Kierowcy obowiązani byli zgłaszać przejazd bez ładunku w PSK w celu ewentualnego przewozu przesyłki na określonej trasie za co otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie. W przypadku braku przesyłek kierowca w karcie drogowej otrzymywał stosowne stwierdzenie PSK. Nie budzi również wątpliwości Sądu, że kwota 1980 zł wykazana w karcie wynagrodzeń (k. 97 akt ZUS) w miesiącu styczniu 1987 r. to należność za odśnieżanie. Rubryka 8 dotyczy nie tylko wynagrodzenia za odśnieżanie, ale również wynagrodzenia zasadniczego. Kwota 405.554 zł wyliczona przez biegłego jest zbieżna z podsumowaniem uczynionym na karcie wynagrodzeń pod rubryką 18 „ razem płaca”. Ponadto zdaniem Sądu należało uwzględnić wykazaną w omawianej karcie wynagrodzeń kwotę 500 zł, bowiem była to nagroda wypłacona z funduszu mistrzowskiego w sierpniu 1987 r. za szczególne osiągnięcia.

Według obowiązujących do 1990 r. przepisów podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne stanowiły te składniki wynagrodzenia, które zaliczano do tzw. osobowego funduszu płac. W okresie od dnia 1 stycznia 1984 r. do 31 grudnia 1989 r. obowiązywały przepisy Uchwały nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M.P. 1983 r. nr 15, poz. 85 ze zm.). Zgodnie z § 1 ust. 1 tej uchwały wynagrodzenia obejmują wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty wypłacone (wydawane) bezpośrednio pracownikom lub innym osobom fizycznym przez jednostkę gospodarki uspołecznionej, stanowiące wydatki tej jednostki ponoszone na opłacenie wykonywanej na jej rzecz pracy, niezależnie od źródeł finansowania tych wypłat i świadczeń oraz bez względu na podstawę stosunku pracy bądź innego stosunku prawnego lub czynności prawnej, na których podstawie jest świadczona praca.

Prawidłowo zostało także wyliczone wynagrodzenie wnioskodawcy za 1993 r. na kwotę 25.179.100 zł. Wprawdzie biegły za podstawę wyliczeń przyjął składniki wynagrodzenia wykazane na druku ZUS Rp-7 (k. 103 akt ZUS), jednakże należy stwierdzić, że odpowiadają kwotom z kartoteki zarobkowej
(k. 86 akt ZUS). Po odcyfrowaniu zapisów z kartoteki Sąd ustalił, że:

- wynagrodzenie zasadnicze wyniosło 16.754.400 zł,

- wynagrodzenie za „nadgodziny” 645.200 zł,

- premie łącznie 5.190.000 zł (79.190.000 zł (79.200 + 1.857.200 + 3.253.600),

- dodatek za prowadzenie przyczepy 61.500 zł,

- wynagrodzenie za urlop 2.195.400 zł,

- dopłata do nadgodzin w kwocie 332.600 zł. Razem 25.179.100 zł. To wynagrodzenie nie zostało uwzględnione w podstawie wymiaru ze względu na niski wskaźnik roczny. Wyliczenia za 1990 r. i 1992 r. nie wymagają omówienia ze względu na podzielenie przez organ rentowy opinii biegłego w tej części.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że wskaźnik podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r. wynosi 88,52% i został obliczony zgodnie z art. 15 ust. 1 i art. 174 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2013, poz. 1440 ze zm.).

Z tych wszystkich względów i na mocy powołanych przepisów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w sentencji – art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

LKN/sj