Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa L. S.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 4 lutego 2015 roku, sygn. akt I C 1139/14 upr

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancje odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 381/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił powództwo L. S. skierowane przeciwko A. S. o zapłatę kwoty 3378,00 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył następujący stan faktyczny:

A. S. prowadziła przychodnię podstawowej opieki zdrowotnej (...) w T.oraz R., która miała podpisaną umowę z NFZ.

A. S. użyczyła jeden z gabinetów przychodni dla praktyki powódki L. S.. A. S. chciała zawrzeć z powódką umowę o świadczenie usług zdrowotnych, ale L. S. nie przedstawiła potwierdzenia przepracowania 10 lat, które było wymagane przez pozwaną.

L. S. zajmowała jeden z gabinetów przychodni w T. przez okres 2 tygodni. W tym czasie przyjęła jako pacjentkę swoją znajomą, która już wcześniej w poprzednim gabinecie była jej pacjentką i wystawiła dla niej receptę na prywatny gabinet. Ponieważ pozwana nie zgłosiła powódki do NFZ jako lekarza swojej przychodni, do powódki nie został zarejestrowany żaden z pacjentów przychodni. Powódka nie otrzymała też druków recept od pozwanej na swoje nazwisko. Nie przyjęła w okresie objętym pozwem żadnego z pacjentów przychodni.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo podlega oddaleniu jako nieudowodnione.

Umowę o świadczenie usług zdrowotnych reguluje ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Zgodnie z art. 27 tej ustawy z przyjmującym zamówienie udzielający zamówienia zawiera umowę na czas udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub na czas określony. Umowa nie może być zawarta na okres krótszy niż 3 miesiące, chyba że rodzaj i liczba świadczeń zdrowotnych uzasadniają zawarcie umowy na okres krótszy (ust 1). Przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie oraz na zasadach określonych w umowie, a udzielający zamówienia do zapłaty wynagrodzenia za udzielanie tych świadczeń (ust. 2). Umowa wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (ust. 3).

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a w myśl art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W ocenie Sądu strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wywiązała się z tego obowiązku.

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała, iż umowa o świadczenie usług zdrowotnych została zawarta między stronami. Powódka co prawda przedstawiła dwa rachunki za świadczone usługi, które sama wystawiła, ale wobec nieuznania ich przez stronę pozwaną nie mogą one stanowić dowodu na zawarcie umowy o świadczenie usług zdrowotnych, tym bardziej, iż umowa taka powinna być ona zawarta pod rygorem nieważności w formie pisemnej. Powódka sama przyznała, że nigdy nie doszło do zawarcia między stronami umowy w formie pisemnej. Twierdziła natomiast, że została zawarta umowa ustna. Tymczasem taka umowa byłaby w świetle obowiązujących przepisów prawa nieważna. Pozwana zaprzeczała, jakoby miało dojść między stronami do zawarcia umowy o świadczenie usług medycznych argumentując, że powódka nie mając specjalizacji lekarza rodzinnego ani pediatrii winna się legitymować stosownym zaświadczeniem z Izby Lekarskiej potwierdzającym przepracowanie 10 lat. gdyż tylko wówczas mogłaby samodzielnie wykonywać zawód, bez nadzoru innego lekarza. Pozwana warunkowała zatem zawarcie umowy przedstawieniem przez powódkę takiego zaświadczenia. Powódka, uzyskała stosowne zaświadczenie dopiero w grudniu, a zatem już po upływie okresu, w którym miała rzekomo świadczyć usługi medyczne na rzecz pozwanej. Zeznania powódki co do zawarcia umowy przez strony w formie ustnej nie zostały potwierdzone żadnymi innymi środkami dowodowymi i nie zasługują na wiarę. Zgłoszeni przez powódkę świadkowie potwierdzili jedynie, że powódka korzystała z gabinetu pozwanej, ale nie potrafili stwierdzić jednoznacznie, na jakiej zasadzie. To, że w ocenie powódki i zgłoszonych przez nią świadków' pozwana jest osoba nieuczciwą i zalegała z wypłatami wynagrodzeń dla innych lekarzy nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Trudno uwierzyć, aby powódka zgodziła się świadczyć usługi medyczne nie mając podpisanej umowy z pozwaną, zwłaszcza w sytuacji, gdy wiedziała, że pozwana nie zgłosiła jej do NFZ i nie otrzymała dla niej recept oraz że nie zostali zapisani do powódki pacjenci przychodni. Nie bardzo wiadomo, na czym miałoby polegać owo świadczenie usług w sytuacji, gdy powódka nie mogła przyjmować pacjentów przychodni na NFZ. Wreszcie podkreślić należy, że świadkowie powódki, którzy zeznawali w niniejszej sprawie jako zatrudnieni przez pozwaną lekarze mieli - w przeciwieństwie do powódki - podpisane z pozwaną pisemne umowy bądź kontrakty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy powództwo oddalił jako nieudowodnione. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 KPC zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. Mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a) art. 27 ust. 3 ustawy o działalności leczniczej w zw. z art 73 § 1 k.c. poprzez jego bledną wykładnie i uznanie za niebyłą czynności prawnej nieważnej z powodu niezachowania wymaganej przez ustawę formy prawnej i przyjęcie, iż niesporządzenie przez strony umowy o świadczenie usług zdrowotnych przez powódkę na rzecz pozwanej nie rodzi po stronie pozwanej obowiązku wypłaty wynagrodzenia powódce za świadczone na jej rzecz usługi w sytuacji gdy z zebranego materiału dowodowego w sprawie w postaci zeznań stron, świadków oraz załączonych i opieczętowanych przez pozwaną rachunków wynika, iż powódka w okresie od 15.10. 2013 r. do 18. 10. 2013 r. oraz od 22.10.2013 r. do 25.10.2013 r. świadczyła usługi medyczne na rzecz pozwanej,

b) art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i wywiedzenie przez Sąd pozytywnych dla pozwanej skutków prawnych z jej sprzecznego z obowiązującymi normami prawnymi zachowania a w szczególności: niesporządzenie umowy o świadczenie usług medycznych z powódką w formie pisemnej, niezgłoszenie powódki do NFZ, nie złożenie wniosku o przydzielenie recept powódce jako osobie uprawnionej wykonującej zawód w przychodni pozwanej, niewskazanie w NFZ lekarza sprawującego nadzór nad powódką i w konsekwencji oddalenie powództwa o zapłatę wynagrodzenia powódce za wykonaną przez nią usługą,

c) pkt 1 ppkt 1.2., część 5, załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2013 z 1248) poprzez ich niezastosowanie polegające na uznaniu, że powódka nie posiadała wymaganych uprawnień do świadczenia usług na rzecz pozwanej w sytuacji gdy zgodnie z przytoczonym przepisem powódka jako lekarz z odbytym stażem podyplomowym mogła świadczyć usługi medyczne pod nadzorem innego lekarza

2. Mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 233 k.p.c. - przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez zaniechanie wszechstronnej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz wadliwą ocenę złożonych zeznań powódki i świadków przez nią powołanych na okoliczność faktycznego udzielania usług medycznych w gabinecie pozwanej, a w szczególności:

a) uznanie zeznań świadków za nic nie wnoszące i nieprzydatne z punktu widzenia przedmiotu sprawy w sytuacji, gdy wszyscy świadkowie potwierdzili, iż powódka świadczyła na rzecz pozwanej usługi medyczne,

b) przyjęcie, iż zeznania świadków potwierdzają jedynie, że powódka korzystała z gabinetu pozwanej na zasadzie użyczenia, w sytuacji gdy z zeznań świadków wynika, iż w przychodni pozwanej nie było prywatnych gabinetów lekarskich,

c) odmowę wiarygodności rachunkom wystawionych przez powódkę i opieczętowanych przez pozwaną jako potwierdzenie zawarcia umowy o świadczenie usług medycznych, wykonania usługi oraz istnienia roszczenia.

a nadto, wnosiła o dopuszczenie dowodu z załączonego do apelacji dokumentu na okoliczności wskazane w uzasadnieniu i jednocześnie podnosiła, iż przeprowadzenie dowodu z załączonego dokumentu przed Sądem I instancji nie było możliwe z uwagi na fakt iż powódka uzyskała przedmiotowy dokument po wydaniu wyroku w przedmiotowej sprawie.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt kpc. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez powódkę skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Pogląd Sadu, że żądanie zgłoszone w pozwie jest nieuzasadnione jest przedwczesny.

Podstaw do oddalenia powództwa nie można upatrywać w samym fakcie, że brak było między stronami umowy w formie pisemnej. Jeżeli założyć – jak to uczynił Sąd Rejonowy – ze forma ta była pod rygorem nieważności – oceny zgłoszonego roszczenia można dokonać w płaszczyźnie art. 405 kc. Wówczas należało ustalić czy zaistniały przesłanki wskazane w tym przepisie a w szczególności czy pozwana bezpodstawnie się wzbogaciła, zaś powódka bezpodstawnie została zubożona.

Zeznania świadków przesłuchanych w sprawie są rozbieżne. Jedni z nich wskazują, że byli zatrudnieni w firmie pozwanej, inni zaś, że łączyła ich z pozwaną umowa o dzieło. Wymaga ustaleń jaki ewentualnie węzeł prawny łączył obie strony. Jeżeli się okaże, że powódka był zatrudniona u pozwanej w ramach umowy o pracę, wówczas sprawa niniejsza będzie miała charakter sprawy pracowniczej. To zaś będzie skutkowało przekazaniem sprawy do rozpoznania sądowi pracy.

W razie ustalenia, że strony łączyła umowa cywilna, np. o dzieło sprawa będzie miała charakter sprawy cywilnej. W tym przypadku koniecznym będzie ustalenie treści łączącej strony umowy, w tym wzajemnych praw, obowiązków oraz wynagrodzenia.

Okoliczności te nie były w ogóle przedmiotem ustaleń Sądu. Istota sprawy nie została więc rozpoznana.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w przedstawionym wyżej kierunku.

Z tych więc przyczyn i na podstawie art. 386 § 4 kpc należało orzec jak w sentencji.