Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. K.

przeciwko I. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 19 marca 2014 roku, sygn. akt I C 45/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym i drugim sentencji
w ten sposób, że uchyla w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 09 listopada 2012 roku w sprawie I Nc 1763/12
i zasądza od pozwanej I. P. na rzecz powoda K. K. kwotę 20.000 (dwadzieścia tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2012 roku do dnia zapłaty,
a w pozostałej części powództwo oddala i znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 669/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. K. przeciwko I. P. o zapłatę

1.  uchylił w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 09 listopada 2012 roku w sprawie I Nc 1763/12 i powództwo oddalił;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 09 stycznia 2012 r. powód K. K. zawarł z pozwaną I. P. umowę spółki cywilnej (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Kapitał spółki określony został na kwotę 40 000 złotych, z tym że udział w spółce (...) określony został na 75 % (30 000 złotych), zaś powoda na 25 % (10 000 złotych).

Stosownie do zapisów umowy spółki powód K. K. wniósł do spółki pracę osobistą oraz kwotę w gotówce w wysokości 10 000 złotych. Z kolei pozwana I. P. wniosła do spółki środki trwałe z poprzedniej spółki.

Z kolei wcześniej w dniu 12 grudnia 2011 r. powód K. K. dał pozwanej I. P. kwotę 30 000 złotych, które miały być przeznaczone na pokrycie przez niego udziałów w innej spółce - spółce cywilnej (...). Spółka ta rozpoczęła swoją działalność w dniu 29 marca 2001 r., zakończyła zaś w dniu 30 grudnia 2011 r.

Do objęcia przez powoda udziałów w spółce (...) nigdy jednak nie doszło, a spółka ta na początku 2012 r. został wykreślona z rejestru (...).

W dniu 06 sierpnia 2012 r. powód złożył pozwanej pisemne wypowiedzenie umowy spółki (...).

Z kolei spółka (...) rozpoczęła swoją działalność gospodarczą w dniu 23 stycznia 2012 r., zakończyła zaś w dniu 29 września 2012 r. i w tym dniu została wykreślona z rejestru (...).

Do chwili obecnej nie została przeprowadzona sprawa o rozlicznie majątku spółki cywilnej (...).

Kwota 30 000 złotych, którą otrzymała powódka jako środki pieniężne na objęcie przez powoda udziałów w spółce (...). miała ostatecznie stanowić wkład do spółki (...) zawartej z K. K.. Z tej sumy kwota 10 000 złotych przeznaczona była na wkład powoda w spółce, zaś kwota 20 000 złotych stanowiła zapłatę za wiedzę i technologię jaką pozwana I. P. wniosła do zawartej z powodem spółki. Nie posiada już pieniędzy w kwocie 20 000 złotych i nie otrzymywała żadnych innych środków pieniężnych od powoda.

Spółka (...) została rozwiązana z ujemnym bilansem wynoszącym 1 300 -1 800 złotych.

Po zakończeniu działalności spółki pozwana I. P. sprzedała pozostałe maszyny, spłaciła zobowiązania spółki wobec ZUS-u, Urzędu Skarbowego, należności za zużytą energię elektryczną oraz wynajem pomieszczeń w których funkcjonowała spółka.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego przedstawionego przez obie strony procesu. Ponieważ zarówno powód jak również pozwana reprezentowani byli przez profesjonalnych pełnomocników, Sąd zwolniony był z przeprowadzania jakiegokolwiek postępowania dowodowego z urzędu.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo strony powodowej nie może zostać uznane za uzasadnione.

W zakresie żądania zapłaty kwoty 30 000 złotych Sąd zauważa, że przedmiotowa kwota została wpłacona przez powoda K. K. na poczet objęcia udziałów w spółce (...). Okoliczność ta nie była kwestionowana w toku procesu przez stronę pozwaną. Nie budzi również wątpliwości, iż do tego nigdy nie doszło, spółka (...) zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 30 grudnia 2011 r. Ostatecznie kwota ta przekazana została na poczet nowej spółki, zawartej pomiędzy stronami - spółki (...). Z tej sumy kwota 10 000 złotych przeznaczona była na wkład powoda K. K. w spółce, zaś kwota 20 000 złotych stanowiła zapłatę za wiedzę i technologię jaką pozwana I. P. wniosła do zawartej z powodem spółki.

W toku przedmiotowego procesu strona powodowa wskazała jednak, że kwota 30 000 złotych, której zwrotu domaga się od pozwanej I. P. dochodzona jest na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Stosownie do treści art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe do zwrotu jej wartości. Jednakże stosownie do treści art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Ponieważ jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń kwoty tej pozwana już nie posiada, została ona zainwestowana w nową spółkę, brak jest podstaw do jej zwrotu na rzecz powoda.

Z kolei kwota 7 000 złotych jak wynika ze stanowiska strony powodowej zajętym na posiedzeniu w dniu 19 marca 2014 r. związana jest ze zwrotem wkładu wniesionego do spółki (...), ale nie jest związana z rozliczeniem spółki zawartej pomiędzy stronami (k.277).

W tym zakresie Sąd podziela argumentację strony pozwanej, iż roszczenie strony powodowej jest co najmniej przedwczesne. Żądanie zwrotu wkładu powinno być poprzedzone rozliczeniem spółki zawartej pomiędzy stronami. Strona powodowa winna wystąpić do Sądu ze stosownym wnioskiem i w trakcie stosownego postępowania wykazać, że po rozwiązaniu spółki (...), po spłacie wszelkich jej zobowiązań pozostał jeszcze majątek, pozwalający na spłatę wniesionych do spółki wkładów (art. 871 k.c. w zw. z art. 875 k.c).

Ponadto Sąd zważa, iż powód K. K. w żaden logiczny i przekonywujący sposób nie wykazał, aby kwota 7 000 złotych miała być przez niego dodatkowo pozwanej przekazana. Skoro powód twierdzi, że kwota 7 000 złotych została przekazana na poczet udziałów w spółce, to jest to sprzeczne z zapisami umowy spółki (...) z której przeznacznie wynika, że powód wniósł do spółki kwotę 10 000 złotych (niewątpliwie powód umowę spółki przed jej podpisaniem przeczytał). Ponadto gdyby takiej wpłaty dokonał, to dziwnym jest, że nie zażądał na tę okoliczność żadnego pokwitowania. skoro w momencie przekazywania kwoty 30 000 złotych takie pokwitowanie zostało sporządzone.

W tej sytuacji niezależnie od powyższej okoliczności, brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów potwierdzających przekazanie pozwanej przez powoda dodatkowo kwoty 7 000 złotych ponad kwotę 30 000 złotych, nie mówiąc już o celu na jaki ta suma miałaby zostać przekazana.

W tej sytuacji mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku, uchylając wydany w dniu 09 listopada 2012 r. nakaz zapłaty (art. 496 k.p.c).

O kosztach procesu w przedmiotowej sprawie (punkt drugi wyroku). Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. (zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości, zarzucając mu:

a) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 kpc, poprzez brak wszechstronnego
rozważenia wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału procesowego,
w szczególności zaś:

-

w zakresie sprzeczności istniejących między oświadczeniami pozwanej składanymi w pismach procesowych a oświadczeniami w ramach zeznań stron, jak również pominięcie dowodów mających istotny wpływ na wynik postępowania;

-

w zakresie oceny, że dowody zgromadzone w sprawie pozwalają na stwierdzenie braku majątku pozostałego po ustaniu Spółki;

b) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 409 kc, poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy biorąc pod uwagę ustalenia Sądu I instancji brak było podstaw do stwierdzenia zaistnienia przesłanek wskazanych w dyspozycji tegoż przepisu.

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie utrzymania w mocy w całości nakazu zapłaty wydanego w dniu 9 listopada 2012 roku w sprawie I Nc 1763/12. Ponadto o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego w postępowaniu apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda pełnomocnik pozwanej wnosił o jej oddalenie jako całkowicie bezzasadnej oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, z wyodrębnieniem kosztów zastępstwa procesowego pozwanej w drugiej instancji, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest częściowo zasadna.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc, poprzez brak oceny wiarygodności i mocy dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału procesowego jest zasadny, bowiem Sąd I instancji nie dokonał w ogóle oceny materiału dowodowego, choć zeznania stron były sprzeczne co do istotnych kwestii, zeznania świadka Z. K. były odmienne od poczynionych przez Sąd ustaleń. Sąd Rejonowy nie uzasadnił dlaczego niektóre dowody pominął.

Sąd I instancji nie ocenił wiarygodności zeznań świadka Z. K. ustalając, że powód nie przekazał pozwanej kwoty 7.000zł, gdy z zeznań tego świadka wynika, że przed podpisaniem nowej umowy powód przekazał pozwanej 2.500zł na poczet opłat związanych z rozpoczęciem nowej spółki, na przełomie stycznia, lutego 2012 roku przekazał pozwanej kwotę 4.500zł na zakup surowca.

Oczywiście nie ma racji skarżący co do twierdzenia, że Sąd powinien roztrząsać sprzeczności istniejące między oświadczeniami pozwanej składanymi w pismach procesowych a treścią zeznań pozwanej, ponieważ pisma pozwanej nie są dowodami w sprawie. Należy natomiast ocenić zeznania pozwanej i powoda, świadka Z. K. co do kwestii, które są sprzeczne.

Sąd II instancji w następujący sposób, odmiennie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy:

Sąd Odwoławczy nie dał wiary pozwanej, co do twierdzeń, że powód kwotę 20.000zł zapłacił pozwanej za wiedzę i „maszyny” ponieważ nie znajdują one potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zeznania pozwanej w tej części są wewnętrznie sprzeczne a mianowicie w dniu 21.10.2013 roku pozwana raz zeznaje „Ustaliliśmy takie udziały w spółce (chodzi o (...)), aby uwzględnić moją wiedzę i maszyny przeniesione z poprzedniej spółki”, raz zeznaje „Gdy brałam 30.000zł funkcjonowała jeszcze firma (...). 10.000zł poszło do (...) spółki (...) w ramach udziału powoda a 20.000zł za technologię i wiedzę, którą chciałam przekazać powodowi”. Na rozprawie w dniu 13 stycznia pozwana zaś zeznaje „ Kwota 30.000zł miała stanowić wkład do (...), w tym 20.000zł z tytułu technologii, którą wniosłam”. Zeznania te są sprzeczne z zeznaniami powoda w tej kwestii i z treścią zawartej na piśmie przez strony w dniu 09.01.2012 roku umowy spółki (...) (k.8-10), z której wprost wynika, że pozwana wnosi do spółki środki trwałe z poprzedniej spółki, osobistą pracę oraz wtryskarkę do tworzyw sztucznych, formy do kształtek kanalizacyjnych, wytłaczarkę do rur, wiertarkę stołową, samochód ciężarowy, betoniarkę o wartości 30.000zł, a powód wnosi do tej spółki osobistą pracę oraz gotówkę w kwocie 10.000zł a „zgodnie z powyższym udział I. P. – 30.000 wynosi 75%, K. K. – 10.000zł wynosi 25%. Kapitał spółki wynosi 40.000zł”. Z umowy spółki wprost wynika, że maszyny zostały już uwzględnione a pozwana zeznaje „Kwota 30.000 zł miała stanowić wkład do (...), w tym 20.000zł z tytułu technologii, którą ja wniosłam”. Gdyby zeznania pozwanej w tej kwestii opierały się na prawdzie z całą pewnością strony zawarłyby takie stwierdzenie w treści zawartej przez siebie umowy spółki (...). Należy stwierdzić, że na podstawie takich dowodów Sąd meritii absolutnie błędnie ustalił, że kwota 20 000 złotych stanowiła zapłatę za wiedzę i technologię jaką pozwana I. P. wniosła do zawartej z powodem spółki.

Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom pozwanej w tej części, w której pozwana twierdzi, że nie posiada już pieniędzy w kwocie 20 000 złotych ponieważ te zeznania są gołosłowne, nie zostały potwierdzone żadnymi dowodami. W rozważaniach Sąd Rejonowy powołuje się na ustalenie, że kwota 20.000zł została zainwestowana w nową spółkę, choć takich ustaleń nie poczynił.

Co do pominięcia dowodu (k.42) z faktur zakupowych i sprzedażowych z całego okresu funkcjonowania spółki (...) „na okoliczność stanu aktywów i pasywów Spółki oraz jej stanu bilansowego” to zasadnie Sąd Rejonowy nie dopuścił tego dowodu, ponieważ wskazana we wniosku okoliczność jest niemożliwa do udowodnienia na podstawie wskazanego dowodu - faktur. Na podstawie samych faktur sprzedażowych i zakupowych bez kompletu dokumentów dotyczących kosztów nie można ustalić ani majątku spółki, ani jej dochodów, ani tym bardziej nie można sporządzić jakiekolwiek bilansu pomijając, iż Sąd nie miałby uprawnienia do sporządzenia takiego bilansu a wniosku o dowód z opinii biegłego nie było. Samo użycie sformułowania „stanu bilansowego” nic Sądowi nie mówi, jest to pojęcie niezrozumiałe. Skoro wniosek dowodowy był źle sformułowany, a dowody nieprzydatne do ustalenia okoliczności na które zostały powołane Sąd prawidłowo nie dopuścił tego dowodu.

Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom świadka Z. K. co do twierdzeń, że powód przekazał pozwanej kwotę 7.000zł, w tym przed podpisaniem nowej umowy 2.500zł na poczet opłat związanych z rozpoczęciem nowej spółki, na przełomie stycznia, lutego 2012 roku kwotę 4.500zł na zakup surowca, ponieważ zeznania te nie zostały poparte żadnym innym materiałem dowodowym. Nie zostało sporządzone żadne pokwitowanie przekazania tych pieniędzy. Nie da się logicznie połączyć tych twierdzeń z treścią umowy spółki, z której wynika, że wkład powoda do spółki wynosi 10.000zł.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż w dniu 12 grudnia 2011 r. powód K. K. dał pozwanej I. P. kwotę 30 000 złotych, które miały być przeznaczone na pokrycie przez niego udziałów w spółce cywilnej (...). Do objęcia przez powoda udziałów w spółce (...) nigdy jednak nie doszło, a spółka ta na początku 2012 r. została wykreślona z rejestru (...), że w dniu 09 stycznia 2012 r. powód K. K. zawarł z pozwaną I. P. umowę spółki cywilnej (...), że z tych 30.000zł przekazanych pozwanej 10.000zł zaliczone zostało na poczet udziału powoda w nowej spółce cywilnej (...).

Sąd Okręgowy odmiennie niż Sąd meritii ustalił, że pozostała kwota w wysokości 20.000zł przekazana pozwanej przez powoda w dniu 12 grudnia 2011 r. na pewno nie jest zapłatą „za wiedzę i technologię jaką pozwana I. P. wniosła do zawartej z powodem spółki (...), odmiennie też ustalił, iż brak jest podstaw w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego do przyjęcia, że pozwana nie ma tych 20.000zł przekazanych przez powoda, nie jest wzbogacona o te 20.000zł.

Zasadny jest zatem zarzut apelacyjny naruszenia prawa materialnego tj. art. 409 KC, poprzez jego zastosowanie.

Zgodnie z treścią art. 409 KC obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

W orzecznictwie i w doktrynie powinność liczenia się z obowiązkiem zwrotu utożsamia się ze złą wiarą (por. np. wyr. SN z 7.8.2001 r., I PKN 408/00, OSNP 2003, Nr 13, poz. 305; W. Serda, Nienależne, s. 253 i n.; E. Łętowska, Bezpodstawne, s. 135; krytycznie S. Wójcik, Recenzja, s. 97). Nie chodzi tu wyłącznie o wiedzę o obowiązku zwrotu korzyści. Można zatem powiedzieć, że określenie użyte w art. 409 KC jest pojemniejsze niż zła wiara, a w każdym razie mieści w sobie wszystkie wypadki złej wiary (A. Ohanowicz, Glosa do uchwały SN z 24.3.1967 r., PZP 42/66, NP 1967, Nr 12, s. 1700).

Zdaniem Sądu Okręgowego pozwana nie udowodniła w żaden sposób, że nie jest już wzbogacona a poza tym absolutnie powinna była się liczyć z obowiązkiem zwrotu powodowi kwoty 20.000zł. Jeśli zainwestowała w nową spółkę (choć takich ustaleń nie można poczynić, z uwagi na brak materiału dowodowego) to tym bardziej jest wzbogacona.

Rację ma apelujący kwestionując wskazaną przez Sąd Rejonowy niemożność żądania w niniejszej sprawie zwrotu wkładu wniesionego do spółki (...) przez powoda.

(...) spółki cywilnej może dochodzić zwrotu wniesionego do spółki wkładu w postępowaniu procesowym w sprawie z jego powództwa przeciwko wspólnikowi o zapłatę, jak również może zgłosić do potrącenia swą

wierzytelność, jaka mu przysługuje na podstawie art. 875 § 2 KC z tytułu zwrotu wkładu wniesionego do rozwiązanej już spółki, bez wcześniejszego przeprowadzania postępowania o zniesienie współwłasności majątku spółki i rozliczenia wspólników ( por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 2002-06-21, I ACa 1338/01,Opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych rok 2003, Nr 7, poz. 27, str. 41)

Nie ulega wątpliwości, że wspólnicy mogą dokonać rozliczeń majątku spółki w drodze umowy. Jeżeli zaś istnieje między nimi spór w tym zakresie, każdy ze wspólników może złożyć wniosek o zniesienie współwłasności wspólnego majątku . Zgodnie bowiem z art. 875 § 1 KC, od chwili rozwiązania spółki do wspólnego majątku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, z wyłączeniem spraw ujętych w § 2 i § 3 art. 875 KC. Oznacza to, że podział majątku spółki następuje na wniosek współwłaściciela (art. 210 KC) w trybie nieprocesowym uregulowanym w art. 617 - 625 KPC, w sposób określony w art. 211 i art. 212 KC.

Majątek wspólników, to przysługujące im prawa majątkowe, czyli aktywa. Przedmiotem zaś współwłasności w ścisłym tego słowa znaczeniu są tylko rzeczy oraz wierzytelności do świadczenia niepodzielnego. One tylko mogą podlegać podziałowi stosownie do okoliczności w sposób przewidziany art. 211 i art. 212 KC.

Uregulowanie art. 875 § 1 KC nie dotyczy jednak wkładów wniesionych zgodnie z umową do spółki, gdyż sposób ich rozliczenia przewiduje art. 875 § 2 KC. Na jego podstawie wspólnik uzyskuje roszczenie przeciwko wspólnikowi (wspólnikom) zarządzającym majątkiem spółki o zwrot wkładu (pomniejszonego ewentualnie o udział w stracie). Realizacja tego roszczenia następuje w procesie, a nie w sprawie o zniesienie współwłasności majątku wspólników. Będzie to też zawsze (z jednym wyjątkiem, gdy do spółki jako wkład wniesiono rzeczy do używania) żądanie o zapłatę stosownej kwoty pieniężnej (stanowiącej równowartość jego wkładu oznaczoną w umowie spółki, a w braku takiego oznaczenia - wartość wkładu z chwili jego wniesienia - art. 871 § 1 KC w związku z art. 875 § 2 KC).

Zgodnie z art. 871 KC

§ 1. Wspólnikowi występującemu ze spółki zwraca się w naturze rzeczy, które wniósł do spółki do używania, oraz wypłaca się w pieniądzu wartość jego wkładu oznaczoną w umowie spółki, a w braku takiego oznaczenia - wartość, którą wkład ten miał w chwili wniesienia. Nie ulega zwrotowi wartość wkładu polegającego na świadczeniu usług albo na używaniu przez spółkę rzeczy należących do wspólnika.

§ 2. Ponadto wypłaca się występującemu wspólnikowi w pieniądzu taką część wartości wspólnego majątku pozostałego po odliczeniu wartości wkładów wszystkich wspólników, jaka odpowiada stosunkowi, w którym występujący wspólnik uczestniczył w zyskach spółki.

W myśl art. 875 KC

§ 1. Od chwili rozwiązania spółki stosuje się odpowiednio do wspólnego majątku wspólników przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów poniższych.

§ 2. Z majątku pozostałego po zapłaceniu długów spółki zwraca się wspólnikom ich wkłady, stosując odpowiednio przepisy o zwrocie wkładów w razie wystąpienia wspólnika ze spółki.

§ 3. Pozostałą nadwyżkę wspólnego majątku dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczyli w zyskach spółki.

Zgodnie z art. 871 § 1 kc wspólnikowi występującemu ze spółki zwraca się w naturze rzeczy, które wniósł do spółki do używania, oraz wypłaca się w pieniądzu wartość jego wkładu oznaczoną w umowie spółki, a w braku takiego oznaczenia - wartość, którą wkład ten miał w chwili wniesienia. Nie ulega zwrotowi wartość wkładu polegającego na świadczeniu usług albo na używaniu przez spółkę rzeczy należących do wspólnika. Natomiast zgodnie z art. 871 § 2 kc występującemu wspólnikowi zwraca się ponadto w pieniądzu taką wartość majątku spółki, pozostałego po odliczeniu wartości wkładów wszystkich wspólników (obliczonej zgodnie z art. 871 § 1, a więc - w braku odpowiedniego postanowienia w umowie spółki - według wartości z chwili wniesienia wkładów), jaka odpowiada stosunkowi, w którym występujący wspólnik uczestniczył w zyskach spółki. Przy takim obliczeniu możliwa jest sytuacja, w której wartość majątku wspólnego w chwili dokonywania rozliczenia będzie niższa od wartości wkładów wszystkich wspólników. W takim wypadku występujący wspólnik będzie na podstawie art. 871 § 2 zobowiązany do dopłaty ( S. Grzybowski, w: System, t. III, cz. 2, s. 833).

Istotną okolicznością dla rozstrzygnięcia sprawy w kwestii zwrotu wkładu było ustalenie majątku spółki po rozwiązaniu spółki i spłacie długów i tego faktu powód nie udowodnił w żaden sposób.

Zgodnie zaś z normą art. 6 KC, to na powodzie spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu, gdyż z przepisu tego wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podkreślić należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej. Sąd nie może nakazać stronie czy zobowiązać ją do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody Sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast – jak wynika z art. 6 KC - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu, co miało miejsce w niniejszej sprawie w zakresie żądania zwrotu wkładu w kwocie 10.000zł, oraz w zakresie żądania zwrotu kwoty 7.000zł.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania i podzielając zarzut apelacji dotyczący nieprawidłowego zastosowania art. art. 409 KC Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 KPC, art. 405 KC zmienił zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym i drugim sentencji w ten sposób, że uchylił w całości nakaz zapłaty i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 20.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17.10.2012 roku do dnia zapłaty a w pozostałej części powództwo oddalił i zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.

Zgodnie z treścią art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Mając na uwadze okoliczność, że strony niemal w równym stopniu wygrały i przegrały apelację Sąd wzajemnie zniósł między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.