Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2015 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Lokalowej (...) w B.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zniesienie służebności

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt I C 142/14,

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 13/15

UZASADNIENIE

Powódka wniosła o nieodpłatne zniesienie obciążających jej nieruchomość służebności:

- przechodu na całej niezabudowanej powierzchni działki nr (...) o powierzchni 0,2942 ha, w kierunku pozostałych nieruchomości (...) SA, na rzecz każdoczesnych właścicieli względnie użytkowników wieczystych tych działek, bez prawa budowania przez właściciela lub użytkownika wieczystego działki obciążonej ogrodzeń, murów oporowych i tym podobnych budowli,

- korzystania z podziemnego zbiornika wody znajdującego się na nabywanym gruncie, to jest na działce o numerze (...) o powierzchni 0,2942 ha, bez prawa parkowania w obrysie tego zbiornika ciężkich pojazdów, stawiania budowli ani zachowań, które powodowałyby zanieczyszczenie wody w zbiorniku,

- okazjonalnego dostępu pasem o szerokości czterech metrów wzdłuż południowej i zachodniej ściany budynku magazynu artykułów technicznych, oznaczonego numerem inwentarzowym zbywcy (...), w celu umożliwienia prac remontowych tego budynku,

- istniejących linii: telefonicznej, energetycznej, wodociągowej, pary technologicznej oraz kanalizacji sanitarnej na rzecz nabywców oraz przesyłania tymi liniami „mediów”

z tym uzasadnieniem, że służebności te utraciły dla pozwanej wszelkie znacznie i że w rzeczywistości ani ona, ani jej poprzednik prawny nigdy z nich nie korzystali.

Pozwana wniosła o odrzucenie pozwu ze względu na powagę rzeczy osądzonej lub o odrzucenie pozwu w części roszczeń dotyczących pierwszej, drugiej i czwartej spośród wskazanych pozwie służebności i o oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu, w przypadku zaś oddalenia jej wniosku o odrzucenie pozwu – o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu. Podniosła, że służebności, których zniesienia domaga się powód, były już dwukrotnie przedmiotem postępowań sądowych, przy czym w zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 18 września 2012r. sprawie II Ca 431/12, przedmiot postępowania był tożsamy, tyle że powodem nie była zarządzająca nieruchomością wspólną Wspólnota Lokalowa, a poszczególni użytkownicy jej wieczyści, a roszczenie o nieodpłatne zniesienie trzech spośród czterech objętych obecnym pozwem służebności było przedmiotem powództwa wniesionego przeciwko niej przez powodową Wspólnotę w zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z dnia 10 stycznia 2007 r. sprawie I C 10 63/06. Merytorycznie zarzuciła natomiast, że wszystkie służebności mają dla nieruchomości władnącej istotne znaczenie gospodarcze i że decydując o zakupie nieruchomości władnącej miała na względzie istnienie i treść tych służebności.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu. Przytoczył Sąd następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

W wyniku zawartej w dniu 16 grudnia 1996 r. umowy sprzedaży M. J., S. S., A. P. (1) i H. P., B. P. i E. P. (1), J. S. (1), J. P. (1) i K. P., J. S. (2) i E. S. (1), R. P., M. P., M. M. (1) i P. P., M. G. (1) i J. G., S. B. i I. B., M. B. (1) i E. B. (1), J. B. (1) i H. B., A. T. (1), J. Z. (1) B. Z., M. B. (2) i B. B., C. W. i M. W., A. B. (1) i M. B. (3), G. M. i I. M., G. G. i M. G. (2), P. S. i M. S., J. M. i H. M., R. S. i J. S. (3), S. C., T. T. i D. T., A. T. (2), E. S. (2), W. Z. (1) i H. Z., A. K., J. Z. (2), K. N., J. J. i W. J., A. B. (2) i M. B. (4), H. H., J. S. (4), J. P. (2) i G. P., J. R., Z. W. i A. W., J. B. (2) i E. B. (2), W. K. (1) i M. K. (1), M. K. (2) i B. K., B. G., W. Z. (2), W. K. (2) i M. K. (3), A. J., A. P. (2) i E. P. (2), M. M. (2) i D. M. nabyli od Zakładów (...) SA w B. prawo użytkowania wieczystego działki nr (...) o powierzchni 0,2942 ha oraz własność budynku magazynowego i wiaty. Nabywcy ustanowili nieodpłatnie:

- służebność przechodu na całej niezabudowanej powierzchni działki nr (...) w kierunku pozostałych nieruchomości zbywcy na rzecz każdoczesnych ich właścicieli względnie użytkowników wieczystych, bez prawa budowania przez właściciela lub użytkownika wieczystego działki obciążonej ogrodzeń, murów oporowych i tym podobnych budowli,

- służebność korzystania ze znajdującego się na nabywanym gruncie podziemnego zbiornika wody, bez prawa parkowania w jego obrysie ciężkich pojazdów, stawiania budowli ani zachowań, które powodowałyby zanieczyszczenia wody w zbiorniku,

- służebność okazjonalnego dostępu pasem o szerokości czterech metrów wzdłuż południowej i zachodniej ściany budynku magazynu artykułów technicznych, oznaczonego numerem inwentarzowym (...), w celu umożliwienia prac remontowych tego budynku,

- służebność istniejących linii: telefonicznej, energetycznej, wodociągowej, pary technologicznej oraz kanalizacji sanitarnej na rzecz nabywców oraz przesyłania tymi liniami mediów.

Właściciele położonych na nabytej nieruchomości odrębnych lokali tworzą Wspólnotę Lokalową (...) przy ul. (...) w B..

W dziale III prowadzonej przez Sąd Rejonowy w B. dla nabytej nieruchomości księgi wieczystej nr (...) wpisano służebności: przechodu, korzystania z podziemnego zbiornika wody i okazjonalnego dostępu wzdłuż południowej i zachodniej ściany budynku magazynu artykułów technicznych.

Strona powodowa w dniu 14 września 2006 r. złożyła przeciwko stronie pozwanej pozew o zniesienie bez wynagrodzenia trzech spośród czterech służebności, które zostały objęte pozwem w niniejszej sprawie, pozew ten jednak cofnęła i zrzekła się roszczenia, wskutek czego postępowanie dnia 10 stycznia 2007 r. zostało umorzone.

Stan faktyczny, ustalony na podstawie nie kwestionowanych przez strony dokumentów, jest niesporny. Nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych zeznania przesłuchanych w sprawie przedstawicieli stron, zawierały bowiem w przeważającej mierze ich subiektywne przeświadczenia i oceny i nie mogły być miarodajne dla ustalania okoliczności, których stwierdzenie wymagało wiadomości specjalnych. Złożony po ponad roku od wytoczenia pozwu, na ostatniej rozprawie, wniosek o przeprowadzenie dowodu z oględzin podlegał na podstawie art. 207§6 k.p.c. pominięciu jako spóźniony; zresztą nawet ewentualne przeprowadzenie tego dowodu nie mogło decydować o zasadności żądań pozwu, skoro właściwa ocena aktualnego stanu służebności i istniejących urządzeń oraz aktualnego lub potencjalnego znaczenia służebności lub jego braku dla nieruchomości władnącej wymagała wiadomości specjalnych.

Zgodnie z art. 295 k.c. jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia.

Nie było podstaw do odrzucenia pozwu, czego w pierwszej kolejności domagała się pozwana, nie zachodzi bowiem tożsamość podmiotowa ze sprawą I C 1421/11 Sądu Rejonowego w B., a w sprawie I C 1063/06 tego Sądu nie zostało wydane prawomocne orzeczenie, stwarzające stan powagi rzeczy osądzonej.

Nie zasługiwała na podzielenie argumentacja strony powodowej, jakoby zrzeczenie się przez pełnomocnika powoda we wcześniejszym postępowaniu roszczenia, wobec braku umocowania do dokonania tej czynności, było niedopuszczalne, przepis art. 91 pkt 4 k.p.c. wyraźnie bowiem stwierdza, że pełnomocnictwo procesowe z samego prawa obejmuje, między innymi, umocowanie do zrzeczenia się roszczenia, a brak jest podstaw do uznania, że wytoczenie przez wspólnotę mieszkaniową powództwa o zniesienie bez wynagrodzenia obciążającej ją służebności stanowiło czynność przekraczającą zwykły zarząd w rozumieniu przepisu art. 22 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, w konsekwencji zaś – że pełnomocnictwo udzielone w sprawie I C 1063/06 było niewystarczające. Już z tej tylko przyczyny powództwo co do trzech roszczeń, których powódka się zrzekła, należało oddalić.

Nawet jednak przy założeniu bezskuteczności oświadczenia o zrzeczeniu się roszczenia brak było podstaw do uwzględnienia żądań pozwu. Zgodnie wszak z regułami dotyczącymi rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.) powódka winna była wykazać, że służebności, których zniesienia bez wynagrodzenia się domaga, utraciły dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, jednak, poza stwierdzającymi niesporne okoliczności dokumentami i poza złożeniem wniosku o przesłuchanie stron, nie zaoferowała we właściwym terminie żadnych dowodów, które mogłoby umożliwić uznanie żądań pozwu za zasadne w całości lub w części.

Przede wszystkim definitywne stwierdzenie, jak przedstawia się obecny stan służebności w stosunku do stanu z daty ich ustanawiania, oraz czy doszło do utraty wszelkiego ich znaczenia dla nieruchomości władnącej, wymagało ewidentnie wiadomości specjalnych. Stanowiska stron w tym zakresie są diametralnie różne, a zaoferowane przez powoda dowody w żaden sposób nie są w stanie podważyć wyrażonego w zeznaniach członka zarządu pozwanej poglądu, że wszystkie objęte pozwem służebności mają dla niej znaczenie i że bądź są przez nią wykorzystywane, bądź planowane jest wykorzystywanie ich w przyszłości. Nieruchomość obciążona i nieruchomość władnąca sąsiadują ze sobą, a sąd nie może arbitralnie stwierdzić, że ustanowiona służebność przechodu utraciła wszelkie znaczenie dla pozwanej, skoro ta wskazuje, że przez obecny parking, na którym jest ustanowiona służebność, przebiega droga ewakuacji oraz dojście dla mieszkańców. Tezę tę mógłby ewentualnie negatywnie zweryfikować jedynie biegły przez stwierdzenie, że z uwagi na obecny układ komunikacyjny i ewentualne wymogi ewakuacyjne służebność ta nie ma obecnie dla nieruchomości władnącej żadnego znaczenia. Analogiczna sytuacja istnieje w przypadku służebności korzystania z podziemnego zbiornika wody i z linii doprowadzających media. Sąd, nie dysponując wiadomościami specjalnymi, nie jest w stanie przesądzić o konieczności istnienia zbiornika wody lub jego całkowitej zbędności oraz o aktualnym lub potencjalnym znaczeniu linii doprowadzających media. Z dowodów przeprowadzonych w sprawie nie wynika także w żaden sposób, aby całkowicie znaczenie dla nieruchomości władnącej miała stracić ustanowiona dla remontu budynku służebność okazjonalnego dostępu do tego budynku pasem o szerokości 4 metrów, skoro w miejscu poprzednio istniejącego wzniesiony został nowy budynek; tak jak w poprzednich wypadkach zatem, jedynie biegły mógłby ewentualnie ocenić, że dostęp ów jest całkowicie zbędny.

Wobec niewykazania przez powódkę zasadności choćby części dochodzonych roszczeń, powództwo jej podlegało oddaleniu w całości.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach przywołał Sąd normy art. 98§1 i §33 k.p.c.

W apelacji od opisanego wyżej wyroku powódka zaskarżyła go w części oddalającej powództwo o nieodpłatne zniesienie służebności przechodu na działce nr (...), służebności korzystania ze znajdującego się na tej działce podziemnego zbiornika wody, a także służebności istniejących linii: telefonicznej, energetycznej, wodociągowej i pary technologicznej oraz kanalizacji sanitarnej. Zarzuciła powódka błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, mimo przyznania przez pozwaną, że nie korzysta ze służebności podziemnego zbiornika wody i ze służebności istniejących linii, że ustalenie tych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, w wyniku czego doszło do obrazy art. 295 k.c. przez uznanie, że nie udowodniła utraty znaczenia tych służebności, kolejny błąd w ustaleniach polegający na przyjęciu, że zrzeczenie się przez pełnomocnika powódki w sprawie I C 1063/06 Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej było prawnie skuteczne, wreszcie obrazę art. 292 k.p.c. i art. 227 k.p.c. w związku z art. 207§6 k.p.c. przez oddalenie jej wniosku o przeprowadzenie dowodu z oględzin nieruchomości. W oparciu o te zarzuty wniosła o zmianę wyroku przez uwzględnienie jej powództwa w zaskarżonej części lub o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a także o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu za obie instancje; wniosła także o rozpoznanie postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 5 marca 2014 r. w przedmiocie ustalenia wartości przedmiotu sporu i zawartego w punkcie 2/ wyroku postanowienia o kosztach procesu.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności odnieść się wypadnie do zgłoszonych w apelacji wniosków o rozpoznanie w ramach zakreślonych normą art. 380 k.p.c. wskazanych przez skarżącą postanowień Sądu Okręgowego. W myśl tej normy rozpoznaniu w tym trybie podlegają te tylko postanowienia, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Żadne z wymienionych w apelacji postanowień warunków tych nie spełnia.

Nie ulega wątpliwości, że zawarte w wyroku rozstrzygnięcie o kosztach procesu zaskarżalne jest bądź odrębnym zażaleniem (art. 394§1 pkt 9 k.p.c.), bądź w ramach apelacji skierowanej przeciwko całości lub części rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania pozwu. Powódka wyrok w punkcie 1/, oddalającym jej powództwo, zaskarżyła w całości, nie skarżąc formalnie apelacją zawierającego rozstrzygnięcie o kosztach procesu punktu 2/ tego wyroku, domagając się natomiast rozpoznania tego ostatniego rozstrzygnięcia (postanowienia) niejako „przy okazji” rozpoznawania apelacji. Z tej przyczyny Sąd Apelacyjny uznał, że w istocie apelacja została skierowana przeciwko całemu wyrokowi, w związku z czym prawidłowość będącego jego elementem orzeczenia o kosztach procesu podlegnie badaniu wraz z tym wyrokiem.

Wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, o którym mowa w art. 380 k.p.c., ma dotyczyć rozstrzygnięcia o przedmiocie sporu, nie zaś o orzeczeniach mu towarzyszących. Nawet jeśli jednak przyjąć by, że dyspozycją tej normy objęte jest także rozstrzygnięcie o kosztach procesu (a na nie ustalenie wartości przedmiotu sporu wpływ niewątpliwie ma), to nie sposób przyjąć, że ustalenie wartości przedmiotu sporu nie podlegało wcześniej zaskarżeniu w żadnym trybie. Istotnie, postanowienie w tym przedmiocie nie jest wymienione w art. 394§1 k.p.c. wśród tych zaskarżalnych, zaskarżenia go nie przewiduje też żadna norma szczególna, możliwe było jednak wniesienie zażalenia na określony przez Przewodniczącego wymiar opłaty od pozwu, przy rozpoznawaniu którego badana byłaby prawidłowość postanowienia ustalającego wartość przedmiotu sporu. Skoro powódka tego zarządzenia nie zaskarżyła, nie może już na obecnym etapie postępowania domagać się badania tej kwestii, a zatem nie może już skutecznie podważać ustalonej wartości przedmiotu sporu. Z tej przyczyny bezprzedmiotowy stał się zawarty w apelacji wniosek o dopuszczenie na etapie postępowania apelacyjnego dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości poszczególnych służebności.

Z uwagi na treść art. 378§1 in fine k.p.c. i art. 379 pkt 3 k.p.c. zbadać w postępowaniu apelacyjnym należało, czy w sprawie nie zachodzi zarzucana przez pozwaną powaga rzeczy osądzonej, to bowiem kazałoby na podstawie art. 386§4 k.p.c. zaskarżony wyrok uchylić i pozew odrzucić. Analiza spraw Sądu Rejonowego w B. I C 1421/11 i I C 1063/06 prowadzi do wniosku, że nie zaistniała prowadząca do odrzucenia na podstawie art. 199§1 pkt 2 k.p.c. przesłanka w postaci powagi rzeczy osądzonej, i to nie tylko z przyczyn trafnie podanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ale i dlatego, że od czasu rozpoznania wskazanych spraw zmianie ulec mogły okoliczności faktyczne. Zwrócić jedynie przyjdzie uwagę, że Sąd Okręgowy, z obrazą zdania pierwszego art. 222 k.p.c. nie wydał niezwłocznie po podniesieniu przez pozwaną zarzutu, którego uwzględnienie uzasadniałoby odrzucenie pozwu, wymaganego tą normą postanowienia.

Przechodząc do samej apelacji, to nie zasługuje ona na uwzględnienie, acz niektórym spośród podniesionych w niej zarzutów nie sposób w pewnym aspekcie odmówić słuszności.

Dotyczy to w szczególności zarzutu wadliwości przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że zrzeczenie się przez powódkę roszczenia dochodzonego w sprawie I C 1063/06 Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej jest skuteczne także w okolicznościach sprawy niniejszej, choć uargumentowanie tego zarzutu nie może zyskać akceptacji. Przede wszystkim, wbrew tezie apelacji, takie stanowisko Sądu nie pozostaje w żadnym związku z ustaleniami faktycznymi, ocena, czy jakieś oświadczenie wywołało skutek w postaci utraty roszczenia przynależy bowiem do sfery prawa materialnego. Bezzasadnie nadto wywodzi skarżąca, że składający w toczącym się w ówczesnym procesie oświadczenie o zrzeczeniu się roszczenia pełnomocnik procesowy nie był do tego umocowany, teza ta bowiem pozostaje w sprzeczności z normą art. 91 pkt 4 k.p.c., w myśl której pełnomocnictwo procesowe z mocy samego prawa obejmuje umocowanie do, między innymi, zrzeczenia się roszczenia, jeśli czynność ta nie została w udzielonym pełnomocnictwie wyłączona. Rzecz jednak w tym, że zrzeczenie się przed laty roszczenia o zniesienie służebności dotyczyć mogło stanu istniejącego w dacie składania w tym przedmiocie oświadczenia, nie mogło natomiast pozbawić powódki roszczenia, które powstałoby w przyszłości wskutek zaistnienia uzasadniających zniesienie służebności (nieodpłatnie) okoliczności.

Wbrew zarzutom skarżącej nie jest także błędem w ustaleniach faktycznych uznanie przez Sąd Okręgowy, że nie zostało w sprawie udowodnione, że istniejące służebności utraciły dla pozwanej wszelkie znaczenie i że ustalenie tej okoliczności (z uwagi na treść służebności) wymagało wiadomości specjalnych. W szczególności za tezą o utracie przez służebności wszelkiego znaczenia nie może przemawiać ta podnoszona w apelacji okoliczność, że obecnie powódka ze służebności swych nie korzysta, mogłaby ona bowiem przemawiać jedynie za tym, że żadna z tych służebności nie jest już do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej konieczna, co mogłoby ewentualnie stanowić podstawę nie zgłoszonego w sprawie roszczenia o zniesienie służebności za wynagrodzeniem (art. 294 k.c.). Niewątpliwie za koniecznością istnienia służebności przechodu (i za znaczeniem jej dla pozwanej) nie może przemawiać przyjęta w ślad za pozwaną teza, że służebność wykorzystywana jest przez mieszkańców B., to nie ich potrzeby bowiem miała ona zaspokajać, pamiętać jednak należy, że przez teren obecnego parkingu pozwanej prowadzić ma (według niej) droga ewakuacyjna, to zaś czyniłoby istnienie służebności przechodu wręcz koniecznym.

Sformułowany przez powódkę jako obejmujący błąd w ustaleniach faktycznych zarzut rozumieć należy zatem jako skierowany przeciwko odmowie ustalenia, że wskazywane w pozwie (obecnie ograniczone tylko do trzech) służebności utraciły dla pozwanej wszelkie znaczenie, czyli w istocie – przeciwko wskazanemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozkładowi ciężaru dowodu. Tak rozumiany zarzut jest chybiony, w pełnej bowiem zgodności z art. 6 k.c. Sąd Okręgowy uznał, że to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia tego faktu i że pozwana nie była w tej sytuacja obowiązana do wykazywania okoliczności przeciwnej.

Trafnie także Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że – z uwagi na charakter służebności (przechód jako droga ewakuacyjna, korzystanie z podziemnego zbiornika wody głównie dla celów przeciwpożarowych, korzystanie z istniejących linii infrastrukturalnych, wreszcie z nie objętego już apelacją dostępu do ścian budynku) – stwierdzenie, czy utraciły one dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie wymagało wiadomości specjalnych, a więc zasięgnięcia dowodu z opinii biegłego, którego to dowodu nie mogły zastąpić ani osobowe źródła dowodowe, ani wnioskowane przez powódkę oględziny, to zaś czyni zarzut uchybienia normie art. 292 k.p.c. bezzasadnym. Z tej przyczyny pozbawione znaczenia już jest, czy wniosek o dopuszczenie dowodu z oględzin istotnie był spóźniony, zbędne zatem staje się odnoszenie się do zarzutu obrazy art. 227 k.p.c. w związku z art. 207§6 k.p.c. Dodać w tym miejscu należy, że zawarta w apelacji sugestia, jakoby Sąd Okręgowy z własnej inicjatywy miał zarządzić oględziny z udziałem biegłego (dopuszczonego z urzędu?), pozostaje w rażącej sprzeczności z zasadą kontradyktoryjności i z normą art. 232 k.p.c.

W konsekwencji bezzasadności zarzutów skierowanych (w szerokim rozumieniu) przeciwko poczynionym w sprawie przez Sąd Okręgowy ustaleniom faktycznym, Sąd Apelacyjny ustalenia te może w pełni zaakceptować i uznać za własne.

Na tle prawidłowych ustaleń równie prawidłowo zastosował Sąd Okręgowy prawo materialne, w szczególności zaś normę art. 295 k.c., która daje podstawę do żądania zniesienia ustanowionych służebności bez wynagrodzenia tylko wtedy, gdy służebności te dla nieruchomości władnącej utraciły wszelkie znaczenie, tej podstawowej przesłanki roszczenia tymczasem powódka nie udowodniła.

Nie od rzeczy zwrócić będzie uwagę na dodatkową okoliczność, która uszła uwagi tak stron, jak i Sądu Okręgowego, a która dodatkowo prowadzić winna była do oddalenia powództwa o zniesienie służebności korzystania z linii infrastrukturalnych. Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił wszak, że służebność ta ustanowiona została w akcie notarialnym z 16 grudnia 1996 r. na rzecz nabywców, którymi były wymienione w akcie osoby fizyczne, które następnie utworzyły powodową Wspólnotę. Tak sformułowana umowa nie doprowadziła do obciążenia nieruchomości powódki (następczyni prawnej nabywców) służebnością tą na rzecz poprzednika prawnego pozwanej, wskutek czego ta w procesie o zniesienie tej konkretnej służebności nie jest biernie legitymowana.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego podstawę swą znajduje w normach art. 98 k.p.c. oraz §12 ust. 1 pkt 2 i §6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.