Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 10 czerwca 2015r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na posiedzeniu jawnym w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Padrak

po rozpoznaniu sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

w przedmiocie skargi o wznowienie postępowania w sprawie VII U 1072/14

postanawia:

odrzucić skargę.

Sygn. akt VII U 236/15

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2015 r. A. K. wniósł skargę o wznowienie postępowania w sprawie VII U 1072/14, zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 18 września 2014 r., którym oddalone zostało odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS O/w L. stwierdzającej, że w okresie od 8.08.2013 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce i pracy najemnej wykonywanej na rzecz słowackiego pracodawcy zastosowanie ma polskie ustawodawstwo w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

W skardze zawarty został wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Jako podstawę wznowienia skarżący wskazał naruszenie przepisów prawa, skutkujące pozbawieniem go możności działania, a polegające na wydaniu wyroku pomimo nieobecności odwołującego na rozprawie, na podstawie wezwania awizowanego w czasie jego wyjazdu nad morze w lipcu 2014 r.

Skarżący oświadczył, że o zaskarżonym wyroku dowiedział się w dniu 29 grudnia 2014 r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Wyrok w sprawie VII U 1072/14 dotyczący odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8.08.2013 r., został wydany w dniu 18 września 2014 r., po uprzednim dwukrotnym wysyłaniu wezwań dla A. K. na adres wskazany przez niego w odwołaniu. Pierwsze wezwanie na termin rozprawy zostało wysłane 10 lipca 2014 r. i awizowane w dniu 15.07.2014 r., i powtórnie awizowane 22.07.2014 r. Wobec jego nie podjęcia w terminie z dniem 31.07.2014 r. zostało zwrócone do Sądu.

W dniu 18 sierpnia 2014 r. wezwanie na termin rozprawy 18.09.2014 r. zostało wysłane dla skarżącego ponownie. Po awizowaniu 22.08.2014 r. i 1.09.2014 r. zostało ono zwrócone w dniu 9.09.2014 r. nadawcy.

Z dniem 18.09.2014 r. zostało ono przyjęte przez Sąd „ze skutkiem doręczenia” zgodnie z treścią art. 139 kpc i w tym dniu na rozprawie został wydany wyrok oddalający odwołanie wnioskodawcy (k. 13, 14 w sprawie VII U 1072/14).

Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2015 r. wnioskodawca popierał skargę, podnosząc nieprawidłowość w doręczeniu wezwań. Wskazał, że w skrzynce na ul. (...) brak było awiza, poza wezwaniem na termin rozprawy 10.06.2015 r., poprzez I., nie odebrał żadnej korespondencji z Sądu w niniejszej sprawie (k. 22 v).

W takim stanie rzeczy skarga, jako nieoparta na ustawowej podstawie, podlega odrzuceniu.

Zgodnie z art. 401 pkt 2 k.p.c., można żądać wznowienia jeżeli strona, wskutek naruszenia przepisów prawa, była pozbawiona możności działania.

W ocenie sądu nie doszło do naruszenia przepisów prawa przez skład

rozpoznający sprawę VII U1072/14, a brak możności działania ubezpieczonego wynikał wyłącznie z jego własnego zachowania.

Sąd nie ma bowiem obowiązku wstrzymania rozpoznania sprawy w razie niestawiennictwa powoda (odwołującego), prawidłowo zawiadomionego o terminie posiedzenia. Zgodnie z art. 214 § l k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć.

Biorąc pod uwagę powyższe należy również dobitnie podkreślić, że w postępowaniu cywilnym to rzeczą strony – zwłaszcza inicjującej postępowanie – jest wykazanie elementarnego zainteresowania sprawą.

Sąd dwukrotnie wysyłał wezwania dla wnioskodawcy w lipcu i sierpniu 2014 r., czyniąc staranie o zaznajomienie skarżącego z terminem rozprawy ponad wymóg z art. 139 kpc. Początkowo wnioskodawca podnosił niemożność odebrania korespondencji w lipcu 2014 r. z uwagi na wyjazd urlopowy. Działając już z profesjonalnym pełnomocnikiem, po analizie akt, zarzucił tę formę obrony i podniósł zarzut niewłaściwego dokonania doręczeń przez I. na adres ul. (...). Również, ta okoliczność nie została w żaden sposób udowodniona, a wręcz należy podnieść, iż dwukrotnie wysyłana do skarżącego korespondencja w nin. sprawie: wezwanie do braków zostało wnioskodawcy doręczone na wskazany wyżej adres w dniu 20.03.2015 r. (k. 10), a następnie w dniu 30.04.2015 r. wezwanie na termin rozprawy (k. 21).

Dlatego też przywołane przez skarżącego okoliczności pomimo powołania się przez niego na przepis art. 401 pkt 2 k.p.c. - w oczywisty sposób nie korespondują z przewidzianą w tym przepisie podstawą restytucyjną. Samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli z uzasadnienia skargi wynika, iż podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega - zgodnie z art. 410 § l k.p.c. - odrzuceniu (tak SN w uzasadnieniu postanowienia z 19.12.2003 r., III CZ 130/03; zob. też uzasadnienia postanowień SN: z 22.07.2004 r., IV CO 10/04 oraz z 26.04. 2004 r., IV CZ 29/04).

Mając na względzie przedstawione okoliczności oraz treść powołanych przepisów, postanowiono, jak w sentencji.