Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 roku

sprawy przeciwko L. S. synowi E. i J. z domu S. (...)

urodzonego (...) w miejscowości D.

obwinionego o to, że

w dniu 3.07.2014r. o godz. 08:00 we W. na ul. (...) kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania wskutek czego uderzył w zaparkowany pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę H. K. czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego L. S. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lipca 2014 r. o godzinie 8:00 we W. na ul. (...) kierował pojazdem marki M. nr rej. (...). W tym samym czasie na ulicy (...) przed budynkiem szpitala stał zaparkowany samochód marki O. (...) nr rej. (...), którego właścicielem jest H. K.. Kierujący pojazdem M. L. S. wykonując manewr cofania uderzył w zaparkowany samochód O. (...). Po uderzeniu L. S. oddalił się z miejsca zdarzenia.

Dowód:

- zawiadomienie o wykroczeniu k. 6;

- zeznania świadka J. L., k. 39;

-wyjaśnienia obwinionego – częściowo, k. 11..

W wyniku uderzenia O. (...) doznał uszkodzeń w postaci wgniecenia klapy bagażnika oraz wybicia tylnej szyby, co spowodowało straty w mieniu na szkodę właścicielki, H. K..

Dowód:

- zawiadomienie o wykroczeniu k. 6;

- zeznania świadka J. L., k. 39.

Obwiniony L. S. ma 67 lat. Jest stanu wolnego, nie ma nikogo na utrzymaniu. Obecnie przebywa na emeryturze, w ramach której uzyskuje miesięczne uposażenie w wysokości 3000 złotych. Nie był dotychczas karany za przestępstwa i przestępstwa skarbowe.

Dowód:

- dane osobo -poznawcze, k. 11;

- karta karna k.19.

Przesłuchany w toku czynności wyjaśniających L. S. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 3 lipca 2014r. we W. na ul. (...) kierował swoim pojazdem marki M.. Z uwagi na fakt, że nie chciał on zaparkować na miejscu oznaczonym kopertą wykonał manewr cofania i odjechał. Obwiniony wyjaśnił, że nie widział ani nie słyszał, aby uderzył w zaparkowany samochód marki O. (...). Na zamontowanym z tyłu jego pojazdu bagażniku dla rowerów także nie ma żadnych śladów uderzenia, a obwiniony o całym zdarzeniu dowiedział się dopiero po otrzymaniu korespondencji od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznaje się on do winy. W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzająca do uniknięcia lub zmniejszenia grożącej mu odpowiedzialności. Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom jedynie w zakresie, w jakim przyznał on, że w dniu zdarzenia wykonywał manewr cofania na ulicy (...). W pozostałym zakresie wyjaśnienia te nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ stoją one w sprzeczności z niebudzącymi wątpliwości Sądu zeznaniami świadka J. L. oraz zeznaniami męża właścicielki pojazdu O. (...), który opisał rodzaj uszkodzeń jakich doznał ten samochód. Świadek J. L. w sposób spójny, wiarygodny i nie budzący wątpliwości opisał przedmiotowe zdarzenie. Świadek ten zeznał, że widział jak kierujący pojazdem M. wykonujący manewr cofania uderzył w zaparkowany samochód O. (...) i z uwagi na siłę uderzenia słychać było huk tłuczonego szkła, a następnie świadek dostrzegł że wskutek uderzenia doszło do wgniecenia klapy bagażnika i wybicia tylnej szyby O. (...). Zeznał także, że po tym zdarzeniu kierowca M. oddalił się z miejsca zdarzenia, natomiast świadek spisał jego numery rejestracyjne a następnie jego przełożona powiadomiła o kolizji policję. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. L., ponieważ opisują one przebieg zdarzenia w sposób jasny, logiczny, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, a także korespondują z zeznaniami W. K. w zakresie w jakim świadkowie ci opisują uszkodzenia pojazdu O. (...).

W świetle tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd uznał, że sprawstwo i wina obwinionego co do popełnienia przez niego zarzuconego mu czynu nie budzi wątpliwości.

Wykroczenie z art. 86 § 1 kw, popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Strona przedmiotowa tego czynu obejmuje niezachownie należytej ostrożności, powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Bezpieczeństwo ruchu wymaga przestrzegania wszystkich sformalizowanych zasad, a także ostrożności wynikającej z potrzeb życia, z konkretnej sytuacji (zob. K. Buchała, Przestępstwa i wykroczenia..., s. 121-123). Trafnie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 29 kwietnia 2003 r. (III KK 61/2003, OSNwSK 2003, poz. 886, LexisNexis nr (...)), że dla odpowiedzialności z tego przepisu konieczne jest ustalenie, iż sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do „postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze”. Natomiast następstwem niezachowania wymaganej ostrożności w danych warunkach jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu.

Strona podmiotowa tego wykroczenia obejmuje zarówno umyślność, jak i nieumyślność.

Sąd uznał więc, że obwiniony L. S. podczas wykonywania manewru cofania nie zachował ostrożności wymaganej w danej sytuacji wskutek czego uderzył w tył pojazdu należącego do H. K. i tym zachowaniem spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, a więc dopuścił się wykroczenia stypizowanego w art. 86 § 1 kw. Następnie zaś oddalił się z miejsca zdarzenia.

Wymierzając karę, Sąd kierował się zasadami wymiary kary, określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. Sąd uznał, że kara taka jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia sytuację materialną obwinionego, a także spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze zarówno w stosunku do obwinionego jak i w zakresie społecznego oddziaływania.

Z uwagi na skazanie obwinionego, orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 kpw i art. 616 §2 kpk w zw. z art. 119 kpw, obciążając L. S. zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz wymierzając mu stosowną opłatę.