Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Dyrda

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko G. P. (P.)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt II C 3297/13

oddala apelację.

SSO Andrzej Dyrda

Sygn. akt III Ca 1659/14

UZASADNIENIE

Powód - (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. domagał się zasądzenia od G. P. kwoty 5.105,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, iż na podstawie umowy cesji przejął od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. prawa do wierzytelności z tytułu umowy o kredyt gotówkowy.

Postanowieniem z dnia 9 września 2013 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. Sprawa została przekazana do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej - Sądowi Rejonowemu w Gliwicach.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, jak również pomimo prawidłowego wezwania na rozprawę, nie stawił się na termin posiedzenia i nie złożył wyjaśnień, dlatego też Sąd wydał wyrok zaoczny.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem zaocznym z 13 maja 2014 r. oddalił powództwo (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. przeciwko G. P. o zapłatę

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że 23 października 2012 roku pozwany zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjną w L. umowę o kredyt gotówkowy.

W dniu 22 maja 2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. (następca prawny (...) Bank S.A.) dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. w wysokości 8.904,27 zł – w tym niespłacony kapitał w wysokości 5.765,87 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia zgodnie z wynikającym z art. 6 k.c. ciężarem udowodnienia faktu. Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie powód dowodził istnienia wierzytelności i jej kwoty powołując się na dokument umowy kredytu zawartej z wierzycielem pierwotnym, umowy sprzedaży wierzytelności oraz zawiadomienia pozwanego o przejściu uprawnień. Sąd uznał, że samo wykazanie zawarcia umowy kredytu oraz cesji wierzytelności nie świadczy jeszcze o rzeczywistym istnieniu, wymagalności i wysokości takiej wierzytelności.

Sąd wskazał, że z uzasadnienia pozwu wynika, że powód dochodzi części roszczenia. Z nabytej wierzytelności w wysokości 8.958,21 zł, w tym należności głównej w wysokości 5.765,87 zł dochodzi kwoty 5.027,38 zł tytułem wierzytelności nabytej oraz kwoty 78,37 zł tytułem naliczonych przez siebie odsetek ustawowych od niespłaconego kapitału od dnia 19 kwietnia 2013 r. W uzasadnienia pozwu ani na rozprawie w dniu 13 maja 2014 r. powód nie wyjaśnił, co składa się na kwotę 5.027,38 zł- czy jest to wyłącznie należność główna, czy też należność główna i odsetki (ewentualnie w jakiej wysokości i w jaki sposób obliczone). Tym samym żądanie pozwu nie poddawało się kontroli Sądu i jako nieudowodnione zostało oddalone.

Apelację od tego orzeczenia wniosła powódka zarzucając naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodne ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez: a) odmówienie mocy dowodowej wyciągowi z załącznika do umowy cesji z dnia 22 maja 2013 r.

Sygn. akt III Ca 1659/14

przedstawiającego indywidualizację wierzytelności nabytą przez powoda przeciwko pozwanemu, a w konsekwencji uznanie, że powód nie wykazał nabycia rzeczonej wierzytelności, podczas gdy z załącznika 2 do Aneksu A do umowy cesji z dnia 22 maja 2013r. wynika jej nabycie, c) uznanie, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego w przedmiotowym postępowaniu roszczenia, podczas gdy wysokość roszczenia wynika wprost z bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przeciwko pozwanemu oraz z wyciągu załącznika 2 do Aneksu A do umowy cesji z dnia 22 maja 2013r..

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości i zasądzenie na rzecz powoda kwot zgodnie z żądaniem pozwu, ewentualnie uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym, a Sąd Odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Artykuł 505 ¹³ § 1 k.p.c. jest przepisem szczególnym do art. 387 § 1 k.p.c. Jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Mając na względzie powyższe unormowania, Sąd Odwoławczy dokonując oceny całości ustaleń i oceny prawnej uznał, że apelacja jest nieuzasadniona.

Zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c., sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Sąd jest jednak zawsze zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów prawa materialnego, twierdzenie powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu. W tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. Negatywny zatem wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r., III CRN 30/72). Nadto, niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 r. I CKU 85/98).

Na podstawie tego co wskazano powyżej, nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie Sąd posiadał uprawnienie, aby przeprowadzić postępowanie dowodowe i na podstawie jego wyników, był uprawniony także do oddalenia powództwa. Nadto, należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, natomiast zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Oznacza to, że Sąd nie uwzględnia (automatycznie) „milczenia” strony jako uznanie przez nią roszczenia, co winno zmierzać do udzielenia ochrony prawnej zgodnie z żądanie pozwu. Sąd ma bowiem obowiązek rozważenia całego materiału dowodowego w oparciu o art. 233 k.p.c., a powódka prawidłowo wypełnić obowiązki wynikające z art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.

Łączący poprzednika prawnego powoda z pozwanym strony stosunek prawny stanowił umowę o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2001r. Nr 100, poz. 1081). W chwili zawarcia umowy strony określiły zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 9 tej ustawy całkowity koszt kredytu w

Sygn. akt III Ca 1659/14

wysokości 4.069,54 zł, natomiast oprocentowanie kredytu w dniu jej zawarcia wynosiło 16,90%. Strony w § 4 ustaliły jednak, że oprocentowanie to może być zmienne.

Uwzględniając wskazaną powyżej naturę tego stosunku prawnego, jak nieprzedłożenie przez powoda dokumentów pozwalających na zweryfikowanie poprawności wyliczeń co do należności głównej a także odsetek umownych, zasadne było uznanie, ze powód nie wykazał wysokości i zasadności przysługującego mu roszczenia.

Niezależnie od powyższego, należy także podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że wobec dochodzenia przez powoda jedynie części przysługującej mu wierzytelności, powód nie wykazał również co składa się na dochodzone pozwem roszczenie (czy wyłącznie części należności głównej, czy również roszczenie odsetkowe).

Ze wskazanych powyżej względów apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.

SSO Andrzej Dyrda