Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik

Sędzia SO Anna Hajda (spr.)

Sędzia SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska

Protokolant Joanna Gołosz

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 31 grudnia 2014 r., sygn. akt I C 1886/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.144,64 (dwa tysiące sto czterdzieści cztery 64/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 czerwca 2014 r.,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 725 (siedemset dwadzieścia pięć) zł tytułem zwrotów kosztów postępowania;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki 408 (czterysta osiem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Tomasz Pawlik SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Wojskowa Agencja Mieszkaniowa
w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej Gminy G. kwoty 2.144,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dni zapłaty. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzi odszkodowania za zaniechanie przez pozwaną wykonania obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego B. J., wobec którego zapadł wyrok eksmisyjny, zobowiązujący go do opróżnienia, opuszczenia i wydania powódce lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ulicy (...),
z jednoczesnym orzeczeniem prawa eksmitowanego do otrzymania lokalu socjalnego. Roszczenie powódki obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia
2013 roku. Powódka podniosła, że wzywała pozwaną do zaoferowania eksmitowanemu lokalu socjalnego, jednakże wezwanie to okazało się bezskuteczne. Powódka wyjaśniła, że jej roszczenie obejmowało należności, które otrzymałaby w spornym okresie z tytułu opłat za media komunalne, w wartości równej tym poniesionym przez powódkę.

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 października 2014 roku pozwana Gmina G., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że powódka nie wykazała należycie wysokości dochodzonej przez nią szkody, albowiem w materiale dowodowym brak jest wszystkich dokumentów źródłowych koniecznych do wykazania wysokości szkody. Ponadto, w ocenie pozwanej, powódka nie wykazała w żaden sposób, iż w spornym okresie lokal mieszkalny numer (...) był faktycznie zajmowany przez eksmitowanego B. J., a tym samym że powódka nie mogła tym lokalem swobodnie dysponować.

Wyrokiem z dnia 31 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawa tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Bezspornie Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ulicy (...), o powierzchni użytkowej wynoszącej 35,36 m ², a prawomocnym wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010 roku, wydanym przez Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt I C 827/09, orzeczono eksmisję B. J. z zajmowanego przez niego lokalu mieszkalnego numer (...), jednocześnie ustalając jego uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Miesięczna stawka czynszu najmu spornego lokalu mieszkalnego została ustalona zgodnie z wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia
19 listopada 2010 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących
w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 233, poz. 1531),
tj. na podstawie decyzji Dyrektora Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w K.. Stawka ta dla lokali mieszkalnych położonych w budynku przy ulicy (...) w G., w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 maja
2013 roku wynosiła 7,45 zł/1 m ², natomiast począwszy od dnia 1 czerwca 2013 roku wynosiła 7,44 zł/1 m ².

Uchwałą nr 5/2010 z dnia 23 lutego 2010 roku ustalono wysokość zaliczki eksploatacyjnej obowiązującej od dnia 1 marca 2010 roku w kwocie 1,85 zł za 1 m ² powierzchni użytkowej, w tym koszty zarządu – 0,60 zł/ m ², koszty utrzymania czystości - 0,49 zł/ m ² oraz zaliczki za wywóz nieczystości stałych – 6,31 zł/1os., zaliczki na fundusz remontowy – 3,15 zł/ m ², zaliczki na c.o. – 2,80 zł/ m ².

Uchwałą nr 5/2011 roku z dnia 1 marca 2011 roku ustalono wysokość zaliczek za media obowiązujące od 1 kwietnia 2011 roku, w tym: wywóz nieczystości stałych - 6,37 zł/m ², domofon – 2,50 zł/lokal, centralne ogrzewanie - 3,10 zł/m ². Uchwałą nr 4/2011 z dnia 1 marca 2011 roku ustalono wysokość zaliczki za fundusz remontowy obowiązującej od 1 kwietnia 2011 roku-3,15 zł/m ². Natomiast uchwałą nr 3/2011 z dnia 1 marca 2011 roku ustalono wysokość zaliczki eksploatacyjnej obowiązującej od 1 kwietnia 2011 roku na kwotę 1,90 zł/m ², w tym koszty zarządu – 0,61 zł/m ² i koszty utrzymania czystości 0,49 zł/ m ².

Uchwałą nr 4/2012, 5/212 i 6/2012 ustalono wysokość zaliczek obowiązujących od 1 kwietnia 2012 roku w tym: zaliczka eksploatacyjna – 1,90 zł/m ², zaliczka na fundusz remontowy – 3,15 zł/m ², zaliczka na centralne ogrzewania – 3,20 zł/m ².

Pismami kierowanymi w kolejnych miesiącach do B. J. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. informowała uprawnionego do lokalu socjalnego o wysokości odszkodowania za bezumowne zajmowanie należącego do powódki lokalu mieszkalnego, w tym o wysokości należnych opłat za media, wyliczanych jako iloczyn powierzchni użytkowej lokalu, liczbę osób w lokalu oraz stawki opłaty za poszczególne media. Jednocześnie powódka kierowała do pozwanej pisma wzywając do zapłaty kwot stanowiących odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego dla B. J., w tym opłaty za media. Nadto informowała o rozliczeniach mediów.

Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. uiściła z tytułu mediów za lokal mieszkalny numer (...) położony w G. przy ulicy (...) za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku łącznie 1.936,09 zł.

Powódka wytaczała przeciwko B. J. postępowania o zapłatę, zaś po uzyskaniu tytułów wykonawczych kierowała wnioski o wszczęcie postepowania egzekucyjnego.

Pismem z dnia 11 lutego 2011 roku Wojskowa Agencja Mieszkaniowa zażądała od Gminy G. wskazania B. J. lokalu socjalnego.

Kolejnymi pismami Wojskowa Agencja Mieszkaniowa wzywała Gminę G. do zapłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego eksmitowanego B. J.. Wezwań dokonywano na podstawie wystawianych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową dokumentów księgowych obejmujących rozliczenia opłat za używanie lokalu, odpowiadających wysokością należnemu czynszowi najmu oraz opłat uiszczanych w formie zaliczek, na które składały się opłaty za centralne ogrzewanie, podgrzanie wody, gaz, ścieki, wywóz nieczystości stałych oraz zimną wodę.

Na dzień 30 kwietnia 2014 roku w G. na wydanie decyzji o przydziale kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oczekiwało 9 żołnierzy w służbie stałej posiadających rodziny oraz 16 żołnierzy nie posiadających rodzin, a nadto 49 żołnierzy w służbie kontraktowej posiadających rodziny oraz 387 żołnierzy nieposiadających rodzin.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważył Sąd Rejonowy, że powódka dochodziła odszkodowania za okres od dnia
1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku z tytułu niedostarczenia przez Gminę G. lokalu socjalnego eksmitowanemu B. J., opierając swoje roszczenie na normie wyrażonej w przepisie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (j.t.: Dz. U. z 2005 roku, Nr 31, poz. 266 ze zm.), zgodnie z którym, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Konsekwencją powstania opisanego wyżej roszczenia jest naruszenie obowiązku wynikającego z przepisu art. 18 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Zgodnie zaś z treścią art. 18 ust. 3 ustawy, osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka nie wykazała, aby uprawniony do lokalu socjalnego B. J. zajmował opisany w pozwie lokal mieszkalny w okresie od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku. Zdaniem Sądu, wskazanej okoliczności nie potwierdzają przedstawione przez stronę powodową dowody, a to zaświadczenie Dyrektora Oddziału (...) z 28 maja 2014 roku oraz kartoteka finansowa lokalu czy dokumentacja związana z dochodzeniem należności. Powódka nie wykazała również, aby w związku z faktem niedostarczenia przez pozwaną uprawnionemu lokalu socjalnego poniosła szkodę w wysokości odpowiadającej odszkodowaniu dochodzonemu przez nią w niniejszym postępowaniu, a związanemu z poniesionymi przez nią opłatami za tzw. media. Wskazał Sąd Rejonowy, że rozumienie szkody zaprezentowane przez powódkę w pozwie jest, gdyż powódka w przedmiotowej sprawie odnosiła pojęcie szkody do opłat jakie otrzymywałaby za lokal z tytułu mediów komunalnych. Zważyć jednak należy, że wskazane należności w części są całkowicie niezależne od faktycznego zużycia mediów czy też nawet od korzystania z samego lokalu. Mają charakter stały i ponoszone są bez względu na to czy dana osoba (lokator czy też właściciel lokalu) korzysta z mieszkania do którego ma zagwarantowany dostęp, czy też nie np. opłata stała za zamontowane liczniki, opłata stała za wodę, itp. Tego rodzaju opłaty są naliczane zawsze nawet w sytuacji nie zamieszkiwania w lokalu i nie używania żadnych mediów np. w przypadku długotrwałego wyjazdu zagranicznego. Koniecznym jest również zaznaczenie, że powódka formułując żądanie pozwu nie wyjaśniła dokładnie jakiego rodzaju należności zasądzenia się domaga. W pozwie oraz w dokumentach załączonych do niego posługuje się pojęciem „opłaty za media” bądź też zamiennie „opłaty pośrednie” bez dokładnego wskazania jakiego rodzaju opłaty i należności zalicza do tej kategorii, np. czy wyłącznie opłatę za wodę, czy też inne opłaty.

Strona powodowa nie wykazała także wysokości doznanej „szkody”. Powódka załączyła do pozwu liczne dokumenty dotyczące wysokości odszkodowania. Jednakże – wbrew jej twierdzeniom - nie pozwalają one na ocenę prawidłowości dokonanego przez nią wyliczenia dochodzonego odszkodowania w zakresie opłat za media. Obowiązkiem powódki było wykazanie wysokości szkody, w tym że gdyby dysponowała lokalem przez okres oznaczony w pozwie to otrzymałaby ściśle oznaczone korzyści z tego tytułu i nie poniosłaby szkody w postaci uiszczonych opłat za dostarczone do lokalu media. Podkreślić należy, iż wysokość odszkodowania powinna być wykazana w stopniu graniczącym z pewnością. Istniała możliwość wykazania wysokości opłat eksploatacyjnych za pomocą dokumentów prywatnych czy też urzędowych, w tym decyzji i zarządzeń odpowiednich organów dotyczących wysokości stawek za media oraz faktur źródłowych (pochodzących od usługodawców) dotyczących opłat eksploatacyjnych. Tymczasem strona powodowa, od początku reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, nie złożyła stosownych wniosków dowodowych, pomimo stanowczego stanowiska strony przeciwnej.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie przywołanych wyżej przepisów prawa, Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm).

Z wyżej wskazanym orzeczeniem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa materialnego w tym art. 417 § 1 kc poprzez błędne przyjęcie, iż pomimo wyrządzonej przez pozwaną szkody polegającej na niezgodnym z prawem działaniu ( zaniechaniu) przy wykonywaniu władzy publicznej tj. niedostarczeniu lokalu socjalnego B. J. nie ponosi ona odpowiedzialności odszkodowawczej;

- naruszenie prawa materialnego, w tym art. 417 § 1 kc w zw. z art. 361 § 2 kc poprzez błędne przyjęcie, iż strona powodowa nie wykazała, że zajmowanie lokalu położonego w G. przy ul. (...) spowodowało szkodę oraz, że nie wykazała wysokości dochodzonych pozwem należności;

- naruszenie przepisów prawa materialnego w tym art. 36, 37 a ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP w zw. z art. 6 kc poprzez błędne przyjęcie, iż wobec niedostarczenia przez pozwaną gminę lokalu socjalnego, powódka nie jest uprawniona do dochodzenia kwoty odszkodowania określonej w petitum pozwu w oparciu o dokumenty dołączone do pozwu oraz dalszych pism procesowych;

- naruszenie przepisów prawa procesowego, w tym art. 233 kpc polegające na pominięciu przez Sąd zgłaszanych przez stronę powodową wniosków dowodowych zgłaszanych w pozwie dotyczących wykazania, że lokal przy ul (...) w G. był zajmowany przez B. J. w okresie, którego dotyczy pozew, co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenie przez Sąd stanu faktycznego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od Gminy G. na rzecz powoda kwoty 2.144,64 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty lub uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Równocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie kosztów za I i II instancję. W apelacji zawarto także wniosek dowodowy w przedmiocie dowodu z wywiadu środowiskowego z dnia 21 lutego 2013 roku na okoliczność faktycznego zajmowania lokalu położonego przy ul. (...) w G. przez B. J. w okresie, którego pozew dotyczy.

W odpowiedzi na apelację pozwana Gmina domagała się jej oddalenia oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej odniosła skutek.

Jakkolwiek wniosek dowodowy zawarty w apelacji podlegał oddaleniu w oparciu o normę art. 381 kpc, to okoliczność powyższa pozostała bez wpływu na treść rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.

Dokonując oceny zasadności zarzutów apelacyjnych doszedł Sąd II instancji do przekonania, że Sąd Rejonowy w znacznej części prawidłowo ustalił w sprawie stan faktyczny, jednak z poczynionych ustaleń faktycznych wyprowadził błędne wnioski. Nie podziela jedynie Sąd Odwoławczy stanowiska Sądu Rejonowego w przedmiocie niewykazania przez skarżącą okoliczności dotyczącej zamieszkiwania przez B. J. w lokalu położonym w G. przy ul. (...). Zdaniem Sądu Okręgowego dokumenty dołączone do akt sprawy dostatecznie wykazują powyższą okoliczność. Przede wszystkim do akt sprawy dołączono kopie zawiadomień Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach o zajęciu świadczeń emerytalno – rentowych w sprawach egzekucyjnych prowadzonych przeciwko dłużnikowi B. J. zamieszkałemu w G. przy ul. (...) oraz kopie nakazów zapłaty wydanych przeciwko B. J. zamieszkałemu pod wyżej wskazanym adresem. Powyższe, w powiązaniu z faktem kierowania do B. J. przez powódkę zawiadomień o wysokości opłat za zajmowany lokal pozwala – zdaniem Sądu Okręgowego – na uznanie za wykazany fakt zamieszkiwania B. J. w G. przy ul. (...). Zatem w wyżej wskazanym zakresie Sąd Okręgowy dokonał odmiennych ustaleń faktycznych w stosunku do tych poczynionych przez Sąd I instancji. Odnosząc się zaś do kwestii zasadności roszczenia powódki w aspekcie poniesionej szkody wskazać należy, że zgodnie z dyspozycją art. 18 ust 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. W tym miejscu przywołać należy stanowisko zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 maja 2012 roku w sprawie oznaczonej sygn. akt III CZP 12/12, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące właścicielowi lokalu na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) może obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu. W uzasadnieniu tejże uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że ocena zakresu szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem stanowiącym źródło szkody powinna opierać się na porównaniu stanu majątku poszkodowanego istniejącego po wystąpieniu zdarzenia wyrządzającego szkodę, z możliwym stanem tego majątku w przypadku, gdyby zdarzenie to nie wystąpiło, z uwzględnieniem warunku, czy stan ten jest typowym, zazwyczaj występującym następstwem zdarzenia wyrządzającego szkodę. Należy w związku z tym opowiedzieć się za oceną, że konieczność ponoszenia przez właściciela lokalu kosztów związanych z korzystaniem z mieszkania przez lokatorów, którzy nie ponoszą takich opłat, jest co do zasady normalnym następstwem niewykonania przez gminę obowiązku dostarczenia im lokalu socjalnego. Nie ma podstaw do innego traktowania - jako elementu szkody - strat wynikających z niemożliwości uzyskania czynszu najmu i strat będących następstwem konieczności ponoszenia przez samego właściciela opłat za korzystanie z lokalu obejmujących np. należności za wodę, energię elektryczną i ogrzewanie mieszkania. Istnienie szkody w tym zakresie wymaga jednak indywidualnej oceny, uwzględniającej okoliczności towarzyszące możliwości wynajmowania konkretnego lokalu, pozostaje bowiem kwestią konkretnych ustaleń, czy na określonym rynku najmu lokali jego właściciel - przy uwzględnieniu określonej rynkowej stawki czynszu - może uzyskać dodatkowo od wyjmującego także należności pokrywające w całości lub w części wysokość opłat związanych z korzystaniem z lokalu. W razie wykazania takiej okoliczności szkoda, o której mowa w art. 18 ust. 5 u.o.l., obejmowałaby tego rodzaju opłaty. Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy odwołać należy się do prawidłowo poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń, z których wynika, że w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku Wojskowa Agencja Mieszkaniowa uiściła z tytułu mediów za lokal mieszkalny numer (...) położony w G. przy ul (...) łączna kwotę 1.936,09 złotych. Z kolei na dzień 30 kwietnia 2014 roku w G. na wydanie decyzji o przydziale kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oczekiwało 9 żołnierzy w służbie stałej posiadających rodziny oraz 16 żołnierzy nie posiadających rodzin, a nadto 49 żołnierzy w służbie kontraktowej posiadających rodziny oraz 387 żołnierzy nieposiadających rodzin. Powyższe okoliczności – w ocenie Sądu Okręgowego – jednoznacznie wskazują z jednej strony na bezsprzeczną możliwość zadysponowania przez powódkę przedmiotowym lokalem mieszkalnym, z drugiej zaś strony na fakt poniesienia szkody we wskazanej wyżej wysokości. W sytuacji bowiem gdyby pozwana Gmina zaoferowała B. J. lokal socjalny, powódka mogłaby skutecznie przeprowadzić eksmisję z zajmowanego przez lokatora mieszkania i udostępniając tenże lokal kolejnemu lokatorowi nie ponosiłaby kosztów z tytułu mediów za ten lokal.

Wobec powyższego roszczenie powoda uznać należało za zasadne w całości wobec treści przywołanego wyżej przepisu oraz art. 482 kc i art. 481 § 1 kc.

Dlatego zaskarżony wyrok podlegał zmianie, stosownie do dyspozycji art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do jego wyniku w oparciu o art. 98 kpc w zw z art. 108 § 1 kpc i § 6 pkt 3 w zw. z § 12 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

SSR(del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Tomasz Pawlik SSO Anna Hajda